'I am human'

Vorige week was ik bij een benefiet concert voor de burgerslachtoffers van Israël & Gaza. In het Concertgebouw te Amsterdam, mijn geboortestad. Het blijft altijd een uitje om daar te zijn. Ik ervaar een soort gekke trots dat ik een echte Amsterdammer ben en het Concertgebouw voelt ook een beetje 'eigen'. Daardoor was de schrik nog groter dat bij binnenkomst alle handtassen van een iets groter formaat moesten worden achtergelaten bij de garderobe. Dit was voor onze eigen veiligheid, zo werd ons verteld, want tenslotte is een aanslag op zo'n avond als deze in deze vreemde tijden niet geheel ondenkbaar. Het onaangename gevoel dat mij al eerder die avond bekroop, vestigde zich nu behoorlijk in mijn maag. Onveilig. In het Concertgebouw van Amsterdam. Ondenkbaar maar waar.

Het benefietconcert was een gezamenlijke inspanning van een kleine groep musici, allen met een andere achtergrond, waaronder o.a. Moslim, Joods, Russisch, Nederlands, Iranees. Deze jonge mensen stelden zichzelf één voor één voor en deelden hun eigen persoonlijke reden, oprecht, kwetsbaar en soms geëmotioneerd, waarom ze daar stonden. De boodschap die uit elk hart kwam, was er een van vrede. Telkens rondden ze af met drie eenvoudige woorden:

 'I am human'. 

Drie.Indrukwekkende.Woorden.

Het werd een avond vol schitterende muziek, hartverwarmende liederen. Een lach, een traan. Adembenemend ontroerend en ook vol hoop. De muzikanten en zangers legden hun ziel en zaligheid in hun muziek en zang. Elke noot was als een liefdevolle uitroep voor vrede, voor compassie, voor saamhorigheid en 'humanity'. Met elke noot loste langzaam maar zeker de gevoelens van onveiligheid, wanhoop en angst op en maakte plaats voor hoop en een gevoel van samenZijn. Aan het eind van het concert waren er geen muzikanten en zangers meer aan de ene kant en geen publiek meer aan de andere kant. Muziek is tenslotte de universele taal, die geen vertaling behoeft. Er was een vredige presentie. Een eer om erbij te mogen zijn.

Wat een handjevol mensen met elkaar daar deelden, lijkt misschien een druppel op die hele grote en hele hete plaat, maar ik blijf mezelf herinneren dat alle druppels bij elkaar een hele grote oceaan vormen.

Ik denk nu aan een quote van Jalaluddin Rumi “You are not a drop in the ocean; you are the entire ocean in a drop.” en met een kleine knipoog, voeg ik eraan toe:

Be the drop you want to see in the ocean!

www.silent-touch.nl

'Mijn hoofd is een vergiet, maar ik vergeet jou niet!

Op kamers! Daar hangt iets jeugdigs aan, iets leuks, iets nieuws, iets avontuurlijks. Maar als je bijna 90 bent en vasculaire dementie heeft invloed op je lijf, dan hangt er een andere sfeer over. Of, zoals mijn moeder het samenvat: 'Het is drie keer niks!'.

Toch heeft ze de stap gemaakt: van een paleis, zoals zij haar huis graag noemt, naar een prutkamer in een gesticht. Nee, ze bindt er bepaald geen doekjes om. 

Zowel voor mijn moeder als voor mij was deze verhuizing een emotionele en fysieke rollercoaster. Ik heb respect voor mijn oude moedertje. Niet iedereen gaat met opgeheven hoofd en ferme stap van de ene verandering naar de andere. Mijn moeder wel. 

In haar eentje nam ze op een gewone dinsdagochtend afscheid van haar paleis en ging naar de dagbesteding. En na de dagbesteding stak ze haar arm in de mijne en liepen we innig gearmd naar haar nieuwe woning, een kamer in een zorgcentrum. De najaarszon nam de spanning ietwat uit ons lijf en gaf onze weg letterlijk iets zonnigs. Het had iets ritueels. Trots, vastberaden en met opgeheven hoofd liep mijn moeder daar. Zij blijft mij een voorbeeld geven hoe door het leven te gaan.

In de dagen die volgen, zien we elkaar altijd wel eventjes en we hebben veel telefonisch contact.

Zo ook gisteren. Ik legde haar uit dat we naast de mobiele telefoon ook nog een vaste telefoonaansluiting zullen regelen. 

'Maar waar is mijn telefoon dan?', vraagt mijn moeder.

'Die staat nu nog in uw oude huis, maar we gaan regelen dat u die snel heeft'.

'Ja, maar waar is mijn mobiel nu dan? Ik zie hem nergens liggen!'

'Ja mam, tegen uw oor, daar belt u nu mee!'

Dan valt het even stil, voordat we beiden in schaterlachen uitbarsten. En als we enigszins bijgekomen zijn, voegt mijn moeder, nog nasnikkend van het lachen, eraan toe: 

'Dit is toch wel het toppunt!! Zie je nu? Mijn hoofd is werkelijk een vergiet......maar ik vergeet jou niet!'

PS: moeder adviseerde me daarna om er snel een blog over te schrijven, want 'tenslotte kunnen we er beter om lachen dan om huilen'

Silent Touch

May the only pain in your life be champagne!

Ooit riep ik dat men mij altijd mocht wakker maken voor een glas champagne. Ik hield en houd van een mooi glas champagne. Ik droomde als klein meisje zelfs van een luxe bad vol champagne. Wow! Aan een grote fantasie ontbreekt het mij bepaald nie. Maar in dit specifieke geval is de fantasie bij een fantasie gebleven.

Niemand heeft mij ooit wakker gemaakt voor champagne, laat staan een bad vol. Daarentegen ben ik zéker wèl wakker gemaakt voor een kind dat een nachtmerrie had, moest plassen, poepen of zelfs moest overgeven. Ik ben ook wel wakker gemaakt als er een laken verschoond moest worden of een extra geruststellende knuffel gegeven moest worden. Ik ben wakker gemaakt voor een puberkind, dat midden in de nacht ergens opgehaald moest worden. Zelfs ben ik wakker gemaakt als iemand wel eens te diep in het glaasje keek en de weg naar het toilet nog maar amper kon vinden. Ik ben ook wakker gemaakt voor pijn in het hart, zowel emotioneel als fysiek. Of voor een vriend in nood of crisis en zelfs voor een mantra recitatie in de vroege ochtenduren. Dus voor de normale moederlijke en huis-, tuin- en keukengelegenheden ben ik wel wakker gemaakt, kun je wel zeggen. En dat deed ik met liefde!

Maar voor champagne? Nou, nee...daar ben ik nog nooit voor wakker gemaakt. En eerlijk gezegd, hoeft dat voor mij ook helemaal niet. Wakker worden voor champagne...het is bijna iets triviaals, als je er goed over nadenkt!

Maar......toch is er nog wel iets waarvoor je mij kunt wakker maken. Niet jíj, maar zij! En dat is dat ene telefoontje van mijn dochter met het bericht dat ze gaat bevallen. 

Ja, al met al ben ik van bruisende champagne overgestapt naar een heerlijk slaapmutsje. 

En dat bevalt mij prima! Nu mijn dochter nog!

Dan drinken we daarna zéker een glas champagne! 

 

 

Silent Touch

Drie poorten of Pingpongen?

We kletsen wat af, over het weer, over de kinderen, over de schooljuf, over de werkgever, over onze collegae, over onze partner, familie, de politiek, het milieu, ons werk, onze ziekte en kwaaltjes. Soms kletsen we om stilte te verdrijven of om ons gelijk te halen of om iemand te overtuigen of gewoon omdat het kán, net zoals een hond kan blaffen. We zijn echte kletsmajoors. Of alles even noodzakelijk of zinvol is? Daar durf ik nog wel een vraagteken bij te zetten, zoals je ziet. 

En wordt er wel geluisterd? Soms lijkt een gesprek eerder het in razendsnel tempo uitwisselen van ervaringen. Iemand vertelt dat hij iets heeft meegemaakt en dat dan iemand anders daarover heen gaat met wat hij/zij wel niet heeft meegemaakt, wat meestal ook erger, beter, grootser, gekker, leuker, verdrietiger of pijnlijker is…. Het lijkt soms wel een wedstrijd.

Tot op het niveau van de debatten in de Tweede Kamer, waar ik zo af en toe naar luister, blijft het mij opvallen dat mensen helemaal níet naar elkaar luisteren, laat staan elkaar horen. Het is een soort op ‘hoog’ niveau pingpongen; of eigenlijk armoedig laag niveau dus. 

Misschien herken je het? Toen ik het begon te zien in mezelf, was dat op z’n zachts gezegd best confronterend. Het zorgde voor een radicale ommezwaai en ik begrijp en ervaar inmiddels dat woorden energievelden zijn. Een spiritueel leraar zei ooit tegen mij dat praten de grootste verspilling van onze adem was. Ik was eerst verbluft, maar hij heeft gelijk.

Woorden met zorg kiezen en voordat je ze uitspreekt, overweegt of dat wat je wil zeggen, wáár is en of het bijdraagt aan een oplossing of welzijn van de ander, en of het wel strikt noodzakelijk is wat je zegt, is een prachtige bewustzijnsoefening. Ik begin dit steeds beter en dieper te begrijpen en de toepassing hiervan is een dagelijkse beoefening.

Onlangs liep ik tegen een quote aan van Mohamed Jalal ad-Din Balkhi Rumi, die duidelijk minder woorden nodig heeft dan ik:

De grote meesters wijzen ons de weg, al eeuwenlang! Dat is waar, het blijft nodig en het is liefdevol!

Door welke poorten gaan jouw woorden? 

Kun jij de Ping zonder de Pong laten?

www.silent-touch.nl

Wat verzamel jij eigenlijk?

Als ik zo om me heen kijk, dan verzamel ik spullen. Soms te veel. Zo verzamel ik schoonmaakflessen, met een voorkeur voor flessen waar nog een bodempje in zit. Ik verzamel graag lege glazen potten, plastic zakjes, elastiekjes, voor hergebruik, maar ook liedjes, gitaarakkoorden, knutselspullen, tekenspullen, maar ook inspirerende teksten, mooie plaatjes, foto's, spirituele beeldjes, met koploper vijf kristallen zwaantjes. Ik verzamel kennelijk nieuwsbrieven, spamberichten en vakantieaanbiedingen, waar ik nooit meer naar kijk. 

Ik verzamel hondenharen, hondenborstels (één is niet genoeg, toch?), hondenkussens (nooit genoeg), hondendekens, hondenriemen, poepzakjes, lege batterijen die ik altijd vergeet weg te gooien, thee, want één smaak is niet genoeg en vijf eigenlijk ook niet. 

Ik verzamel zaadjes van wilde planten, die ik altijd uitstrooi en maar zelden ontspruiten. Ik verzamel ansichtkaarten en mooie inspirerende kaarten, voor elke gelegenheid wel één of twee, want je weet maar nooit. Ik verzamel natuurlijke zeepjes, die ik laat meenemen door lieve vriendinnen en mijn zus. Volgens mijn Google Account verzamel ik foto's; kan wel kloppen overigens, terwijl ik bijna wekelijks van alles digitaal verwijder. O ja...ik verzamel recepten, die ik vaak maar één keer gebruik. 

Ik verzamel boodschappentassen en kleerhangers. Ik verzamel enkele sokken, want bij elke wasbeurt ben ik er altijd wel ééntje kwijt, ik verzamel bikini's, want oude kan ik niet weggooien, ik verzamel prachtige boeken van inspirerende schrijvers. Ik verzamel steentjes, die ik overal vandaan haal en vervolgens weer met een kleine, gekke, lieve, mooie tekening of spreuk weggeef of achterlaat voor een onbekende. Ik verzamel schelpen, voor bij de voordeur en veertjes, die op straat liggen. Ik verzamel TaiChi-lessen van mijn leraar, ik verzamel kleding, want alles komt weer terug in de mode. Ik verzamel matrashoezen in de verkeerde maat. Ik verzamel mooie mantra's, fijne nummers, dansnummers, klassieke nummers in mijn Spotify-account.

Ik verzamel mooie herinneringen, lieve, gekke en ontroerende uitspraken, briefjes en kattenbelletjes van mijn geliefden en van mijn kinderen, ook al zijn ze allang volwassen.  Jeetje, ik verzamel woorden, schrijfsels, briefjes, gedichtjes, namen, herinneringen, glimlachen. 

O ja, en ik verzamel stof. Overigens gratis af te halen.

Dus mocht je iets nodig hebben, laat het me gerust weten, misschien zit er iets voor je bij.

Wat verzamel jij eigenlijk?

www.silent-touch.nl

'It all comes down to love'

Ken je dat filmpje van dat meisje dat op het toneel staat en dan rond tuurt totdat ze haar vader of moeder ontdekt in het publiek en dan vol enthousiasme begint te springen en te zwaaien? 

Nou..dat kleine meisje ben ik, ontdekte ik tot mijn afgrijzen. Afgelopen weekend trad het koor, waarbij ik zing, op en op het moment dat mijn zoon en vriendin arriveerden, stond ik te springen en te zwaaien als die kleuter. 

‘Mahammmm, doe éven normaal!’, hoor ik hem denken, want zijn vriendin is minimaal zo gek als ik, dus die denkt dat niet.  

‘Normaler dan dit wordt het niet’, denk ik terug en beiden krijgen we bijna de slappe lach in deze woordeloze uitwisseling! 

Na een mooie start van ons optreden werken we langzaam toe naar het – voor mij in elk geval – hoogtepunt: 'Never Enough'. Elk lied brengt een eigen verhaal, heeft een specifieke energie en ook de mensen in de zaal worden spontaan betrokken, maar dit nummer blijft een uitdaging.

Heerlijk om daar te staan met al die lieve mensen. Ook al vind ik het rete-spannend, toch ben ik raar genoeg ook als een vis in het water om in zo'n setting te zingen. We zingen, we dansen, we lachen, we hebben plezier! En ja, persoonlijk vergeet ik in mijn enthousiasme volledig dat we aan het optreden zijn voor publiek. Maar wat een vreugde en vrijheid ervaar ik daar tussen die mensen, die allemaal vol vuur, toewijding en plezier vanuit hun hart zingen onder leiding van een vlammende dirigente! 

Vanuit mijn kleuterhart, dat maar niet volwassen wil worden, kan ik me helemaal vinden in de Abba-slotzinnen van ons wervelende concert:

Koor Canto is overigens weer te horen tijdens het Korenlint op zondag 10 september a.s. om 12.00 uur in de Koepel in Haarlem! Klik hier voor meer info!

Enough is Enough

Sinds vorig jaar zing ik bij een koor. Een meer dan bevlogen dirigente nodigt ons uit om 'alle' partijen te zingen. Soms hoog, soms laag en soms de middenpartij. Het genre is breed; alles behalve klassiek.

Met inzingen krijgen we de meest grappige oefeningen voor onze kiezen. En allengs leer ik om mijn mond wijd te openen bij het zingen, goed te ar-ti-cu-le-ren, optimaal te ademen, rechtop te staan, vooral goed te letten op anderen, het volume aan te passen, emotie ergens in te brengen en ga zo maar door. En dat alles brengt onze dirigente ons bij met een grote dosis geduld en humor. 

Thans zingen wij een gewaagd nummer: Never Enough, de titelsong uit de film 'The Greatest Showman'.

Een droom van een lied, prachtig voorgedragen. Oef, dat ervaar ik als gewaagd, gedurfd en moeilijk.
Hoe gaan wij dit als koor zingen?? Toen mijn volwassen kinderen hiervan lucht kregen, staken ze hun achterdocht over mijn zangkwaliteiten niet bepaald onder stoelen of banken. Niet geheel onterecht natuurlijk.

Maar toch, gestaag oefenen we met elkaar dit lied en het begint wat te worden. Respect voor mijn medekoorleden en de opbouwende niet aflatende steun van onze dirigente. 

En ja, ik zing de hoge partij. Een spontane keuze...

Deze partij oefenen in ons rijtjeshuis in een rustige woonwijk vraagt om creativiteit. Zo sta ik soms onder de douche om het geluid wat te overstemmen of op zolder als ik weet dat de buren er niet zijn, maar kennelijk ben ik toch niet voorzichtig genoeg geweest met mijn uithalen....

´Never Enoooooouuuuugggggh!!
Never Enoooooooooooooooouuuuuuuuuuugggggggggggh
Never Enoooooooooooooggggghhhh!
For me..
for MEEEEEEEEEE...
For MEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE!!!!!'

(En dat gaat niet altijd even zuiver.....)

Hing ik laatst met mijn bevriende buurman over de schutting gemoedelijk te kletsen over zijn krolse kater en dito geluid, merkte hij bij het afscheid droogjes op:

´O ja, buuf, enough is enooouuugghh hoor!´

 

ps: als wil je komen luisteren naar ons vrolijke, blije koor, reserveer hier je plekje!
Zondag aanstaande is het zover!

Een moederlijke raad is altijd goed..

Na een supergezellige én vermoeiende ochtend heb ik mijn kleinkind in bed gelegd. Even zitten. Ik ben ook geen 30 meer...en 40 ook niet overigens. Afgepeigerd laat ik mij op de bank onderuit zakken met een beker thee in mijn handen. Dan zie ik hoe mijn hoogbejaarde moeder, die steeds meer last ondervindt van dementie, heen en weer begint te lopen met de borden, het bestek, de kopjes en beleg en alle andere restanten van de lunch die we net met elkaar hebben genoten. Ze wuift mijn opmerkingen dat zij dat niet hoeft te doen, weg met de woorden dat ik al genoeg heb gedaan en dat ik mijn rust harder nodig heb dan zij. Ik herken haar kordate optreden van vroeger en tegenstribbelen blijkt nog steeds vergeefse moeite. IJverig loopt ze heen en weer. Ze heeft niet in de gaten dat ze zonder stok loopt. Haar ‘oude’ energie breekt door en in stilte geniet ik van haar gerommel. Mijn keuken ziet er in een wip weer netjes uit, zoals werkelijk alleen mijn moeder dat voor elkaar krijgt. Tot slot wordt overal een lapje overheen gehaald, waarna ze tevreden naar het resultaat kijkt. Het zijn vertrouwde rituelen en ik word me er steeds meer van bewust hoe waardevol deze wekelijkse bezoekjes van mijn moeder zijn, voor haar en voor mij.

Dan zie ik haar in één keer wankelen en slaat de kwetsbaarheid en onzekerheid toe. Ze moet moeite doen haar evenwicht te behouden en komt toch ook wat adem te kort.

Ik geef haar een geruststellende knuffel en fluister in haar oor hoe blij ik ben dat zij er is. Terwijl we zo staan, kijkt ze me aan. Haar ogen o zo moederlijk: ‘Jij moet vroeg naar bed vanavond, want je ziet er moe uit’ zegt ze dan. 

Er was een tijd, dat ik dat betuttelend vond. Nu kan ik me er alleen maar over verwonderen en absorbeer haar zorgen en liefde voor mij in de vorm van deze goede raad. 

Tenslotte weet een moeder altijd wat het beste is voor haar kind…

of we dat nu willen (weten) of niet. 

www.silent-touch.nl

 

 

 

Let it be

Gisteren straalde de zon in mijn moeder en had ze naar eigen zeggen: 'een goede dag'. Vandaag regent en onweert het in mijn moeder. Als ik deze ochtend mijn moeder ophaal dan staat ze er verloren bij. Ze heeft haar jas al aan. Later blijkt dat de jas niet al aan is omdat ze met mij mee naar buiten gaat, maar omdat ze het koud heeft.

Ineengedoken staat ze er verlaten bij. We omhelzen elkaar en voelen ons beiden onmachtig tegen deze ziekte van dementie. Nee, vandaag staat het water hoog en er rollen twee tranen. Een over haar wang en één over de mijne.

Afleiding heelt niet, maar helpt wel. Dus ik vertel mijn moeder over de nieuwe liedjes die ik aan het oefenen ben met 'mijn' koor. Ze luistert aandachtig en ik zie haar wat ontspannen.

Een van de liedjes is het bekende liedje van The Beatles, Let it be. Samen zingen we uit volle borst mee. Let it Be, Let it Be. Mother Mary comes to me, speaking words of wisdom: There will be an answer; Let it be.. 

Terwijl we naar huis rijden, denk ik aan het Mariabeeldje in mijn huis: Maria kijkt met licht gebogen hoofd en gespreide armen vol genade naar het aardse. Dat beeld raakt mij en inspireert mij dagelijks: Kan ik met zachte ogen, vol compassie kijken naar wat er voor mij gebeurt, zonder mij erin te mengen? 

Maria lijkt ons uit te nodigen om het te laten zijn zoals het is en in vertrouwen te blijven dat het antwoord komt! Uit haar ogen en handen lijkt een stroom van liefde te komen, als hulp voor ons allen. Let it be, let it be, let it be, let it be. There will be an answer, Let it be!

Terwijl de boodschap van deze hitsong weer dieper tot mij doordringt, hoor ik mijn moeder naast me zuchten en dan zegt ze: 'Dat moet ik nou de hele dag doen....Let it Be, Let it Be, Let it Be'.

'Speaking Words of Wisdom, mam!', voeg ik er glimlachend aan toe.

En zo landen we beiden weer veilig in vertrouwen en gaat ondanks het sombere weer het zonnetje ook weer in mijn moeder schijnen.

 

www.silent-touch.nl

Willen we niet allemaal een beetje zijn zoals Thumper?

Levenslessen..ze blijven op ons pad komen. Ik denk dat we het allemaal wel herkennen, dat we de meest praktische en gezonde levenslessen ontvangen van het leven zelf. Over de jaren heen heb ik prachtige eyeopeners aangereikt gekregen, door o.a. mijn spiritueel leraar, familieleden, vrienden, mijn werk, de natuur, honden en zéker niet op de laatste plaats mijn kinderen en met elkaar vormen zij een geweldige levensleerschool. Zo'n leerschool is confronterend, eerlijk, rauw, niet altijd leuk, maar vooral praktisch en gezond. 

Een van de eerste en liefste levenslessen die me te binnen schiet, komt uit de film Bambi. Ik herinner me nog heel goed de ouderlijke raad die Thumper, het aandoenlijke, onschuldige konijn uit de film Bambi,  citeert op het moment dat hij een niet zo vriendelijke opmerking maakt over Bambi:

'If you can't say something nice, don't say nothing at all.

Als we allemaal ons leven zouden wijden aan zo'n liefdevolle boodschap, dan zou de wereld er toch anders uitzien? We weten het allemaal: Roddelen, klagen, mopperen en bekritiseren (jezelf en anderen) creëert negatieve energie en toch laten we ons er allemaal wel eens (of vaker?) toe verleiden. Tenslotte praat die vrouw toch echt te veel, is dat joch onopgevoed, dringt die man áltijd voor, is hij een wappie en zij begrijpen niet hoe het hoort en - deze hoor ik erg vaak - het leven was vroeger veel beter. En ja, het is zéker menselijk, maar het is toch niet zo heel erg medemenselijk? De raad van Thumper biedt ons direct een andere optie.

Praten mét elkaar en niet óver elkaar, elkaar vergeven, versterken, ondersteunen en stimuleren is heilzaam en hét recept voor een gezond en gelukkig leven. En als we in al onze menselijkheid struikelen, dan is dat niet erg. We kunnen onszelf herpakken en onze koers van medemenselijkheid, eerlijkheid en openheid hervatten.

En zeg nu eerlijk: Willen we niet allemaal een beetje zijn zoals Thumper?

 

www.silent-touch.nl