dinsdag 31 december 2024

Dankbaarheid: voel jij het hier en nu? 💛

Elke dag overvalt mij een gevoel van diepe dankbaarheid, om alles wat het leven mij schenkt. Soms overweldigend, wellicht vinden anderen het overdreven..het is voor mij een dagelijks gebed. De laatste dag van het jaar kan een extra impuls geven, achteromkijkend in het hier en nu. Dit is wat er zoal in mij opkomt:

Wat ik dankbaar mag ervaren:

  • Dat ik wakker word en in slaap mag vallen naast mijn lief.
  • Een veilig bed, in een veilige omgeving, in een heerlijk thuis.
  • Het grote, fijne, warme gezin dat ons omringt.
  • Familie, voorouders en nageslacht.
  • Het dagelijkse brood.
  • De kleren aan mijn lijf en het dak boven mijn hoofd.

Voor de verbindingen in mijn leven:

  • De lieve mensen om mij heen.
  • voor het zingen en dansen en mediteren met elkaar.
  • Alle ontmoetingen, mooi, pijnlijk, heerlijk, vooral eerlijk.
  • Mijn dierenvriendjes, de vogeltjes én de mol in mijn tuin.

Voor groei en leren:

  • Dat ik elke dag mag leren en dankbaar mag zijn.
  • Mijn werk dat ik mag en kan uitvoeren.
  • De liefde die ik mag ontvangen.
  • Het vertrouwen in mijn hart.
  • De meesters in mijn leven, in wiens geduldige spiegel ik mag kijken.
  • De weg die mij is getoond en die ik naar beste kunnen bewandel.

Voor het grotere geheel:

  • Moeder Aarde, Vader Zon, de maan, de sterren, de engelen, en de wezens van licht en liefde.
  • Alles wat ik nog niet weet of niet kan zien.
  • Dat wij in perfecte balans worden gehouden, gekoesterd, gevoed en beschermd.
  • Voor de universele kracht van liefde en eenheid, die ik niet kan zien, alleen maar kan ervaren.

Een wens voor allen:

Moge dankbaarheid de harten raken van alle levende en voelende wezens.
Moge dankbaarheid licht brengen in de harten van hen die het moeten ontberen.
Moge dankbaarheid ons inspireren tot het zorgen voor elkaar.

Waar ben jij vandaag dankbaar voor?

Sta eens stil bij wat jou vreugde brengt, hoe klein of groot ook. Ik hoor het graag in de reacties – samen maken we de wereld een stukje lichter.

Dankjewel dat je de tijd hebt genomen om dit te lezen. 💛

zondag 29 december 2024

Licht in de duinen

Het is een grijze dag. Stevig doorstappend loop ik door de duinen, terwijl ik stilletjes een mantra herhaal. Het is een van die dagen waarop de zon zich al weken niet heeft laten zien, zoals mijn man eerder die ochtend fijntjes opmerkte: "31 dagen zonder zon, wist je dat?" Tot dat moment had ik het niet eens gemerkt, maar met zijn woorden in mijn achterhoofd, voelt de lucht inderdaad zwaarder. Herken je dat? Dat iemand je ergens op wijst en ineens kun je het niet meer níét opmerken?

Gelukkig doet mijn mantra, die het universele licht aanwakkert, zijn werk en ik voel me met elke stap lichter worden. Ik zet flink de pas erin en voel de energie door mijn lijf stromen. De combinatie van beweging, ademhaling en de mantra brengt rust en ook blijdschap.

Even wat verderop zie ik een jonge vrouw, gezeten aan een verweerde picknicktafel. Voor haar liggen een thermoskan, een zak noten en een schrijfblok. Ze buigt zich geconcentreerd over haar papier en schrijft met een rode pen. Iets in haar uitstraling houdt me even stil.

Als ik langsloop, kijkt ze op. Zonder erbij na te denken, stel ik haar een vraag, alsof ik zéker weet dat ze mijn intentie direct zal begrijpen: 'Ben jij ook een beetje licht aan het maken?'.

Haar gezicht klaart op. 'Ja,' zegt ze en haar ogen beginnen te stralen. Ze vertelt dat ze bezig is met een brief aan zichzelf. 'Aan mijn toekomstige zelf', voegt ze eraan toe. 'Ik schrijf op wat ik mezelf wens en hoe ik hoop dat dingen zich positief ontwikkelen.'

We praten wat verder, alsof we elkaar al jaren kennen. Haar woorden hebben iets ontwapenends. Een mix van hoop en vertrouwen.

Bij het afscheid wijs ik haar op de enorme boom die achter ons staat. Het is een oude boom, met knoesten die hem een ietwat peinzend gezicht geven. Samen kijken we peinzend terug.

'Wat zal hij al veel hebben gezien,' zeg ik. 'Geluk, verdriet, stormen, zonneschijn… Zou hij weleens een mantra zingen of een brief schrijven, denk je?'

Ze lacht en ik lach met haar mee.

Ik wandel verder met een glimlach. Soms zijn het dit soort ontmoetingen die mij eraan herinneren hoe eenvoudig het is om lichtpuntjes te vinden: een woord, een blik, een wens op papier of zo'n verweerd gezicht in een boom te zien. Een boom, waarin dat universele licht verborgen ligt, zoals in ieder van ons.

Kijk vandaag eens om je heen: waar vind jij een lichtpuntje?


 

dinsdag 17 december 2024

Hoe hangt de vlag erbij?

Scrollend door de updates op social media valt de tendens op dat symbolen worden gebruikt om een mening te uiten. Ik denk aan de tekst als ‘niet in mijn naam’ of ‘breng ze thuis’, maar ook verschillende vlaggen worden gebruikt om te laten zien waar we voor staan. Toch is helder dat vrede de onderliggende of beter gezegd: bovenliggende boodschap is!

Ondanks al onze goede intenties laten deze uitingen vooral zien hoe verdeeld we zijn over de weg ernaartoe. Ook vredesmanifestaties komen vaak voort uit frustratie, verdriet, woede of angst. Onze verdeeldheid komt scherp in beeld en dit ondermijnt ons gezamenlijke doel: vrede.

Vaak denk ik aan het verhaal van Jezus. Of je nu gelovig bent of niet, iedereen kent zijn verhaal. Hij sprak in eenvoudige woorden over een ander leven: een leven van vrede. Over vergeven, samen delen en leven vanuit goedheid, compassie en vertrouwen. 

Hij deed dat niet vanuit een politieke agenda of winstbejag, maar zittend tussen de mensen, van hart tot hart, zonder verborgen agenda. Hij geloofde in het goede in ieder mens, zó sterk dat hij zelfs bereid was zijn leven daarvoor te geven. Is dit slechts een 'verhaal' of kunnen we hier een blijvende uitnodiging in vinden om te onderzoeken of we ons willen bewapenen of ontwapenen in de weg naar vrede?

Als we ons bewapenen, bereiden wij ons voor op oorlog. Wapens zijn er eenvoudigweg niet om stof te vangen, maar om te gebruiken. En ontwapenen begint niet bij politieke beslissingen, maar in ons hart. Welke weg nemen wij? Welke vlag laten we wapperen?

Voor mij is er maar één weg en dat is de weg naar binnen. En er is maar één vlag en die hangt in ons eigen hart en dat brengt mij op de vraag: Hoe hangt de vlag er eigenlijk bij? 

Wat zien we als we in ons eigen hart kijken?
Kunnen we daar een plek vinden waar vrede begint?
Daar waar we niet hoeven te roepen óver vrede, maar alleen hoeven te zijn?

En dat we beseffen dat dit niet alleen een mooie gedachte, maar ook een geleefde werkelijkheid is?

Ik ben volledig voorbereid op vrede!


 www.silent-touch.nl


donderdag 5 december 2024

'Barmhartigheid als geschenk!' Is dat misschien de boodschap van de Goedheiligman?

Vandaag vieren sommigen het feest van Sinterklaas en anderen vieren het ook helemaal niet.
Er is discussie, getrek en gedoe, dat geeft vooral veel verdriet.
Laten we elkaar respecteren en rekening houden met elkaars gevoelens en wensen,
Dat maakt van ons allen, gelukkiger mensen.

Want we herinneren en eren een allang overleden man
Nicolaas van Myra, een eenvoudige Goedheiligman.
Hij gaf aan de armen en wordt zo herinnerd door velen.
Hij gaf vanuit barmhartigheid door wat hij had, te delen.
 
Tenslotte gaat zo’n feest niet over wit en het gaat niet over zwart
Het gaat om het geven, recht vanuit je hart.
Opdat we schenken vanuit overvloed aan degenen om je heen
En zo kunnen we geven vanuit barmhartigheid aan iedereen.
 
Het gaat niet om veel, het gaat niet om groot
Het gaat om de goede wil en een vrolijke noot.
Het gaat niet om de perfecte rijm of dure geschenken
Het gaat om de goedgevigheid in onszelf te gedenken.
 
Iedereen is welkom de liefde in zijn hart te zoeken.
Om daarna vanuit overvloed de wereld en elkaar te bezoeken.
Niet alleen voorbehouden op deze éne dag, maar telkens weer.
Dan verandert de wereld en is er geen tekort of oorlog meer.
 
Zoek en vind het mooie in het leven
Dat is wat Sint jou het liefste wil geven.