Net voor oud jaar is mijn eigen Schone Mama overleden in haar innig geliefde Mallorca. De crematie vond onlangs in zeer besloten kring plaats aldaar in aanwezigheid van haar drie kinderen. Vanaf mijn bank in de huiskamer was ik er deels online bij. Door o.a. haperende internetverbindingen heb ik uiteindelijk op eigen manier afscheid genomen, eenvoudig met een brandende kaars, een foto en een klein belletje, een mantra, een song en in stilte.
Midden in mijn gebed ging het maandelijkse luchtalarm af. Het intense geluid bracht de tranen in mijn ogen. Ontroerd en ook wat ontdaan liet ik de klank door me heen gaan en liet mijn tranen de vrije loop. Mijn man belde me even daarna op en stuurde een foto van een regenboog, die op dat moment verscheen exact op de plek waar Moeder haar laatste rustplaats had aangewezen. Daar word je toch even net iets stiller van.
Een luchtalarm om je heengaan aan te kondigen en een regenboog om je overgang te markeren, het wonder van het leven zo zichtbaarder en tastbaar.
Ik ben nuchter genoeg om me te realiseren dat een luchtalarm maandelijks terugkeert en dat een regenboog regelmatig verschijnt. En toch...het exact samenvallen op zo'n cruciaal moment, geeft een diep vertrouwen. Vertrouwen in liefde, vertrouwen in een onzichtbare kracht die in ons allen is, voorbij tijd, voorbij ruimte, voorbij vorm. Dat dan ook nog een regenboog verschijnt op het moment dat mijn schoonmama haar laatste rustplaats bereikt, bevestigt het vertrouwen nog meer.
Zoals mijn moeder het - geroerd door dit event - op haar eigen wijze en vol ontzag verwoordde: 'Onze Lieve Heer heeft zich er ook nog eens mee bemoeid.'
Een afscheid in coronatijd nodigt zeker uit tot creativiteit,
inventiviteit. Dit kan ons dieper samenbrengen. We zijn allen in
staat om op andere manier dan we gewend zijn intens met elkaar te
zijn. Het geeft ons kracht om ons hart dieper te openen en ook al
zijn we niet met elkaar, dan juist kunnen we ons toewijden om in
spirit & heart met elkaar te zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten