Blijven lachen! Een motto dat mijn moeder hoog in het vaandel heeft. Ook nu de ziekte dementie steeds meer grip op haar krijgt. We maken haar dan ook graag aan het lachen, maar net zo vaak is het andersom. Samen lachen, is soms het enige dat ons rest!
Zo belde ik haar laatst op. In haar hoofd regende het pijpenstelen en die regenbui bleef maar aanhouden. Dit keer lukte het me niet om haar wat op te vrolijken en ten slotte zei ik dan ook:
'Mam, ik ga u ophangen.'
En tot grote hilariteit en ook wel verrassing, zei moeder toen:
'Nou het wordt tijd; welke kleur touw had je in gedachten?'
Dat moeder dan zo ongelooflijk grappig uit de hoek kan komen, is de redding van het moment. Haar humor - ook al is het een beetje galgenhumor - (over)wint dan toch onverwacht de somberte. Als dan ook nog even haar zonnige lach door de telefoon klinkt, voel ik me erg klein worden. Wat is ze dapper en grappig en wat houdt ze zich toch goed.
De aan de buitenkant praktisch onzichtbare ziekte, breekt langzaam maar gestaag haar hersens af en ik denk terug aan een blog die ik ooit over één van haar wijze lessen schreef toen we beiden veel jonger waren: 'Charmant laten hangen'. Moeder mag dan bezoek hebben van dementie, maar haar wijze lessen, haar geestigheid en liefdevolle presentie, zijn er niet minder door geworden.
'Rood, is wel een gepaste tint, kind!', doet moeder dan nog een duit in het zakje.
en dan kunnen we toch niet anders dan in lachen uitbarsten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten