Een aantal leden van 'mijn' koor begon het jaar met een karaoke-avondje. Ik had die avond andere afspraken maar via de groepsapp kon ik achteraf volop meegenieten. De bekende meezingers kwamen voorbij en de nummers die we als koor zelf ook zingen, werden prachtig meerstemmig en vol enthousiasme uitgevoerd. Nou...je had erbij moeten zijn. Een van de koorleden schreef er zomaar een blog over.
De ludieke opnames inspireerden onze dirigente dusdanig dat ze twee Amsterdamse liedjes in een nieuw jasje heeft gegoten. En zo verscheen 'Geef mij maar Amsterdam' en 'Bloed zweet en tranen' in onze dropbox. De vrolijke noten van 'Geef mij maar Amsterdam' met Willie Alberti in mijn herinnering, spreken mij - als Amterdamse - direct aan. Het lied van Hazes daarentegen is me w.e.r.k.e.l.i.j.k te veel. Er hangt een zwaarmoedige, depressieve, melancholische energie aan het lied, die mij eenvoudigweg (sneeuwvlokje als ik ben) fysiek pijn doet. Doe mij maar 'Leef!' het lied van André Hazes jr. Daar gaat een hele andere boodschap en dito energie vanuit.
Natuurlijk is er voor elk genre ruimte en in een koor beweeg je mee met wat er
wordt aangeboden. Ons koor kent een breed aanbod en daar focus ik op. Dit lied is voor mij weer een spiegel, waar ik in mag kijken met al mijn kleinere en grotere ego voor- en afkeuren en neem de uitnodiging met beide handen aan om neutraal te blijven.
Hoe? Dat weet ik nog niet, want elke keer als ik de terugkerende tekst uitspreek 'Rot nu maar op' snijdt me deze door merg en been en veroorzaakt inderdaad bloed, zweet en tranen.
#Bewustwording #muziek #energie #vertrouwen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten