Mission: Accomplished!

Stipt om 17:45 uur zwaai ik enthousiast de deur open van de zaal waar ons koor vanavond zal optreden. Verwachtingsvol kijk ik rond – maar zie alleen onze dirigente. Dan weet ik het al: er is iets mis.
‘Ben jij niet een beetje te vroeg?’, vraagt ze vriendelijk. En ja hoor, in de drukte van mijn dagelijks leven heb ik over het hoofd gezien dat een andere groep om 17:45 uur voor de generale moest zijn en mijn groep pas om 19:00 uur.

In een flits overweeg ik wat ik met dat onverwachte anderhalf uur zal doen. De beste optie is Heerlijk Helder Heineken: een koud biertje en bitterballen op een zonovergoten Haarlems terras. Mijn in de buurt wonende zoon vindt het ook een U.I.T.S.T.E.K.E.N.D. plan. En zo zitten we even later samen te keuvelen, knagen en knabbelen in het avondzonnetje. Voor mij een 0.0’tje – een klein geluksmoment.

Rond 19:00 uur kom ik misschien een tikkeltje gehaast binnen voor de generale repetitie. Iedereen is er.
Ik voel wat spanning. In de aanloop naar het concert liepen de repetities niet helemaal vlekkeloos. De juiste tekst, de juiste timing, een pasje hier en daar – het bleek een flinke uitdaging.

Elke song wordt tijdens een optreden ingeleid door een koorlid, soms met een persoonlijke anekdote erbij. Dat maakt het zo bijzonder. Je leert je medezangers van een andere kant kennen en het publiek knikt vaak in herkenning. Een verhaal of lied kan zomaar iets bij je losmaken.

Zo gaf Bright Eyes van Rondé mij onverwacht een boost. Tijdens het oefenen werd er iets in mij wakker – een kracht, een frisheid. Plotseling keek ik met heldere ogen naar een oud probleem waar ik maar geen besluit over kon nemen. Alsof ik ineens wist wat er nodig was.

Dat is wat muziek doet. Het raakt je. Het opent, troost, bevrijdt. Of je nu verdrietig bent of vrolijk, klein of groots – er is altijd een lied dat past.

Onze dirigente koos prachtige nummers. Liedjes die je uitnodigen om dicht bij jezelf te blijven, ook als het leven even wiebelt. Ze geven vertrouwen dat het weer lichter wordt:

Rob de Nijs zingt over ons herkenbare Bange én sterke hart. 
Cyndi Lauper belooft ons Time after time op te vangen. 
Kenny D. verzekert ons: Jij bent de liefde. 
Oleta Adams opent een Window of Hope voor ons allemaal
Mylou Frencken vraagt zachtjes: Kun jij me dragen?
En dan is er mijn favoriet van Rondé: Bright Eyes. 
Een lied dat aanmoedigt te kijken met ogen die geworteld zijn in je hart. Wat een verschil is dat.

Uiteindelijk was ik niet te vroeg, maar precies op tijd – voor een biertje, bitterballen en een fijn gesprek met mijn zoon. En gelukkig had tijdens het concert iedereen de juiste tekst, op het juiste moment en het bijpassende pasje.

Zonder verdere woorden:
Mission: Accomplished.

 

 

Wat is een schaduw?

Iets wat we zien, maar nooit kunnen aanraken. Een schaduw laat zich niet vangen, maar vanochtend ervoer ik een klein moment van verwondering, dat zich gelukkig wél liet vangen in een klein gedichtje:

Schaduw

De schaduw danst voor mij uit
in kleine, lichte stappen.
Ze laat zich niet vangen,
niet aanraken.
Onvoorspelbaar -
en zomaar ineens verdwenen.

Ze laat niets achter:
geen afdruk, geen indruk,
geen geur of energie.
Geen zwerfafval, geen prullaria,
geen boze bui,
geen blij gevoel.
Alleen een foto
laat zien dat ze er was.

Verwonderd staar ik naar de zwarte vlek en fluister in stilte:
wie ben je, waar ben je,
wat kom je doen?
Ben je een illusie,
of ben je echt —
een speling van donker en licht,
een projectie van mijn eigen ogen?

Met de zon in mijn rug
loop ik verder.
Mijn hand steek ik op
en mijn schaduw
groet in stilte terug.

Reflecterend op het moment, vraag ik me af: misschien is het de schaduw zelf die iets van ons laat zien — iets wat alleen zichtbaar wordt als het licht erop valt.
Waar in ons leven valt het licht zó, dat we iets nieuws kunnen ontdekken?
En durven we dat dan ook werkelijk te zien - en te volgen?
Misschien begint daar iets nieuws?

 

Meer over bewustwording? Klik hier!

 

What is True? An Invitation to Wonder

“What is true?” It seems like a simple question, but when I truly let it sink in, it opens a space of boundless wonder. It’s not just a question about truth in facts, but an invitation to feel: where is it true, in what space, in what dimension of time and existence? Let me share a recent experience that made this question resonate within me, hoping it might inspire you to explore it too.

A few weeks ago, friends stayed with us: an old childhood friend of my partner and his wife. They were new to the world of Gayatri mantra, but I invited them to the monthly gathering I host. What followed was a quiet, powerful experience. One of them described how the mantra initially met resistance, but then flowed through their body, emotions, and mind, ultimately revealing a profound strength. The other spoke of an explosion of light and consciousness, an expansion that felt almost tangible. Their words, so different yet so sincere, touched me deeply. Though their eyes, I saw anew the power of Gayatri mantra and, with it, 'what is true' in its working.

Afterward, in a brief embrace with one of them, something extraordinary happened. As we stood there, I experienced a truth that words can hardly capture: There is No Body. It wasn’t a concept or an idea, but a direct experience of 'what is true', a moment where the boundaries of ‘you’ and ‘I’ dissolved into a silent, clear presence. We looked at each other, smiled, and went on to drink coffee – because life always flows on, doesn’t it?

That afternoon, exhausted, I took a nap, and something occurred that deepened this question even further. In a state between sleeping and waking, I felt my body as something entirely outside of me, yet simultaneously wholly mine, within me. I couldn’t move, couldn’t open my eyes, but I was fully awake. It wasn’t a dream, but a vivid presence – here, now. And yet, it went beyond that. The question “What is true?” began to resonate within me, not merely as a search for truth in my body or mind, but as an invitation to something far deeper: an expansion in time and space, a sense of unity where the question itself becomes a gateway to something I can’t even name or describe.

For me, “What is true?” is a question without an answer, and yet it carries an answer within itself. It offers an expansion that breaks through boundaries, where love wells up.

Perhaps you’ll find a moment today to ask yourself: What is true? Not to pin it down, but to let the question resound, to let it settle in your heart. To embark on an exploration, opening yourself to the space where time and boundaries fade. Maybe you’ll find it in a quiet moment, in an embrace, or in the simplicity of a cup of coffee.

The beauty lies, ultimately, not in finding the answer, but in daring to ask the question.

 

 

Wat is waar? Een uitnodiging tot verwondering

“Wat is waar?” Het lijkt een simpele vraag, maar als ik hem echt toelaat, opent hij een ruimte van grenzeloze verwondering. 

Het is niet alleen een vraag naar waarheid in feiten, maar een uitnodiging om te voelen: waar is het waar, in welke ruimte, in welke dimensie van tijd en bestaan? Laat me een recente ervaring delen die deze vraag in mij liet resoneren en misschien inspireert het je om op onderzoek te gaan?

Een paar weken geleden logeerden vrienden bij ons: een oude jeugdvriend van mijn partner en zijn vrouw. Ze waren nieuw in de wereld van Gayatri-mantra, maar ik nodigde ze uit voor de maandelijkse bijeenkomst die ik organiseer. Wat volgde was een stille, krachtige ervaring. Een van hen beschreef hoe de mantra aanvankelijk weerstand opriep, maar vervolgens door lichaam, emoties en geest trok, om uiteindelijk een diepe kracht te onthullen. De ander sprak over een explosie van licht en bewustzijn, een expansie die bijna tastbaar was. Hun woorden, zo verschillend maar zo oprecht, raakten mij diep. Door hun ogen zag ik opnieuw de kracht van Gayatri-mantra en daarmee 'wat waar is' in de werking daarvan.

Na afloop, in een korte omhelzing met een van hen, gebeurde er iets bijzonders. Terwijl we daar stonden, ervoer ik een waarheid die woorden bijna niet kunnen vangen: There is No Body. Het was geen concept, geen idee, maar een directe ervaring van 'wat waar is', grenzeloosheid, een moment waarin de grenzen van ‘jij’ en ‘ik’ oplosten in een stille, heldere aanwezigheid. We keken elkaar aan, glimlachten en gingen verder met koffie drinken – want het leven stroomt altijd door, nietwaar?

Die middag, terwijl ik uitgeput een dutje deed, gebeurde er iets wat deze vraag nog verder verdiepte. In een staat tussen slapen en waken, voelde ik mijn lichaam als iets dat volledig buiten mij was en tegelijkertijd volledig van mij, in mij. Ik kon niet bewegen, mijn ogen niet openen, maar ik was klaarwakker. Het was geen droom, maar een heldere aanwezigheid – hier, nu. En toch ging het verder dan dat. De vraag “Wat is waar?” begon in mij te resoneren, niet alleen als een zoektocht naar waarheid in mijn lichaam of geest, maar als een uitnodiging tot iets veel diepers: een expansie in tijd en ruimte, een gevoel van eenheid waarin de vraag zelf een poort wordt naar iets dat ik niet eens een naam kan geven of kan omschrijven.

Voor mij is “Wat is waar?” een vraag zonder antwoord én tegelijkertijd draagt de vraag een antwoord in zichzelf. Het biedt een expansie, die grenzen doorbreekt, waarin liefde opborrelt.

Misschien vind je een moment vandaag om jezelf deze vraag eens te stellen: ‘wat is waar?’. En vooral niet om het vast te pinnen, maar meer om de vraag te laten klinken, te laten vallen in je hart. Om op onderzoek uit te gaan, jezelf open te stellen voor de ruimte waar tijd en grenzen vervagen. Misschien vind je het in een stil moment, in een omhelzing, of in de eenvoud van een kop koffie.

De schoonheid ligt uiteindelijk niet in het vinden van hét antwoord, maar in het durven stellen van de vraag. 

 

 

Meer over mediteren, bewustwording, mantra?