Biechten bij de kapper

Hoesten, proesten en ademnood! Ik lijk wel 80. Wat begon als een schorre keel, mondde uit in twee weken rechtop in mijn bed zitten. Van alles geprobeerd, zelfs de dokter heeft twee maal braaf geluisterd naar mijn ‘ruisje’, maar het was echt niet meer dan een infectie van de bovenste luchtwegen. Ja lekker dan, niets hielp: geen codeïne, geen alternatief propo-spraytje, geen ‘weerstand’thee en zelfs geen lieve moeder. Na twee weken slapeloos rechtop in mijn bed gezeten te hebben, durfde ik bijna niet eens meer in de spiegel te kijken. Maar toen dit onverhoopt toch het geval was, zag ik wel dat er IETS moest gebeuren: ‘Wellicht dat de kapper helpt?’.

Kennelijk hoorde mijn kapper aan mijn stem dat mijn vraag absolute noodzaak was en ik kon de volgende dag al terecht. Ik kon de man wel zoenen! Me voorbereidend op een drukke werkweek, kon ik nog even ontspannen in de stoel bij de kapper.

Volgens mij is dit echt – naast secretaresse natuurlijk – het meest onderschatte beroep. Afgezien van het feit dat je goed moet kunnen knippen, kleuren, permanenten en wat al niet meer, moet je ook uitblinken in gastvrijheid, openheid, gezelligheid, sterke buikspieren (van het ingehouden lachen) en heb je sowieso een graad in psychologie nodig.

Tussen het wassen en kleuren door verslind ik de laatste roddels over Patricia, Gordon, Tatiana, Patty, Jeroen en Conny en het is gezellig over een weer geklets van wat iedereen zoal bezighoudt. Terwijl ik in de aluminium wikkels zit, raak ik weer volledig op de hoogte van het wel en wee van het gezin van mijn medeklant, de haakperikelen van een andere klant, worden er wat handige Apps gedeeld, praten we lekker over de zwangerschap van mijn kapster en kan ik zelf ook mijn ervaringen als moeder delen. Ook de heren kletsen er lustig op los.

Je zit weleens bij een kapper waar de stilte bijna pijnlijk kan zijn. Gelukkig is dat in deze salon niet aan de orde. Soms zelfs gaat het er wat serieuzer aan toe en kun je je hart ongestoord luchten (daar komt die graad in psychologie). Mijn kapper heeft dat wel heel serieus genomen en heeft voor dit soort momenten een verlaten biechtstoel uit het stof getrokken.

Eerbiedig kniel ik neder en terwijl hij de laatste hand legt aan mijn punten, geeft hij mij de zegening…’Het is weer volkomen recht hoor’!