Voor haar speciaal een mooi en zacht uiteinde..

Stil zit ik bij haar, met haar broze hand in de mijne. Zachtjes volg ik met mijn vinger de donkere aderen, die als kleine kronkelende riviertjes onder haar dunne huid liggen. Ik ken haar niet. Ze ligt gewoon hier in dit verzorgingshuis, waar ik een bezoekje mag brengen.

Ze ademt licht, haar ogen zien niets meer.

Ammehoela!

Met mijn jas aan sta ik in de schuur en heb enige haast om op tijd te komen voor mijn afspraak. Mijn fiets staat op slot. Lekker veilig. Maar op dit moment vooral erg onhandig, want ik ben mijn sleutel kwijt.

Paniekerig zoek ik op de ‘vaste plek’, waar ik mijn sleutel ALTIJD neerleg. Niets. Op de

Een regenboog tegen de herfstblues

Het heeft even geduurd, maar de heldere najaarslucht heeft plaatsgemaakt voor een mistige deken.

December is dan ook weer direct zó december: wolkendek aan de hemel, regenachtig, ‘s ochtends in het donker naar je werk en in de middag in het donker naar huis..een te kort aan daglicht maakt me soms wat somber, maar naarmate de herfst langer duurt, begin ik er aan te wennen..aan de donkerte buiten en de kleine flakkerende lichtpuntjes binnen. Het buitenleven verandert in binnenleven en het uitbundig samenzijn van de zomer verandert langzaam in het naar binnen keren in mezelf. Eigenlijk een heel natuurlijk proces.

The End

Een diepe zucht ontsnapt aan mijn lippen. Het boek is uit. Elke 380 pagina’s heb ik verslonden. Ik ben volkomen opgegaan in het leven van een kledenknoopster uit een ver land in een ver verleden. Ik knoopte mee met haar vermoeide, eeltige vingers. Ik leefde mee, dacht mee, rilde mee en liet me overrompelen tot het bitterzoete einde. Het is een ongeschreven..

Leef!

Wees eens helemaal stil en luister naar de geluiden van het leven.

Voel de liefkozing waarmee de zon ondergaat in de zee.

Aanschouw het wonder van de sterren aan de hemel.

Laat de wind met je haren spelen en het zand door je vingers glijden.

Dans met de golven, vlieg met de wind.

Zing met de vogels, versmelt met de bomen.

Verkwik je met de ochtenddauw en kleur je in het avondrood.

Laat de vallende blaadjes je wangen kussen.

Verlies jezelf in de duinen, hervind jezelf in het gras.

Word verrast door de narcis en weet je geborgen in het bos.

Laaf je aan de rivier en verbind je met de karper in de vijver.

Luister naar de Eigenwijsheid van een ander en de liefdevolle stem in je hart.

Laat je verwonderen over de trek van de vogels en de veerkracht van de natuur.

Verlies je in het ruizen van de golven en verbind je met de stilte in een flakkerende kaars.

Laat de regen je overspoelen en de herfstkleuren je verbluffen.

Slaap onder het wakende licht van de maan en

Warm je hart aan de eeuwig stralende zon.

Zie het Leven in je Dansen.

Hoor het Leven in je Zingen!

Leef!

...

 

Steeds stiller voel ik me worden, maar nog niet stil genoeg.

Ik kan het nog niet geloven, ik durf nog niet vol te vertrouwen

Op Dat wat mij roept, op dat waarin ik bloei

Op Dat..dat er gewoon is en op mij wacht, er altijd is

In Stilte, vol Vertrouwen, in diep Geloof.

Die grote Stilte, waarin mijn woorden uiteindelijk zullen verdwijnen.

Dat volle Vertrouwen, dat mijn wantrouwen transformeert.

En het diepe Geloof, waarin mijn niet-geloven verbrandt.

Tik tik tik

Het regent pijpestelen..ik weet niet eens wat een pijpesteel is, maar ik weet wel dat het zó hard regent.

Stilletjes zie ik hoe de regen bijna geruisloos vanuit de hemel zijn weg zoekt naar de grond en alles raakt wat er op zijn weg komt..zonder zich te bekommeren waar hij valt, waar hij de grond raakt, waar hij neerdaalt..de regen valt gewoon. Tik tik tik. Op jou, op mij, op mijn ...

Ik mier niet, ik niet mier!

Nu dacht ik even verlost te zijn van de spits tijdens mijn vakantie in La Douce France, maar ik had het niet meer mis kunnen hebben. Tijdens de ochtendspits in de tuin van mijn vakantieadres is het een drukte van jewelste, de file op de A2 is er níets bij.

Vakantieliefde

Hoe het kan, weet ik niet, maar in de loop van de tijd ben ik hem toch uit het oog verloren. Hoe kan het dat ik zo lang niet meer aan hem heb gedacht? Dat ik was vergeten hoe heerlijk hij was? Hoeveel plezier en genot ik aan hem beleefde? Ik schaam me een beetje, want de uitdrukking “uit het oog uit het hart” blijkt op mijn grote vakantieliefde van toepassing.

En nu, tijdens mijn vakantie aan de Côte d’Azur liep ik hem onverwachts tegen het lijf.

Voor ieder wat wils, maar wat wil je eigenlijk?

Voordat ik op vakantie ging, wilde ik even nog wat te eten en drinken halen voor onderweg. Meestal doe ik mijn ‘eetbare’ boodschappen in kleine of natuurwinkels maar de grote supermarkt leek voor zo’n even-voor-de-vakantie-insla-aktie dan het meest voor de hand liggend, maar niets bleek minder waar.

Meestal scharrel ik gewoon tussen de schappen door en let ik niet zo op wat er in deze Grote Meng- en Vergifmarkt staat, maar in één keer werd ik overvallen door de drommen mensen die hun karren vol laden met veelal ongezonde producten. En de keuze is reuze. Voor ieder wat wils, tenminste als overgewicht en welvaartziektes datgene is dat je wilt?

Zonder blikken of blozen vullen we onze karren - en dus ons lichaam - met producten die niet bol staan van vitamine en gezonde voedingsstoffen, maar van suiker,  aspartaam, smaakversterkers en kleurstof. En daarna vragen we ons massaal af waarom we toch zo moe zijn of te dik. Mijn deprimerende weg leidde me langs de koekjes, de chips, de limonades en de melk- en yoghurtachtigen. Schappen vol met uitnodigende, doch misleidende, etiketten dat het lekker en gezond zou zijn. Eén blik op een willekeurig etiket leert ons al snel dat het tegendeel waar is. Tientallen etiketten heb ik bestudeerd en ik kan het woord aspartaam en glutamaat niet meer zien.

Uiteindelijk staat er in een klein schap wel iets zonder suiker en andere onnodige toevoegingen, maar de keuze hiervan is een lachertje vergeleken bij de keuze van de ‘ongezonde’ eetwaren.

Af en toe suiker of een zak chips kan m.i. echt geen kwaad, maar de Grote Meng- en Vergifmarkt staat te vol met te veel en te ongezond. En overal waar TE voorstaat, is niet goed, zegt mijn wijze vriendin dan altijd. Ze heeft gelijk.

Thuisgekomen schudde ik mijn bui van me af en realiseer ik me dat mijn thermoskannetje met verse muntthee en een appeltje voor de dorst eigenlijk zo gek nog niet is. Ik ben TEvreden.

Waar ben jij zaterdag 25 mei a.s. om 14.00 uur?

Nog niet eerder heb ik meegedaan aan een massale optocht, maar a.s. zaterdag maak ik toch echt een uitzondering en het kan mij nu niet massaal genoeg zijn, dus komt allen. Er is een goede reden, waarom ik zaterdag niet de boodschappen doe, niet mijn huis opruim en niet langs de lijn sta op het hockeyveld. Zaterdag laat ik mijn stem horen, voor mij, voor mijn kinderen, voor ieder levend wezen op onze prachtige planeet tijdens de:

 

 March against Monsanto.

 

1. Ik ben namelijk niet zo dol op genetisch gemanipuleerde gewassen. Voor mij liever geen GM-maïs, dat dusdanig is gemanipuleerd (lees vergiftigd) dat de rups die ervan eet, sterft.
2. Ik hou ook niet zo van Roundup Ready Soja, dat vooral wordt gebruikt in veevoer en in voedselproducten, waarvan de gevolgen voor mens, dier en milieu nog onbekend zijn.
3. Ik hou ook niet zo van Monopolie, laat staan als het gaat om de beheersing van de voedselketen.
4. Het combineren van genen stuit mij tegen de borst.
5. Ik ben het er niet mee eens dat er octrooien gelegd worden op genen, schimmels, planten, diersoorten, cellen en zaden.
6. Ik hou niet zo van zaden die dusdanig zijn geprogrammeerd dat ze maar één keer groeien en daarna zichzelf vernietigen. Dit betekent het einde van de cyclus van zaad-tot-plant-tot-zaad.
7. Ik wil geen landbouwgif ‘Roundup Ready’ dat ons grondwater, onze rivieren en elk levend organisme vergiftigt.
8. de opsomming is lang..

Afgelopen weken kwam ik erachter dat er veel mensen zijn die nog nooit gehoord hebben van Monsanto of genetisch gemanipuleerde voeding. Maar één search op het internet levert alle nodige informatie op en het gaat allemaal over jou, over mij, over leven.

Met een mars alleen kunnen we deze ontwikkeling niet stoppen, maar ik hoop wèl dat we de mensen die hierover beslissen laten zien, wat wij ervan vinden, dat wij een mening hebben over onze wereld, dat wij nadenken over de vraag: 'Weet wat je eet'. Klik hier voor een 3-durend filmpje voor een kleine impressie: http://www.youtube.com/watch?v=LICQCxq1FqU

Het menselijk ingrijpen mag een aanvulling of ondersteuning zijn op de natuur, in het belang van elk levend wezen. Het mensenlijk ingrijpen mag nooit verworden tot een uit de hand lopende, risicovolle, onbeheersbare industrie ten koste van de natuur, ten bate van een kleine groep mensen. Hier zit het essentiële verschil in.

 

Ik laat mijn stem horen. En een steeds luider stemmetje in mij roept dat de risico’s niet te overzien zijn. Wil jij het risico lopen? Wil jij het gevaarlijke spelletje met Moeder Natuur voortzetten samen met Monsanto en andere biochemische-giganten of laat jij ook je stem horen? Tot zaterdag in Wageningen, Amsterdam of Den Haag.

 

NONSanto!
 

Moeder, ik dans aan je hand

Elke dag zie ik haar opnieuw. Zij wordt uitgehongerd, zij wordt uitgeput. Zij wordt gemanipuleerd en vergiftigd. Zij raakt vervuild en haar bronnen uitgeput. Zij wordt doorboord en verkracht. Wat zou er gebeuren als zij opgeeft? Wat komt dan van haar kinderen terecht? Wat als..

Verlanglijstje anno 2013

Als je zo gelukkig bent dat je een moeder hebt en je zou haar vragen wat ze wil hebben voor ‘haar’ Moederdag, dan zal negen van de tien keer het antwoord zijn: ‘Niets, lieverd, jij bent toch mijn cadeautje’. Die negende keer vraagt ze dan bijvoorbeeld een mascara, een stukje zeep, een boek of zoals mijn moeder: een badmuts. Maar eigenlijk vinden de meeste moeders dat het maar onzin is, op een enkeling daargelaten.

Ode aan Henk

Fluitend fietste hij langs me, zijn evenwicht trachtend te behouden op een beladen fiets. Henk fiets al jaren langs de Zeeweg, al jaren op diezelfde fiets, in dezelfde jas, kaplaarzen en stevige handschoenen aan. Een legergroen jack en een groene wollen muts over een groen petje maken dat je hem niet zo snel zou opmerken, terwijl hij juist zo opmerkelijk is. Met een grijptang in de aanslag struint Henk door zijn omgeving. Zigzaggend over de weg grijpt hij al fietsend zwerfvuil en werpt het in een mand achterop zijn fiets.

Lieve Prinses Amalia,

Wat een spannende tijden voor jou en je papa! De kroning staat voor de deur en er is nu al van alles gaande. Het Koningslied dat is gemaakt, vindt niet iedereen even mooi. Hoe vond jij dat eigenlijk? Of heb je het niet eens meer kunnen horen door al het lawaai eromheen? Laten we maar niet vergeten dat het goed bedoeld was en ieder heeft zo zijn eigen smaak, toch? En vind jij ook niet dat er eigenlijk veel belangrijker zaken zijn om je zo druk over te maken?

Het interview van jouw papa en mama over de kroning was ook op de televisie te volgen. Een commerciële tv-zender heeft er zelfs een klucht van gemaakt waardoor er vooral ten koste van jouw papa grappen werden gemaakt. Daar maken dan andere tv-programma’s weer een compilatie van. En wàt heeft iedereen dan weer een schik.

Ik vind het zelf allemaal niet zo grappig hoor. Sommigen vinden dat als je daar niet eens om kan lachen dat je dan nergens meer grapjes over kunt maken. Nou ja, dat mogen zij dan weer vinden. Maar ik weet niet of dit allemaal nu humor is of niet. Voor mij voelt het als leedvermaak. Ik vraag me dan af: ‘Hoe zou ik het vinden als ik op die troon zou zitten, of mijn eigen papa?’ Ook al zit ik, noch mijn vader, op die troon en zal ik daar ook nooit zitten, ik weet wel dat ik al die grappen en grollen eromheen niet leuk zou vinden. Maar ja, wie ben ik?

Anderen vinden dat het interview met jouw papa en mama niet spontaan genoeg was en een beetje ingestudeerd. Maar hoe kun je ook nog spontaan zijn als er altijd zo veel kritiek is? Ik vraag me ook af hoe de rest van de wereld zal denken over jouw papa en mama en de kroning, als wij Nederlanders het allemaal zo belachelijk maken? Wat denk jij? Misschien is het een idee om aan je papa en mama te vragen om gewoon maar te zijn wie ze zijn? Dan komt er ook misschien ook een eerlijker reactie?
Gelukkig mogen we in Nederland allemaal zeggen en schrijven wat we willen en daarom schrijf ik jou nu ook maar deze brief. Gewoon om je even te laten weten dat ik hoop dat jij je niets aantrekt van alle stemmingmakerij en dat je een fijne Koninginnedag zult hebben.

Trek je mooiste jurkje en schoentjes aan en zet je liefste glimlach op òf ga in je oudste kloffie met je meest chagrijnige gezicht! Maar wat je ook doet, wees vooral jezelf!
Girl Power!

Liefs,

Gwendolin

PS: Fijn dat het oplaten van de ballonnen niet doorgaat!

Groen Monster

Al sinds ik als klein meisje van hooguit zes jaar op de toonbank in een kledingzaak in de PC Hooftstraat in Amsterdam stond, achtervolgt het Groene Monster mij. Het Groene Monster was niet leuk, maar wat erg leuk was aan die bewuste kledingzaak, was het kleine jongetje, de zoon van de eigenaresse. Het was een vrolijk jongetje met de mooiste krullen en een prachtige donkergekleurde huid. Een echte wildebras, die helemaal niet leek te kloppen in die keurige zaak, in die keurige straat. Glenn en ..

Lekker soepje?

Een nieuwe soep, die met verschillende soorten ingrediënten kan worden bereid. Nagenoeg elk land heeft tegenwoordig zijn eigen versie. Alle ingrediënten zijn te vinden in elk goed geoutilleerd bos, park of natuurgebied. Ook al houd je niet zo van soep, dan is deze versie, die sinds kort in de moderne keuken wordt gemaakt, zeker de moeite van het onderzoeken waard. Smakelijk eten!

Bereidingstijd: Te lang
Gang: Voor- hoofd- en nagerecht
Keuken: Internationale keuken
Smaak: Onthutsend
Techniek: Niet nodig
Gelegenheid: Dagelijks
Uit eigen keuken: Ja en nee
Voorbereiding: Tien minuten zwerfvuil rapen

Ingrediënten voor 4 personen:
6 eetlepels natuuronzuivere olie of frituurvet
1 grote fijngesnipperde jerrycan
1 teentje patatvork uit de knijper
100gr verpakkingsmateriaal
1 kleine ballonnen-aan-een-draadje-knol
1-2 dunne visnetten
2-3 melkflesdoppen
1 kleine microbeads-knol
750 gr:moten kabeljauw,schelvis of wijting, waarvan je zeker weet dat ze in de zee hebben gezwommen
4 eetlepels statiegeldloze waterflesjes,
snufje plastic zak uit de molen
wat scrub zout
Mespunt afgestorven zeewier
Mespunt gedroogde wattenstaafjes
Mespunt gedroogde rietjes
3 grote gepelde knijpflessen voor sauzen, ketchup of mayonaise
2 eetlepels puree van plastic drinkbekertjes
2 Bouillonblokjes of 1 tablet smaakversterker E621
flinke scheut aspartaam E951
4-6 eetlepels fijngehakte PE (polyethyleen) of PP (polypropuleen) of PET (polyethyleen therephtalaat) (o.a. te vinden in cosmetica)

Hulpmiddelen: Zin om te wandelen, eventueel handschoenen

Bereidingswijze:
Hoe langer je het laat doorsudderen, des te beter lost het plastic op. Hierdoor weet je zeker dat het kleinste stukje microplastic wordt opgenomen door de tere weefsels van je lichaam.

Serveertip: Zo heet mogelijk opdienen.

Mocht je na het lezen van dit Smul-recept denken: ‘Gwen, de soep wordt nooit zo heet gegeten als ze aan de vissen wordt opgediend', kijk dan bijvoorbeeld eens bij Plastic Soup Foundation of Klean en zie welk positieve verschil jij kunt maken!

Waarderingen: dit recept heeft nog geen waarderingen

Klein Duimpje en de weg

‘Doet u dat ook altijd?’ Ik schrik op uit mijn sombere gedachten en kijk in twee diepblauwe ogen, die onder een wollen mutsje vandaan turen. In één flits worden mijn sombere gedachten over chemtrails, de Plastic Soup, het mensen- en dierenleed op de aarde, naar de achtergrond gedreven. Mijn gevoelens van desillusie en onmacht over de omvang van de wereldse problemen, wijken bij deze vraag. Eigenlijk ben ik verbaasd dat er wat tegen me gezegd wordt: ik loop met mijn neus ongeveer tegen de grond en er hangt een, voor mijn gevoel zichtbare, donkere wolk om mij heen.

Maar de vraag hangt in de lucht en de diepblauwe ogen kijken me verwachtingsvol aan. Ik kijk bijna verontschuldigend naar het plastic snoepomhulsel in mijn hand…van zo’n hoestpastille. In mijn zak zit inmiddels een hele verzameling blauwe, groene en oranje exemplaren. ‘Ja, dat zwerfafval oprapen, dat doe ik inderdaad ook altijd. Niet dat ik ze verzamel, maar er loopt een Klein Duimpje in het bos, die kennelijk òf al jaren de flu heeft òf erg bang is dat ik de weg kwijt raak’.

Mijn hart maakt in één keer een klein sprongetje als de blauwe ogen vertellen dat zij dit opruimen ook altijd doen, overal, wanneer ze kunnen. Nu is Wandelbos Groenendaal een goed onderhouden bos, zo bespreken we, en er ligt eigenlijk vooral zwerfafval na het weekend, als de jonge ouders met hun kroost zijn geweest. Dan liggen er vieze luiers en schoonmaakdoekjes in de bosjes en onder de bankjes de leeggedronken pakjes suikerdrank met de daarbij behorende rietjes. ‘Dat valt dus best mee’, grappen de blauwe ogen.

Uit onze beider zakken toveren we een verzameling van dezelfde snoepomhulsels en de blauwe ogen doen nog een duit in het zakje: ‘waarschijnlijk iemand die een lekker sigaretje heeft gerookt en daarna de stem smeert met zo’n pastille’. De blauwe ogen en ik vragen ons af, waarom we dit eigenlijk doen en als uit één mond klinkt: ‘Uit Liefde voor deze schitterende Wereld’. Grinnikend lopen we verder.

Natuurlijk zijn de wereldse problemen niet verdwenen, maar te weten dat er veel meer mensen zijn, die hun - soms minder en soms meer - zichtbare positieve steentjes bijdragen, kleurt mijn hart. Net zo zachtjes als de sneeuw neerdwarrelt, zo zachtjes verdampt mijn somberheid.

En voor de onbekende Klein Duimpje van Groenendaal: ‘Je mag nu ophouden met een spoor achterlaten. Dank je wel voor de moeite, maar ik heb mijn weg gevonden!’.

Leven met een hoofdletter L...

Hoe heerlijk makkelijk is het om vrijelijk en anoniem een blik in iemands leven te werpen. Gewoon even rondklikken op het internet en al snel verschijnt er wel een verhaal, een twitterbericht of nog beter, een foto. Mijn vriendin liet zich laatst ontvallen dat ze zo’n leuk zakelijk telefonisch gesprek had gehad met een kerel. Zo leuk zelfs, dat ze de moeite had genomen hem even te googlen..

Starterswoning

Sinds een week of drie zie ik ze steeds vaker langskomen. Met zijn tweetjes onderzoeken ze de buurt, ze kijken op het parkeerterrein of verpozen in het speeltuintje. Gisteren gluurden ze voorzichtig door de entree naar binnen. Eerst hij en daarna zij. Ik zie ze al een jaar of twee in de buurt en ze twijfelen nog steeds. De startersmarkt zit al lang op 'slot', maar de tijd begint te dringen voor dit stel, dat zie je zo.

Het huis staat al enige tijd leeg en het zou fijn zijn als het weer gevuld zou worden met leven. Het staat weliswaar een beetje scheef, maar de ligging is uniek: vrij uitzicht op een prachtig gazon, beschut tegen de wind en niet in de volle zon, maar wel zonnig genoeg. Het is ook een praktisch huis, want alles is gelijkvloers en je kunt er echt zó in, je hoeft niet eerst te verbouwen, misschien alleen stofferen.

Ik snap het wel dat ze zo vaak de buurt komen verkennen voordat ze een beslissing nemen. Tenslotte wil je wel weten waar je terecht komt en wat je te wachten staat. Wij hebben bijvoorbeeld twee (blaffende) honden; daar moet je wel van houden natuurlijk. Ook lopen er de nodige katten in de wijk, die lijken zo op het oog niet hinderlijk, maar ze komen natuurlijk wel in de tuin van een ander hun behoeftes doen en dan wil je een goed omheinde tuin.

Overigens denk ik niet dat hun beslissing afhangt van de voorzichtige positieve geluiden vanuit het kabinet over de versoepeling van de hypotheekregels. Daar kan dit stel echt geen rekening mee houden. Voordat het voorjaar aanbreekt, is hun beslissing genomen, want uiterlijk mei, legt mevrouw K. Mees haar eerste ei.

Spelefoneren? Leef Wel!

Als je een hond hebt, zit je nooit om een praatje verlegen. Vaak ontstaat zo’n gesprek spontaan. Een vriendelijk handgebaar of een aandachtig ‘hallo’ mondt dan uit in een kort intermezzo, maar ook wel in een bijzondere ontmoeting.

Vaak herken je op een afstandje hoe iemands’ muts staat. Als een hond aan een strakke lijn vooruit wordt gesleept en de baas heeft zijn/haar blik op oneindig gezet, dan weet je wel hoe laat het is. Of als iemand zich verschuilt onder een pet of met afgewend hoofd langs je schiet, dan is een kort ‘hallo’ vaak al te veel. Ik heb zelf ook niet altijd zin in een praatje, maar een glimlach kost niets. Soms zie je mensen met de telefoon aan hun oor het bos inlopen en na een half uur het bos weer uitlopen en überhaupt geen interesse hebben voor hun omgeving. Voor die mensen is het honden uitlaten een verplicht nummer geworden. Dat zie je dan ook aan zo’n hond..die sjokt erachter aan, met hangende oren en neergebogen staart.  Soms probeert zo’n hond nog zijn baas te ontdooien door een stok aan te leveren of lief te kwispelen, maar baasje heeft alleen oog…oor.. voor de telefoon, net zo lang tot die hond begrijpt: baasje ziet me niet, baasje wil me niet.

Dit fenomeen is al volledig geïntegreerd bij veel mensen, zo ook bij veel jonge ouders. En ik moet toegeven, ik heb me er in het verleden ook wel schuldig aan gemaakt. Nu heb ik dagelijks uitzicht op een speeltuintje en daar komen veel ouders met hun peuters en kleuters naar toe om te spelefoneren. Een soort ‘uitlaatservice’. Kindjes worden op de draaimolen of glijbaan gezet terwijl papa en mama druk aan het bellen zijn. Dat die ouders geen nekkramp krijgen van de telefoon onder hun oor klemmen, terwijl ze tegelijkertijd hun ‘zak aardappelen’ bovenaan de glijbaan zetten, is mij een raadsel. Zak aardappelen klinkt niet aardig; ik bedoel natuurlijk ‘het dierbaarste in hun leven’. Vaak probeert zo'n kindje nog zijn papa of mama te ontdooien door een bal aan te leveren of lief te lachen, maar mama of papa heeft alleen oog...oor..voor de telefoon, net zolang tot dat kindje begrijpt: ....nou ja, you get my drift. Voor mij zijn die mensen én niet 100% met het telefoongesprek bezig én niet 100% met hun kind. Alles doen ze dus half en doen dus iedereen te kort, vooral zichzelf.

Als je zo in beslag wordt genomen door je telefoon dan mis je het leven en dan kun je zomaar die man mislopen die ik tegenkwam in het bos. Die man die vroeg of hij even met mij op mocht lopen omdat er in ons passeren een moment van herkenning was. Die man, die een verhaal vertelde over hoe je iemand écht en bewust kunt groeten. Al lopende bloeide er een levendige discussie op over familie, over vriendschap, over aandacht, over waarheid, over ons leven. Zomaar onverwachts een kennismaking met een wildvreemde, waarbij het afscheid me diep ontroerde. Met zijn handen in de Namaste Mudra positie tegen zijn hart gedrukt, maakte hij een diepe buiging en groette mij met de woorden: ‘Leef Wel’. Mijn rinkelende telefoon verbrak dat bijzondere moment en net zo plotseling als de vreemdeling, die niet zo vreemd was, op mijn pad verscheen, was hij weer verdwenen.

Dankbaar keek ik naar mijn twee honden en zijn woorden zongen door mijn hart!

Leef Wel, Leef Wel, Leef Wel!

Zee(w)hondje

Vandaag zag ik een post op Facebook dat wetenschappers nu bewezen hebben dat dieren een ‘conscious awareness hebben ‘just like us’. Fijn! Hoera! Wat wij natuurlijk allang weten, wil de wetenschap eerst bewezen hebben. Prima! Doorpakken nu! Ik nodig bij deze dezelfde wetenschappers uit om direct te beginnen met het onderzoek dat ook planten, bomen en alles wat Leeft  eveneens ‘consious awareness’ hebben. We beginnen nu écht serieus stappen te maken in onze human conscious awareness.

Vandaag zagen mijn man en ik in Zandvoort een klein zeehondje hooguit vijf meter uit de kustlijn zwemmen. De op dat moment langsrijdende kustwacht stopte op onze handbeweging direct en er werd ons snel uitgelegd dat dit zeehondje er één van vele was. Waarschijnlijk een half jaar oud en al besmet met longworm. Vorig jaar hebben ze maar liefst 28 lotgevallen gered, alleen al dit stukje kustlijn Zandvoort, ’kun je nagaan wat er allemaal NIET gered is', verzuchtte deze blanke-pit-ruwe-bolster-reddingsman.

Hij legde uit dat er veel zeehonden besmet zijn met de longworm en erg vermoeid raken door de ruwe zee en dan uitrusten op de zandbanken, zoals het kleintje dat we zagen. Als de ziekte zich uitbreidt, kunnen ze minder lang onder water blijven, waardoor ze minder goed kunnen vissen en dus weer vaker moeten uitrusten op de banken. Pas als ze heel ziek zijn, kunnen ze de zeehonden benaderen en redden wat er te redden valt. Vaak zijn de zeehonden dan zo uitgeput dat redding te laat komt. De laatste die ze hadden ‘gered’, ‘daar spoot het bloed al uit zijn kopje, zo erg was het’.
‘Hoe krijgen ze eigenlijk deze longworm?’. De man aarzelt even, haalt diep adem en verzucht: ‘De longworm zit in de vis die ze eten en alleen zoogdieren kunnen deze ziekte krijgen. Dus ook mensen als ze te veel rauwe vis eten.’ Ik haal ook diep adem, me ineens bewust van mijn gezonde longen, en pers de volgende vraag eruit…een vraag waarop ik het antwoord al weet: ‘Hoe komt deze longworm in de vis dan?’. Bijna verontschuldigend kijkt de man mij aan en anwoordt dan: ‘Door de vervuiling van de zee’.

En daar sta ik dan weer, met mijn vuilniszak vol met leeggedronken blikjes, vergeten plastic flesjes, achteloos achtergelaten plastic zakken en zielig verschrompelde ballonnen aan een plastic koordje en restanten van visnetten.

Mijn schouders zakken af, ik voel een diep verdriet in mij komen, maar bijna tegelijkertijd zie ik deze dappere man in de ogen, met op de achtergrond een aansnellende ‘zeehondenambulance’. Ik haal ook diep adem en recht mijn rug. Ik zie deze man die strijdt voor het goede, de ambulance die vecht voor dit leven. Ik herinner me in één keer de goede initiatieven, zoals De Dopper, My Beach of mijn blogvriendin Eef en al die mensen die Wakker worden.

We hebben elk moment een keuze, een keuze om een positieve verandering te maken, om een positief verschil te maken – hoe klein dan ook - en om het goede te doen. Ik nodig eenieder uit om dit leed te verlichten en ons bewust te worden, elke stap die we zetten, elk woord dat we zeggen, elke daad die we doen. Heb lief, met heel je hart! We can make this world a better place! We can do it!

Ruimte zat

Heerlijk om van tijd tot tijd alles weer eens in goed perspectief te plaatsen. Mijn oudste zoon werd vandaag 25 jaar en hij vierde zijn verjaardag voor het eerst in zijn eigen thuis. In een supergezellig twee- kamerappartement op drie hoog. Eén groot feest was het. Eten, drinken, kaarsen, warmte, gezelligheid met alle vaders, moeders, broers, zusters, neven, nichten, tantes, ooms en dierbare vrienden, een waar welkom door mijn kind en zijn Lief. Iedereen in één huiskamer annex keuken annex studeerkamer annex loungehoek annex wasruimte annex voorraadkamer annex tv-kamer.

Geen stress over waar je een kast of een tafel kwijt moet en geen keuze of je de ene kamer of de andere kamer wil gebruiken. Gewoon twee kamers waarin je leven plaatsvindt met als belangrijkste onderdelen: een bed, een bank, een tafel, een ieniemienie-maar-van-alle-gemakken-voorziene badkamer en een keuken. Wat hebben we onszelf doen geloven dat we allemaal nodig hebben? Maar wat hebben we nu eigenlijk precies nodig?

Vanavond werd maar weer eens duidelijk waar het echt om gaat: mensen om je leven, je verdriet, je geluk, je liefde mee te delen.

En lege flessen? Die zet je gewoon naast je bed, onderin je kledingkast..ruimte zat! Geluk op een paar vierkante meter! Het leven is een feest. Let's celebrate.

Alles goed, Gwendolin?

Hoe voel je je, Gwendolin?
Hoe gaat het met je, Gwendolin?
Wat ben je aan het doen, Gwendolin?

Aardig, zeg..flitste er door me heen en al bijna antwoordde ik dat alles goed gaat, dat ik me prima voel en dat ik vooral iets leuks aan het doen ben, totdat ik me realiseerde dat het niet IEMAND was, die deze vraag zo belangstellend op mij afzond, maar een vernuftig tooltje van mijn FB-pagina. Ik staarde verbluft naar het statusbalkje van FB.

Nu zijn er gelukkig mensen die daadwerkelijk willen weten hoe ik me voel, hoe het met me gaat en wat ik aan het doen ben maar meestal komt die belangstelling niet via FB naar mij toe. Dit kleine statusbalkje, met deze oprechte vraag, maar wat gewoon uit een handig ingebouwd softwareprogramma komt,  stuit mij in een keer danig tegen de borst. Waar bemoeit FB zich eigenlijk mee? De leegte van de vraag of in elk geval de leegte waarin mijn antwoord terecht zou komen, werd in een keer wel erg zichtbaar. Hoe is het eigenlijk met ons gesteld als een statusbalk vragen gaat stellen?  FB als onze BFF?

En ik ben echt geen tegenstander van FB, eigenlijk helemaal niet, want ik krijg input van mensen, van sites, die mij echt interesseren of inspireren en ik filter gewoon tussen de  nieuwe laarzen en kopjes koffie met taart, die ook wel geestig zijn soms. Wat mij opvalt is dat we er nog een schepje bovenop doen sinds kort. Daar waar er eerst stond: ‘Gezellig koffie aan het drinken met Miep’, staat er nu achter: ‘Hoe leuk is dat?’. Daar waar eerst de opmerking ‘Ik heb een nieuwe Iphone’ voldeed, wordt er nu toegevoegd: ‘Hoe cool is dat?’. Wat willen we toch allemaal bevestigd zien?

We filteren allemaal natuurlijk.  Zo zullen er ook mensen zijn die mijn blog eruit filteren of juist niet. Ieder zijn ding. Maar iedereen zal het toch met me eens moeten zijn dat het wel een beetje sneu wordt dat FB zelf zich nu ook nog eens bezig gaat houden met hoe ik me voel, hoe het met me gaat, wat ik wel of niet aan het doen ben en of álles goed gaat met me? Alsof álles goed kan gaan?! Jíj mag het vragen, maar laat FB zich lekker met zichzelf bezighouden. Hoe sneu is dat? Sneu, denk ik dan!

OMG

OMG! Tot voor kort wist ik niet wat het betekende. Ik dacht dat het een soort van uitroep van verbijstering  was, hetgeen het natuurlijk ook is, maar ik dacht meer aan klanken, omgggehverjvjjeo of @#%^&5$#, zoiets. Maar op kerstavond hebben mijn disgenoten mij ingewijd in de wondere wereld van de sms-, twitter- en chattaal. Dat ik niet wist wat OMG betekende, leverde grote lachsalvo’s op van mijn kinderen. OMG, hoe DBTJE kun je zijn? Mijn kinderen lagen weer eens hartelijk gevouwen bij mijn enigszins verbouwereerde gezicht. LOL! Niet de lol die wij kennen…nee, echte LOL: Laughing Out Loud. Lekker ouderwets: Geen Beter Vermaak Dan LeedVermaak. GBVDLV. Die kunnen we best ook toevoegen aan deze nieuwe taal.

Omdat ik nu eenmaal een talenknobbel heb, pik ik dit turbotaaltje snel op, IMS. Zo snel zelfs dat ik het mezelf vandaag spontaan hoorde gebruiken. Ik was bijna klaar met koken en toen miste ik twee eieren. Dus ik sprong snel in de auto en toen ik de net de straat uit reed, realiseerde ik me iets.

Zat ik nu echt met mijn sloffen aan in de super-snelle-met-de-juiste-velgen-uitgeruste-auto van mijn lief? Even vergat ik te sturen en staarde ik alleen maar naar mijn - op zijn zachts gezegd - oncharmante sloffen. BZT. Ging ik nu echt met mijn sloffen de supermarkt in? Nu heb ik het niet over die elegante slippers, waarmee de dames van lingerieadvertenties poseren, waardoor ik nog elegant zou kunnen rondstappen en ik heb het ook niet over kwakende eendensloffen, waardoor ik nog de lachers op mijn hand zou kunnen krijgen. Nee, ik heb het over die hele comfortabele gezondheidsslippers, waarover mijn kinderen ook al zo’n LOL hebben..OMG, ik ben toe aan mijn WOMIBO.