zondag 27 januari 2013

Zee(w)hondje

Vandaag zag ik een post op Facebook dat wetenschappers nu bewezen hebben dat dieren een ‘conscious awareness hebben ‘just like us’. Fijn! Hoera! Wat wij natuurlijk allang weten, wil de wetenschap eerst bewezen hebben. Prima! Doorpakken nu! Ik nodig bij deze dezelfde wetenschappers uit om direct te beginnen met het onderzoek dat ook planten, bomen en alles wat Leeft  eveneens ‘consious awareness’ hebben. We beginnen nu écht serieus stappen te maken in onze human conscious awareness.

Vandaag zagen mijn man en ik in Zandvoort een klein zeehondje hooguit vijf meter uit de kustlijn zwemmen. De op dat moment langsrijdende kustwacht stopte op onze handbeweging direct en er werd ons snel uitgelegd dat dit zeehondje er één van vele was. Waarschijnlijk een half jaar oud en al besmet met longworm. Vorig jaar hebben ze maar liefst 28 lotgevallen gered, alleen al dit stukje kustlijn Zandvoort, ’kun je nagaan wat er allemaal NIET gered is', verzuchtte deze blanke-pit-ruwe-bolster-reddingsman.

Hij legde uit dat er veel zeehonden besmet zijn met de longworm en erg vermoeid raken door de ruwe zee en dan uitrusten op de zandbanken, zoals het kleintje dat we zagen. Als de ziekte zich uitbreidt, kunnen ze minder lang onder water blijven, waardoor ze minder goed kunnen vissen en dus weer vaker moeten uitrusten op de banken. Pas als ze heel ziek zijn, kunnen ze de zeehonden benaderen en redden wat er te redden valt. Vaak zijn de zeehonden dan zo uitgeput dat redding te laat komt. De laatste die ze hadden ‘gered’, ‘daar spoot het bloed al uit zijn kopje, zo erg was het’.
‘Hoe krijgen ze eigenlijk deze longworm?’. De man aarzelt even, haalt diep adem en verzucht: ‘De longworm zit in de vis die ze eten en alleen zoogdieren kunnen deze ziekte krijgen. Dus ook mensen als ze te veel rauwe vis eten.’ Ik haal ook diep adem, me ineens bewust van mijn gezonde longen, en pers de volgende vraag eruit…een vraag waarop ik het antwoord al weet: ‘Hoe komt deze longworm in de vis dan?’. Bijna verontschuldigend kijkt de man mij aan en anwoordt dan: ‘Door de vervuiling van de zee’.

En daar sta ik dan weer, met mijn vuilniszak vol met leeggedronken blikjes, vergeten plastic flesjes, achteloos achtergelaten plastic zakken en zielig verschrompelde ballonnen aan een plastic koordje en restanten van visnetten.

Mijn schouders zakken af, ik voel een diep verdriet in mij komen, maar bijna tegelijkertijd zie ik deze dappere man in de ogen, met op de achtergrond een aansnellende ‘zeehondenambulance’. Ik haal ook diep adem en recht mijn rug. Ik zie deze man die strijdt voor het goede, de ambulance die vecht voor dit leven. Ik herinner me in één keer de goede initiatieven, zoals De Dopper, My Beach of mijn blogvriendin Eef en al die mensen die Wakker worden.

We hebben elk moment een keuze, een keuze om een positieve verandering te maken, om een positief verschil te maken – hoe klein dan ook - en om het goede te doen. Ik nodig eenieder uit om dit leed te verlichten en ons bewust te worden, elke stap die we zetten, elk woord dat we zeggen, elke daad die we doen. Heb lief, met heel je hart! We can make this world a better place! We can do it!

zaterdag 12 januari 2013

Ruimte zat

Heerlijk om van tijd tot tijd alles weer eens in goed perspectief te plaatsen. Mijn oudste zoon werd vandaag 25 jaar en hij vierde zijn verjaardag voor het eerst in zijn eigen thuis. In een supergezellig twee- kamerappartement op drie hoog. Eén groot feest was het. Eten, drinken, kaarsen, warmte, gezelligheid met alle vaders, moeders, broers, zusters, neven, nichten, tantes, ooms en dierbare vrienden, een waar welkom door mijn kind en zijn Lief. Iedereen in één huiskamer annex keuken annex studeerkamer annex loungehoek annex wasruimte annex voorraadkamer annex tv-kamer.

Geen stress over waar je een kast of een tafel kwijt moet en geen keuze of je de ene kamer of de andere kamer wil gebruiken. Gewoon twee kamers waarin je leven plaatsvindt met als belangrijkste onderdelen: een bed, een bank, een tafel, een ieniemienie-maar-van-alle-gemakken-voorziene badkamer en een keuken. Wat hebben we onszelf doen geloven dat we allemaal nodig hebben? Maar wat hebben we nu eigenlijk precies nodig?

Vanavond werd maar weer eens duidelijk waar het echt om gaat: mensen om je leven, je verdriet, je geluk, je liefde mee te delen.

En lege flessen? Die zet je gewoon naast je bed, onderin je kledingkast..ruimte zat! Geluk op een paar vierkante meter! Het leven is een feest. Let's celebrate.


zondag 6 januari 2013

Alles goed, Gwendolin?

Hoe voel je je, Gwendolin?
Hoe gaat het met je, Gwendolin?
Wat ben je aan het doen, Gwendolin?

Aardig, zeg..flitste er door me heen en al bijna antwoordde ik dat alles goed gaat, dat ik me prima voel en dat ik vooral iets leuks aan het doen ben, totdat ik me realiseerde dat het niet IEMAND was, die deze vraag zo belangstellend op mij afzond, maar een vernuftig tooltje van mijn FB-pagina. Ik staarde verbluft naar het statusbalkje van FB.

Nu zijn er gelukkig mensen die daadwerkelijk willen weten hoe ik me voel, hoe het met me gaat en wat ik aan het doen ben maar meestal komt die belangstelling niet via FB naar mij toe. Dit kleine statusbalkje, met deze oprechte vraag, maar wat gewoon uit een handig ingebouwd softwareprogramma komt,  stuit mij in een keer danig tegen de borst. Waar bemoeit FB zich eigenlijk mee? De leegte van de vraag of in elk geval de leegte waarin mijn antwoord terecht zou komen, werd in een keer wel erg zichtbaar. Hoe is het eigenlijk met ons gesteld als een statusbalk vragen gaat stellen?  FB als onze BFF?

En ik ben echt geen tegenstander van FB, eigenlijk helemaal niet, want ik krijg input van mensen, van sites, die mij echt interesseren of inspireren en ik filter gewoon tussen de  nieuwe laarzen en kopjes koffie met taart, die ook wel geestig zijn soms. Wat mij opvalt is dat we er nog een schepje bovenop doen sinds kort. Daar waar er eerst stond: ‘Gezellig koffie aan het drinken met Miep’, staat er nu achter: ‘Hoe leuk is dat?’. Daar waar eerst de opmerking ‘Ik heb een nieuwe Iphone’ voldeed, wordt er nu toegevoegd: ‘Hoe cool is dat?’. Wat willen we toch allemaal bevestigd zien?

We filteren allemaal natuurlijk.  Zo zullen er ook mensen zijn die mijn blog eruit filteren of juist niet. Ieder zijn ding. Maar iedereen zal het toch met me eens moeten zijn dat het wel een beetje sneu wordt dat FB zelf zich nu ook nog eens bezig gaat houden met hoe ik me voel, hoe het met me gaat, wat ik wel of niet aan het doen ben en of álles goed gaat met me? Alsof álles goed kan gaan?! Jíj mag het vragen, maar laat FB zich lekker met zichzelf bezighouden. Hoe sneu is dat? Sneu, denk ik dan!

woensdag 2 januari 2013

OMG

OMG! Tot voor kort wist ik niet wat het betekende. Ik dacht dat het een soort van uitroep van verbijstering  was, hetgeen het natuurlijk ook is, maar ik dacht meer aan klanken, omgggehverjvjjeo of @#%^&5$#, zoiets. Maar op kerstavond hebben mijn disgenoten mij ingewijd in de wondere wereld van de sms-, twitter- en chattaal. Dat ik niet wist wat OMG betekende, leverde grote lachsalvo’s op van mijn kinderen. OMG, hoe DBTJE kun je zijn? Mijn kinderen lagen weer eens hartelijk gevouwen bij mijn enigszins verbouwereerde gezicht. LOL! Niet de lol die wij kennen…nee, echte LOL: Laughing Out Loud. Lekker ouderwets: Geen Beter Vermaak Dan LeedVermaak. GBVDLV. Die kunnen we best ook toevoegen aan deze nieuwe taal.

Omdat ik nu eenmaal een talenknobbel heb, pik ik dit turbotaaltje snel op, IMS. Zo snel zelfs dat ik het mezelf vandaag spontaan hoorde gebruiken. Ik was bijna klaar met koken en toen miste ik twee eieren. Dus ik sprong snel in de auto en toen ik de net de straat uit reed, realiseerde ik me iets.

Zat ik nu echt met mijn sloffen aan in de super-snelle-met-de-juiste-velgen-uitgeruste-auto van mijn lief? Even vergat ik te sturen en staarde ik alleen maar naar mijn - op zijn zachts gezegd - oncharmante sloffen. BZT. Ging ik nu echt met mijn sloffen de supermarkt in? Nu heb ik het niet over die elegante slippers, waarmee de dames van lingerieadvertenties poseren, waardoor ik nog elegant zou kunnen rondstappen en ik heb het ook niet over kwakende eendensloffen, waardoor ik nog de lachers op mijn hand zou kunnen krijgen. Nee, ik heb het over die hele comfortabele gezondheidsslippers, waarover mijn kinderen ook al zo’n LOL hebben..OMG, ik ben toe aan mijn WOMIBO.