We wonen inmiddels al een tijdje in een hofje in Heemstede. Met onze honden gaan we graag de hort op maar in elk geval maken we dagelijks hetzelfde ochtendrondje in de buurt. Op dit rondje passeren we een huis waarin een echtpaar met zeer respectabele leeftijd woont en dan zwaaien we naar elkaar. Altijd. Al jaren. In de bijna 15 jaar dat we hier wonen hebben we nooit namen uitgewisseld, hooguit een klein praatje in het voorbijgaan. Maar het opsteken van een hand is vaste prik.
In de voortuin staan het hele jaar prachtige bloeiers en alles is altijd tip top verzorgd. Het echtpaar en het huis stralen warmte en gezelligheid uit.
Een paar dagen geleden loopt mijn man na zijn ochtendwandeling binnen met een kaart in zijn hand. Ik weet direct dat er iets goed mis is en al snel hoor ik dat onze achterbuurman plotseling is overleden. 'Vorige week stond hij nog op een ladder om het huis te schilderen', stamelen we in koor terwijl we onze armen om elkaar heen slaan. We vallen beiden stil en voelen een intens verdriet over ons heen dalen. Een traan loopt over mijn wang.
Kijkend naar de kaart, steek ik een kaarsje aan en pak mijn gitaar om een mantra te zingen. Het raakt, dit plotselinge bericht en ik realiseer me weer hoe het leven ons blijft verrassen.
Bij nadere bestudering van de kaart lees ik een prachtige boodschap over zijn handen en hoe deze altijd voor iedereen hebben gewerkt. Voor mij zijn de armen en de handen het verlengde van ons hart en we gebruiken ze om elkaar te omhelzen, te helpen en te koesteren.
Het jarenlange zwaaien met diezelfde handen heeft een onzichtbare band gelegd tussen vier mensen. Er zijn geen namen nodig. Geen koffie, geen thee, geen gesprekken. Niets. Alleen maar het opsteken van een hand als groet, als vriendschappelijk gebaar, als opsteker, als blijk van herkenning of goede wensen.
Wat een herinnering laat hij achter, samen met zijn vrouw!
Een herinnering van vriendschap, van eenvoud en betrokkenheid.
En zwaaien? Dat blijven we doen, vanuit ons hart.
