Geïrriteerd, ja, dat ben ik. Nu ja, dat was ik. Mijn moeder zat vandaag op mijn irri-triggerpoints te duwen. Wekelijks brengt mijn moeder een dag van het weekend bij mij thuis door. Gewoon een kopje koffie, samen lunchen, spelletje doen, wijntje drinken, goede gesprekken en na het avondeten weer naar huis. Negen van de tien keer is dat gezellig en verloopt het in harmonie. Niet omdat dat zo moet, maar omdat het meestal gewoon zo gaat. Zo niet deze zondag. Ik heb de zon niet gezien, letterlijk en figuurlijk. Ken je dat? Dat alles wat je moeder zegt, je mateloos irriteert? Ook al tel je nog zo 10 x tot 10? (Ik ken zelf in elk geval zes mensen in mijn gezin die nu in schaterlachen uitbarsten)
Ik had gedurende de hele ochtend flashbacks van hoe het 'getouwtrek' tussen mijn ouders zich vroeger ontvouwde. Teruggeworpen in het rollenspel van vroeger, waarbij 'Zij' dicteerden hoe alles eruit moest zien. 'Een, twee, drie, vier, vijf, zes, zeven, acht, negen, tien'. Nee. Geen redden meer aan. Het moest en zou gaan volgens bepaalde regels, normen en waarden en als ik een kleine suggestie doe, dan ben ik brutaal.
Dementerend of niet, ik voelde mijn geduld op geraken. Ik hoor mijn Spirituele Alter Ego op de achtergrond lieflijk aandringen dat ik me niet zo moet opwinden, dat ik de verstandigste moet zijn, dat ik gewoon even een rondje moet maken en dat zij er echt niets meer aan kan doen. Zen bij Gwen. 'Maar echt, er zijn grenzen', bries ik inwendig. En met de lawaaierige staafmixer draai ik dit stemmetje - samen met de soep - triomfantelijk de nek om. Dat kan toch zo bevrijdend zijn, gewoon even met het nodige 'enthousiasme' een soep pureren! Heerlijk. Pittig soepje. Laat mij eens even geïrriteerd zijn! Ik zal het heus niet afreageren op een ander, maar ik ga niet 'leuk' doen als het eenvoudigweg niet leuk is. Die tijd is lang voorbij.
Door de aangekondigde code-oranje-gladheid op de wegen wordt ons gemoedelijke samenzijn ingekort en een meditatieve stilte-rit naar haar huis brengt Zen in Gwen. Bij thuiskomst hebben we samen de lichten aangedaan en het avondeten klaargezet.
Terwijl ik haar een geruststellende knuffel geef, zeg ik
'Ach, mam, we zijn helemaal niet boos; we waren gewoon geïrriteerd en toen is de dag gewoon een beetje in de soep gelopen!'.
Vanavond ga ik van mijn soep genieten, een lekkere pittige soep met gepureerd ego.
Recept is eenvoudig.
TIP: even de gepureerde soep opnieuw laten koken voor het neutraliseren van de energie ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten