Dochters

Als in een wervelwind komt ze langs, mijn jongste dochter. 'Hai mam, kus mam, bye mam'.

En daartussen in ook nog een cappuccino met havermelk, als ik geluk heb. En vandaag heb ik geluk! 

Het is eind maart en na vele koude dagen schijnt er eindelijk een streepje zon in onze tuin. Ze zakt met een heerlijk theatrale diepe zucht neer, strekt haar lange, slanke benen voor zich uit en trekt haar trui uit om die éne streep zon op te vangen en sluit haar ogen.

Ze kan niet lang blijven, want ze wordt zo opgehaald door haar vrienden om een weekendje weg te gaan, mompelt ze terwijl ik een jas aantrek en op een stoel bij haar ga zitten.

Ik geniet met volle teugen van deze zonnestraal in mijn leven.

"Ik ben gestopt met roken', zegt ze dan. Ze trekt één oog open en speurt daarmee mijn gezicht af hoe ik daarop reageer. Officieel weet ik niet dat ze rookt, want tenslotte heeft ze nooit in mijn bijzijn een sigaret opgestoken. Maar mijn neus en voelsprieten hebben haar natuurlijk al eerder verraden, naast Insta natuurlijk.

'Zo, sinds wanneer?' en trek mijn pokerface op; ik laat me niet gekker maken dan ik al ben.

'Sinds vier dagen'.

'Gefeliciteerd. Waarom rookte je eigenlijk?' , want laten we eerlijk zijn: als iemand anti-roken was, was zíj het!

'Ik was verslaafd', zegt ze en ze schiet enthousiast omhoog terwijl ze me in geuren en kleuren uitlegt dat ze het boek 'De Opluchting' van Jan Geurtz in handen kreeg en dat één specifieke anekdote over een vrouw met liefdesverdriet daaruit haar erg aansprak. (ik moet niet vergeten Jan even te bedanken, denk ik vol opluchting)

Het kwam er kortgezegd op neer dat de dame in kwestie verslaafd was geraakt aan roken omdat ze zich zo ellendig voelde en vervolgens vond dat ze wel een sigaretje verdiende. Als een soort van bonus. De eerlijkheid gebiedt mij om te bekennen dat ik in een lastige tijd in mijn leven ook ging roken uit zelfmedelijden en óók vond dat ik af en toe een sigaretje verdiende. Als ik eraan denk, moet ik zo lachen maar destijds was het o zo logisch. Het is natuurlijk de grootst mogelijke onzin; alsof je het verdient om je longen zwart te maken. 

Na mijn ontboezeming kijkt mijn dochter me aan en zegt dat zij dat ook wel herkent. Terwijl we elkaar aankijken, barsten we in lachen uit als we ons realiseren hoe we in staat zijn onszelf voor de gek te houden. Wel een kwartier lang houden we bijna de slappe lach. Kijk, dat is nu iets wat we werkelijk allemaal verdienen: voluit lachen en bij voorkeur vooral en hárd om je zelf! 

Dan wervelt ze omhoog, glimlacht en geeft me een omhelzing.

Met haar eveneens inmiddels gearriveerde vrienden stappen ze vervolgens in de auto en met een flinke dot gas verdwijnen ze uit mijn blikveld.

Dochters, wat zijn het toch een fijne mensen.

Begeleiding bij bewustwording, kijk op www.silent-touch.nl