Ik nader het einde van het bos en daar staat een luid roepende man: 'Mazzel!!' Godverdomme Mazzel, kom hier!'. Ik weet niet of je eerst kunt vragen of God je zal verdommen en daarna de mazzel kan opeisen, maar goed, mijn heerlijk stinkende hondenbrokjes werken in ieder geval ook niet. 'Met een beetje mazzel zijn ze samen op stap', zeg ik terwijl ik naast hem ga staan. Samen roepen kan best gezellig zijn.
We raken aan de praat en we zijn beiden van radeloos en redeloos naar hulpeloos en berustend gekomen. Beiden hebben we het advies gekregen om niet altijd de vaste route te lopen en onze honden te trainen op jóu te letten in plaats van andersom. Dat geldt wellicht voor brave, nette poedels, golden retrievers en Franse bulldogs, maar niet voor rasjachthonden, zoals die van deze man. Laat staan voor Chiens de la Rue, die de eerste paar jaar van hun leven in hun eigen kostje hebben moeten voorzien in de bossen en straten van Rusland, zoals de onze.Berustend dat ze haar eigen weg gaat en hopend dat ze weer naar huis terug komt, stap ik toch maar in de auto en terwijl ik de punt zet achter de laatste zin van deze blog, hoor ik haar blaffen.
Godzijdank! Zonder brokjes veilig thuisgekomen. Soms is geen pech hebben, al mazzel genoeg!
