"Goedem-oortjes'

Manlief en ik, prettig gestoord als we zijn, groeten alles en iedereen die we tegenkomen op onze dagelijkse wandelingen. De honden die we inmiddels kennen, krijgen een aai of een koekje, soms een kort praatje met hun baasje. Maar ook het roodborstje dat ons aankijkt, de merel die zingt, de mus die voorbij flitst – ze krijgen een “Goedemorgen” van ons. Nu het voorjaar is, antwoorden ze met hun eigen, hoogste lied. Zelfs de kleintjes in kinderwagens, voortgeduwd door een opa of oma, krijgen een glimlach, die vaak wordt teruggekaatst.

Ik hou ervan: dit soort kleine ontmoetmomentjes. Een spontaan “Mooi weertje, hè?” tegen een voorbijganger, een hand opsteken, een kort kletspraatje – het maakt de wandeling meer dan alleen maar stappen zetten en de dag net wat lichter.

Toch merk ik de laatste jaren iets anders. Geen klacht, meer een stille constatering. Steeds vaker kom ik mensen tegen die er niet helemaal lijken te zijn. Deze ‘niet aanwezigen’ lopen achter kinderwagens of naast hun honden, maar ze zijn niet echt ‘aangelijnd’ in het moment. Ze hangen ergens in een digitale wereld, ver van het nu.

Ze horen de vogels niet, noch de vraag van hun kind, noch onze groet. Pas als hun hond blaft of hun kleuter ineens iets roept, schrikken ze op, kijken even om zich heen en mompelen wat. Soms, als je geluk hebt. Anderen lopen door, verdiept in hun podcast of muziek, terwijl de wereld langs hen heen glijdt – de fluitende vogels, het groeiende gras, de wuivende bomen, een ander mens die passeert.

Het is hun goed recht, natuurlijk. Iedereen kiest zijn eigen pad. Vrij land, vrije oortjes! Maar toch vraag ik me af: hoe zien we wat de wereld nodig heeft als we haar niet horen, niet echt zien? Hoe krijgen we oog voor Moeder Aarde als we alleen nog luisteren naar onze eigen playlist, een podcast – hoe boeiend ook – of wat Siri ons influistert?

Steeds vaker begint onze groet spontaan met een “Goedemmm…” en eindigt in een lakoniek “Goedemmm-oortjes”. Het is een inside grapje geworden tussen ons, dat “oortjes”, maar het laat me niet helemaal los.

Herken je het? Of begin ik nu officieel oud te worden? Laat het me weten, ik ben benieuwd. Ondertussen groet ik morgen weer vrolijk verder – oortjes of niet.

 

www.silent-touch.nl