ijs-voor-babies-en-oude-mensen

Op kantoor zitten een paar ijsverslaafden. Liefst met zoveel mogelijk kleur-, geur- en smaakstoffen en veel calorieën. Superlekker, ja, maar ik ben niet zo'n ijs-eter en als de mussen dan echt van het dak vallen, dan wil ik nog wel eens een waterijsje pakken. Dus als ze mij vragen of ik er ook een wil, dan antwoord ik steevast en beslist: 'nee, bedankt'.

Om toch niet achter te blijven met de ijs-eet-pret heb ik voor kantoor daarom ook van die 'gezondere' perenijsjes gekocht.

'Ik kan er niets aan doen; ik hou gewoon van die kleine baby-ijsjes', zeg ik tegen één van mijn jongere collega's.

Hij knikt begrijpend en terwijl hij schaterend mijn kamer uit holt, zegt hij:
'ja dat zijn inderdaad ijsjes voor babies en oude mensen'.
 
Daar zit ik dan met mijn mond vol tanden, vast gevroren in ijs-voor-babies-en-oude-mensen.
En bedankt, hè?

www.silent-touch.nl

Hondenleven

Hanty, de Russische schone uit onze roedel, worstelt zich langzaam maar zeker heel nieuwsgierig door het kleine kiertje in de deuropening. Nauwlettend houdt ze in de gaten wat daar allemaal voor geschuifel achter de schutting plaatsvindt. De krul die normaal in haar staart zit, verdwijnt als ze zo volkomen in rusthouding staat. Baasje loopt maar heen en weer.

Dan laat ze een knorrende blaf klinken, alsof ze zich bemoeit met de bezigheden:
'Geloof me nu maar, baasje! Je moet daar in de rechterhoek nog wat bladeren wegvegen en dan nog wat rotzooi daar uit de linkerhoek'.
Baasje reageert gezellig terug en over en weer is er een duidelijke uitwisseling en het geveeg gaat vrolijk door.

Als het te lang duurt, druipt ze af en slobbert met veel lawaai en volledige overgave haar waterbak leeg, zich totaal niet bekommerend om de chaos die dat veroorzaakt. Ze kwijlt vervolgens de hele keukenvloer onder en schudt het te veel aan vacht van haar af op het terras.

Ze slentert nog wat rond, ruikt nog even aan een plantje hier en een plantje daar en laat zich met een voldane zucht op het gras vallen.

Wat een hondenleven!

Bosnimf

Bijna dagelijks kom ik haar tegen tijdens mijn ochtendwandeling. Geruisloos beweegt zij zich voort, met langzame pas maakt zij haar ronde door het bos, alsof ze zich met iedere stap bewust is dat ze op iets kostbaars loopt, Moeder Aarde. Ze is altijd gekleed in een mooi en luchtig gewaad en ze gaat helemaal op in de omgeving. Als we elkaar tegenkomen dan begroeten we elkaar altijd vriendelijk, soms wisselen we een paar woordjes. Vriendelijk maakt ze altijd even contact met mijn honden en dan vervolgt ze weer haar eigen pad en ik het mijne.

Vanochtend liep ze erbij als een bosnimf en dat zei ik tegen haar. Ze glimlachte en zei: 'was dat maar waar'.

Wat een goede morgen is het toch weer!

www.silent-touch.nl