De wereld van Superman Hold & Coffee Cup Lift

Sinds een paar maanden ben ik gestart met krachttraining. In eerste instantie niet zozeer vanuit fysieke training, maar meer om te onderzoeken wat 'kracht' is en dan in het bijzonder te ervaren wat 'mijn' eigen kracht is. Tevens leek het mij een mooie tegenhanger van mediteren, tai chi, chi kung, mantra's zingen en dansen etc. Always Pushing the limits.

Een reuze interessant - en vooral verhelderend - onderzoek. De Personal Trainer pusht me voorbij de door mijzelf opgelegde grenzen van het fysieke en daarmee word ik heel subtiel gestretcht op het emotionele en mentale veld. En ook dan kom ik er weer achter dat de ideeën en/of gedachten die ik had over wat ik wel en niet kan op fysiek vlak, net zo min 'waar' blijken als de ideeën en/of gedachten over wat en wie ik werkelijk ben. Zelfonderzoek kun je echt overal en altijd toepassen!

Werken met gewichten vraagt concentratie, focus op je evenwicht en adem, oplettendheid op houding en elke subtiele beweging. Dit brengt logischerwijs presentie en aldus bewustzijn in je lichaam. (Muziek op je oren, kan dan overigens een absolute afleidingsmanoeuvre zijn.) Voor mij is deze krachtmeting met mezelf op dit moment een absolute toevoeging aan mijn spirituele beoefening, waarin het allemaal uiteindelijk draait om integratie in het fysieke lijf, hier en nu!

Ook vanochtend werden de kilo's me om de oren gegooid. Doodleuk zet de PT een gevaarlijk zwaar uitziende Kettlebel voor mijn neus. Of ik even de 'Superman Hold' wil doen dus ik kijk hem hoopvol aan. Ik zie dan direct Superman die met Lois Lane in zijn armen in noodtempo rond de aarde zwiert...Maar nee, dat gaat hij niet doen en ik beland weer op aarde. Beetje bummer, maar ok ok. Geduldig doet de PT de 'Superman Hold' voor en ik kijk wat onnozel toe hoe hij de kettlebel voor zijn borst houdt met gestrekte armen en dan tot 10 telt. Stoïcijns kijkt hij me vervolgens aan en uit alles spreekt: 'You can do this!'. Verfrissend en welkom, deze positieve ondersteuning en 'Yes, I can!'. En overigens: als het een keer niet lukt, dan blijkt het onbevangen beginnen aan zo'n krachtklus juist de winst te zijn. Yes, we can be and do more then we think. 

Huppelend ga ik na zo'n training naar huis, opgewekt en vol energie. BMI, Body & Mind incorporated; passende naam deze sportschool.

En dan is het nu - na de suitcase lift, tig Squats, de Sumo Deadlift (zonder sushi) en de battle met mijn kettle - tijd voor een 'Coffee Cup Lift'; een lekker zwaar bakkie.

Wil je meer weten over coaching en bewustwording? Kijk op www.silent-touch.nl.

Meer weten over sporten bij BMI? klik op www.bmihaarlem.nl.

Help minder; dat helpt meer!

Na de eerste blogs over de bewuste shift van Negatief naar Positief, van Ongezond naar Gezond en van Lijden naar Vreugde, staat vandaag de shift van 'helpless naar helpful' in de schijnwerpers.

Behulpzaam zijn, een ander helpen die het nodig heeft. Dat lijkt vaak een logische en eenvoudige keuze, maar is het wel zo logisch? Voor mij wordt steeds meer helder dat 'minder helpen' het beste - zo niet het énige - 'hulpmiddel' is.

'Ja maar, er zijn mensen, dieren, situaties die hulp nodig hebben'. Ja zeker. Maar de vraag die we ons kunnen stellen, is: 'Vanuit welke bron komt onze hulp?' . Deze vraag nodigt uit tot zelfonderzoek. Vanuit het antwoord op deze vraag, komen onze onderliggende drijfveren aan het licht en die zijn soms wel ontluisterend rauw als je echt eerlijk bent. Is onze hulp wel zo onbaatzuchtig als we denken of zit er een klein addertje onder het gras; een addertje dat schuldgevoel, medelijden, macht, angst of jaloezie heet? Is dat hulp op basis van gelijkwaardigheid? Meestal springen al in de bres en staan we klaar met alle oplossingen, voordat er een hulpvraag komt. Hierdoor hoeft de ander niet eens zelf te onderzoeken wat hij/zij nodig heeft en er ontstaat al snel een 'slachtoffer/dader'-verhouding. En het kan zelfs zijn dat onze hulp averechts werkt...dat herkennen we allemaal! Is dat nu helpless of helpful?

Als we onze drijfveren onder ogen durven zien, popt de volgende vraag automatisch op: "Is onze hulp wel echt zo helpvol?'. Kunnen we daadwerkelijk invoelen van wat er nodig is en wie weet nu het beste wat er nodig is?

Nog afgezien van het feit dat er meestal niet eens een hulpvraag ís, leert de ervaring dat er niet of nauwelijks gehoor wordt gegeven aan al onze goedbedoelde adviezen. Dus zo'n zelfonderonderzoek is heel vruchtbaar en brengt ons uit de actie, in een meer observerende modus. En vanuit die observatie, kunnen we meer en meer samenvallen met wat er is.

Praktisch?
In de praktijk gebracht, kun je de komende week eens kijken of je je bewust bent wie je helpt, hoe je helpt, of er wel een hulpvraag is en of de hulp wel zo helpvol en in afstemming met de ander of de situatie is? Is er wel hulp nodig en wat is er dan precies nodig?

Uiteindelijk komen we tot vertrouwen op het leven zelf en zullen we rusten in het diepe weten dat in elk wezen Buddha leeft. Heeft een Buddha hulp nodig en zo ja, wie zou dan het beste weten óf en welke hulp nodig is? 


Wil je meer weten over empowerment en bewustwording? 
Kijk op www.silent-touch.nl.


Voorgaande blogs in deze reeks zijn terug te vinden door onderstaande links te volgen:
Van Negatief naar Positief
Van Ongezond naar Gezond

Van Lijden naar Vreugde