Heel goed kan ik me de tijd herinneren dat ik me tezamen met mijn vriendinnetjes als klein meisje van rond de zes jaar talloze uren volledig kon verliezen in verkleedpartijen met jurken, hoeden, tassen en schoenen van onze moeders. Als echte 'dames' stapten we al enkelzwikkend rond en als we de kans kregen dan rolden we onze haren in de krullers en kleurden we onze oogleden, poederden onze neus en smeerden rouge op onze wangen. De finishing touch was toch wel het stiften van onze lippen. Heel geconcentreerd volgden we met bibberende handjes de lijnen van onze mond en waren apetrots op het eindresultaat..buiten de lijntjes was eigenlijk nog mooier!! Toen we zestien waren stonden we nog steeds....of weer?...en masse voor de spiegel. Onze lipstick werd veelal verruild voor lipgloss, maar hoe vanzelfsprekend was het om dit met elkaar te doen, kleuren uit te wisselen en smaakjes uit te proberen? In je eentje is dat toch minder leuk.
Terwijl ik gisterenavond op de plaatselijke driedaagse feestweek met een aantal vriendinnen weer eens ouderwets uit mijn dak ging, was het op een goed moment kennelijk tijd om te stiften, want bijna simultaan visten we onze lipstift uit onze broekzak en daar stonden we weer als kleine meiden, met stiekem een gevoel van saamhorigheid, gezamenlijk onze lippen te stiften..op het gevoel natuurlijk, want na jaren stiften, kun je dit blindelings. 'Gwen, waar is je gloss?', hoorde ik achter mij en voordat ik het wist, verdween mijn gloss uit mijn hand. Wat is het toch heerlijk om te merken dat sommige dingen lekker niet veranderen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten