Daar zit ze. Stil in een hoek op een
parkeerterrein. Ze probeert zich zo klein en onzichtbaar mogelijk te maken. Als ik haar benader, tracht ze wanhopig weg te komen, maar
totaal verzwakt, kan ze nies anders doen dan paniekerig om zich een kijken. Er
is geen ontkomen aan: ze moet zich overgeven aan de kom van mijn handen.
Opgegroeid met vogels (en vele gered uit de klauwen van de straatkatten van
Amsterdam) voel ik haar tere lijfje in mijn handen beven. Haar zachte donsachtige veren
kriebelen tegen mijn palmen. Zachtjes voor haar zingend, loop ik met haar naar huis. Ik passeer mijn buurman, waarvan ik weet dat hij duiven vreselijk vindt. Hij kijkt
afkeurend naar mijn handen. Ik neurie onverstoorbaar door en als ik thuis
kom met dit kwetsbare jonge leventje, staat mijn man al klaar met de
honden bench, een warme deken erin, een kommetje met water en wat vogelvoer.
Zonder veel woorden manoeuvreren we het kleintje in het tijdelijke nestje en
bedekken het geheel met een warme deken. Het wordt een koude nacht.
Vanochtend als de deken wordt opgelicht, piept
ze voorzichtig uit haar hoekje en pikt voorzichtig een graantje. Ze slaat haar blauwachtige vleugels uit en het lijkt erop dat ze zich beter voelt. Als ik haar
bevrijd uit de bench, blijkt dat ze helaas nog niet aangesterkt en verloren zit ze
weer in een hoekje op de grond. Voorzichtig til ik haar weer op en besluit haar
naar het Vogelhospitaal in Haarlem Noord te brengen.
Ik zing mijn lied en draag haar over aan een
serieuze, lieve jongedame, die vakkundig en eerbiedig deze jongeling onderzoekt, weegt en tot slot meeneemt naar haar duifgenoten, waar ze kan
aansterken en kan leren vliegen in een veilige omgeving. Met een brede en
geruststellende glimlach zwaait ze me uit. Dat zit wel goed! Ik laat een kleine
donatie achter als tegemoetkoming voor de kosten.
Terwijl ik wegrijd, laat ik mijn blik nog eens
goed over het hospitaal gaan. Keurig en eenvoudig ziet het eruit. Het heeft
nog het meeste weg van een verbouwde schuur. Een deel van het dak wordt gevormd
door een stuk plastic dat degelijk is vastgebonden. Ik voel me er een beetje
ongemakkelijk bij. Bij de aanblik van dat stuk plastic, vraag ik me af of ik
dit hospitaal wat kan steunen? Zo'n kapot dak in een hospitaal, dat klopt toch
niet? Bij het nabijgelegen Spaarne hospitaal zou het dak er nog geen dag zo bij liggen, nog geen úúr, vermoed ik.
Ik neem me voor vanavond een blog te
schrijven, voor hen die misschien een donatie kunnen geven. Niet omdat het
moet, maar gewoon omdat het misschien wel kan!
Hieronder de gegevens voor donaties:
Stichting Vogelrampenfonds IBAN NL73 INGB 0000
199 399 onder vermelding van donatie en de link naar de donatiepagina.
Gevleugelde groet!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten