My intention

Vorige week zag ik een oproep waarin je werd gevraagd met maximaal vier woorden op een A-4tje aan te geven welke kwaliteiten je verwezenlijkt zou willen zien in de wereld waarin wij nu leven. Snel kwam ik erachter dat ik aan één A-4tje niet genoeg had, maar ik heb mijn uiterste best gedaan mijn diepste intenties trachten te beperken tot vier woorden. Velen met mij hebben spontaan gehoor gegeven aan deze oproep.

Dit heeft geleid tot een aaneenschakeling van intenties, van beloftes, van positiviteit. Energie volgt aandacht en ik geloof er diep in dat hetgene waarin je gelooft, de wereld creëert waarin je leeft. Niet dat het met die intentie stopt, neen, juist niet. Een intentie hebben is één, de verwezenlijking daarvan is het echte werk. Het mooie van een intentie is, dat je hem door middel van de juiste aktie kunt waarmaken en daardoor een verandering op gang kunt brengen. Door jezelf elke dag weer opnieuw te herinneren aan je intentie, blijft deze levendig, krachtig, waardoor je elk moment bewuster kunt zijn en kunt kiezen. Is dit mijn intentie? Is dit wie ik wil zijn? Is dit waar ik in geloof? Is dit echt waarvoor ik sta? Is dit het juiste voor iedereen?

Mensen van over de hele wereld hebben uiteindelijk gereageerd op de oproep. Mensen van alle leeftijden, alle rassen, alle geloven, allen vanuit één diepe overtuiging, die zichtbaar en voelbaar is in een kort filmpje. In ongeveer zeven minuten wordt een intense, grootse, universele verbondenheid zichtbaar.

Klik voor het filmpje op de volgende link: My intention.

Let's do it!

Geef me je hand en neem de mijne

‘Zijn streven was om in zijn uitspraken schijnbaar onverenigbare partijen toch elkaar een hand te laten schudden. Zo werd het geven van een hand een spirituele ervaring. Wanneer twee handpalmen elkaar raakten, verbonden twee zielen zich met elkaar. Karo zorgde ervoor dat beiden hun aandeel in het probleem erkenden. Zodat beide partijen bereid waren het op een eerlijke manier op te lossen.’

Uit De Kabbalist van Geert Kimpen

Vroeger hield ik een dagboek bij en nu een ‘citatenboek’. Ik kan geen boek lezen, zonder pen en papier naast me zodat ik kan opschrijven wat me het meeste raakt. Van een klein aantal boeken heb ik hele bladzijdes overgeschreven en ik koester die zinnen als grote schatten. De eenvoud, de waarheid en de levensboodschap die er doorheen komt, raakt mij diep.

Het bovenstaande citaat is er zo een. Het gaat over een rechter die in zijn rechtszaal, in zijn rechtspraak vanuit zijn hart recht spreekt en ernaar streeft beide partijen nader tot elkaar te laten komen, zodat ze in vrede uit elkaar gingen. Handen geven is voor mij sindsdien iets bijzonders geworden.

Stel nu eens dat we ons elke keer dat we een hand geven, kennis maken, afscheid nemen of een afspraak bezegelen met een ferme handdruk, realiseren dat onze ziel zich verbindt met de ander. Wat zou dat met ons doen?

Stel nu eens dat we visualiseren dat onze zielen zich door het aanraken van onze handpalmen verbinden, verenigen. Wat geeft dat ons?

Stel nu eens dat we ons bewust worden dat we ons door deze verbinding, deze vereniging in elkaar herkennen? Al onze kwaliteiten, inclusief onze fouten bij de ander zien en de kwaliteiten en de fouten van de ander in onszelf herkennen? Wat maakt dat ons?

Stel nu eens dat we door een fysieke handdruk tot een diepe innerlijke verbinding komen waardoor we van 'schijnbare tegenstanders' overgaan naar werkelijke geestverwanten? Wie is dan wie?

‘Wat je gelooft, creëert de wereld waarin je leeft’ (eveneens uit De Kabbalist).
 

Met dank aan Geert Kimpen

Vriendschap aan een stevig draadje

Een aantal jaar geleden heb ik nieuwe vrienden gemaakt. Een hele groep zelfs. Geen virtuele groep, maar een hele groep van vlees en bloed. Eigenlijk hebben we alleen ’s winters contact en in de zomerperiode scheiden onze wegen zich. Iedereen trekt er dan op uit, gaat lekker op vakantie naar zee, bos en duin en als de herfst weer in aantocht is, dan zoeken we voorzichtig weer contact. De kou bindt ons, zou je kunnen zeggen.

We gaan voorzichtig met elkaar om en we lopen niet direct de deur bij elkaar plat. We laten elkaar volkomen vrij en weten dat we wederzijds gewaardeerd worden. Vaak wachten ze me op en soms komen ze juist als ik ze totaal niet verwacht. Het blijft altijd een spontaan samenzijn.

Het is een gevarieerde groep en de meesten begin ik nu wat beter te leren kennen. Een nogal bonte figuur is behoorlijk lawaaierig en bezitterig. Die laat niet veel anderen in de buurt komen en heeft meestal het hoogste woord. Er zit ook een kleine charmeur bij met een goddelijke stem. Hij fladdert tussen alle bedrijvigheid heen en weer en is een echte aandachtstrekker. De slimste van het stel trekt zich van niemand iets aan en is de anderen vaak te snel af.

Er is ook een stel dat onafscheidelijk is. Die nestelen zich het liefst samen op een stoel en kletsen dan aan één stuk door.

Soms komen ze alleen en soms met elkaar. Ze zijn sterk en toch ook kwetsbaar. Ze blijven me verrassen, maar één ding verrast me niet: ze blijven elke dag eten en ze kunnen er maar geen genoeg van krijgen.

Het mooiste van alles is, dat ze nooit klagen, ze vinden mijn dis altijd lekker, ze morsen niet en laten geen enkel spoortje achter. Ze vernielen niets, ze bederven geen pret, ze doen niemand verdriet, ze komen wanneer ze komen en ze gaan wanneer ze gaan. Ze zijn zonder eisen, zonder pretenties, zonder vragen, zonder zorgen voor de dag van morgen, zonder enige verwachting of wens. Ik mag nog veel van ze leren.

Pas na de lente nemen we weer afscheid en tot die tijd hangt onze vriendschap aan een stevig draadje.

Van verplichte sex tot doorfokken

Afgelopen weekend viel mijn oog op deze krantenkop: ‘Verplichte neushoornvrijage in Emmen leidt voorlopig nog tot ruzie’. Bij zo’n titel denkt je toch al direct, ja logisch! Dan lees ik verder en dan staat er dat er twee neushoorns voor nakomelingen moéten zorgen. Weer dat heilige moeten! Wie moet hier eigenlijk wat? Nog logischer dus dat daar ruzie van komt. Nu snap ik heus wel dat hier een beleid en een gedachtengang achterzit en dat het erg leuk is dat er baby-neushoorntjes van komen, maar het lijkt mij overduidelijk dat als je iets moet, vooral sex tegen je zin, dat je dan ruzie krijgt. En wij mensen, blijven het maar proberen en als die neushoorn vervolgens ruzie krijgen, dan zetten we ze gewoon om de beurt binnen tussen tralies om een beetje..? wat? zin te krijgen? Waar zijn we nu eigenlijk helemaal mee bezig?

Even verderop in dezelfde krant wordt er een artikel gewijd aan de inteelt bij het Friese paard en de daarbij betrokken vereniging die stevig in het zadel zit: Koninklijke Vereniging Het Friesche Paarden Stamboek. Mijn nekharen gaan weer rechtop staan als ik lees dat het onder het mom van ‘het geheim van de stal’ heel normaal blijkt, dat er veulentjes met waterhoofden, dwergveulens, miskramen, vroeggeboorten en misbakselveulens als gevolg van inteelt worden weggemoffeld. Ik bespaar je verder de andere weerzinwekkende inteeltgevolgen, maar ik vermoed dat er nog wel  ‘diepere geheimen van de stal’ zullen zijn, die alleen insiders kennen en waarover liever gezwegen wordt omdat dat slecht voor de naam van de fokmerrie en de dekhengst is. Slecht voor de fokker, zullen ze bedoelen. Inteelt ondermijnt ook de vruchtbaarheid en je vraagt je nu al af hoe de mens dat nare bijverschijnsel gaat oplossen..inteeltzaad invriezen? Klonen?

Nu lees ik verder dat vreemdgaan bastaarden oplevert. Gezonde paarden, zou er moeten staan. Dat het paard juist gered wordt door een bastaard, dat lijkt van ondergeschikt belang. Niet voor dat raspaard natuurlijk en ook niet voor jou en mij maar wel voor degene die met de Friese paarden zijn geld verdient en zijn ego roskamt.  Als je ziet wat voor prijzen er betaald worden voor de goedgekeurde fok-exemplaren (lees: dieren van vlees en bloed), dan weet je ook direct de oorzaak van de inteelt: geld. Fijn dat het Friese paard internationale faam geniet, maar wat mij betreft laten we er wat bastaarden op los. Gelukkig komen er vanuit die kringen, waar dit speelt, ook wat oplossingen, maar zolang er op het hoogste niveau geen luisterend oor is, blijft het over de rug van het paard rommelen met sperma.

Gelukkig is onze Koningin beschermvrouwe van dit stamboek en ik vertrouw er daarom op dat als zij ook dit artikel leest, de inteelt een halt wordt geroepen. Liever één keer per jaar vier bastaarden voor de Gouden Koets dan het Friese Paard erachter spannen. En zeg nu zelf: Zo'n mix is toch ook mooi?

Goed idee: Vuilniszak mee

Het strand van Bloemendaal leek afgelopen zondag wel op een mierennest. Iedereen wilde genieten van het mooie zonnige weer. Het krioelde van de mensen, kinderen en honden. Blije gezichten en een gezellige drukte!

Tijdens onze wandeling langs de kust zagen we weer die enorme hoeveelheid afval op het strand: plastic zakken, netten, blikjes, flessen, slippers en zelfs een afstandbediening. De Nationale Opruimdag is allang achter de rug, maar die aktie lijkt bijna als een druppel water op een gloeiende plaat. Zo'n vrije zondag is een uitgelezen moment om niet alleen te genieten van het moois van de natuur, maar tegelijkertijd wat terug te doen voor de natuur door wat zwerfafval te verzamelen. Ieder een vuilniszak, in minder dan een kwartier gevuld en het geeft je nog een goed gevoel ook. Natuurlijk wel de zak hergebruiken!

Het zijn geen mooie plaatjes van vissen en vogels verstrikt in netten of magen gevuld met plastic. Het is echter wel realiteit en daar kunnen we samen wat aan doen. Zoals we onze kinderen beschermen, zo kunnen we ook onze Natuur beschermen. Wellicht voorkom je door zo’n eenvoudige opruimaktie wel een vogel van de hongersdood, omdat zijn snavel verstrikt is geraakt in plastic. Dat lijkt me motiverend genoeg!

Als iedereen vorige week iets had opgeruimd, dan zou de Noordzee gered zijn geweest van vele kilo’s afval. Vele handen (en die zijn er) maken licht werk.

Gelukkig hoeven we niet te wachten op de volgende georganiseerde Nationale Opruimdag, want het mooie van zo’n weekend is, dat het elke week weer terugkomt.

Erop uit? Goed idee..maar neem alsjeblieft ook een vuilniszak mee!

Ik moet helemaal niets

Van het woord ‘moeten’ worden we allemaal gek. Zodra we dat woord horen, gaan we met de hakken in het zand. We willen wel iets ‘mogen’, ‘kunnen’, ‘kiezen’, maar moeten willen we niet. 

En toch stappen we allemaal zonder erover na te denken vol overtuiging in de valkuil van het Heilige Moeten: We moeten een goede opleiding, een mooie carrière, een leuk huis, een fiets met een kistje voorop. Onze kinderen moeten hun best doen, hun school afmaken, het liefst met een leuk vriendje of vriendinnetje thuiskomen. We moeten op tijd ons salaris hebben, onze verzekering moet tijdig de schade betalen, onze kapper moet de goede haarkleur mengen en onze supermarkt moet sla aanleveren zonder een kikker erin.

En als we merken dat een ander vindt dat wij iets voor hún moeten doen, dan heb je de poppen pas echt aan het dansen. We gaan massaal op slot en doen het juist niet. Ook al weten we best dat er iets wel of niet gedaan moet worden, ‘als het zo gezegd wordt, dan kijken we wel beter uit. We willen wel netjes behandeld worden, zeg! Ik moet hélemaal niets!’.

Dat van alles moeten, zit volkomen opgesloten in onszelf. Enige tijd geleden las ik een artikel over een techniek om het woord ‘moeten’ gewoon te vervangen door ‘mogen’. Dan ziet alles er al anders uit. ‘Ik moet de was doen’, verandert in ‘ik mag de was doen’. ‘Ik moet nog even mijn moeder bellen’, wordt ‘Ik mag nog even mijn moeder bellen’. Dan wordt moeten een mogelijkheid en een glimlach van dankbaarheid breekt door.

Nog een stapje verder, leerde het artikel mij om ook het woord ‘mogen’ eenvoudig weg te laten. Bijna hilarisch wat er dan gebeurt: ‘Ik mag mijn kamer opruimen’, wordt dan ‘ik ruim mijn kamer op.’. ‘Ik mag naar mijn werk’, wordt dan ‘ik werk’. Dan gebeurt alles wat je doet, in een keer zonder daar een verplichting, gedachte of emotie aan te koppelen. Het is zo dichtbij, een vanzelfsprekendheid.

Hoe vaak heb ik met een rood hoofd van boosheid het huis stofgezogen, terwijl ik vond dat het iemands anders beurt was? Nu heb ik de keuze: ik mag het huis stofzuigen of ik stofzuig gewoon het huis (of niet natuurlijk). Dat betekent niet dat ik onverschillig word of dat iedereen om mij heen vrijaf krijgt. Juist niet. Ik hou het alleen bij mezelf. Daar komt geen moeten of mogen aan te pas.

Heb jij wel eens een bij horen klagen? ‘Bzzzz….Ik moet nog even al deze bloemen af om de honing eruit te halen en dan moet ik nog even alle honingraatjes vullen?’ Zou de bij denken: ‘ik mag nog even een rondje vliegen en ik mag nog even wat bloemen bestuiven’? Natuurlijk niet: de bij zuigt nectar, maakt honing en zorgt voor bestuiving. Simpel.

Van verplichting 'moeten' naar mogelijkheid 'mogen'..en van mogelijkheid naar gewoon doen..zijn.

Leuker kunnen we stofzuigen niet maken, makkelijker wel!

TimonLive: Vriend, jij bent nog niet jarig!

WOEHOEF! WOEHOEF!

Met slaap in mijn ogen loop ik veel te vroeg in de ochtend de trap af, afgaand op het gestommel vanuit de benedenverdieping. Wat is er aan de hand? Iedereen ligt nog op één oor en het is echt nog te vroeg om mijn verjaardag te vieren.

Onze oudste viervoeter, Ninja, zit ietwat schuldbewust midden in de kamer tussen de rotzooi en kijkt mij onschuldig aan. Onze nieuwe vriend, Timon, springt kwispelend op mij af: ‘Vrouwtje, vrouwtje, kom snel kijken! Jij bent jarig en ik wil je nu mijn verrassing laten zien!

Eigenlijk wilde ik de afwasmachine voor je schoonmaken, maar ik kreeg de deur niet open. Toen dacht ik erover om de broodla kruimelvrij te maken, maar daarmee had ik je al eens eerder verrast! In de plaats daarvan heb ik toen maar het héle aanrecht voor je opgeruimd, knap hè?! Zelfs de botervloot is keurig schoongelikt en het stuk kaas heb ik alvast voor je uit de verpakking gehaald. Die kaas is zo verrukkelijk, dat ik me niet kon inhouden en alles heb opgegeten..tot het laatste stuk aan toe. Zucht, daar had je bij moeten zijn!

Je had ook de eieren op het aanrecht laten staan en die heb ik allemaal keurig netjes uit de doos gehaald en netjes van de schil ontdaan. Daarna heb ik de schilletjes in een mooi patroon over het vloerkleed verdeeld. Vind je het mooi? Ik ben vooral trots op de duizenden stukjes droge spaghetti. Door de hele kamer verdeeld! Daar heb ik echt mijn best op gedaan!

Hé, waarom kijk je nu alsof ìk nog niet jarig ben? Dat weet ik heus wel: Jij bent toch jarig!? Of heb ik me nu vergist...o...o...’

Geheim

Mijn moeder zegt altijd: een geheim kun je alleen bewaren als je het niet deelt. Dat zij gelijk heeft, weet iedereen. Toch is het soms belangrijk om een geheim te delen, soms noodzakelijk, soms heb je zelfs geen keuze. Vandaag zag ik voor mijn eigen ogen, onder mijn eigen raam, een poging tot het BEST bewaarde geheim EVER.

Uit het niets dook hij op en omzichtig stapte hij onder mijn raam door. Met lichte tred stak hij de parkeerplaats over om vervolgens stil te houden bij een groenstrook in de hoek van het bewaakte terrein. Schichtig blikte hij om zich heen. Hij zag mij gelukkig niet hoe ik met ingehouden adem toekeek. Hij waande zich volkomen veilig toen hij voorover boog en zijn geheim verborg op een veilige plek. Alle sporen wiste hij uit en bedekte uiteindelijk de plek onder een dikke laag dorre bladeren.

Nu heb ik het niet over de miljoenennota of over de nieuwe locatie van project X, die nu uiteraard op een strikt geheime locatie zal plaatsvinden. Dit geheim gaat niet over serieus afgeschermde wachtwoorden of anonieme telefoonnummers, niet over ingewikkelde passwoorden of belangrijke beursverschuivingen of de borsten van Kate Middleton. Nee, dit is een geheim van levensbelang.

Hij keek nog eens goed om zich heen. Zag ik nu een ingenomen grijns over zijn getekende kop glijden? Je zag hem bijna denken: ‘laat iedereen zich maar druk maken, laat iedereen maar belangrijk doen, laat iedereen maar in de waan dat  ze veilig zijn, maar when the shit hits the fan, dan geef ik ze het nakijken. Ik ben voorbereid, ik ben mijn voorzorgsmaatregelen al aan het nemen, mij maken ze niet gek. De wereld draait door en ik doe gewoon mijn ding! Stelletje sukkels, die niet langer kijken dan hun neus lang is’.

Met recht een geheim om niet te delen, een geheim van levensbelang. Het best bewaarde geheim van een Vlaamse Gaai, die zijn eikel bij mij tussen de bosjes legt..een voorraadje voor deze winter.

Wat doe jij?

Met afschuw las mijn lieve man gisteren een stuk voor uit een nieuwsbron, Al Jazeera. Vertwijfeld vroeg hij zich af hoe we deze gewelddadige gekte kunnen stoppen? Hoe we de wereld kunnen helpen, beter maken, verlichten? Hoe we iedereen kunnen mobiliseren ‘NEE’ te zeggen tegen dit soort onmenselijke situaties? Te vaak lezen we berichten, die ons tegen de borst stuiten: geweld dat we niet voor mogelijk houden, verdriet dat onvoorstelbaar is, pijn die niet te vergelijken is, vernietiging, bedrog, verachtelijk handelen tegen mens, dier, natuur.

De wereld is op sommige plaatsen op zijn zachtst gezegd immens donker en verdrietig. Dit alles veroorzaakt door kleinere groeperingen, die we onze leiders noemen en die hun macht misbruiken voor hun eigen ‘welzijn’, waardoor zo vele mensen, hele volken, complete godsdiensten en ook de natuur immens lijden. We mogen onze ogen daar nooit voor sluiten. We staan schijnbaar machteloos tegenover deze negatieve energie die de wereld in een stevige greep lijkt te houden. Wat kunnen we doen? Soms zouden we het liefst met grof geweld de wereld ontdoen van deze onwaarschijnlijke door rijkdom en macht geobsedeerde leiders, voor wie genoeg nooit genoeg is. Maar geweld met geweld bestrijden heeft geen zin, kwaad met kwaad vergelden lost niets op, dan raak je verstrikt in dezelfde (macht)strijd. We weten allemaal heus wel hoe verbeten zo’n machtstrijd voelt en hoe vaak belanden we er ongemerkt niet toch in? Je staat erbij en je kijkt ernaar..dat hopeloze gevoel van onmacht bekruipt mij dan. Met enige vertwijfeling vraag ik me soms af wat we wèl kunnen doen?

En ja! Er is iets dat we zelf mogen doen. Natuurlijk helpt het om gewoon 'goed' te doen, tenslotte is elke goede daad er één. Elke keer als je wat voor een ander doet, is er één! Het doet geen zeer om voor een ander te zorgen, een lief woord te zeggen, een aai over een bol te geven, jezelf eens weg te cijferen, te wachten op een ander, te delen met een ander of iets te geven, zonder er iets voor terug te verwachten. Of gewoon de ander vangen als hij driegt te vallen in plaats van bescheiden een stapje opzij te zetten. Een klein gebaar kan voor een ander grote verlichting geven.
 
En toch kunnen we meer: We kunnen onszelf en een ander vergeven. Dit lijkt eenvoudig, maar als het lukt, is het als een zegen die door velen gevoeld zal worden. We kunnen onderzoeken wat onze eigen negatieve en zwartste gedachten, gevoelens of angsten zijn.  Als we Licht en Liefde schijnen op deze zwarte kant, verlichten we niet alleen ons eigen verdriet, onze eigen angsten en onze eigen ‘donkerste’ kanten, maar op een subtiele wijze en diepere laag heeft dit een direct effect op de wereld om ons heen. We kunnen onszelf accepteren in onze pure naakte waarheid en ons daardoor herkennen in ieder ander mens. Als een weerspiegeling in elkaars ogen.

Hoe meer stappen we zetten, als individu, maar juist ook samen, hoe beter de wereld zal worden. Hierdoor zal de collectieve pijn verlichten, ook op plekken, situaties, die nu ver weg zijn, die verduisterd zijn, die te lelijk zijn om het daglicht te aanschouwen. Hoe klein dan ook, elke stap is er één. Liefde en Licht in elke ademtocht. Wie ademt mee?

Ich bin wie Du

Zingen is voor iedereen weggelegd, maar mooi zingen is heel wat anders natuurlijk. De winnaars van de Soundmixshow tot en met die van de X Factor hebben we allemaal ademloos aangehoord en soms droomden we weg op het idee, gezegend te zijn met een prachtige zangstem. Nu we helaas niet allemaal zo’n stem kunnen hebben, troosten we ons met het bekijken, aanhoren, beoordelen en soms genadeloos veroordelen van de mensen, die dènken dat ze talent hebben. Best dapper. Ga er maar aan staan om auditie te doen, ten overstaan van het hele land. Dat is een prestatie op zich. Daar heb ik dan wel respect voor.

Nu zing ik graag uit volle borst mee op allerlei songs maar ik weet heus wel dat ik niet kan zingen. Dus ik zing in het bos, op de fiets of in de auto, maar vooral onder de douche waar alleen de buurman me misschien zou kunnen horen. Mijn man kan het wonderwel ook niet bekoren, zo blijkt aan de vingers die in de oren worden gestopt, zodra de nachtegaal in mij wakker wordt: ‘Hoeft niet hoor’, zegt hij dan! Dat kan mijn pret niet drukken en gelukkig heb ik een heel koor van niet-nachtegalen om mij heen vergaard, die allemaal onder de douche zingen en die ook een man hebben die gillend gek wordt van hun zangtalent: zo’n beetje al mijn collega’s.

Hoe heerlijk is het om af en toe even stoom af te blazen? We worden in één keer Michael Jackson, Billy Joel, Oleta Adams of Michael Bublé. Zelfs in kanon klinkt het nog best lekker! Maar top of the list, A Number One, is met stip: ‘Ich bin wie Du‘ van Marianne Rosenberg, met halverwege een eindeloze saxofoonsolo, waarop we HE-LE-MAAL los gaan.

Wij zouden hoog scoren in de kijkcijfers en vele vingers zouden nodig zijn om ons lied te dempen, maar wij zijn niet te temmen, niet te stoppen, niet te filmen: Wij zijn eigenlijk…tja…wie Du!

Ich bin wie du,
wir sind wie Sand und Meer
und darum brauch ich dich so sehr

 

Grade das, das macht unsere Liebe anders.
Das macht unsere Liebe so anders.
Und ich finde das gut

Die prins kijkt wel beter uit

Tussen alle berichten over de verkiezingen viel mijn blik vanochtend op een kort artikel in de krant over een levende kikker ter grootte van een handpalm, die gevonden was in een zak kant-en-klaarsalade. Ach ja..natuurlijk schrik je als er een kikker uit je sla springt. Dat verwacht je niet direct. Niet iedereen denkt natuurlijk – na de eerste spontane schreeuw - aan een vermomde prins. Dat doen alleen de romantici onder ons.

Die kikker zelf zal ook wel geschrokken zijn. Ik heb daar ook direct beeld bij: eerst zit hij nog nietsvermoedend tussen de sla lekker op zoek naar smakeijke insecten, daarna in de tractor, vervolgens in de was, in de centrifuge, in de was, in de centrifuge. Om tenslotte in plastic gevangen te worden. Niet bepaald volgens het normale dagpatroon. En het er dan nog levend vanaf brengen en een dame de stuipen op het lijf jagen: bijna een Olympische medaille waard.

Verder lees ik in het artikel dat de gedupeerde vrouw vervuld is van ’walging en afschuw’ over dit incident en excuses eist van de locale super. Dat kun je toch bijna niet serieus nemen? Alsof die super er wat aan kan doen en alsof die kikker het fijn vindt om in een zak sla te belanden? Die zit liever in een slootje of zo. Dan vind je jezelf wel weer erg belangrijk en gaat je ego ernstig met je aan de loop. En die prins zal zich dan sowieso niet vertonen…die kijkt wel beter uit.

Gemiste kans Prinsessenhof?

Woensdagavond 5 september jl. kwamen de bewoners van de Prinsessenhof en mevrouw Schennink namens Landschap Noord-Holland bij elkaar. De bedoeling van de bijeenkomst was om in een open gesprek met LNH de mogelijkheden te onderzoeken over het wel of niet plaatsen van een door LNH beheerd toegangshek, waar zich op dit moment een illegale entree heeft gevormd. Bij nader onderzoek blijkt er een heus pad te lopen van de parkeerplaats op de Prinsessenhof naar het achterliggende bos ‘Overplaats’. Of dat pad nu legaal of illegaal is, het is in ieder geval het levendige bewijs van een behoefte aan een entree naar het bos.

Deze officieuze ingang veroorzaakt een aantal problemen: de bosrand verrommelt, er wordt illegaal tuinafval gestort, het wordt gebruikt als hondenuitlaat en de omheining is in de afgelopen jaren zelfs negen (!) keer opengeknipt. Reden voor LNH om te zoeken naar een mooie oplossing in samenspraak met de bewoners van de Prinsessenhof.

Een aantal nieuwere bewoners van de wijk voelen wel voor een goed verzorgde entree, door LNH beheerd. Deze bewoners zien in zo’n verandering ook wel een verbetering. Tenslotte kan een mooie entree een verrijking betekenen van de wijk, verbetert het aangezicht van de thans onverzorgde groenstrook en er ontstaat meer veiligheid doordat er dan ‘legale’ loop is vanuit de wijk. Het feit dat er een pad is ontstaan, bewijst ook dat er wel degelijk mensen lopen, al dan niet vanuit de Prinsessenhof.

Hoe fijn zou het zijn voor iedereen om zo vanuit de wijk het bos in te lopen? Helaas kwamen deze inzichten tijdens de bijeenkomst niet goed tot hun recht en is er uiteindelijk besloten alles bij het oude te laten..liever wachten op een 10e keer dat het hek wordt opengeknipt?

Meer loop, meer sociale controle, geen rommelige aanblik meer, het zou zomaar een mooi idee kunnen zijn! Een positief initiatief van LNH en wellicht in de toekomst alsnog een kans voor de Prinsessenhof?

Sorry boom..

Met een toenemend gevoel van ongerustheid hebben vele omwonenden / wandelaars  van de Linnaeusbos in het voorjaar de kapactiviteiten in het bos “Overplaatst” te Bennebroek en aan de Prinsenlaan te Heemstede gevolgd. Ook al mag het eindresultaat er zeker zijn, op sommige plaatsen lijkt het wel alsof er met een botte bijl doorheen is gegaan. En dit alles ten behoeve van een ‘verbetering’ en achterstallig onderhoud. Dat achteraf blijkt dat er te weinig controle is geweest op het uitvoerend bedrijf en dat er te veel bomen zijn gekapt dan was afgesproken en waarvoor vergunning was gevraagd, lijkt bijzaak. Landschap Noord-Holland heeft excuses gemaakt en beterschap beloofd. En daarmee was de kous af. Oud nieuws zul je denken. Totdat je weer opschrikt van het bericht vorige week dat er te veel natuur is weggekapt bij plaatsing van hekken in de Amsterdamse Waterleidingduinen. Deze hekken zijn bedoeld om de herten binnen hun leefgebied te houden. Ook hier trekken omwonenden / wandelaars die, geschrokken zijn door de aanblik van zoveel verspilde natuur, aan de bel. En ja hoor: Excuses worden gemaakt en het uitvoerend bedrijf zal meer worden gecontroleerd. Dat gaat lekker makkelijk zeg. Moet je als normale burger eens in je achtertuin proberen..ten behoeve van verbetering en achterstallig onderhoud.

3 september a.s. gaat de Prinsenlaan te Heemstede ‘op de schop’, voor o.a. een 30 km zone! Dat is wel weer een mooi vooruitzicht. Toch houd ik mijn hart vast voor de schitterende bomen die er staan. Ik hoop niet dat er per ongeluk nog meer natuur sneuvelt, waarvoor elk excuus te laat zal zijn.

Krachtig staaltje lichaamswerk

Nog een laatste tak, de hoogste van de heg, en dan ben ik klaar. Ik klem mijn kiezen op elkaar en zet het keukentrapje op vier torentjes opgestapelde straatstenen en wankelend knip ik, inmiddels ver boven mijn krachten, de top uit de heg. Ik kijk achter me op de grond en aanschouw de ontstane ravage. Dat was ik weer even vergeten: het snoeien is een fluitje van een cent vergeleken bij het verwerken van de hoeveelheid gesneuvelde takken en bladeren. De groenbak van alle buren zal eraan te pas moeten komen. Ik blijf me erover verbazen hoe ik te keer kan gaan in de tuin. Als ik begin, kan ik niet meer stoppen. Alles of niets. En dit specifieke geval betreft slechts de normale jaarlijkse snoeibuurt.

Mijn hart gaat uit naar een vriendin, die op dit moment haar tuin onder handen neemt, maar niet omdat de jaarlijkse snoeibeurt nodig is. Zij ploegt haar tuin om en ruimt daarmee de stofnesten op die zich langzaam maar zeker hebben gevormd in haar hart, in haar leven. Door het omploegen van delen van wat ooit een gezamenlijke tuin was, werkt zij letterlijk de onvrede en het ongeluk uit haar leven.  Op weg naar een nieuw begin. Voor mij zo herkenbaar.

Er was een tijd dat ik geteisterd door liefdesverdriet een hele rij taxussen, die meer dood dan levend waren, heb weggewerkt. Ze zagen er net zo uit, als ik me voelde. Met zweet op mijn rug en blaren in mijn handen klaarde ik deze voor mij natuurlijk veel te zware klus. De buren wierpen af en toe een meelevende of misschien wel medelijdende blik over de schutting. ‘Wat was ze nu weer aan het doen? Leeft ze nog wel?’ En ja, hoe kaler ik de bomen snoeide en hoe meer dode stammen ik omhakte des te meer ging ik leven. Hoe dieper ik de schep in de grond zette, des te energieker werd ik. Bij elke taxuswortel die ik ontblootte, werd ik blijer en vrijer.

Toen de klus na een kleine twee weken was geklaard, aanschouwde ik vol trots de enorme diepe gaten in mijn achtertuin en de even grote berg stammen en takken aan de zijkant. Met het ombinden van de takken en het gereedmaken voor de ophaaldienst, kwam er lucht in mijn tuin en vrede in mijn hart. In één keer was er rust in de chaos. Maandenlang heb ik daarna met rugklachten gelopen, maar dat nam ik met een grote glimlach voor lief. Ik heb nooit de indruk gekregen dat de buren of wie dan ook me snapten, maar zelfs dat (of juíst dat) was onbelangrijk. Voor mij voelde het zo belangrijk om de pijn, ons verdriet, onze fouten, mijn dwalingen echt helemaal te voelen, te accepteren, te doorleven zodat er ruimte kwam, ruimte voor liefde en licht.

Destijds verzamelde ik op het eind zwetend en licht trillend van vermoeidheid de laatste kleine takjes en met een klap gooide ik de deksel op de zoveelste groenbak. De deksel sloot zich met een harde knal en tegelijkertijd brak de zon door. Achteraf gezien: een krachtig staaltje lichaamswerk.

Vandaag kijk ik ineens met hele andere ogen naar de berg die nu in mijn achtertuin ligt: Deze is weliswaar groot, maar lijkt in niets op de emotionele berg, waar we ons soms doorheen mogen slaan.

Plastic Fantastic?

Zwerfvuil. Je ziet het overal. Zelfs op de meest afgelegen plekjes, midden in de natuur, waarvan je eigenlijk verwacht dat er geen kip komt, laat staan een mens, liggen de vernielingen en/of restanten van mensen. Langs de stranden van Zandvoort staan er ongeveer elke 30 stappen een vuilnisbak en dan nòg ligt er zwerfvuil, vooral plastic: flesjes, schepjes, zeefjes, scheepstouwen, verpakkingsmateriaal, bekertjes, noem maar op.

Laatst heb ik (weer) met open mond gekeken naar een uitzending over een plastic eiland in de Stille Oceaan ter grootte van Frankrijk, Spanje en Portugal. Enig idee hoe groot dat is? Enig idee wat dit voor onze watervrienden betekent? Voor onze wereld, waarvoor wij de verantwoording dragen? Af en toe word ik er gillend gek van.

Gelukkig wordt er steeds vaker door middel van allerlei reclameuitingen, zoals: ‘zwerfvuil is niet meer van deze tijd’ of ‘zwerfvuil komt altijd wel èrgens terecht’ meer en meer aandacht besteed aan dit probleem. Ook De Dopper is een mooi initiatief om o.a. plastic wegwerpflesjes overbodig te maken.

Vandaag ontdekte ik weer een ander mooi initiatief: MyBeach / Stichting De Noordzee. De stranden van MyBeach zijn 100% afvalvrij, waarbij mensen worden uitgenodigd om niet alleen hun eigen rommel maar ook rommel dat uit de zee aanspoelt op te ruimen. Hun motto: Schone stranden! Schone zee! Een mooi initiatief en ik ben ervoor dat elk strand zich aansluit!

En verklaar me maar helemaal voor gek, maar mijn man en ik lopen gewoon door met een zakje in onze hand om zwerfafval op te ruimen. Kwaad worden heeft geen zin, maar met dat vuilniszakje lopen, geeft me toch een beter gevoel, hoe onbenullig dit ook is.

TimonLive 2!

Wat overkomt me allemaal? Eerst zat ik samen met mijn vriendinnetje Ninja heel lang in de auto en mocht ik er alleen maar even uit om af en toe te plassen! Na deze lange rit waren we kennelijk op de plek van bestemming en heb ik twee weken alleen maar mogen wandelen, rennen, in het zand mezelf om en om paneren, dan weer zwemmen in de zee. Ik heb heerlijk rondgerend achter de konijnen en herten aan! Ik vond allemaal holletjes en stak mijn neus zo diep mogelijk en proestte het daarna uit. Het liefst kroop ik er helemaal in, maar dat mocht dan weer niet. Best jammer… maar ja, ze zullen wel het beste met me voor hebben. Ninja en ik hadden de beste slaapplaatsen ooit: onze mandjes mochten gewoon in de slaapkamer van onze baasjes! Nu kon ik de hele nacht even met mijn natte neus even aan ze snuffelen, zodat ik zeker wist dat ze er echt wel waren.

Het leukste vond ik nog wel dat de hele familie mee was en eindelijk begin ik te begrijpen dat ze er dus allemaal bijhoren..en ik dus ook! Het lijkt wel vakantie zeg! Zo’n paar dagen strand, onder een parasol, slokje water op zijn tijd, af en toe zwemmen en proberen mosseltjes en visjes met mijn poot op te hengelen, vond ik super. Maar ook de lange wandelingen op een verlaten strand of relaxen op een gazon vol nieuwe geuren! JIPPIE, ik ben blij, blijer, blijst! Mijn ogen rollen van links naar rechts..zo blij ben ik.

En ik vind alles best: als ik in de auto moet, ga ik in de auto, als ik moet wachten onder tafel totdat mijn baasjes klaar zijn met eten en drinken, dan doe ik dat gewoon.. Ik slaak elke dag wel tien diepe zuchten van puur geluk en dan smelten mijn baasjes weer…ik heb 't heus wel in de gaten hoor!

Mijn poten worden steeds sterker en mijn vacht begint meer te glanzen. Ik word soepeler, sneller en behendiger en ik vang alle shuttles en pingpongballen die rondvliegen! Ik kan met vier poten tegelijkertijd springen. Als ze even niet opletten dan pik ik lekker een grote garnaal van de bbq en ze houden maar niet op om mij lekkere koekjes te geven als ik bij ze kom en ga zitten. Dat leren ze vast niet meer af.

En mijn kleine vriendinnetje Ninja ziet me volgens mij ook steeds meer zitten. Heel soms kruipt ze zelfs al heel voorzichtig tegen me aan…fijn…zucht…

Een lied voor moeders

And you shouldn't blow the chance
When you've got the chance to say

I love you
I honestly love you

Woorden, klein en liefdevol gezongen door een jonge meid. Een dochter zong vanavond een liedje voor haar moeder, op haar 50ste verjaardag.  Zij schitterde door haar zang, maar het hele gezin schitterde door haar heen. Het liedje duurde hooguit vijf minuten, maar in die woorden zong dit meisje voor mijn gevoel niet alleen voor haar moeder, maar zong ze voor en door het hele gezin. Terwijl ze zong, werd het gevoel nog vele malen groter. Zij zong het lied, zoals wij dochters dat allemaal zingen voor onze moeders, vaak in stilte, soms uit volle borst en soms, heel soms, wel eens met tegenzin maar dat lied zal altijd zingen in ons hart.

De één heeft niet de stem om te zingen en de ander kan de juiste woorden niet vinden. De één is beter in daden en de ander in een klein gebaar, maar hoe dan ook: we voelen hetzelfde en wat dankbaar ben ik dat ik van deze uiting van pure liefde getuige mocht zijn. De klank van liefde van dit gezin kwam uit de mond van dat ene meisje, maar voor mij klonk het als een Lied voor Moeders rechtstreeks uit het hart van Iedere Dochter.

I honestly love you

'Fulluw mi'

Onverwachts moesten mijn zus en ik naar Arras, Noord-Frankrijk. Hoewel de reden niet zo leuk was en een resolute streep zette door een gepland weekendje weg, bood deze rit van een kleine vier uur ook een moment om bij te praten. Ongestoord bijkletsen: geen werk, geen kinderen, geen eten maken, geen afspraken waar we heen moeten, geen honden die moeten worden uitgelaten, gewoon even een momentje voor onszelf.

Om ongeveer half 12 kwamen we aan in Arras. De WegWijsPiet bracht ons niet verder dan ‘Centre’ en de Iphone leidde ons uiteindelijk naar een weliswaar prachtig plein, maar daar lag niet ons hotel. Hopeloos blond in een keer, allebei. En na wat doelloos rondjes rijden, spraken we een man aan. In mijn beste Frans duidde ik hem waar we heen moesten. Hoofdschuddend en met de handen ten hemel geheven, maakte hij duidelijk dat we niet op de goede plek waren. Tja, dat wisten we al. We stonden op de Place de Heros. Ik maakte nog een grapje, dat we dus precies op de juiste plek waren en juist op zoek waren naar een echte Hero. Hij aanschouwde ons nog eens goed en een brede glimlach brak door op zijn gezicht. Al mompelend dat het allemaal  trop compliqué pour expliquer was, zei hij: ‘Fulluw mi’.  Even waanden we ons terecht gekomen in een aflevering van ‘Alo Alo’. Maar hij stapte in zijn auto en in hoog tempo snelden we achter hem aan, door de bochtige straatjes van Arras.

Even dachten we nog dat hij ons ‘ik-weet-niet-waar-naar-toe-zou-brengen-en-ons-daarna-ik-weet-niet-wat-zou-aandoen’. Maar na een kleine 10 minuten kwamen we dan toch aan bij Hotel L’Univers. Onze held tikte tegen zijn petje en blies een luchtkus en bevestigde ons Universele vertrouwen: er is altijd een Held op de juiste plek.

Geen natuurlijke vijand?

Het blijft me verbazen: de problematiek rond de damherten in de Amsterdamse Waterleidingduinen. Hoe is het toch mogelijk dat onschuldige herten voor een probleem zorgen? In de wandelgangen heb ik horen fluisteren dat het te veel aan herten in deze duinen is ontstaan òfwel door ontsnapping uit een park òfwel doordat er een aantal herten is uitgezet in dit gebied. Ze hebben in ieder geval geen reuzensprong gemaakt vanuit de Veluwe. Of een tunnel gegraven, waardoor ze massaal op hun knietjes naar onze waterleidingduinen zijn gekropen. De mens heeft hier dus een handje in gehad.

Deze herten leven er lustig op los in onze duinen. Mede door het feit dat ze geen 'natuurlijke vijand' kennen, leven ze er zelfs zo lustig op los dat de populatie te groot wordt, waardoor verkeersongelukken toenemen, de reeënbevolking in de verdrukking komt, tuinen worden kaalgevreten. Er moet een oplossing komen voor iets dat we zelf hebben gecreëerd. Die beslissing is nog niet zo eenvoudig.

In soorgelijke gebieden wordt door middel van actief beheer de populatie enigszins beschaafd opgelost (damage controle, zal ik maar zeggen) door middel van actief beheer: de zwakste dieren worden door bosbeheer/professionele jagers afgeschoten en komen bij de poelier terecht. Het actieve beheer gebeurt zorgvuldig, door mensen, die met respect omgaan met natuur en hun bewoners. Niet dat ik voor afschieten ben, verre van zelfs, maar als we mens ..uh mans.. genoeg zijn om het probleem te creëren, laten we dan vooral mans genoeg zijn om het op een zo netjes mogelijke manier op te lossen.

In de Amsterdamse Waterleidingduinen blijken de tussenoplossingen, hekken, wildroosters e.d., niet afdoende te zijn en ondertussen blijft de hertenbevolking en daarmee de problematiek groeien. Afschieten is gruwelijk, maar is het niet nog veel erger voor dier en mens als er straks massaal afgeschoten moet worden? Het gaat mijn burgerpetje een beetje te boven waarom de discussie hierover zo lang duurt.

Op 11 juli a.s.is er weer overleg tussen de provincies Noord- en Zuid-Holland, de gemeente Amsterdam en duinbeheer Waternet over een speciale ontheffing over het afschieten van de damherten die buiten ‘hun vaste leefgebied’ treden.

Met pijn in mijn hart wacht ik de uitkomst van dit overleg af...en een klein stemmetje in mij blijft maar roepen: Alsof herten zich ermee bezig houden wat nu precies hun vaste leefgebied is? Deze herten wanen zich inmiddels volkomen veilig en denken dat ze geen natuurlijke vijanden hebben. Misschien kunnen we een waarschuwingsbord ophangen voor deze dieren:

 'Pas op: U nadert uw natuurlijke vijand'.

maar uiteindelijk geldt dat bord voor ons.

Voetbalbeet

Afgezien van het feit dat ik een digibeet ben, ben ik absoluut ook een voetbalbeet. Als Nederland speelt dan sta ik niet vooraan om achter de televisie te zitten. Ze hebben vroeger wel hun best gedaan me te enthousiasmeren voor het voetbal,want als kind luisterde ik braaf elke zondag naar de toto- uitslagen onder de bezielende leiding van onze vader. De woorden ‘nul-nul’ echoën nog na in mijn hoofd. Eén van mijn zoons heeft nog een poging gedaan mij te binden langs de lijn, maar echt warm kan ik er niet van worden. Ook die mediagekte stuit mij tegen de borst en is volgens mij een compleet nutteloze vervuiling van het milieu: vlaggetjes, petjes, toeters, bellen, pruiken en alles in het oranje, alsof ze daar harder of beter van gaan voetballen? Nu ben ik wel oranje-fan, dat weer wel, maar dan zonder vlaggen. Ja heus, ik heb ook een oranje jurkje en oranje petje, maar die gaan jarenlang mee en haal ik met alle liefde uit de kast op Koninginnedag òf als Nederland weer eens echt gaat VOETBALLEN natuurlijk.

Oordelen over het niveau van het Nederlandse Elftal in deze EK laat ik verder wel over aan de mensen die er verstand van hebben. Daarbij komt dat ik de helft gemist heb omdat ik dat gestuntel niet te lang kon aanzien (Of ben ik nu toch een beetje aan het oordelen?). Ik heb er echter wel een bescheiden mening over en die werd vanavond weer bevestigd.

Ik heb me vanavond na een behoorlijk stressvolle dag op kantoor met enige tegenzin toch laten verleiden om ter ontspanning een avondje voetbal te kijken. De beurt was aan Portugal / Spanje en dan valt mij op, zonder te oordelen: Die Mannen Zingen Uit Volle Borst Met Heel Hun Hart Het Volkslied Mee. Dit in grote tegenstelling tot onze Nederlandse jongens die met enige verveling en nauwelijks hun mondspieren bewegend een tekstje opdreunen. Bij het Spaanse en Portugese elftal ziet dat er anders uit. De energie spat ervan af, de trots straalt uit elke porie, de goede moed is bijna tastbaar. Kortom: ze staan te trappelen om te voetballen; beide elftallen. En zo is de wedstrijd ook: snel, sportief, soms wat hard, maar altijd in beweging, passes die kloppen, kopballen met richting, een sluitende verdediging, maar ook sterke aanvallen.

Wat begon als een ontspannen avondje voor de buis eindigde voor mij op het puntje van mijn stoel meelevend met al deze mannen. Spannend, sportief, onverwachts, bloedstollend, boeiend van begin tot eind. Ik nip nog even aan mijn Portugese portje en klapper vrolijk met mijn Spaanse castagnetten.

Het verbaast mij dan weer helemaal niet dat het nul-nul blijft met al deze mannen die allemaal willen winnen en niet opgeven.Voetbal zoals voetbal bedoeld is en wie er wint zou dan bijna niet meer belangrijk hoeven zijn. Bijna dan. Zo’n voetbalbeet ben ik eigenlijk ook weer niet. Olé

Liefde

Soms zijn er mensen in je leven met wie je je altijd verbonden voelt..armen om elkaar heen..zonder woorden..maanden van afwezigheid in één blik overbrugd..alsof je bij elkaar hoort, zonder te weten waarom, alsof je elkaar kent, terwijl je elkaar zo weinig ziet, alsof er geen woorden zijn en dat er zo intens veel gezegd wordt, dat een korte blik een wereld van herkenning is, dat een enkel woord elke conversatie onnodig maakt, dat een korte omarming de meest dierbare herinnering is, dat afstand of tijd geen obstakel is, dat je ook zonder bij elkaar bent, weet dat het gewoon goed is, hoe dan ook? Hoe gelukkig ben je dan als je zonder woorden, zonder poespas, zonder gêne, zonder verplichtingen, gewoon samen bent? Verenigd? Verbonden? Alleen maar energie ervaart die gaat, die harten verbindt, die pijn verzacht, die verdriet omarmt, die vreugde deelt, die liefde maakt en die nooit verdwijnt.

Timon Live 1!

Misschien kennen jullie mij nog niet, maar ik heb 6 jaar in een kennel in Polen gezeten en ik ben op 21 april 2012 door lieve vrijwilligers van de Stichting Vagabond-Pets naar een familie in Nederland gebracht! En inmiddels heb ik kennisgemaakt met die hele familie. Eén van de kinderen heeft een hond: een Franse buldog. Dat is een gekke hond: die snurkt, maar hij is o zo lief en daar kun je mega mee ravotten. En met mijn kleine vriendinnetje Ninja gaat het steeds beter. Zij kan zich nu lekker ontspannen en laatst legde ze zelfs haar snuit op mijn rug en viel in slaap. Ik bleef stilletjes genieten van deze saamhorigheid. Samen buiten rennen in het bos of op het strand, samen eten, drinken, kluiven .. dat komt wel goed hoor.

Ik heb ze wel een poets gebakken, want laatst heb ik helemaal zelf de broodlade opengetrokken in de keuken en toen ze thuiskwamen lagen Ninja en ik tevreden met ronde buikjes nog na te genieten van het suikerbrood, twee rollen ontbijtkoek en drie rollen rijstcrackers. Ik moet toch wát doen om Ninja te imponeren? Gelukkig snapten ze dat ook wel.

En ik heb ze mooi voor het lapje gehouden de eerste twee weken. Ik deed namelijk net of ik niet kon blaffen, maar nu ik gewend ben en een bepaalde verantwoordelijkheid op mij neem voor dit hele gezin, vind ik het bijna tè leuk om overal mijn zegje over te doen. Snap jij dat nu, waarom ze dat niet zo leuk vinden? Nu krijg ik Rescue druppels, staat de muziek zachtjes aan (tip van Fineke) en hebben ze onze manden uit het zicht van de twee deuren gelegd, dus die hoef ik nu niet steeds in de gaten te houden en dat geeft wat rust.

Verder heb ik het redelijk onder controle. Ze hadden hier vrij snel in de gaten wat de bedoeling is: Ik wil een aai als ik ga liggen, koek als ik een poot geef, een blije lach als ik mijn oren spits bij de naam Timon en een knuffel als ik in mijn mand lig. Het leukste is nog wel dat als ik voor hun voeten ga zitten, ik dan een koekje krijg!  ‘Kom’, ‘braaf’, ‘zit’ en ‘Timon’ levert dus altijd wat leuks of iets lekkers op! Strak plan, zeg ik dan.

Zwemmen is ook heel leuk. Natuurlijk niet als je speciaal naar een uitlaatgebied wordt gebracht waar alle honden zwemmen of in de vijver in het bos.  Nee, ik spring liever onverwachts van de punt van de boot af. Dan zijn ze er niet op voorbereid en dat is vele malen leuker! Die gezichten! Je had erbij moeten zijn. Een rondje om de boot zwemmen en dan iedereen verblijden met een frisse douche! Daarna even lekker uit mijn dak gegaan op een grasveldje. Dat is pas genieten en dan krijg ik de lachers op mijn hand…uh…poot.

Voor al mijn lieve vriendjes en vriendinnetjes in Polen: Houd vol! Houd hoop! Ik hoop zo dat er voor jullie allemaal een lekker mandje komt of dat jullie een beter verblijf krijgen!  Ze zijn hier aan het sparen voor een donatie hoor! Voor mijn lieve vrienden die me naar Nederland hebben gebracht: Dank je wel!

Escape

Kom je thuis na een dag werken en heeft de buurman compleet onaangekondigd een uitbouw neergezet van 2,5 x 3 m. Daglicht, zonlicht, uitzicht in één keer weg…voor een groot deel dan.

Al snel blijkt dat één en ander ‘vergunningvrij’ zou zijn, maar dat neemt voor mijn gevoel niet weg dat enig overleg vooraf toch heel normaal zou zijn geweest. Is dit dezelfde buurman, waarbij ik vorig jaar toestemming vroeg om een vogelkastje op te hangen tegen zijn tuinhuisje? Dit is in ieder geval dezelfde buurman die toen zei dat dit niet mocht omdat anders zijn huisje van binnen vochtig kon worden door die ene spijker. Is dit dezelfde buurman, waarbij ik afgelopen voorjaar toestemming vroeg om een stukje schutting neer te zetten in een hoek waar hij het niet eens zou zien? Het is in ieder geval dezelfde buurman die weigert zijn zes meter hoge uit de kluiten gewassen heg te snoeien omdat hij te groot is geworden. Daarbij komt, hij heeft er zelf geen last van.

Best lastig zo’n situatie. Eigenlijk hebben we nooit een probleem, we vinden elkaar best aardig, hebben geen last van elkaar en je zou kunnen spreken van een goede buur. Wat is dat dan dat zo’n uitbouw van deze omvang dan niet wordt besproken? Ik sprak mijn teleurstelling en verdriet hierover uit, maar demonstratief werden de armen over elkaar heen geslagen en de voeten gekruist op tafel gelegd en al snel werd mij duidelijk dat er voor mijn gevoel, mijn idee, mijn daglicht geen enkel begrip was. Het is toch vergunningvrij?

Een telefoontje naar de gemeente maakte het ook al niet beter. De dame in kwestie herhaalde maar één ding: er komt morgen iemand ter plekke en dan wordt u morgen teruggebeld. Omdat vandaag een klein stemmetje om 12.00 uur riep, dat er waarschijnlijk helemaal niemand ter plekke zou komen, bel ik nog maar een keertje na. Ik zie mijn opgenomen vrije dag in duigen vallen. Dan begint het er al mee dat je met iemand spreekt die begint te zeggen dat ze maar tot 13.00 uur zijn geopend..en het was tenslotte al 12.30 uur toen ik belde. Daarna kon deze dame nergens antwoord op geven en moest ze alles vragen aan een collega, die er niet was. Wel kon ze me verwijzen naar de site met de mededeling dat ik het bestemmingsplan moest lezen. Onder welke bestemmingsplan onze wijk viel, wist ze dan weer niet. Dat moest ze navragen aan die collega die er niet was en het was nu al bijna 12.40 uur. Na enig aandringen en een kleine vijftien minuten in de wacht te hebben gestaan, meldde ze me tenslotte onder welk plan onze wijk viel en verbrak prompt de verbinding. De tijd dringt: 12.50 uur. Gelukkig kreeg ik haar nog een keer te pakken en ze beloofde me dat de betreffende buitendienstmedewerker mij vandaag nog zou terugbellen en vandaag nog poolshoogte zou nemen. Het is nu 15.45 uur.

Met lede ogen zie ik het monster van de buren groeien, een grauw monster met grijze tentakels, weliswaar een glazen dak, maar met grijze zonneschermen en er komen nog grijze geblindeerde ramen. Mijn ‘goede-buren-gevoel’ neemt af en vertrouwen dat de gemeente komt ook.

Een korte zoektocht via Google levert allerlei regelgeving en gedragsregels op, met op nummer 1:

Buren hebben rechten en plichten ten opzichte van elkaar. Uitgangspunt daarbij is dat buren elkaar geen hinder mogen toebrengen, bijvoorbeeld door zonlicht weg te nemen, trillingen te veroorzaken of stank te verspreiden. Daarom is het verstandig om de (ver)bouwplannen met de buren te bespreken.

Ze hebben dit waarschijnlijk ook wel gelezen en het woordje ‘verstandig’ heeft ze natuurlijk de escape geboden. En ik ben bang dat er voor ons geen ontsnappen meer aan is. Dág Licht! Dág Zon! Dág Uitzicht!

Een hartje vol tomaatjes

‘Als ik jouw facebook mag geloven, Gwen, lijkt het wel alsof jouw hele leven één groot feest is en alleen maar bestaat uit reizen naar tropische oorden, varen op sloepen en barbecueën met vrienden en familie’.

Nu tracht ik om van mijn facebook geen fakebook te maken, dus wellicht is het toch een goed idee om af en toe een foto te plaatsen van mijn puber die mij het bloed onder mijn nagels vandaan haalt? Of van een hond die mijn net ingezaaide gras omploegt? Of van de chaos in mijn keuken als mijn lieftallige dochter met haar vriendinnen een – overigens heerlijke – appeltaart maakt? Ingewikkelder dan dit wordt het meestal niet, want als je over iets serieuzers begint, reageert er niemand, maar als je je nieuwe paar laarzen etaleert, dan vindt iedereen je foto leuk en komt er ook vaak nog een reactie. Ik ben er zelf ook helemaal niet vies van om wat luchtigs te plaatsen en volg een paar keer per week het wel en wee van mijn facebookvrienden.

Vroeger (toen ik nog jong was) vroeg je aan elkaar: ‘Hoe gaat het met je?’ en dan was/is het antwoord meestal: ‘Prima en met jou?’. En vervolgens wordt er bij voorkeur niet op het antwoord gewacht. Er is altijd wel iets wat de aandacht afleidt of iemand, die iets leukers te vertellen heeft.  Herkennen we allemaal, denk ik. Zelf heb ik wel eens een poging gewaagd om  te zeggen dat het helemaal niet zo goed ging, dat ik depressief was, dat ik het niet meer zag zitten, dat ik enorm veel verdriet had. Maar dat wordt meestal niet zo op prijs gesteld. Ik hou me dus over de hele linie aan het algemeen geaccepteerde antwoord: ‘Prima!’ En daarmee is ook geen woord gelogen alleen niet alles gezegd.

Sec gezien is facebook dus een moderne versie van de vraag: ‘Hoe gaat het met jou?’. Als je wil weten hoe het met iemand gaat dan vraag je het niet, maar je kijkt op facebook en dan weet je meteen hoeveel bier er is gedronken, wie er waar uit eten is geweest en als je boft ook nog wàt er is gegeten, wiens kind een doelpunt heeft gescoord, wie taartjes heeft gebakken, een vakantieplaatje heeft geschoten, met een mooie auto op reis is of cherrytomaatjes in een hartvormige taartvorm heeft gestopt. Allemaal kleine geluksmomentjes, allemaal even belangrijk en onbelangrijk. Dat maakt facebook nog geen fakebook, maar meer een alledaags praatje. Een heerlijk ontspannen momentje vanuit mijn luie stoel en zo blijf ik mooi op de hoogte van wat een ander beleeft..aan de buitenkant dan. De buitenkant, waarin het lijkt alsof mijn leven één groot feest is. Mmmm, klinkt lekker zeg!

Lift

Deze week hoorde ik maar liefst twee keer dat iemand zich laat liften, de lippen laat inspuiten of de frons in het voorhoofd laat verdwijnen…al is het voor een paar weken. Ik zie ook wel dat ik ouder word en laatst zat ik ook voor de spiegel en trok mijn wangen ver achter mijn oren om het resultaat te bestuderen van een scheve, jonge Gwendolin; nog een mooie ooglift, een prik tussen mijn wenkbrauwen en alles is weer glad. De techniek staat voor niets. Ik steek mijn tong uit naar mijn vreemde spiegelbeeld! Pats..ik liet mijn vingers los, de wangen vielen weer op de plek. Ik doe er niet aan mee. Het is echt niets voor mij, hoe ijdel ik ook ben.

Als we in het bos een oude boom zien staan, dan zijn we soms diep geroerd over de grootte van zijn takken, de weerbarstigheid van zijn knoesten, de wirwar van verstrengelde wortels en vooral zijn indrukwekkende omtrek. Die boom staat er al jaren, tientallen jaren of zelfs langer en daarvoor voelen we vaak respect en bewondering. Een jong twijgje willen we nog wel eens over het hoofd zien, maar zo’n oude boom zeker niet? Wat is dat toch met de mens dat wij zelfs met ons eigen lichaam veelal niet tevreden kunnen zijn? Terwijl  - als je het eens rustig en goed beschouwt – je lichaam er altijd is, je trouw volgt, je waarschuwt voor gevaar of pijn, je overal brengt, vele door jezelf opgelegde uitdagingen aangaat en je ook niet zomaar verlaat.

Het is nu ook niet zo dat we zo goed voor ons lichaam zorgen. Regelmatig eten of drinken we te veel of hongeren we ons juist uit voor een slanke lijn. In Amerika kijkt men niet meer op of om bij een liposuctie of maagverkleining en in Nederland vergapen we ons aan de ronduit belachelijke programma’s die hierover op TV te zien zijn.

Maar wat zou er eigenlijk gebeuren als we ervoor zouden kiezen om vanaf nu helemaal tevreden te zijn? We hebben tenslotte altijd en elke moment een keuze! Gewoon tevreden met ons zelf, tevreden met onze relatie, met onze kinderen, ons inkomen, onze baan, tevreden dat we in een veilig land wonen, tevreden dat we jong zijn en ouder worden.

We zouden kunnen beginnen met iets heel eenvoudigs:  accepteren dat onze pijnlijke ervaringen zichtbaar worden in onze iets verminderde veerkrachtigheid, dat ons verdriet lijnen vormt in de wangen, dat onze lach kraaienpootjes vormt bij de ogen en onze wat molliger buik ook kan wijzen op een evenwichtiger bestaan! Gewoon tevreden zijn met onze kleur haar, onze kleur ogen, de grootte van onze neus, de vorm van onze mond. Dat we weerbarstiger worden, een knoestige en een soms indrukwekkende  wirwar van verstrengelde huidplooien krijgen en onze omtrek iets groter is. Gewoon zijn. Zo eenvoudig is het.

Het leven is net als een film: een begin en een einde en soms loopt er een prachtige of minder prachtige verhaallijn doorheen. Als ik dan toch moet liften, dan lift ik wel mee op die lijn, dan kom ik er vast ook wel.

Charmant laten hangen

Nu ik balanceer in wat zomaar het midden van mijn leven zou kunnen zijn (en wellicht ben ik al ruimschoots over het midden natuurlijk), wordt het steeds zichtbaarder en tastbaarder hoe snel het leven voorbij raast, in moordend tempo vliegen de dagen aan me voorbij. Het is ook grappig om te zien hoe bij elke generatie iets specifieks hoort.

Ik kan mezelf nog zo zien in mijn tienerjaren met de daarbij behorende onzekerheid over wat aan te trekken, wat te zeggen, wat te doen, de eerste kus, mijn nooit vergeten eerste liefde (en verdriet), eindeloos luisteren naar muziek, dansen tot je erbij neerviel, voor het eerst op kamers, mijn rijexamen, mijn schoolexamen. Vervolgens rond de 20 jaar het uitvliegen, vervolgopleiding en balans vinden in het op eigen benen staan.

Als ik kijk naar mijn jongere collegae: zij zijn net getrouwd, ongeveer dertigers en ik luister naar de verhalen van de baby showers, de verhalen over de crèches en hoe ze het evenwicht zoeken tussen werk en privé. Ik vind het heerlijk om te bedenken dat dit ver achter mij ligt, ik heb ervan genoten, maar mijn ‘vrijheid’ komt weer in zicht! De veertigers om mij heen zijn beland in de echtscheidingen, nieuwe relaties en samengestelde gezinnen. Ze werken keihard aan hun carrière, hebben het immens druk en stoeien met de midlifecrises. Been there, done that, got the t-shirt!, mag ik bekennen.

Wij, de vijftigers, worden weer met compleet andere zaken geconfronteerd. Naast de levenservaring, rust, inzicht en groter wordende vrijheid omdat de kinderen nu echt groot genoeg zijn om voor zichzelf te zorgen, hoor ik ook minder leuke verhalen over hartproblemen, een verhoogd cholesterol, te hoge bloeddruk en dat soort gezondheidsperikelen. Ik hoor velen om mij heen praten over zorg om hun ouders, die nu rond de 80 zijn. Ook deze generatie heeft een specifiek iets: afscheid nemen. Laatst belde ik mijn moeder en ze verzuchtte dat ze helaas alwéér naar een begrafenis moest.

De tussenliggende generatie (50-70) is mij nog onbekend! Ik moet toegeven dat ik niet zo goed heb opgelet toen mijn ouders zo oud waren. Ik was te druk met bouwen aan mijn leven, kinderen, pubers, afscheid nemen van een relatie, nieuwe relatie, een prachtig samengesteld gezin mogen vormen, geen tijd gelukkig voor een midlife crisis en last but not least: toch ook nog wat aan mijn carrière sleutelen. Ach, ik laat me graag blij verrassen en laat het allemaal maar over mij heen komen.

Het is één van die dingen, waar je je nu geen zorgen over hoeft te maken: ouder worden. Dat gaat vanzelf. 

Logisch dat het lichaam niet zo soepel, veerkrachtig en glanzend blijft, maar er is een wijze les van mijn moeder, die ik al jong in mijn oren knoopte, die ik overigens nu pas begin te snappen:

‘Tot je 55ste ziet het er allemaal nog prima uit, maar daarna moet je het maar gewoon charmant laten hangen’…en dan had deze wijsgeer het volgens mij niet over de was. Ze slaagt er zelf bijzonder goed in. Ik ben benieuwd en wacht het vol vertrouwen af!

En moeder lacht in haar vuistje

Meestal gebeurt het iemand anders. Dat iemand struikelt of een sleutel in de put valt of en plein public een behoorlijke uitglijer maakt en dan heb je altijd moeite een glimlach te onderdrukken. Geen beter vermaak dan leedvermaak! Natuurlijk snel je te hulp en bied je een helpende hand, maar het blijft toch vaak een komisch gezicht en ben je stiekem blij dat het jou niet overkomt. Maar gisteren overkwam het mij dan.

Loop ik te balanceren met een enorme stapel boodschappen in mijn armen en aan een aantal vingers bungelen ook nog wat tassen. Ik heb er een enorme hekel aan om twee keer te lopen, dus ik ben inmiddels een Master in Boodschappen Stapelen, maar nu denk ik bijna verlangend terug aan de boodschappenkar van mijn moeder. Zij gebruikt hem al sinds ik klein ben en wat hebben mijn zus en ik haar compleet voor gek verklaard. We hebben haar vaak ronduit hartelijk uitgelachen. Niet dat zij zich daardoor liet afleiden. Welnee: zij paradeerde met opgeheven hoofd door de PC Hooftstraat op haar hakken en trok charmant langs alle winkels. Kon haar het schelen, gemak dient de mens!

Mijn armen, waar de zwaartekracht steeds harder aan trekt, denken daar ook zo over: wellicht dat zo’n kar best handig kan zijn? Precies als ik dat denk, maak ik een volledige misstap en al struikelend, verliest één tas de bodem en rolt de weekvoorraad sinaasappelen, appels en peren vrolijk over het trottoir, onder de geparkeerde auto’s en zo over de weg.  Met zwaaiende armen en rondzwiepende tassen hervind ik eindelijk mijn evenwicht. Maar goed, daar sta ik dan, stom grinnikend om mijn eigen belachelijke toestand, want mijn auto staat hooguit tien stappen van mij geparkeerd en de sleutel hangt een overgebleven vinger.

Ik heb ongevraagd de lachers op mijn hand en één passerende dame knikt me toe en zegt: ‘nou dat is lastig zeg, daar sta je dan, hè?’ en stapt vervolgens parmantig over één van mijn appels en loopt gewoon dóór. Even word ik kwaad: 'hoezo loopt dat mens gewoon door? Kan ze niet even dat ding oprapen?!??'
Ietwat ontredderd kijk ik om me heen en schat in wat ik het beste kan doen; alles laten vallen, mijn spullen verzamelen en dàn naar de auto of eerst naar de auto, mijn boodschappen erin gooien en daarna mijn waren oprapen met het risico dat er al een paar auto’s overheen zijn gereden?  Gelukkig bevinden zich onder de lachers ook nog wat charmante heren. Eén vist de sleutel van mijn vinger en opent mijn auto, de ander kruipt haast op zijn buik en verzamelt mijn biologische vitaminebommen en een lieve dame komt aangesneld met een plastic tasje. Mijn kwaadheid smelt als sneeuw voor de zon, ik bedank iedereen voor de spontane actie en kijk nog even naar de dame die zo snel was doorgelopen…en ik denk aan mijn moeder, die lacht in haar vuistje.

Druppels

Zoals de meesten om ons heen weten, hebben wij onze hond Ninka acht maanden geleden geadopteerd vanuit een asiel in Polen via Stichting Vagabond-Pets. Acht heerlijke maanden hebben we van deze dankbare lieverd genoten. We hebben haar zien uitgroeien van een angstige, bange hond naar een eigenwijze, speelse, gehoorzame en vooral superlieve hond. Ook wij hebben ons nooit op voorhand gerealiseerd dat het met een beetje geduld en liefde zo goed zou uitpakken. Voor de één is ze misschien gewoon de zoveelste hond, bij ons maakte ze een onafscheidelijk deel uit van ons gezin. We zijn dan ook erg verdrietig dat Ninka twee weken geleden zo plotseling en compleet onverwacht (waarschijnlijk door vergiftiging) is overleden, gelukkig wel in onze armen.

Ter nagedachtenis aan Ninka willen wij graag deze Stichting een donatie doen. De Stichting Vagabond-Pets wordt gerund door mensen zoals jij en ik. Met de zeer beperkte middelen die zij tot hun beschikking hebben, verzorgen mensen in Polen met veel liefde honden en katten in het asiel. Vrijwilligers in Nederland rijden zeer regelmatig naar Polen, bepakt met ingezameld voer, halsbanden, medicijnen, dekens e.d., om deze asielen te fourneren met de broodnodige hulp en morele bijstand. Soms kunnen ze wat gelukkige hondjes voor adoptie mee terug nemen naar Nederland, op weg naar een beter bestaan.

Wij zullen zelf een mooie donatie doen en hopen dat wij onze gift met jullie hulp mogen aanvullen tot een nog mooier bedrag. Op deze wijze willen wij de vrijwilligers in Nederland en Polen blijk geven van onze dankbaarheid en steun, zodat ze hun liefdevolle werk kunnen voortzetten. Je kunt ervan op aan dat elke bijdrage terecht komt daar waar de hulp nodig is: bij de honden en katten van deze asielen.

Zoals één van de vrijwilligers van Vagabond-Pets opmerkt:

‘Overleven is in veel gevallen een dagelijkse strijd geworden. Elk steentje is een levende druppel en dat ene steentje, die ene druppel is het helpen dubbel en dwars waard!’

Maak een druppel over, alles is welkom, op bankrekening 1237.87.750 t.n.v. G.G.M. van Rooy of direct op giro: 5404132 t.n.v. Stichting Vagabond-Pets te Den Bosch o.v.v. ‘Ninka’ of kijk op welke wijze je deze stichting op een andere manier kunt steunen.

Vandaag..

Om voor één van onze vrienden een verjaardagscadeau te kopen, gingen we vandaag op weg naar het centrum van de stad. De wens was: Inspiratiekaarten. Leuk cadeau om te geven en al helemaal een mooi excuus om rond te snuffelen in de binnenstad en te eindigen in één van onze favoriete New Age winkels. Ik kan daar niet voorbij gaan zonder even naar binnen te gaan en mijn hart op te halen aan allerlei spiritueel lekkers: klankschalen, meditatie-cd’s, boeken van Osho, Kahlil Gibran, gedichten van Rumi, zoutlampen, edel- en geluksstenen, etherische oliën, yogamatjes, informatie over voeding en de meest lieve en inspirerende ansichtkaarten. Daar word ik wel gelukkig van. Tijdens onze lunch in een gezellig restaurant bekijken we onze aankopen en direct trekken we allebei een kaartje uit de voor onszelf aangekochte set inspiratiekaarten.

“Vandaag zeg ik op moeilijke momenten tegen mijzelf:  Ook dit gaat weer voorbij”.

De medewerkster van het restaurant vraagt spontaan wat voor kaarten het zijn en ook zij trekt een kaart: "Vandaag zoek ik de liefde niet buiten mijzelf, maar ontspan ik in het weten dat ik liefde bén". Tussen het gekletter van servies en bestek, het glazen hoog houden, gastvrouw zijn, uitserveren, keuken aansturen, afrekenen en bestellingen opnemen toch wel iets om stil van te worden.

Vanmiddag tijdens mijn wandeling met de twee honden liep ik door het bos. Dit bos is eigenlijk niet zomaar een bos. Dit bos behoort bij een instelling die zorg biedt aan mensen met een (verstandelijke) handicap. We komen hier regelmatig mensen tegen, die onder begeleiding een frisse neus halen. Vandaag werd ik getroffen door een bijzonder plaatje. Ik zag een vrolijke, blonde, mooie meid van rond de 23 jaar, de leeftijd van onze eigen oudste dochters, op een speciale fiets met twee zitjes. Een zwaar gehandicapte oudere man zat naast haar en gezellig kletsend fietste ze op haar gemakje langs en hief opgewekt haar hand op. Gewoon op een zaterdagmiddag..terwijl ik op zoek ben naar inspiratiekaarten, fietst hier aan mij voorbij op haar vrije zaterdagmiddag een jonge meid. En alsof ze me dit hoort denken, slaat ze haar arm nog maar eens stevig om haar medepassagier heen.

Ik vraag me af wat voor inspiratiekaart zij vanochtend heeft getrokken. In de gehele set van 79 kaarten met een uitnodiging voor een gelukkig leven, zat geen kaart met als tekst: "Vandaag fiets ik een rondje met mijn medemens, die alleen is en het zelf niet meer kan". Met een gevoel van  ontzag en blijdschap kijk ik het stel na: de één fier rechtop zittend en de ander half zijwaarts hangend met een knikkend hoofd. Een indrukwekkend beeld en ik voel me maar weer eens heel klein worden.

Een inspiratiekaart is prachtig, maar geïnspireerd raken is niet genoeg. Het omzetten  van deze inspiratie in daden is pas een echt begin. Een begin dat het verschil maakt en dat anderen ook zal inspireren. Wat een dappere meid zeg! Dit was wel weer mijn inspiratiemoment van de dag! Dank je wel.

"Vandaag kijk ik naar de dingen vanuit het perspectief en de belevingswereld van de ander."

Iedereen heeft er een…maar waar zit hij?

Je ego. Waar zit dat ding eigenlijk? Ding, hij, zij, het, wat het dan ook is. Ik noem het ego voor het gemak even een hem, want de mijne voelt behoorlijk mannelijk: overheersend, uitdagend, ondernemend, prestatiegericht en rechtlijnig… allemaal redelijk mannelijke eigenschappen. Mijn ego is vooral luidruchtig en in beginsel niet te remmen of te temmen. Hij is gevoelig, wil graag gestreeld worden, voelt zich vaak afgewezen of niet bemind. O ja en hij houdt niet van verandering.

Zo’n ego is niet alleen een angsthaas maar ook een beetje een zeurpiet, want hij wil niets liever dan ons angstig of achterdochtig maken. ‘Zou je dat nu wel doen? Weet je zeker dat dat goed afloopt? Waarom zou je niet gewoon doen zoals altijd? Laat ik nu maar niet van baan veranderen, want nu heb ik tenminste zekerheid. Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg’.  Herkenbaar? Het ego is gewoon bang om te verliezen, maakt niet uit wat: gezicht, status, sociale of financiele zekerheid, genegenheid..

Over de jaren heen kan ik wel zeggen dat ik me van hem steeds bewuster ben geworden. Regelmatig nog zie ik hem in bepaalde situaties voor mij uit rennen, haantje de voorste, betweterig als hij is, en helaas werkt mijn remote controle dan niet altijd zoals ik zou willen. Maar het goede nieuws is, dat ik inmiddels wel voorzichtig vrienden aan het worden ben. Ik begin de subtiele, soms schitterende en vaak listige valkuilen, die hij in mijn leven graaft, te zien, zodat ik er steeds vaker een positieve wending aan kan geven.

We hebben er allemaal een, maar waar zit hij eigenlijk? Ik kan hem zelf niet echt lokaliseren: Soms vlamt hij in mij op als een Rode Draak en wacht ik glimlachend af totdat hij weer als een tevreden poesje ligt te spinnen. Soms borrelt hij als vulkanisch vuur in mijn binnenste en maan ik hem tot stilte. Al met al soms best een vermoeiende vriendschap op een plek en een wijze die mij elke keer weer verrast.

Wat is het dan eigenlijk? Mijn I-zoektocht levert al snel een aantal betekenissen op: ‘het gereflecteerde bewustzijn dat tot zelfbewustzijn wordt’ of ‘ziel’ of ‘de identificatie van het zelf met een onjuist denkbeeld’. Het blijven woorden en maken mij nog niet veel duidelijk. En maakt de betekenis wat uit? Wellicht voor mijn Mind, maar verder voegt het eigenlijk niets toe.

Uiteindelijk hebben we ons ego nodig om in deze wereld te functioneren, te existeren. Door ons ego kunnen we dingen maken, creëren, scheppen, creatief zijn en eigenlijk niet met het doel om ons te onderscheiden van anderen maar met anderen te delen, ons met elkaar te verbinden. En we kunnen ons blijven afvragen wat het ego nu precies betekent, maar belangrijker is dat we ons bewust worden van ons ego en dat we hem omarmen en vervolgens op een positieve, zinvolle wijze aan het werk zetten voor onszelf, de mensen en de wereld.

Me, myself and my Ego wensen jullie in ieder geval een Machtig Prachtig Inspirerend Sprankelend en Liefdevol 2012!