Voetbalbeet

Afgezien van het feit dat ik een digibeet ben, ben ik absoluut ook een voetbalbeet. Als Nederland speelt dan sta ik niet vooraan om achter de televisie te zitten. Ze hebben vroeger wel hun best gedaan me te enthousiasmeren voor het voetbal,want als kind luisterde ik braaf elke zondag naar de toto- uitslagen onder de bezielende leiding van onze vader. De woorden ‘nul-nul’ echoën nog na in mijn hoofd. Eén van mijn zoons heeft nog een poging gedaan mij te binden langs de lijn, maar echt warm kan ik er niet van worden. Ook die mediagekte stuit mij tegen de borst en is volgens mij een compleet nutteloze vervuiling van het milieu: vlaggetjes, petjes, toeters, bellen, pruiken en alles in het oranje, alsof ze daar harder of beter van gaan voetballen? Nu ben ik wel oranje-fan, dat weer wel, maar dan zonder vlaggen. Ja heus, ik heb ook een oranje jurkje en oranje petje, maar die gaan jarenlang mee en haal ik met alle liefde uit de kast op Koninginnedag òf als Nederland weer eens echt gaat VOETBALLEN natuurlijk.

Oordelen over het niveau van het Nederlandse Elftal in deze EK laat ik verder wel over aan de mensen die er verstand van hebben. Daarbij komt dat ik de helft gemist heb omdat ik dat gestuntel niet te lang kon aanzien (Of ben ik nu toch een beetje aan het oordelen?). Ik heb er echter wel een bescheiden mening over en die werd vanavond weer bevestigd.

Ik heb me vanavond na een behoorlijk stressvolle dag op kantoor met enige tegenzin toch laten verleiden om ter ontspanning een avondje voetbal te kijken. De beurt was aan Portugal / Spanje en dan valt mij op, zonder te oordelen: Die Mannen Zingen Uit Volle Borst Met Heel Hun Hart Het Volkslied Mee. Dit in grote tegenstelling tot onze Nederlandse jongens die met enige verveling en nauwelijks hun mondspieren bewegend een tekstje opdreunen. Bij het Spaanse en Portugese elftal ziet dat er anders uit. De energie spat ervan af, de trots straalt uit elke porie, de goede moed is bijna tastbaar. Kortom: ze staan te trappelen om te voetballen; beide elftallen. En zo is de wedstrijd ook: snel, sportief, soms wat hard, maar altijd in beweging, passes die kloppen, kopballen met richting, een sluitende verdediging, maar ook sterke aanvallen.

Wat begon als een ontspannen avondje voor de buis eindigde voor mij op het puntje van mijn stoel meelevend met al deze mannen. Spannend, sportief, onverwachts, bloedstollend, boeiend van begin tot eind. Ik nip nog even aan mijn Portugese portje en klapper vrolijk met mijn Spaanse castagnetten.

Het verbaast mij dan weer helemaal niet dat het nul-nul blijft met al deze mannen die allemaal willen winnen en niet opgeven.Voetbal zoals voetbal bedoeld is en wie er wint zou dan bijna niet meer belangrijk hoeven zijn. Bijna dan. Zo’n voetbalbeet ben ik eigenlijk ook weer niet. Olé