Running dinner: Smaken verschillen, Buren Verbinden

Wij wonen in een hofje. In dat hofje staan veel huizen en in die huizen wonen mensen.

Mensen met wensen, ideeën, plannen, overtuigingen, gevoelens. Mensen met drukke of minder drukke banen en ook een paar die al met pensioen zijn. Mensen met gezinnen, met honden, met katten. Mensen met politieke voorkeuren, gewoontes, eigenaardigheden, angsten en verlangens.

Sommigen hebben zorgen over gezondheid, een kind of een ouder. Anderen over financiën, hun bedrijf of over een buur met wie het contact wat stroever verloopt.

Allemaal mensen die elkaar in het dagelijks leven groeten met een glimlach en een zwaai.

Totdat een buurtgenoot een idee oppert: een running dinner. Nu moet ik eerlijk bekennen dat ik het woord even moest googelen – tot mijn opluchting bleken sportschoenen niet verplicht. Het concept? Voor elke gang schuif je aan in een ander huis, waar je telkens andere buren ontmoet. Eten, gezelligheid en elkaar wat beter leren kennen in één avond: een recept dat ik wel aandurfde.

Zo kwam het dat we gisteren door ons hofje renden – of nou ja, wandelden – van huiskamer naar huiskamer. Bij elke gang werden we verwend met een heerlijke maaltijd en nieuwe gesprekken. Een beetje als "gluren bij de buren", maar dan in de culinaire-uitvoering.

Vandaag wonen we nog steeds in hetzelfde hofje met dezelfde mensen. Maar het voelt net een tikkeltje anders. De buitenkant kwam even naar binnen en met elkaar proefden we iets veel belangrijkers dan het eten: het gevoel van verbondenheid. En laten we eerlijk zijn, dát was de meest smaakvolle gang van de avond.

Dankbaarheid: voel jij het hier en nu? 💛

Elke dag overvalt mij een gevoel van diepe dankbaarheid, om alles wat het leven mij schenkt. Soms overweldigend, wellicht vinden anderen het overdreven..het is voor mij een dagelijks gebed. De laatste dag van het jaar kan een extra impuls geven, achteromkijkend in het hier en nu. Dit is wat er zoal in mij opkomt:

Wat ik dankbaar mag ervaren:

• Dat ik wakker word en in slaap mag vallen naast mijn lief.
• Een veilig bed, in een veilige omgeving, in een heerlijk thuis.
• Het grote, fijne, warme gezin dat ons omringt.
  
• Familie, voorouders en nageslacht.
• Het dagelijkse brood.
• De kleren aan mijn lijf en het dak boven mijn hoofd.

Voor de verbindingen in mijn leven:

• De lieve mensen om mij heen.
• voor het zingen en dansen en mediteren met elkaar.
  
• Alle ontmoetingen, mooi, pijnlijk, heerlijk, vooral eerlijk.
• Mijn dierenvriendjes, de vogeltjes én de mol in mijn tuin.
  

Voor groei en leren:

• Dat ik elke dag mag leren en dankbaar mag zijn.
• Mijn werk dat ik mag en kan uitvoeren.
• De liefde die ik mag ontvangen.
• Het vertrouwen in mijn hart.
  
• De meesters in mijn leven, in wiens geduldige spiegel ik mag kijken.
• De weg die mij is getoond en die ik naar beste kunnen bewandel.

Voor het grotere geheel:

• Moeder Aarde, Vader Zon, de maan, de sterren, de engelen, en de wezens van licht en liefde.
• Alles wat ik nog niet weet of niet kan zien.
• Dat wij in perfecte balans worden gehouden, gekoesterd, gevoed en beschermd.
• Voor de universele kracht van liefde en eenheid, die ik niet kan zien, alleen maar kan ervaren.
  

Een wens voor allen:

Moge dankbaarheid de harten raken van alle levende en voelende wezens.
Moge dankbaarheid licht brengen in de harten van hen die het moeten ontberen.
Moge dankbaarheid ons inspireren tot het zorgen voor elkaar.

Waar ben jij vandaag dankbaar voor?

Sta eens stil bij wat jou vreugde brengt, hoe klein of groot ook. Ik hoor het graag in de reacties – samen maken we de wereld een stukje lichter.

Dankjewel dat je de tijd hebt genomen om dit te lezen. 💛

Licht in de duinen

Het is een grijze dag. Stevig doorstappend loop ik door de duinen, terwijl ik stilletjes een mantra herhaal. Het is een van die dagen waarop de zon zich al weken niet heeft laten zien, zoals mijn man eerder die ochtend fijntjes opmerkte: "31 dagen zonder zon, wist je dat?" Tot dat moment had ik het niet eens gemerkt, maar met zijn woorden in mijn achterhoofd, voelt de lucht inderdaad zwaarder. Herken je dat? Dat iemand je ergens op wijst en ineens kun je het niet meer níét opmerken?

Gelukkig doet mijn mantra, die het universele licht aanwakkert, zijn werk en ik voel me met elke stap lichter worden. Ik zet flink de pas erin en voel de energie door mijn lijf stromen. De combinatie van beweging, ademhaling en de mantra brengt rust en ook blijdschap.

Even wat verderop zie ik een jonge vrouw, gezeten aan een verweerde picknicktafel. Voor haar liggen een thermoskan, een zak noten en een schrijfblok. Ze buigt zich geconcentreerd over haar papier en schrijft met een rode pen. Iets in haar uitstraling houdt me even stil.

Als ik langsloop, kijkt ze op. Zonder erbij na te denken, stel ik haar een vraag, alsof ik zéker weet dat ze mijn intentie direct zal begrijpen: 'Ben jij ook een beetje licht aan het maken?'.

Haar gezicht klaart op. 'Ja,' zegt ze en haar ogen beginnen te stralen. Ze vertelt dat ze bezig is met een brief aan zichzelf. 'Aan mijn toekomstige zelf', voegt ze eraan toe. 'Ik schrijf op wat ik mezelf wens en hoe ik hoop dat dingen zich positief ontwikkelen.'

We praten wat verder, alsof we elkaar al jaren kennen. Haar woorden hebben iets ontwapenends. Een mix van hoop en vertrouwen.

Bij het afscheid wijs ik haar op de enorme boom die achter ons staat. Het is een oude boom, met knoesten die hem een ietwat peinzend gezicht geven. Samen kijken we peinzend terug.

'Wat zal hij al veel hebben gezien,' zeg ik. 'Geluk, verdriet, stormen, zonneschijn… Zou hij weleens een mantra zingen of een brief schrijven, denk je?'

Ze lacht en ik lach met haar mee.

Ik wandel verder met een glimlach. Soms zijn het dit soort ontmoetingen die mij eraan herinneren hoe eenvoudig het is om lichtpuntjes te vinden: een woord, een blik, een wens op papier of zo'n verweerd gezicht in een boom te zien. Een boom, waarin dat universele licht verborgen ligt, zoals in ieder van ons.

Kijk vandaag eens om je heen: waar vind jij een lichtpuntje?

 

Hoe hangt de vlag erbij?

Scrollend door de updates op social media valt de tendens op dat symbolen worden gebruikt om een mening te uiten. Ik denk aan de tekst als ‘niet in mijn naam’ of ‘breng ze thuis’, maar ook verschillende vlaggen worden gebruikt om te laten zien waar we voor staan. Toch is helder dat vrede de onderliggende of beter gezegd: bovenliggende boodschap is!

Ondanks al onze goede intenties laten deze uitingen vooral zien hoe verdeeld we zijn over de weg ernaartoe. Ook vredesmanifestaties komen vaak voort uit frustratie, verdriet, woede of angst. Onze verdeeldheid komt scherp in beeld en dit ondermijnt ons gezamenlijke doel: vrede.

Vaak denk ik aan het verhaal van Jezus. Of je nu gelovig bent of niet, iedereen kent zijn verhaal. Hij sprak in eenvoudige woorden over een ander leven: een leven van vrede. Over vergeven, samen delen en leven vanuit goedheid, compassie en vertrouwen. 

Hij deed dat niet vanuit een politieke agenda of winstbejag, maar zittend tussen de mensen, van hart tot hart, zonder verborgen agenda. Hij geloofde in het goede in ieder mens, zó sterk dat hij zelfs bereid was zijn leven daarvoor te geven. Is dit slechts een 'verhaal' of kunnen we hier een blijvende uitnodiging in vinden om te onderzoeken of we ons willen bewapenen of ontwapenen in de weg naar vrede?

Als we ons bewapenen, bereiden wij ons voor op oorlog. Wapens zijn er eenvoudigweg niet om stof te vangen, maar om te gebruiken. En ontwapenen begint niet bij politieke beslissingen, maar in ons hart. Welke weg nemen wij? Welke vlag laten we wapperen?

Voor mij is er maar één weg en dat is de weg naar binnen. En er is maar één vlag en die hangt in ons eigen hart en dat brengt mij op de vraag: Hoe hangt de vlag er eigenlijk bij? 

Wat zien we als we in ons eigen hart kijken?
Kunnen we daar een plek vinden waar vrede begint?
Daar waar we niet hoeven te roepen óver vrede, maar alleen hoeven te zijn?

En dat we beseffen dat dit niet alleen een mooie gedachte, maar ook een geleefde werkelijkheid is?

Ik ben volledig voorbereid op vrede!

 www.silent-touch.nl

'Barmhartigheid als geschenk!' Is dat misschien de boodschap van de Goedheiligman?

Vandaag vieren sommigen het feest van Sinterklaas en anderen vieren het ook helemaal niet.
Er is discussie, getrek en gedoe, dat geeft vooral veel verdriet.
Laten we elkaar respecteren en rekening houden met elkaars gevoelens en wensen,
Dat maakt van ons allen, gelukkiger mensen.

Want we herinneren en eren een allang overleden man
Nicolaas van Myra, een eenvoudige Goedheiligman.
Hij gaf aan de armen en wordt zo herinnerd door velen.
Hij gaf vanuit barmhartigheid door wat hij had, te delen.
 
Tenslotte gaat zo’n feest niet over wit en het gaat niet over zwart
Het gaat om het geven, recht vanuit je hart.
Opdat we schenken vanuit overvloed aan degenen om je heen
En zo kunnen we geven vanuit barmhartigheid aan iedereen.
 
Het gaat niet om veel, het gaat niet om groot
Het gaat om de goede wil en een vrolijke noot.
Het gaat niet om de perfecte rijm of dure geschenken
Het gaat om de goedgevigheid in onszelf te gedenken.
 
Iedereen is welkom de liefde in zijn hart te zoeken.
Om daarna vanuit overvloed de wereld en elkaar te bezoeken.
Niet alleen voorbehouden op deze éne dag, maar telkens weer.
Dan verandert de wereld en is er geen tekort of oorlog meer.
 
Zoek en vind het mooie in het leven
Dat is wat Sint jou het liefste wil geven.

 

 

Een roestige fluitketel

Het was een gewone dinsdagavondrepetitie. Helemaal niet spannends, het is alleen maar leuk. En daar stond ik dan, vol goede moed, te midden van mijn koorleden en onze immer geduldige dirigente. Oplettend wachtte ik op ‘mijn moment’. Alleen ‘mijn moment’ pakte nou nét iets anders uit en het klonk toch even anders dan thuis onder de douche.

In dit lied ‘moest’ ik de hoogste noot zingen. Normaliter samen met een zoetgevooisde medezangeres maar door andere besognes, stond ik er dit keer alleen voor. Toen ik mijn mond opentrok, veranderde mijn keel in een soort roestige poort, die krakend opende. Mijn wangen brandden, het zweet brak me uit en alsof dat nog niet erg genoeg was, leek mijn brein de stekker eruit te trekken.
Tekst? Weg.
Melodie? Geen idee meer.
Hoogste noot? Die bleef haken in het souterrain.
Wat er wel uitkwam? Een geluid dat het meest leek op het gefluit van een oude, valse fluitketel… je weet wel, zo eentje die al minstens twintig jaar op zolder stof staat te vangen.

Gelukkig viel de rest van het koor snel in en met elkaar zongen we verder, maar ondertussen stond ik daar hartstochtelijk te bidden voor een spontaan gat in de grond, waar ik in kon verdwijnen.

En toen gebeurde er iets wat ik niet had zien aankomen. Mijn medekoorleden kwamen naar me toe. "Wat klonk dat mooi!" zeiden ze, terwijl ze me een schouderklop gaven. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Meenden ze het? Hadden ze iets anders gehoord dan ik?

Later op de avond, bij een kopje thee thuis realiseer ik me weer dat het samen zingen in een koor voor mij een absolute leerschool blijft en het herinnert mij er telkens aan dat het niet perfect hoeft.

Volgende week sta ik er gewoon weer en wellicht fluit de ketel weer haar hoogste lied, maar misschien ook niet. Wat het ook wordt, het is niet de perfecte noot die de muziek mooi laat klinken. Tenslotte gaat het in een koor om samen zingen, onze unieke klank vinden en om durven. We dragen elkaar en we doen het met elkaar. En precies dát creëert de zuivere noot in het geheel.

 

Ben je patiënt als je ziek bent? (17)

Mijn moeder, altijd een doorzetter, begon haar tijd in het verzorgingstehuis met opgeheven hoofd. Ze deed mee aan activiteiten: bloemschikken, tekenen, uitstapjes maken. Zelfs het ‘grijze koppen orkest’, waarin bewoners met ongebruikelijke instrumenten samen muziek maakten, sloot ze niet uit. Het was aandoenlijk, maar ook bevreemdend. Dit was niet de moeder zoals ik haar kende. Zij was nooit een groepsmens; haar geluk vond ze in haar tuin, achter het fornuis, of met een intieme kring van dierbaren om zich heen.

De goedbedoelde ‘bezigheidstherapie’ in het tehuis gaf haar weinig voldoening. “Het is betekenisloos,” zei ze eens, in een helder moment. De laatste maanden raakt ze steeds verder verstrikt in de sluier van dementie. Haar heldere momenten worden schaarser en de wil om te leven lijkt haar langzaam te verlaten.

Het verlies van haar laatste schoonzus en een oude buurvrouw heeft de leegte nog voelbaarder gemaakt. De zinloosheid tekent zich scherper af. Moeder eet amper, leest de krant niet meer, puzzelt niet meer en doet niet mee met activiteiten. Ze lijkt afscheid te nemen, langzaam maar bewust.

Onlangs tijdens een gesprek met de arts en verpleegkundige trok de mist van dementie even op. Met heldere stem zei ze: “Ik ben klaar met leven. Ik kijk terug op een prachtig leven, maar nu zit ik hier alleen maar te wachten; niets te doen. Te wachten op mijn dood.” Haar woorden waren doordringend, krachtig. Ze voegde eraan toe: “Overigens, net zoals al die andere mensen hier.” Of dat waar is of niet, laat ik over aan anderen; dit is slechts zoals moeder het ervaart.

Aan het einde van het gesprek keek ze ons allen aan, met haar oude vastberadenheid. “Ik ben weliswaar ziek,” zei ze rustig, “maar ik ben zeker geen patiënt.”

Een keuze voor waardigheid

Haar woorden raakten me diep. Wat betekent het om ziek te zijn, maar jezelf geen patiënt te voelen? Moeder maakte duidelijk met die éne uitspraak dat ze, zelfs nu, weigert zich volledig over te geven aan haar situatie. Haar identiteit, haar waardigheid, blijft intact.

Misschien is dat de les: ook in tijden van verlies, ziekte of aftakeling blijven we meer dan ons lichaam of onze omstandigheden. We hebben de kracht om te kiezen hoe we onszelf én de ander zien, maar óók waar we ons bewustzijn in wortelen. Moeder herinnert me eraan dat het leven ook gaat om betekenis en eigenheid, zelfs in de schijnbaar meest zinloze momenten.

Laten we haar woorden meenemen: ziek zijn, maakt je geen patiënt. Het kan deel zijn van onze menselijkheid, een mens van waarde en betekenis, tot het allerlaatste moment.

 

www.silent-touch.nl