Amateur!

Onlangs was ik in Tjechië bij een zomerse retraite en daar mocht ik meezingen in een groep. Een dame kwam naderhand naar mij toe en zij vroeg of ik professioneel zanger was. Ietwat overrompeld door haar vraag, flapte ik er spontaan uit: 'Nou niet bepaald! Ik ben een amateur, maar als je me vraagt, dan zing ik natuurlijk voor je!'.

Niet lang daarna ging op een ochtend mijn telefoon en hoorde ik de stem van deze dame zeggen dat ze HET had voorgelegd aan de anderen en dat ZE al een datum hadden geprikt en dat er binnenkort een nieuwsbrief zou uitgaan. Mijn hemel, dacht ik, terwijl het angstzweet me uitbrak, wat heb ik nu weer aan mijn gitaar hangen? 

'Schikt deze datum je?'
'Uhhh, ja ik kan!'
'Mooi, dan is dat geregeld!'.

En dat was het. 

Volledig overrompeld en met de telefoon nog in mijn hand, begint het me te dagen dat ik zondag 13 september a.s. om 16.00 uur in Scheveningen zal zingen voor een groep mensen. In mij begon het acuut te stormen: onzekerheid, angst, spanning, afschuw, ongeloof, blijdschap en nieuwsgierigheid wisselden elkaar in razendsnel tempo af. Jeetje, ik zing graag, maar toen ik deze dame mijn spontane aanbod deed, was ik ervan uitgegaan dat het voor haar alleen was. 

In de afgelopen week zag ik met enig leedvermaak in mezelf ontwijkende en/of ontkennende bewegingen, zoekend naar manieren om eronderuit te komen of om toch in elk geval een échte en vooral professionele gitarist mee te nemen. Ik heb het maar lekker laten razen; tenslotte heb ik deze 'battle' al eerder gevoerd en weet ik dat ook deze storm weer gaat liggen.

Dan overvalt het me dat die zoekende, zelf-ontkennende en ontkrachtende bewegingen, precies het enige is dat pas werkelijk amateuristisch is. Wat is er eigenlijk amateuristisch ofwel professioneel aan om gewoon in alle eenvoud, kwetsbaarheid en openheid mijn hart te delen via zang, gitaar? Ik blijf me verbazen over de stroperige, kleverige kracht van maya/illusie.

Eens te meer realiseer ik me dat het leven onze grootste guru is. Het leven biedt keer op keer gelegenheid om onze angsten, tekorten onder ogen te zien en deze te transformeren. Het leven wacht geduldig af en grijpt dan haar kans zodat we naar onze eigen demonen kunnen kijken en deze te zien voor wat ze werkelijk zijn. Meestal een hoop gebakken lucht!  

En zo is ook deze spontaan ontstane afspraak een meesterlijke kans! 'Take it or leave it!', lijkt het te vragen.

I take it & ik zing voor je, natuurlijk!

Muzikale groet,

Gwendolin

PS mocht je erbij willen zijn, geef me dan een berichtje!