Empty nest of vleugels om te vliegen?

Kinderen 'vliegen' uit. Soms uit zichzelf en soms hebben ze een klein maar beslist duwtje nodig. De één gaat studeren, de andere werken en de volgende samenwonen. Meestal leven beide partijen er langzaam maar zeker naar toe..een natuurlijk proces. Onlangs op een zondag moest ik toch wel even een traantje laten toen ik redelijk onverwacht de zolder betrad en de half ontruimde kamer van mijn jongste zoon zag.  Op de grond lag zijn knuffel van lang geleden. Ooit schreeuwde hij moord en brand als deze knuffel even uit beeld was en nu ligt hij in een vergeten hoekje. Mijn oog valt op een lieve foto waarop ik mijn zoon als peutertje lachend en trots in mijn armen houd en daarnaast de collage van toen hij 21 werd. Een prachtig mens.

Ik zie wat stofwolken, stapeltjes papieren,  muntjes op de grond, een deur die half in een scharnier hangt voor een half ontruimde kast. Een verlaten gevoel bekruipt me stilletjes.

'Hoi mam', klinkt het blij vanaf de trap. 'Spontane actie, hé? Er was in één keer een kamer vrij en toen kon ik een auto regelen en toen ben ik maar meteen verhuisd...Gaaf hè?'.  Breedlachend én verheugd kijkt hij me aan terwijl hij me passeert op de trap om de volgende lading te halen. En ja, natuurlijk ben ik blij! Na wat heen en weer lopen op de trappen, zie ik hem vanuit het zolderraam met de laatste doos sjouwen.

Joviaal zwaaiend roept hij 'Doei mam, tot snel!' Ik hang uit zijn raam en met zijn knuffel in mijn hand zwaai ik hem na in een mengeling van trots, verdriet, blijdschap, vertrouwen en liefde.

Hij slaat zijn vleugels uit.