De kracht van wie we zijn

Een paar weken geleden werd ik geraakt door een tekst van Norman Cousins*:

'Just as there is no loss of basic energy in the universe, so no thought or action is without its effects, present or ultimate, seen or unseen, felt or unfelt.'.

Ik moest even de vertaling erbij halen om het helemaal tot me door te laten dringen: 'Net zoals er geen verlies is van fundamentele energie in het universum, zo is geen gedachte of daad zonder effect, nu of uiteindelijk, gezien of ongezien, gevoeld of ongevoeld.'

Deze quote kwam meer tot leven toen ik kort daarop een christelijke film zag over Franciscus van Assisi, een man die meer dan duizend jaar geleden leefde (rond 1200). De film verhaalt over hoe Jezus, een zaadje van inspiratie plantte dat eeuwen later opbloeide in het hart van Franciscus van Assisi. En Franciscus? Hij werd op zijn beurt weer een licht dat duizenden mensen raakte – tot op de dag van vandaag. Hij werd geprezen als een krachtig leraar, maar het was niet zozeer wat hij zei, wat harten in beweging bracht, maar bovenal zijn eenvoudige, onzelfzuchtige leven, zijn diepe ervaring van God, die zijn boodschap kracht gaf.

Tegen het einde van zijn leven, tijdens een zware tocht door de bergen, begaf Franciscus’ gezondheid het, zo gaat één van de verhalen over zijn leven. Zijn metgezellen klopten aan bij een boer om een ezel te lenen, zodat hij niet langer hoefde te lopen. Toen de boer hoorde voor wie de ezel bedoeld was, stapte hij naar buiten en vroeg: 'Ben jij die Broeder Franciscus waarover zoveel wordt gesproken?' Een knik van een van Franciscus’ metgezellen was genoeg. De boer vervolgde: 'Zorg er dan voor dat je in werkelijkheid net zo goed bent als men zegt, want velen stellen hun vertrouwen in jou.' Deze woorden troffen Franciscus diep. Ontroerd kuste hij de boer, dankbaar voor deze eenvoudige maar krachtige herinnering. (menigeen had zoiets juist als een aanval gezien, maar Franciscus zag dat o zo anders).

Wij leven niet als arme broeders en zusters in het middeleeuwse Italië, maar de les blijft onveranderd: ons leven is een voorbeeld, of we dat nu willen of niet. Niemand kan zeggen dat zijn/haar leven er niet toe doet, dat onze woorden geen verschil maken. Elke stap die we zetten, elk gebaar dat we maken, zendt rimpelingen uit – soms klein en onzichtbaar, soms groots en transformerend.

Dan vraag ik mezelf af: 'Wat voor licht werp ik de wereld in? Welke intentie, bewust of onbewust straal ik uit?'. Want net als Franciscus, hoe eenvoudig ons bestaan ook lijkt, heeft ieder van ons de kracht om anderen te inspireren – niet alleen met wat we zeggen, maar vooral door wie we zijn. 

Dat maakt stil, bescheiden en brengt ook een gevoel van ontzag.

En jij, welke rimpeling van licht stuur jij de wereld in, misschien wel juíst door te zijn precies zoals je bent? 💫💗

www.silent-touch.nl

 *Norman Cousins: Amerikaanse auteur, journalist, die zich inzette voor wereldvrede

"Goedem-oortjes'

Manlief en ik, prettig gestoord als we zijn, groeten alles en iedereen die we tegenkomen op onze dagelijkse wandelingen. De honden die we inmiddels kennen, krijgen een aai of een koekje, soms een kort praatje met hun baasje. Maar ook het roodborstje dat ons aankijkt, de merel die zingt, de mus die voorbij flitst – ze krijgen een “Goedemorgen” van ons. Nu het voorjaar is, antwoorden ze met hun eigen, hoogste lied. Zelfs de kleintjes in kinderwagens, voortgeduwd door een opa of oma, krijgen een glimlach, die vaak wordt teruggekaatst.

Ik hou ervan: dit soort kleine ontmoetmomentjes. Een spontaan “Mooi weertje, hè?” tegen een voorbijganger, een hand opsteken, een kort kletspraatje – het maakt de wandeling meer dan alleen maar stappen zetten en de dag net wat lichter.

Toch merk ik de laatste jaren iets anders. Geen klacht, meer een stille constatering. Steeds vaker kom ik mensen tegen die er niet helemaal lijken te zijn. Deze ‘niet aanwezigen’ lopen achter kinderwagens of naast hun honden, maar ze zijn niet echt ‘aangelijnd’ in het moment. Ze hangen ergens in een digitale wereld, ver van het nu.

Ze horen de vogels niet, noch de vraag van hun kind, noch onze groet. Pas als hun hond blaft of hun kleuter ineens iets roept, schrikken ze op, kijken even om zich heen en mompelen wat. Soms, als je geluk hebt. Anderen lopen door, verdiept in hun podcast of muziek, terwijl de wereld langs hen heen glijdt – de fluitende vogels, het groeiende gras, de wuivende bomen, een ander mens die passeert.

Het is hun goed recht, natuurlijk. Iedereen kiest zijn eigen pad. Vrij land, vrije oortjes! Maar toch vraag ik me af: hoe zien we wat de wereld nodig heeft als we haar niet horen, niet echt zien? Hoe krijgen we oog voor Moeder Aarde als we alleen nog luisteren naar onze eigen playlist, een podcast – hoe boeiend ook – of wat Siri ons influistert?

Steeds vaker begint onze groet spontaan met een “Goedemmm…” en eindigt in een lakoniek “Goedemmm-oortjes”. Het is een inside grapje geworden tussen ons, dat “oortjes”, maar het laat me niet helemaal los.

Herken je het? Of begin ik nu officieel oud te worden? Laat het me weten, ik ben benieuwd. Ondertussen groet ik morgen weer vrolijk verder – oortjes of niet.

 

www.silent-touch.nl