Fluitend fietste hij langs me, zijn evenwicht trachtend te behouden op een beladen fiets. Henk fiets al jaren langs de Zeeweg, al jaren op diezelfde fiets, in dezelfde jas, kaplaarzen en stevige handschoenen aan. Een legergroen jack en een groene wollen muts over een groen petje maken dat je hem niet zo snel zou opmerken, terwijl hij juist zo opmerkelijk is. Met een grijptang in de aanslag struint Henk door zijn omgeving. Zigzaggend over de weg grijpt hij al fietsend zwerfvuil en werpt het in een mand achterop zijn fiets.
Bijna kwam hij met zo’n actie onder mijn wielen, maar ik kon hem nog net ontwijken. Zo kwamen we aan de praat. Henk ruimt al sinds 1987 de Zeeweg richting Bloemendaal op, in zijn eentje, biecht hij met een scheve lach op. Henk heeft geen FaceBook, Henk weet niets van de Plastic Soup. Henk’s ogen puilen uit als ik hem mijn grijpstok toon, die achterin mijn auto ligt. Als ik hem vertel dat er meer mensen zijn zoals hij, wil hij me niet geloven. ‘Echt waar? Maar ik zie ze noooooit!’, stamelt hij verbijsterd. Hij heeft geen weet van Eef uit België en haar vreedzame protest tegen zwerfvuil of Peter uit Amsterdam en zijn visie over a Klean World. Hij weet niets van de Plastic Soup Foundation, My Beach of Two Hands Project. Henk weet wel dat er overval zwerfvuil ligt. Hij verbaast zich er niet meer over, hij windt zich er niet meer over op. Henk steekt gewoon zijn twee eigen handen uit de mouwen, simpel omdat hij het nodig vindt. ‘De wereld is zo mooi’, verzucht hij en dat ben ik roerend met hem eens. We schudden elkaar de hand en Henk geeft me een joviale klap op mijn schouder. Breed glimlachend springt hij weer op zijn rammelende fiets op weg naar een schonere wereld.
Ik begrijp wel waarom Henk ‘Henk’ heet. Henk betekent zoveel als 'Beheerder van het Thuisland'! Een betere naam had Henk niet kunnen hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten