Werken in Hartje Haarlem is een feestje. Eerlijk gezegd, heb ik
dat niet alle tijden zo gevoeld. Men zegt wel eens: 'Tijden veranderen', maar
ik heb eigenlijk geen idee of tijden veranderen..tijd is ook best een ruim
begrip, dus misschien veranderen tijden niet, maar hoe ik de tijd beleef, is in
elk geval wèl veranderd.
Vanaf mijn werkplek kijk ik uit op een speelterrein. Zomer en winter druk bezocht door jong en oud. Jongelui trappen een balletje of basketballen. Op de bankjes landen verliefde paartjes, spijbelende kinderen, soms een zwerver en ook pubers weten de weg hiernaartoe te vinden voor het rollen van een sigaretje en wat ze al niet meer doen.
In de vakantieperiode zijn er vooral veel opa's en oma's met hun kleinkinderen. Even geen drukbezette, vooral bellende of appende ouders, maar genietende grootouders, die samen met de kinderen in de rekken klimmen of in de draaimolen zitten. Zij zijn zich van geen tijd bewust. Vandaag zaten er op de draaifiets twee peuters en twee opa's. Lol dat ze hadden. Wat kan ik daarvan genieten.
Tijdens de lunchpauze loop ik door de wijk. De buurtbewoners hebben een kruispunt omgetoverd tot een oase van bloemen, de winkeliers hebben van een straatje een droomlaantje gemaakt, mensen zitten buiten en er hangt een ontspannen sfeer. Een organist speelt alsof zijn leven ervan afhangt en de klanken van het kerkorgel stromen uit de wijd openstaande deuren naar buiten: een concert voor de hele omgeving.
Als een echte toerist laat ik me even zakken op de stoep van de kerk en luister naar het galmende orgel. Muziek waar ik echt niet van houd, klinkt in één keer wonderschoon.
De tijd glijdt voorbij, maar dit moment niet.
Vanaf mijn werkplek kijk ik uit op een speelterrein. Zomer en winter druk bezocht door jong en oud. Jongelui trappen een balletje of basketballen. Op de bankjes landen verliefde paartjes, spijbelende kinderen, soms een zwerver en ook pubers weten de weg hiernaartoe te vinden voor het rollen van een sigaretje en wat ze al niet meer doen.
In de vakantieperiode zijn er vooral veel opa's en oma's met hun kleinkinderen. Even geen drukbezette, vooral bellende of appende ouders, maar genietende grootouders, die samen met de kinderen in de rekken klimmen of in de draaimolen zitten. Zij zijn zich van geen tijd bewust. Vandaag zaten er op de draaifiets twee peuters en twee opa's. Lol dat ze hadden. Wat kan ik daarvan genieten.
Tijdens de lunchpauze loop ik door de wijk. De buurtbewoners hebben een kruispunt omgetoverd tot een oase van bloemen, de winkeliers hebben van een straatje een droomlaantje gemaakt, mensen zitten buiten en er hangt een ontspannen sfeer. Een organist speelt alsof zijn leven ervan afhangt en de klanken van het kerkorgel stromen uit de wijd openstaande deuren naar buiten: een concert voor de hele omgeving.
Als een echte toerist laat ik me even zakken op de stoep van de kerk en luister naar het galmende orgel. Muziek waar ik echt niet van houd, klinkt in één keer wonderschoon.
De tijd glijdt voorbij, maar dit moment niet.
