Regeltjes? Ja, voor een ander! - over rebellie in ons bos en een pleidooi voor een beetje liefde voor regels

Regeltjes, regeltjes, regeltjes. We willen ze, maar niet voor onszelf. In ons dorp, naast de grootste speeltuin van Europa (ja, echt!), ligt een wandelgebied dat een sprookje lijkt. Park en bos in één, waar honden los mogen rondsnuffelen en je in de winter rustig wandelt. In het voorjaar? Blije kinderen, schoolreisjes, begeleidende (groot)ouders. Een voetgangersparadijs, vrij van auto’s en fietsen. Rijkdom, toch?

Maar ergens ging het mis. Bakfietsen, e-bikes, zelfs brommers crossen nu over de paden. Verkeersborden? Onzichtbaar. Vriendelijk vragen om buiten te parkeren? Stilte, een snauw, of: “Dat bord met een rode rand betekent toch dat je wél mag fietsen?” Echt? “Doe effe normaal, het is maar een fiets!” zei iemand. Tja, tien bakfietsen op een smal pad? Geen pretje.

Landschap Noord-Holland probeerde het. Extra borden: “Fietsen verboden!” Noppes. Toen kwam er een boomstam als hek, met ruimte om erlangs te lopen. (het zal weer wat gekost hebben, misschien zelfs gemeenschapsgeld?) Wat doen de regelrebellen? Ze slepen die stam aan de kant! Wie doet dat nou?

Wat is dat toch met ons? We willen regels als het ons uitkomt, maar lappen ze aan onze laars zodra ze ons feestje verstoren. Zien we niet dat we onze eigen wereld maken? Dat simpele regels – geen fietsen, vuilnis in de bak, boomstammen laten liggen – er zijn om dit unieke stukje natuur netjes en veilig te houden? Voor kinderen die spelen, wandelaars die genieten, honden die rondsnuffelen en de natuur die blijft. Want eerlijk: als dit een bakfietsracebaan wordt, komen er strengere regels. En wat schieten we daar mee op?

Dus, deal? Respecteer gewoon de regels. Parkeer die fiets buiten. Laat die boomstam liggen. Dan blijft ons bos een sprookje, geen racebaan. 

 

De kracht van wie we zijn

Een paar weken geleden werd ik geraakt door een tekst van Norman Cousins*:

'Just as there is no loss of basic energy in the universe, so no thought or action is without its effects, present or ultimate, seen or unseen, felt or unfelt.'.

Ik moest even de vertaling erbij halen om het helemaal tot me door te laten dringen: 'Net zoals er geen verlies is van fundamentele energie in het universum, zo is geen gedachte of daad zonder effect, nu of uiteindelijk, gezien of ongezien, gevoeld of ongevoeld.'

Deze quote kwam meer tot leven toen ik kort daarop een christelijke film zag over Franciscus van Assisi, een man die meer dan duizend jaar geleden leefde (rond 1200). De film verhaalt over hoe Jezus, een zaadje van inspiratie plantte dat eeuwen later opbloeide in het hart van Franciscus van Assisi. En Franciscus? Hij werd op zijn beurt weer een licht dat duizenden mensen raakte – tot op de dag van vandaag. Hij werd geprezen als een krachtig leraar, maar het was niet zozeer wat hij zei, wat harten in beweging bracht, maar bovenal zijn eenvoudige, onzelfzuchtige leven, zijn diepe ervaring van God, die zijn boodschap kracht gaf.

Tegen het einde van zijn leven, tijdens een zware tocht door de bergen, begaf Franciscus’ gezondheid het, zo gaat één van de verhalen over zijn leven. Zijn metgezellen klopten aan bij een boer om een ezel te lenen, zodat hij niet langer hoefde te lopen. Toen de boer hoorde voor wie de ezel bedoeld was, stapte hij naar buiten en vroeg: 'Ben jij die Broeder Franciscus waarover zoveel wordt gesproken?' Een knik van een van Franciscus’ metgezellen was genoeg. De boer vervolgde: 'Zorg er dan voor dat je in werkelijkheid net zo goed bent als men zegt, want velen stellen hun vertrouwen in jou.' Deze woorden troffen Franciscus diep. Ontroerd kuste hij de boer, dankbaar voor deze eenvoudige maar krachtige herinnering. (menigeen had zoiets juist als een aanval gezien, maar Franciscus zag dat o zo anders).

Wij leven niet als arme broeders en zusters in het middeleeuwse Italië, maar de les blijft onveranderd: ons leven is een voorbeeld, of we dat nu willen of niet. Niemand kan zeggen dat zijn/haar leven er niet toe doet, dat onze woorden geen verschil maken. Elke stap die we zetten, elk gebaar dat we maken, zendt rimpelingen uit – soms klein en onzichtbaar, soms groots en transformerend.

Dan vraag ik mezelf af: 'Wat voor licht werp ik de wereld in? Welke intentie, bewust of onbewust straal ik uit?'. Want net als Franciscus, hoe eenvoudig ons bestaan ook lijkt, heeft ieder van ons de kracht om anderen te inspireren – niet alleen met wat we zeggen, maar vooral door wie we zijn. 

Dat maakt stil, bescheiden en brengt ook een gevoel van ontzag.

En jij, welke rimpeling van licht stuur jij de wereld in, misschien wel juíst door te zijn precies zoals je bent? 💫💗

www.silent-touch.nl

 *Norman Cousins: Amerikaanse auteur, journalist, die zich inzette voor wereldvrede