Peinzend kijk ik in mijn keukenkastje. Ik dacht toch echt zeker te weten dat ik nog macaroni in huis had. Maar nee. Ik zie wel tien verschillende aangebroken zakken pasta, een paar blikjes tomatenstukjes, vijf soorten olijfolie, sesamolie, notenolie, drie soorten azijn, dure risotto, goedkope risotto, bouillonblokjes, drie verschillende potten mayonaise, een cakeblik, een staafmixer, twee soorten koffiefilters (terwijl ik al jaren zo’n espresso-apparaat heb), olijven in blik, zeezout, gewoon zout, tosti-ijzer, blikjes vis, zakken ongezouten noten. Kris kras door elkaar. Dat is slechts in één kastje van 55x55x55. Bijna knap.Waarom lijk ik niet gewoon wat meer op mijn moeder? In mijn moeders keuken staat er niets meer dan strikt noodzakelijk. En van alles twee. Eén om te gebruiken en één op voorraad. Simpel. En het staat ook allemaal keurig in een rij achter elkaar. Twee pakken koffie, twee pakken thee, twee pakken spaghetti, twee flessen olijfolie. Een soort van Ark van Noach dus, maar dan zonder het 'vermenigvuldigt u', zoals in mijn kastjes kennelijk wel het geval is. Nee, in de keuken van mijn moeder is geen overdaad, geen zal-ik-dat-ook-eens-proberen-product. Ik bedoel zo’n product dat na verloop van tijd altijd achterin een kastje verdwijnt waar het wacht tot het over de datum is en wat dan vervolgens in de afvalbak verdwijnt.
In mijn eigen keuken staat alles door elkaar en ik ben vaak van alles kwijt, terwijl ik geblinddoekt nu nog steeds weet waar in mijn moeders keuken het uiteraard hergebruikte jampotje staat met de elastiekjes, waar het aardappelschilmesje ligt, waar het zout staat. Er staat niets te veel en niets te weinig. Haar gootsteenkastje met maar één fles afwas- en schoonmaakmiddel en de altijd aanwezige Biotex-blauw staat in schril contrast met de mijne.
In haar pannenlade staat elke pan op een keukenpapiertje, schoon, gereed voor gebruik: vier pannen, één koekenpan en één braadpan. Meer is niet nodig.
Zucht.
Gelaten kijk ik nogmaals in mijn keukenkast en besluit alle restanten van de pasta bij elkaar te knikkeren. Ziet mijn kastje er direct ook wat opgeruimder uit.
Hadden ze geen liedje kunnen maken: ‘Mama, ik lijk steeds meer op jou’??
