Zinderende hitte

Twee dagen zijn we in Nederland verrast door een mini-hittegolf. Ik ben twee dagen lang gaar gesudderd op kantoor. De temperatuur steeg tot een tropische hoogtepunt. Mijn lijf protesteerde heftig en nadenken werd steeds lastiger, maar aan het eind van de tweede dag (waar hèbben we het over...!), trok ik met man, kinderen en twee honden naar één van onze geliefde strandtenten in Zandvoort. Nog net kon ik mijn jurk uitrukken en mijn bikini vastknopend dook ik zo de zee in; mijn dochter versteld achterlatend, want meestal doe ik er wel eventjes over om door te komen. De zee begon nog net niet te sissen, maar het scheelde niet veel. Dobberend op mijn rug keek ik gelukzalig naar de steeds donker wordende lucht..'daar zit regen dus nog meer verkoeling in!' Wat boffen wij toch in dit kleine kikkerlandje!

Sterke Mannen op de Herenweg Heemstede

Vanuit Heemstede rijd ik al jaren via de Herenweg naar Haarlem en maak dan dankbaar gebruik van de Herenweg. Ondanks het feit dat ik al weken de vooraankondiging over de werkzaamheden langs de weg had gelezen, keek ik toch mooi op mijn neus toen ik op een vroege ochtend in april werd omgeleid omdat de gehele Herenweg opnieuw werd ingericht. Wekenlang was de weg afgesloten voor verkeer  van noord naar zuid. Andersom – van zuid naar noord - was verkeer over de Herenweg gelukkig wel mogelijk. 

Gedurende deze periode heb ik -  en velen met mij natuurlijk - een alternatieve route gevonden via de Heemsteedse Dreef of de Leidsevaart. De laatste afsluiting van dit stuk zou plaatsvinden in het weekend van 17 – 20 juni. Dus op maandagochtend 20 juni jl. haalde ik opgelucht adem: we konden weer rijden. Terwijl ik die ochtend over de Herenweg reed, overviel mij een gevoel van bewondering. Stil werd ik ervan: ‘wat hebben die kerels hard gewerkt’, dacht ik. In een weekend tijd hebben ze de afgesloten helft eventjes afgemaakt, zodat er weer volop gebruik kan worden gemaakt van dit deel van de Herenweg. 

Ik realiseer me dat voordat zo’n herinrichting van start gaat, er BERGEN werk worden verzet..maar ik heb diep respect voor de wijze waarop de handen uit de mouwen zijn gestoken door de mannen (en vrouwen?), die zorgdragen voor de wegbelijning en de verkeersborden, de asfalteerders, de stratenmakers, de verkeersregelaars en iedereen die daar fysiek keihard heeft gewerkt aan een veiliger en mooier stukje Heemstede...kortom de uitvoerende krachten, de Sterke Mannen! Petje af!

Vol vertrouwen naar Fase 2!

Gwendolin van Rooy

Niet kunnen vliegen

In de parkvijver zwemmen twee prachtige zwarte zwanen..een 'echtpaar'. De opziener vertelde ons trots dat hij hoopte op een nestje. Na een mislukte broedpoging van twee jaar geleden, zijn er vorige zomer gelukkig twee mooie kuikens geboren. Regelmatig bewonderden wij de familie, waarvan vader- en moederzwaan ons vrolijk tegemoet trompetterden. Tot op een dag in de winter er nog maar één zwaan rondzwom. Gelukkig zwommen er na een aantal weken weer twee in de vijver, maar één was voor ons een onbekende. De twee kleine zwaantjes waren spoorloos. Wij hebben alle scenario bedacht, maar geen één was bevredigend.

Vandaag kwam ik de opziener tegen en hij vertelde mij de harde waarheid. De vader en twee jongere zwanen waren verslonden door de vos..in de winter was de vijver dichtgevroren zodat de vos zijn sluwe slag kon slaan. Ik verdedigde de vos nog, want tja, zo'n vos heeft ook honger natuurlijk..zeker tijdens zo'n lange vorstperiode Maar de opziener zag dat anders. Hij had het wel prettiger gevonden als die vos ergens anders zijn slachtoffers zou zoeken, want nu waren zijn zwanen dood. In één adem vertelde hij me erachteraan dat de zwanen gekortwiekt worden na de geboorte want anders gaan ze maar rondvliegen en dan hebben we geen zwanen in de vijver. Aha...de mens ook met zijn ideeën..Zou dat soms de reden zijn dat ze niet konden ontkomen aan de likkebaardende vos?

Maar niet getreurd: er zat alweer een nieuw mannetjeszwaan bij het overgebleven vrouwtje...ook gekortwiekt natuurlijk. Ik snap het al: de mens wil een mooie vijver met mooie zwanen, dus kortwieken we de vleugels zodat ze niet kunnen ontkomen, maar als het tegenzit dan kan de vos ze opeten...?! Logisch..

Psalmen zingen

Opgegroeid op de boot is een groot woord, maar ik heb absoluut vele dagen, maanden, jaren op de boot op de Westeinder doorgebracht. Onze boot werd dan altijd onder toeziend oog van mijn vader schoongemaakt. Mijn zus en ik hebben wat ‘psalmen gezongen’, zoals dat volgens mijn vader heette. Putsen, putsen en nog eens putsen, tot vervelens toe en tot je rug het erbij opgaf…
 

Maar goed, een bepaalde verantwoordelijkheid hebben wij daardoor wel gekregen: niet alleen dat je met zorg om moet gaan met je spullen, maar ook dat je met zorg om moet gaan met de natuur. Want in die tijd riep mijn moeder al dat er alleen maar met slootwater schoongemaakt moest worden en kwam er liever geen sop aan te pas en als we al mochten soppen dan met groene zeep.

Bijna achterover van verbijstering viel ik toen ik mijn vader recent met de waterslang zijn boot zag schoonmaken. 'Waar is de puts', vroeg ik mij af? Nu is mijn vader 82 dus snap ik wel dat hij vooral elders ‘psalmen zingt’, maar sindsdien zie ik dat er regelmatig meerdere schepen worden schoongespoten met schoon drinkwater. De puts is in de vergetelheid geraakt. 

Het mondiale probleem van watertekort, het dalen van het grondwaterpeil en de droogte in mijn eigen tuin, baren mij zorgen. De droogte heeft wekenlang aangehouden; de boeren om ons heen moesten verplicht  hun gewassen bewateren om de oogst te redden. De bladeren van de bomen hangen er verlept bij en de struiken verpulveren onder mijn handen. Terwijl de Tweede Kamer debatteert over de gevolgen van de droogte en welke maatregelen er genomen kunnen worden, spoelen wij burgers onze eigen straatjes vrolijk schoon! Terwijl de scheuren in de grond vallen in het duingebied, spuit de burger vrolijk zijn auto of boot af.

                                                                                                                                                                       

Zo heb ik mij ook aan het begin van het seizoen laten verleiden tot de waterslang..het is toch wel handig om ‘even’ mijn boot schoon te spuiten. Nog handiger is het met een speciaal mondstuk erop, dat tegenwoordig net als de puts bij de standaarduitrusting aan boord hoort! Spijt heb ik ervan, dikke spijt! Ik giet tenslotte zo maar 50 à 100 liter (een normale douche verbruikt + 8 liter per minuut) schoon drinkwater rechtstreeks de Westeinder in…nu snap ik wel waarom die Westeinder er zo helder bij ligt.

Gelukkig valt er de laatste dagen weer volop regen en zie ik mijn tuin, het bos, het duingebied eindelijk weer groen worden, maar dit zal niet het achterliggende probleem oplossen. Het mondiale watertekort is niet alleen de verantwoording van de overheid. Het is ons aller verantwoording. Omdat er o.a. bij onze watersportvereniging geen regelgeving is over het gebruik van ons drinkwater, moet de natuur dus rekenen op de verantwoording van de mens zelf. Maar: we hoeven toch niet te wachten tot er een ‘sproeimaatregel’ vanuit de overheid komt, voordat we nadenken over het watergebruik? Laten we deze verantwoording serieus nemen: Puts!

Gwendolin van Rooy

Watertaxi?

Watertaxi?

Na een aantal wat minder mooie weekenden, tenminste wat weer betreft dan, konden we eindelijk eind mei weer eens volop genieten van de zon, die haar warme stralen gul over ons heen stortte. Nu ben ik een rasechte ‘mooi weer watersporter’ dus ik stond vooraan om naar de haven te gaan. En met mij togen er velen naar de boot om een dagje te varen in de hoop onze winterse kleur om te ruilen voor een mooi tintje.  Dat mijn tintje in-bleek zou worden, wist ik toen nog niet…

Tijdens wat ‘over en weer’ gebabbel met onze buren, zagen wij op deze bewuste dag een schitterende sloep uitvaren en waren daarmee opeens getuige van een heus lente-drama: een stevig op het roer van deze sloep gebouwd meerkoetennest inclusief vader- of moederkoet ’liftte’ onvrijwillig mee met dit tochtje. Nu geniet ik er altijd enorm van als deze ongelooflijk trouwe en felle koetjes gezamenlijk zo’n nest bouwen en vervolgens om de beurt de eieren warm houden, dus ik schrok heftig. Wij attendeerden allen direct de stuurman van de sloep op het nest. De stuurman steekt zijn armen in de lucht en haalt zijn schouders op met een gebaar van: ‘Tja…ik weet het, maar wat kan ik daar nou aan doen?’. Nou ja…natuurlijk kan die man er niets aan doen dat twee meerkoeten zijn sloep hebben aangezien voor een veilige broedplek, maar als je tot die ontdekking komt, dan heb je volgens mij wel een keuzemomentje…of twee..

Terwijl de stuurman de snelheid opvoert, raakt de meerkoet in paniek en begint heftig fladderend op het nest te protesteren om zijn nog ongeboren kroost te beschermen. Ook wij raken in een vage paniek als duidelijk wordt dat de stuurman van plan is door te varen. Sprakeloos en in toenemende verwarring aanschouwen wij dit tafereel en kijken elkaar in een mengeling van boosheid en onmacht aan. Vervolgens zien wij hoe de ongelukkige stuurman, die zelf waarschijnlijk ook niet weet wat hij hiermee aan moet, de haven uitvaren, flink gas geven en uiteindelijk met een op een bezem of pikhaak gelijkende stok het nest vervolgens van zijn achtersteven wegveegt om daarna waarschijnlijk met zijn eigen kroost een uurtje of wat te gaan genieten van het heerlijke zonnetje en het prachtige watersportgebied.

Bleek werd ik ervan en mijn buurvrouw zag er ook niet meer zo blij uit. Die twee meerkoeten, die vervolgens in de haven terugkeerden, zoekend naar hun nest. Ai.

Nu weet ik ook niet precies wat ik met een nest in of aan mijn boot aan moet, maar ik weet wel dat wij mensen gebruikmaken van het natuurlijke leefgebied van o.a. deze meerkoetjes en dat we met z’n allen erg ons best moeten doen om het natuurlijk evenwicht zo goed mogelijk te bewaren. Hadden we niet met elkaar, met de havenmeester en/of omliggende leden tot een oplossing kunnen komen? Ik heb nog wel een oude boei aan boord, waar we met beleid dat nest op hadden willen plaatsen…waarschijnlijk met gevaar voor eigen leven, als je naar die felle meerkoeten kijkt. Ik had graag de stuurman met kinderen uitgenodigd om met ons mee te varen, zodat de eieren nog hadden kunnen uitkomen. Ik weet het niet, maar met wat moeite en overleg en met liefde voor de dieren en in een bepaalde saamhorigheid, was er vast wel een oplossing gekomen voor mens en dier. Voor mijn gevoel had het zelfs wel een avontuurlijk spektakel kunnen zijn, waarmee we onze kinderen een goed voorbeeld hadden kunnen geven…met al dan niet een positieve afloop, want tenslotte weet je niet of het was gelukt om dit nest te redden. Maar alles beter dan deze kater! Toch maar even de Flora- en Faunawet erop naslaan..

Gwendolin van Rooy