Waar gaan we heen?

In een oneindige stoet gaan we voort.  Het lijkt wel of we ons verplaatsen. Van A naar B, van baan naar baan, van partner naar partner, van huis tot huis, van stad naar stad. Onafgebroken gaan we heen en weer, vitaal en sterk als we jong zijn en voorzichtig schuifelend als we oud zijn.

Heb je wel eens op een bankje gezeten en om je heen gekeken en iedereen voorbij zien komen? Lopend, fietsend, pratend, ruziënd, zoenend, schreeuwend, fluisterend. Met een hond of een kind, met juf of met opa. Waar gaan we allemaal heen? Wat zijn we allemaal aan het doen?

Papiermassa's op kantoren, electronische berichten in de ether, vliegtuigen in de lucht. Het heen en weer gaan van kennis, berichten, foto's, indrukken is eindeloos.

Wij mensen lijken over een onuitputtelijke bron van energie te beschikken van waaruit we onderzoeken, reizen, ontdekken.

En het lijkt écht of we ergens heen gaan; ieder op zijn eigen wijze en soms kruizen onze wegen zich. Maar waar gaan we heen, waar komen we vandaan? Wat zoeken we en wat willen we vinden?

Als ik goed kijk, gaan we helemaal nergens heen; zijn we allen dezelfde energievorm.
Er is geen komen en er is geen gaan. Het lijkt zo, maar is het zo?

Gezakt of geslaagd?

Het blijven spannende tijden voor de examenkandidaten en hun ouders. Of je kind er nu met de pet naar heeft gegooid of dat hij wekenlang heeft zitten zwoegen, het moment waarop die telefoon rinkelt met De Uitslag, wordt het even stil. En dan, binnen een seconde breekt er een lach door of een traan of er verschijnt een frons op het voorhoofd. Hetgeen zoveel betekent als: de vlag uit, de vlag niet uit of de vlag nóg niet uit...

Dit jaar was er bij ons een traan.

En deze traan werd gekoesterd door de hele familie, van opa's en oma's tot broers en zusters. De zon scheen op deze dag in haar volle glorie en nadat we het bericht even op ons hadden laten inwerken, zijn we met (een deel) van ons gezin naar het strand gegaan: voetjes in de zee, koppen in de wind en de traan van teleurstelling mengde zich met de zee en droogde vervolgens op. In ons samenzijn was er tijd voor verdriet en naarmate de middag vorderde, loste tenslotte de somberte op.

Met trots kijk ik naar mijn gezin en voel alleen maar liefde voor deze Geslaagde jongelui.

De hemel kleurde al donkerrood en uiteindelijk is de zon in de zee Gezakt om morgenochtend weer aan de horizon te verschijnen. Vol vertrouwen.

Elke dag een nieuwe dag...elk moment een nieuw moment.

Aan het eind van de avond reken ik af bij de strandtent en ja hoor, zelfs de betaling is 'geslaagd'

Nothing

Nothing I say is unheard

Nothing I do is unseen

Nothing I think is unknown

Everything is connected

I am

Responsible

STRESS

Picture this:

Hartje Haarlem, lekkere temperatuur, zonnetje, voorjaar.
Ideaal voorjaarsweer. Kantoorpauze.

Op mijn wandeling hoor ik een jonge vrouw ontzettend tekeer gaan tegen een chauffeur van een grote bestelwagen. Hoe hij het in zijn hoofd haalt om zijn auto uitgerekend dáár te zetten. Verhit wijst ze naar haar auto, die ze niet kan uit parkeren. De volumeknop gaat nog wat verder open, want HET DUURT NU AL TIEN MINUTEN. Stampvoetend loopt ze om de auto heen.

De chauffeur komt haastig aangelopen en probeert uit te leggen dat hij ook niet weet waar hij zijn bus moet zetten. Hij kan nergens heen. Om ons heen kijkend, heeft hij wel gelijk. Daarbij komt dat zijn cliënt de bon niet had uitgeprint. De jonge vrouw is echter niet voor rede vatbaar en bijt de chauffeur toe dat haar kinderen al tien minuten staan te wachten bij school en dat ze door hem veel te laat komt. Hierop kaatst de chauffeur droogjes terug, dat ze dan wel wat eerder had kunnen vertrekken vanuit huis.

Heb je wel eens een inwendige bom horen ontploffen?

Misschien tijd om de bestelbussen in de wereld een nieuwe look te geven?