Wat doe jij?

Met afschuw las mijn lieve man gisteren een stuk voor uit een nieuwsbron, Al Jazeera. Vertwijfeld vroeg hij zich af hoe we deze gewelddadige gekte kunnen stoppen? Hoe we de wereld kunnen helpen, beter maken, verlichten? Hoe we iedereen kunnen mobiliseren ‘NEE’ te zeggen tegen dit soort onmenselijke situaties? Te vaak lezen we berichten, die ons tegen de borst stuiten: geweld dat we niet voor mogelijk houden, verdriet dat onvoorstelbaar is, pijn die niet te vergelijken is, vernietiging, bedrog, verachtelijk handelen tegen mens, dier, natuur.

De wereld is op sommige plaatsen op zijn zachtst gezegd immens donker en verdrietig. Dit alles veroorzaakt door kleinere groeperingen, die we onze leiders noemen en die hun macht misbruiken voor hun eigen ‘welzijn’, waardoor zo vele mensen, hele volken, complete godsdiensten en ook de natuur immens lijden. We mogen onze ogen daar nooit voor sluiten. We staan schijnbaar machteloos tegenover deze negatieve energie die de wereld in een stevige greep lijkt te houden. Wat kunnen we doen? Soms zouden we het liefst met grof geweld de wereld ontdoen van deze onwaarschijnlijke door rijkdom en macht geobsedeerde leiders, voor wie genoeg nooit genoeg is. Maar geweld met geweld bestrijden heeft geen zin, kwaad met kwaad vergelden lost niets op, dan raak je verstrikt in dezelfde (macht)strijd. We weten allemaal heus wel hoe verbeten zo’n machtstrijd voelt en hoe vaak belanden we er ongemerkt niet toch in? Je staat erbij en je kijkt ernaar..dat hopeloze gevoel van onmacht bekruipt mij dan. Met enige vertwijfeling vraag ik me soms af wat we wèl kunnen doen?

En ja! Er is iets dat we zelf mogen doen. Natuurlijk helpt het om gewoon 'goed' te doen, tenslotte is elke goede daad er één. Elke keer als je wat voor een ander doet, is er één! Het doet geen zeer om voor een ander te zorgen, een lief woord te zeggen, een aai over een bol te geven, jezelf eens weg te cijferen, te wachten op een ander, te delen met een ander of iets te geven, zonder er iets voor terug te verwachten. Of gewoon de ander vangen als hij driegt te vallen in plaats van bescheiden een stapje opzij te zetten. Een klein gebaar kan voor een ander grote verlichting geven.
 
En toch kunnen we meer: We kunnen onszelf en een ander vergeven. Dit lijkt eenvoudig, maar als het lukt, is het als een zegen die door velen gevoeld zal worden. We kunnen onderzoeken wat onze eigen negatieve en zwartste gedachten, gevoelens of angsten zijn.  Als we Licht en Liefde schijnen op deze zwarte kant, verlichten we niet alleen ons eigen verdriet, onze eigen angsten en onze eigen ‘donkerste’ kanten, maar op een subtiele wijze en diepere laag heeft dit een direct effect op de wereld om ons heen. We kunnen onszelf accepteren in onze pure naakte waarheid en ons daardoor herkennen in ieder ander mens. Als een weerspiegeling in elkaars ogen.

Hoe meer stappen we zetten, als individu, maar juist ook samen, hoe beter de wereld zal worden. Hierdoor zal de collectieve pijn verlichten, ook op plekken, situaties, die nu ver weg zijn, die verduisterd zijn, die te lelijk zijn om het daglicht te aanschouwen. Hoe klein dan ook, elke stap is er één. Liefde en Licht in elke ademtocht. Wie ademt mee?