Moeder, ik dans aan je hand

Elke dag zie ik haar opnieuw. Zij wordt uitgehongerd, zij wordt uitgeput. Zij wordt gemanipuleerd en vergiftigd. Zij raakt vervuild en haar bronnen uitgeput. Zij wordt doorboord en verkracht. Wat zou er gebeuren als zij opgeeft? Wat komt dan van haar kinderen terecht? Wat als..
.. haar bronnen leeg zijn en ophouden met stromen? Wat als haar adem niet meer over onze wangen streelt of haar tranen over ons vloeien? Wat als haar vruchten niet meer groeien en alles gewoon stil staat? Gewoon, omdat ze er genoeg van heeft? Omdat ze genoeg heeft geleden, omdat haar roep om hulp of misschien liefdevolle waarschuwing niet is gehoord?

Kunnen wij haar gras laten groeien, haar rivieren laten stromen? Kunnen wij haar wouden doen herrijzen en haar polen doen bevriezen? Kunnen wij haar zeeën doen razen en haar donder doen bliksemen? Wie zijn wij dan, die denken alles te weten en alles te kunnen doen?  Die onszelf net zo vergiftigen, net zo manipuleren, net zo vervuilen en uitputten, zoals we dat met haar doen? Die leven alsof er geen kinderen na ons komen om van haar te mogen genieten?

En elke dag zie ik haar opnieuw. Met mijn ogen steeds wijder opengesperd, ontwaak ik in haar genade. Gehuld in dauw, groet zij ons voorzichtig. Ze stuurt haar vogels als een kleine voorbode voorop. Als ze ontwaakt, vallen de schellen me van de ogen. Ze verblindt me met haar pracht, ze vult me met haar kracht. Ze verwelkomt me in haar schoot en vult me met haar liefdevolle gaven. Ik adem haar in en dans aan haar hand.

Moeder Aarde