Ik zit precies in een ingewikkeld rekenklusje voor mijn werkgever en verdiep me al enige tijd in een Exel sheet met lange berekeningen. Maar, als mijn moeder zegt dat ze dringend advies nodig heeft, laat ik alles vallen.
'Wat is er dan mam?'
Op gespannen toon legt mijn moeder uit dat haar lerares van de wekelijkse Engelse les heeft voorgesteld om in kleinere groepjes van drie à vier mensen bij haar thuis in haar zolderkamer te komen. De éne groep om 10.00 uur en de andere groep om 11.00 uur. Mijn moeder zucht en laat een lange stilte vallen...
'En wat is dan uw vraag, mam?'
Vervolgens legt ze enigszins geïrriteerd en verontwaardigd uit dat ze deze actie van haar juf bepaald niet kan waarderen, omdat de regering ons tenslotte vraagt om thuis niet meer dan twee mensen per dag uit te nodigen.
'Je hoeft het niet altijd met de regels eens te zijn, maar ik wil me er wel aan houden!
En dit is dus 5 te veel per dag en daar doe ik niet aan mee; ik houd me aan de voorschriften!', zegt ze er met grote pertinentie achteraan. In gedachten zie ik dan hoe ze haar kin de lucht in steekt en een zeer gedecideerde blik in haar ogen heeft.
'Eén plus één is toch gewoon twee! Dat is niet zo'n ingewikkeld rekensommetje, toch?'
Ik heb respect voor haar discipline, ook al ontzegt ze zichzelf hiermee een uitje.
Dan valt mijn blik weer op mijn scherm met de ingewikkelde berekeningen en grafieken en vraag mij grinnikend af wie er hier eigenlijk advies nodig heeft?
And by the way,
At the end of the day
All is ok
