December is dan ook weer direct zó december: wolkendek aan de hemel, regenachtig, ‘s ochtends in het donker naar je werk en in de middag in het donker naar huis..een te kort aan daglicht maakt me soms wat somber, maar naarmate de herfst langer duurt, begin ik er aan te wennen..aan de donkerte buiten en de kleine flakkerende lichtpuntjes binnen. Het buitenleven verandert in binnenleven en het uitbundig samenzijn van de zomer verandert langzaam in het naar binnen keren in mezelf. Eigenlijk een heel natuurlijk proces.
Ach, die herfstblues horen er dan een beetje bij. Ik realiseer me in een keer dat juist het 'gevecht' tégen de herfstblues, de herfstblues zo bluesachtig maakt. Inmiddels weet ik dat het ook weer overgaat en ik laat nu de blues lekker de blues.
En op een dag breekt de zon ook weer op volle kracht door, dwars door de regenbuien heen, tussen de windvlagen door. Terwijl de laatste bladeren vallen en de plassen groter worden en de kans op sneeuw zelfs groter wordt, laat de zon haar stralen op mijn blues vallen. Nietsvermoedend loop ik tussen twee buien met mijn hondjes door de plassen en dan sla ik mijn ogen op en in één keer word ik verblind door een prachtige regenboog, en daarnaast zelfs nóg een...zo immens mooi heb ik hem nog nooit gezien. Ik sta stil en geniet. Geniet van deze oorverdovende pracht, van dit oogverblindende kleurenpalet. Daar waar de regenboog ogenschijnlijk de aarde raakt, ontstaat een enorme lichtbundel en op slag voel ik een dankbaarheid en een liefde voor de wereld. Terwijl ik langzaam in beweging kom, beginnen de druppels alweer te vallen en vermengen zich met de tranen van geluk die langzaam over mijn wang glijden. Langzaam verdwijnt de lichtgevende kleurenkoepel…tezamen met mijn herfstblues.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten