Afgelopen week hebben we afscheid genomen van drie lieve mensen om ons heen, drie lieve mensen die anderen om hun heen diepgaand hebben aangeraakt, die midden in het leven hebben gestaan. Mensen met emoties, verlangens, behoeftes, angsten, net zoals jij en ik. De afgelopen dagen werden een aaneengeregen strengel van liefde en wat steeds terugkwam waren diepe gevoelens, zo goed mogelijk in woorden gevat. Liefde voor hun partner, kinderen, familie en vrienden. Kracht om uit de diepste dalen te kruipen. Moed om de zwaarste beproevingen te doorstaan. Schoonheid, waarmee ze hun leven hebben gevuld. Warmte, die ze hebben uitgestraald op hun omgeving. Inspiratie, die ze voor velen zijn geweest…simpel door te zijn wie ze zijn.
Tranen van diep verdriet mengen zich met tranen van geluk. Woorden van onmacht wisselen af met woorden van dankbaarheid. Gevoelens van verlies worden verzacht door warme herinneringen, die blijvend in onze harten zijn opgeslagen…als kleine geschenken rusten ze daar, als een onuitputtelijke bron.
Met dikke ogen slaan we onze armen om elkaar heen, delen we het verlies, verwarmen ons aan elkaar en dragen we vanuit ons hart het diepste leed met elkaar, door elkaar, voor elkaar..in ongekende eenvoud en eenheid.
Het verlies maakt ons stil, stiller dan we ooit waren en vanuit die stilte klimmen we weer op, naar de volheid van het leven..elk moment dat we met elkaar hebben, is kostbaar, is uniek en het lijkt me alsof we steeds weer een kans krijgen. Hoe stiller het is des te meer wordt het zichtbaar, tastbaar, voelbaar..de tijd die we in dit leven met elkaar hebben, is ons gegeven..elk moment is als een persoonlijke uitnodiging dit kostbare leven met elkaar te delen in liefde en licht.
1/11/12
Leest als een gedicht.
BeantwoordenVerwijderenZo mooi.
Dank je wel.