Lift

Deze week hoorde ik maar liefst twee keer dat iemand zich laat liften, de lippen laat inspuiten of de frons in het voorhoofd laat verdwijnen…al is het voor een paar weken. Ik zie ook wel dat ik ouder word en laatst zat ik ook voor de spiegel en trok mijn wangen ver achter mijn oren om het resultaat te bestuderen van een scheve, jonge Gwendolin; nog een mooie ooglift, een prik tussen mijn wenkbrauwen en alles is weer glad. De techniek staat voor niets. Ik steek mijn tong uit naar mijn vreemde spiegelbeeld! Pats..ik liet mijn vingers los, de wangen vielen weer op de plek. Ik doe er niet aan mee. Het is echt niets voor mij, hoe ijdel ik ook ben.

Als we in het bos een oude boom zien staan, dan zijn we soms diep geroerd over de grootte van zijn takken, de weerbarstigheid van zijn knoesten, de wirwar van verstrengelde wortels en vooral zijn indrukwekkende omtrek. Die boom staat er al jaren, tientallen jaren of zelfs langer en daarvoor voelen we vaak respect en bewondering. Een jong twijgje willen we nog wel eens over het hoofd zien, maar zo’n oude boom zeker niet? Wat is dat toch met de mens dat wij zelfs met ons eigen lichaam veelal niet tevreden kunnen zijn? Terwijl  - als je het eens rustig en goed beschouwt – je lichaam er altijd is, je trouw volgt, je waarschuwt voor gevaar of pijn, je overal brengt, vele door jezelf opgelegde uitdagingen aangaat en je ook niet zomaar verlaat.

Het is nu ook niet zo dat we zo goed voor ons lichaam zorgen. Regelmatig eten of drinken we te veel of hongeren we ons juist uit voor een slanke lijn. In Amerika kijkt men niet meer op of om bij een liposuctie of maagverkleining en in Nederland vergapen we ons aan de ronduit belachelijke programma’s die hierover op TV te zien zijn.

Maar wat zou er eigenlijk gebeuren als we ervoor zouden kiezen om vanaf nu helemaal tevreden te zijn? We hebben tenslotte altijd en elke moment een keuze! Gewoon tevreden met ons zelf, tevreden met onze relatie, met onze kinderen, ons inkomen, onze baan, tevreden dat we in een veilig land wonen, tevreden dat we jong zijn en ouder worden.

We zouden kunnen beginnen met iets heel eenvoudigs:  accepteren dat onze pijnlijke ervaringen zichtbaar worden in onze iets verminderde veerkrachtigheid, dat ons verdriet lijnen vormt in de wangen, dat onze lach kraaienpootjes vormt bij de ogen en onze wat molliger buik ook kan wijzen op een evenwichtiger bestaan! Gewoon tevreden zijn met onze kleur haar, onze kleur ogen, de grootte van onze neus, de vorm van onze mond. Dat we weerbarstiger worden, een knoestige en een soms indrukwekkende  wirwar van verstrengelde huidplooien krijgen en onze omtrek iets groter is. Gewoon zijn. Zo eenvoudig is het.

Het leven is net als een film: een begin en een einde en soms loopt er een prachtige of minder prachtige verhaallijn doorheen. Als ik dan toch moet liften, dan lift ik wel mee op die lijn, dan kom ik er vast ook wel.