Onweer in je hoofd (3)

We zijn op ons vakantieadres. Twee nachten met onweer en veel regen. Het doet mijn moeder geen goed. Midden in de nacht ben ik even naar haar toe gegaan en ze ligt als een bang vogeltje in haar bed. Met grote verschrikte ogen trekt ze de dekens tot aan haar kin op. Ze is opgelucht dat ik er even ben en vraagt met een klein stemmetje bezorgd of alles wel goed is? Mij bekruipt dan een gevoel van onmacht, tenslotte kan ik haar nú geruststellen omdat ze mee is op vakantie maar hoe gaat dat als ze alleen is in haar grote huis? 

Het natuurgeweld maakt haar onzeker, verward en in de ochtend is ze even 'alles' kwijt. Ze staat onvast op haar benen. Ze kijkt om zich heen en lijkt niets te registreren. Ondanks haar verwarring probeert ze zichzelf keer op keer te begrijpen, ook al is dat soms moeilijk voor haar. Dat raakt me altijd en ik heb respect voor haar veerkracht.

Als je fit, sterk en gezond bent, dan realiseer je je niet (goed) wat voor effect een onschuldige onweersbui kan hebben op de kwetsbare mens met dementie en hoe afhankelijk je bent van anderen. Het maakt me nederig. 

 

De verwarring houdt aan totdat we haar stap voor stap in het heden brengen met wat eenvoudige vragen, zoals of ze nog weet waar ze nu is, wat ze wil eten, wat we gisteren hebben gedaan, waar haar kleine vogeltje logeert nu ze met ons op vakantie is.  "Waar is mijn vogeltje?' vraagt ze dan ineens bezorgd. 'Die is ook op vakantie, bij uw kleinzoon' zeg ik. Ze fronst even, maar glimlacht dan: 'Gelukkig heeft die geen koffers nodig.’ En dan trekt gelukkig langzaam de mist op. 

 

Moeder is hard voor zichzelf. Ze veroordeelt haar dementie, vergeetachtigheid en vindt het allemaal achterlijk en belachelijk van zichzelf. Hoezeer we ook begrip hebben en haar alle rust en ruimte bieden,  moeder vindt het afschuwelijk. Een ondertoon van 'het is wel genoeg geweest' verschijnt steeds meer aan de oppervlakte. Begrijpelijk en confronterend, voor iedereen.

 

We praten er rustig over en trekken de vergelijking naar een ongeval dat mijn man onlangs had. Hij was flauwgevallen en was lelijk terecht gekomen. Dat kunnen we stom vinden of ongewenst of dom of lastig maar wat helpt dat? Het is gewoon wat het is. Dat hoeven we niet te veroordelen. We accepteren dat het zo is. 

 

Daar kan mijn moeder zich helemaal in vinden. Tenslotte kan iedereen zomaar flauwvallen. Mijn man en ik halen opgelucht adem! Moeder begrijpt het!

Dan is het even stil en na een tijdje horen we moeder mopperen:

'maar wat ík heb, dat is onweer in je hoofd en dat is gewoonweg achterlijk'.

 

Lees hier mijn blog over mijn moeder en haar ervaring over haar ervaring met dementie en vaccinatie

www.silent-touch.nl

Mama blijft puzzelen (2)

Mijn moeder is met ons mee op vakantie naar Friesland. Op de heenreis is ze gespannen en vraagt wel een paar keer of ze haar huis echt goed heeft afgesloten, maar na een tijdje ontspant ze. Ik begrijp het wel. Het is ook spannend om uit je vertrouwde omgeving en ritme te gaan, als je hoofd op hol is geslagen, want zo noemen we het wel eens. Mijn moeder geniet vervolgens van alles om zich heen. Ze kijkt met nieuwe ogen en merkt dingen op die ze daarvoor niet zag. Alsof ze de wereld herontdekt.

Zo blijft mijn moeder zich keer op keer verbazen over het sluitingsmechanisme van de vuilnisbak. Ze drukt steeds twee keer kort achter elkaar op de knop en merkt dan verwonderd op dat de deksel niet open gaat. Mijn man stelt dan voor om te kijken wat er gebeurt als ze één keer drukt en ja hoor. Hij floept moeiteloos open. Mama is blij verrast, keer op keer. Het leven is soms zo eenvoudig als een druk op een knop.

Vol enthousiasme klinken we tijdens ons avondeten op elkaars gezondheid. De glazen maken een prachtig geluid als ze elkaar raken. Dat klinkt naar meer! En zo heft mama haar glas meerdere keren en we toasten er vrolijk op los. De verwondering op het gezicht van mijn moeder is ontroerend. Het leven is soms zo eenvoudig als het geluid van klinkende glazen en zij neemt ons op deze wijze mee op haar ontdekkingsreis.

Wat later op de avond loopt mama mopperend op de gang heen en weer. 'Ik ben mijn nachtpon vergeten!' en ze steekt niet onder stoelen of banken hoe 'achterlijk' ze dat van zichzelf vindt. Gelukkig heb ik er eentje voor haar, maar dat maakt haar niet bepaald vrolijker. De realisatie dat dit volgens haar te wijten valt aan dementie, komt dan in één keer bij haar heel scherp in beeld. En dat is confronterend en dat stemt haar  verdrietig. Als ik dan in haar kamer bewonderend rondkijk en zie hoe keurig ze haar spulletjes een plekje heeft gegeven en zelf haar bed heeft opgemaakt, valt mijn oog op een keurig opgevouwen nachtpon op haar hoofdkussen. Ze had het dus wel meegenomen. Als ik haar daar opgelucht op wijs, raakt ze nog meer van overstuur. 'Mijn hoofd laat me in de steek'. Nog wat later weet ze ook niets meer van dit gehele voorval en kan ik mijn eigen nachtpon ook nergens meer vinden. Ik zie moeder in haar hoofd puzzelen en laat haar maar even. Zo'n vakantie brengt naast afleiding ook onrust en het stof moet weer even neerdalen in de nieuwe situatie. Ik kan niet anders zeggen dat dat ze dit met humor, charme en voorzichtigheid doet. Ik heb daar veel respect voor.

'Hebben jullie goed geslapen?', vraagt ze aan de ontbijttafel vriendelijk. Deze vraag en het antwoord weerklinkt gedurende het volgende uur een paar keer. Ook al komt mijn 'ja heerlijk' er bij de zoveelste keer wat afgemeten uit, mijn echtgenoot vertelt haar keer op keer heel geduldig dat ook hij goed heeft geslapen. 

Zo blijft consequent het dagelijkse kleine wandelingetje door het winkelstraatje als voor de eerste keer ervaren. En gelukkig zijn dat blije en gezellige ervaringen voor mama. Mij bekruipt een gevoel van nederigheid en het stemt me dankbaar, dat ik hier met haar mag lopen, hand in hand.

Mijn moeder zit na een lekkere douche weer gewassen en gestreken buiten in het zonnetje. Om door een ringetje te halen. Ze vindt het leuk als ik wat schrijf over de ontwikkeling van haar hersens,want 'misschien kan iemand er nog eens over lachen want erover lachen, is beter dan erover huilen. Dat helpt niets', zegt ze met een scheve glimlach op haar gezicht. En samen bespreken we wat ik zal schrijven.

'Dementie of Alzheimer? Ik weet niet wat ik heb'. Dan blijft het even stil. 'Van allebei word je stapelgek in elk geval', lacht ze dan en vervolgt iets serieuzer: 'maar dan ook niet helemaal, want je weet dat je iets hebt dat niet deugt en je kunt er niets aan doen. Het zij zo!'. Dan buigt ze haar keurig gekapte hoofd weer over haar puzzeltje heen. 'Tenslotte moet je wel een beetje je hersens - of dat wat ervan over is - blijven trainen', merkt ze op.

Als ik de blog later voorlees, knikt ze bevestigend: 'ik blijf gewoon puzzelen hoor!'

en zo geschiedde.

www.silent-touch.nl

 

 

Lees hier mijn blog over mijn moeder en haar ervaring over haar ervaring met dementie en vaccinatie

Hersens en vaccinatie (1)

Mijn moeder leest al zolang ik me kan herinneren De Telegraaf. Als ze bij ons is, leest ze sinds kort De
Andere Krant. Meestal zit ze stilletjes op de bank maar nu zie ik uit mijn ooghoek dat ze rechtop gaat zitten en gealarmeerd met haar wijsvinger een tekst volgt. Dan zegt ze in eens:

'Kijk!! Hier staat het, zwart op wit!' en ze leest voor uit De Andere Krant van 13-20 augustus 2022: 'Hersenschade door coronavaccins. Dit is wat ik al steeds heb gezegd en dit is was mij is overkomen!'

Dan houdt ze een vurig betoog:

'Ik ben er heilig van overtuigd. De eerste dag dat ik geprikt werd, voelde ik het direct. Alsof er een verschuiving in mijn hersenen plaatsvond. Ik had het gevoel alsof de hele boel daarboven door elkaar werd geklutst. Dag één na vaccinatie. Ik ben ervan overtuigd dat het door die rotzooi komt. We worden gewoon vergiftigd'.

Nu laat ik me graag breed informeren en ben er inmiddels achter dat oprechte informatie bijna niet te vinden is. Dus waar of niet waar, dat is voor mij een grote brei. Maar de ervaring van mijn moeder, is de ervaring van mijn moeder en daar kan ik niet aan tornen. Zij heeft dit zelf vanaf dag 1 zo ervaren én benoemd. Wie ben ik om daaraan te twijfelen? En inmiddels komen de soortgelijke ervaringen van anderen ook bovendrijven.

Over het waarom-een-niet-goed-getest-vaccin komt ze niet helemaal uit. Nee, ze kan zich - net als ik overigens - niet voorstellen dat er huisartsen of andere artsen zijn die van te voren wisten dat er nadelige (bij)verschijnselen zouden zijn aan het mRNA-vaccin. Ze kan zich niet voorstellen dat menslievende mensen, die tenslotte arts zijn geworden om anderen te helpen, zoiets zouden doen als ze van te voren wisten dat het niet goed zou zijn. Daarover zijn we het eens.

Over het wie-dan-wel is ze twijfelloos.  Ook al weet ze niet wie, ze weet wel dat je in elk geval moet zoeken in de hoek van mensen die geïnteresseerd is in geld verdienen. Geld en macht, is haar conclusie.

Mijn moeder reflecteert dat als er in het verleden een verbetering in de medische wereld was, dat daar 'ik weet niet hoeveel tijd overheen' ging om de werking, effectiviteit en bijwerkingen te onderzoeken en of het veilig was. 'En nu is er in één keer een vaccin. Er was geen tijd, we gaan gewoon prikken en zien wel wat eruit komt. Het gaat om geld verdienen en dat heeft niets te maken met gezondheid. Dat roept vraagtekens op', aldus moeder.

Dan kijkt ze mij beschuldigend aan en vraagt waarom ik dit niet wereldkundig maak? Ze vuurt vragen op mij af waarom dit niet algemeen bekend nieuws is, waarom zij dit niet weet, waarom gaan ze door met prikken? Ze vindt ook dat De Telegraaf dit moet weten. Ik leg uit dat er allerlei kanalen zijn, zoals De Andere Krant, blckbx tv, Artsencollectief, die hierover berichten maar dat de meeste mensen deze kanalen niet kennen, niet kunnen vinden of wegzetten als desinformatie.

'Ik ga een rel starten', zegt ze dan resoluut! Ze heeft er maar één woord voor: 'Schandalig!'

Dan slaakt ze een diepe zucht en sluit haar betoog af met een belofte:

'Het lijdt geen enkele twijfel: als ik boven ben, dan zal ik het ze laten weten, want dan weet ik precies waar het vandaan komt. Schrijf dat maar in je blog!' zegt ze enigszins commanderend en prikt met haar nagel in mijn arm als om mij aan te sporen direct achter mijn laptop te gaan zitten.

Mijn moeder verwoordt met haar opmerkingen ook mijn eigen zorgen, mijn eigen vragen. Helaas heb ik zelf ook mijn moeder van de ene dag op de andere zien veranderen. Haar 'hersens' zijn behoorlijk en plotseling achteruit gegaan. Nu heeft ze de respectabele leeftijd bereikt van 88 jaar en hoort dit ook wel wat bij haar leeftijd. En toch: de dag van vaccinatie blijft een opvallend keerpunt in haar geestelijke gezondheid. Ik kan haar alleen maar aanhoren en samen tot acceptatie komen. Of het nu wel of niet is geïnitieerd door een vaccinatie!

 

www.silent-touch.nl