Na een wat vervroegde lunch met kaarslicht, vervulde ik de nodige 'electriciteitsloze' klusjes. Als ik daarmee klaar ben, voel ik de uitnodiging van de stilte om er óók even volop van te genieten.
Vanuit een stilgevallen kantoorpand glijden mijn ogen langs de stenen van het pand naast het onze, het rijtje bomen langs de speeltuin en de regen tegen mijn raam. Ik ervaar de stilte niet alleen om mij heen maar ook in mij zelf. Alsof dat samenvalt. Zittend achter het donkere beeldscherm, bekruipt me een diep gevoel van vrede en sereniteit.
We laten ons soms dusdanig in beslag nemen door onze dagelijkse beslommeringen, dat de stilte wat naar de achtergrond schuift. Echter, deze serene stilte is er altijd, zoals een leeg schildersdoek onder een kunstwerk of zoals een leeg televisiescherm waarop een film zich afspeelt. Mijn ogen volgen de dwarrelende blaadjes, die her en der ongeordend landen op de grond. Zo vredig is het. Ik sluit mijn ogen en laat de geluiden om me heen zachtjes binnenvallen. De geluiden van kinderstemmen vanuit de nabij gelegen speelplaats vermengen zich met het geblaf van een hond. Ik hoor het verkeer voorbijgaan en vanuit de kelder klinken fanatieke geluiden, waar twee sportieve collegae een potje tafelvoetbal spelen. Wie hoort? Wat hoort? Waaraan verschijnen deze geluiden? Met een glimlach laat ik elke vraag een verwondering zijn.
Na een tijdje zo te zitten, pak ik mijn pen en blocnote en hoor mijn hand bewegen over het papier. Er verschijnen woorden, zinnen, zonder moeite, zonder richting, zonder doel. Hoe wonderlijk blijft het elke keer te ervaren hoeveel creativiteit er is te midden van deze stilte. Terwijl ik de woorden - die je nu leest - schrijf, springen de lichten aan, het kopieerapparaat spuwt zijn papieren vol enthousiasme weer uit en mijn beeldscherm doet zijn 'Windows' weer open.
Is het leven niet een continue uitnodiging de stilte te
ervaren en te verdiepen, zodat het eenvoudig(er) is om te zijn met dat
wat er is? Om de chaos in de wereld te ontmoeten vanuit de plek van
stilte? Om de verdeeldheid te verenigen in de stilte van ons hart?
Kunnen we tegelijkertijd gegrond zijn in presentie en die rust meenemen
in ons dagelijkse leven? Die stilte spreekt haar eigen taal, zingt haar eigen lied en ze nodigt ons keer op keer uit naar binnen te keren, te rusten in onszelf en vanuit die bron ons dagelijkse leven te (be)leven. Zéker in de turbulente tijd waarin we ons nu bevinden, is deze weg van meditatie essentieel. Laten we elkaar ontmoeten in en vanuit deze stilte, deze bron van creatie en liefde.
Bij thuiskomst merkte ik, dat mijn man via de digitale nieuwsbronnen al had vernomen dat er een stroomstoring was geweest in Haarlem.
'En...natuurlijk haalt die storing de headlines', denk ik bij mezelf, 'Het NOS zal niet schrijven over de allesomvattende storingsloze stilte; tenslotte verkoopt chaos beter dan stilte'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten