Spirit in the bottle!

Weg in eigen land. En wel in Friesland! We hebben zin in wat we zelf noemen, onze mini-retraite.

Op onze eerste vakantiedag lopen we in Joure, als het oog van mijn echtgenoot op een drankenwinkel valt. Zodra we de drempel van de winkel overgaan, vallen we allebei stil. Een winkeldame houdt als een suppoost in een museum bijna uitdrukkingsloos de wacht.

Behoedzaam lopen we de winkel binnen. Langs alle wanden van de vloer tot aan het plafond staan en liggen rijen dik flessen whisky, jenever, port, cognac en likeur. Overal staan kleine proefflesjes. 

'Is dit een museum of een echte winkel?'. Ik knijp even in mijn arm. Grote zorgzaamheid spreekt uit de keurig opgestapelde flessen waar de fijnste spirit in zit. Wow.

Verbluft, complimenteer ik de zwijgzame dame met deze indrukwekkende verzameling. Ze wordt zo op het oog niet warm of koud van mijn opmerking. Dan vraag ik of dit wellicht een uit de hand gelopen hobby is? Deze vraag brengt haar kennelijk naar lang vervlogen tijden. Haar ogen beginnen te stralen als ze vertelt hoe zij ooit is begonnen in de kelder en dat klanten door de redactie van de plaatselijke krant naar binnen moesten of gewoonweg aan moesten bellen bij haar naastgelegen huis. De krant is inmiddels vertrokken, waardoor de begane grond plus bel-etage zijn geannexeerd. Dan valt ze weer stil en zakt weer in diezelfde bewegingloze houding achter haar toonbank.

Als twee kinderen in een snoepwinkel, kunnen we ons niet beheersen en schaffen een - volkomen onnodige - maar bijzonder spirituele voorraad aan. Tenslotte zijn wij beiden geen whisky-, jenever-, cognac- en portdrinkers, maar ach: 'Van kijken alleen, kan de zaak niet draaien, natuurlijk', zegt mijn man vergoelijkend.

We rekenen af bij de zwijgzame suppoost en vragen ons af of haar hobby haar nog kan behagen of dat met het uitgroeien daarvan, de spirit uit de fles is verdwenen?

'Als ik de liefde kon vangen, kreeg iedereen een flesje vol. 

Dan dronken we de wereld mooi en proosten we op de lol.' 

'Ik ben abnormaal; ik gebruik geen medicijnen'.

Terwijl ze deze woorden uitspreekt, slaat ze haar handen de lucht in en trekt ze haar keurig geëpileerde wenkbrauwen theatraal omhoog. Mijn moeder heeft haar 'Wenkbrauwentaal' tot kunst verheven en ik kan hem goed lezen en ik spreek ook zelf een aardig woordje mee. Mijn moeder zit recht tegen over me aan een kopje koffie.

'en dat terwijl iedereen vroeger dacht dat ik nooit oud zou worden', vertelt ze verder. Ze werd door haar broertjes zelfs uitgescholden voor aangeklede kleerhanger of aangeklede breinaald. 'Nu was ik ook een echte spillepoot', voegt ze er vergoelijkend achteraan. 'Ze hadden zeker nooit verwacht dat ik de oorlog zou overleven, daarom hebben ze me ook naar de boeren gestuurd in de hongerwinter. dat was mijn redding. Maar ik ben abnormaal, want ik leef nog steeds.'

Het enige dat ze slikt is een multi-vitamine en een extra pilletje vitamine C. Iedereen slikt tegenwoordig wel een pil; niet eentje, maar een hele reeks. Dat wordt inclusief kwalen en bijwerkingen wekelijks uit de doeken gedaan bij de koffieclub. Ze schudt haar hoofd. Zelfs de fysiotherapeut wilde niet geloven dat ze niets slikte! Dat vond hij niet normaal! (is dit nu wat ze bedoelen met het nieuwe normaal?)

Toch merkt ze op dat ze wel wat minder fit is. Met klachten gaat ze echter ook niet meer naar de dokter. 'Ik kijk wel beter uit!', zegt ze heel beslist. Nu schieten mijn wenkbrauwen omhoog. Van die wenkbrauwen die altijd weerbarstig tegen de richting in groeien of het liefst recht vooruit steken. Op mijn vraag waarom ze de dokter niet meer om raad vraagt, komt een heldere boodschap.

Tja, onlangs had ze de arts langs laten komen omdat ze last had van haar hart. Bij wat navragen over haar activiteiten had de arts vastgesteld dat ze te actief was voor haar leeftijd, te veel in de tuin werkte en te lang op haar knieën in de aarde zat te wroeten en dat ze gezien haar leeftijd van 87 niet anders moest verwachten. Moeder voelt zich duidelijk niet serieus genomen. En terecht, ze loopt nu niet bepaald de deur plat bij de huisarts met elk wissewasje. 

Voor moeder is de reactie van de huisarts in elk geval geen reden om het rustiger aan te doen, maar om de arts in het vervolg gewoon niet meer te bellen. 'Ik weet nu toch wel wat hij gaat zeggen', zegt ze verongelijkt.

'Maar nu moet ik gaan', zegt ze opgewekt en staat resoluut op: 'Ik moet naar gymnastiek!'.

Ik neem haar bloedserieus natuurlijk en hoop oprecht dat ik minimaal zo abnormaal ben als zij! (en misschien toch een andere huisarts zoeken?)

Amateur!

Onlangs was ik in Tjechië bij een zomerse retraite en daar mocht ik meezingen in een groep. Een dame kwam naderhand naar mij toe en zij vroeg of ik professioneel zanger was. Ietwat overrompeld door haar vraag, flapte ik er spontaan uit: 'Nou niet bepaald! Ik ben een amateur, maar als je me vraagt, dan zing ik natuurlijk voor je!'.

Niet lang daarna ging op een ochtend mijn telefoon en hoorde ik de stem van deze dame zeggen dat ze HET had voorgelegd aan de anderen en dat ZE al een datum hadden geprikt en dat er binnenkort een nieuwsbrief zou uitgaan. Mijn hemel, dacht ik, terwijl het angstzweet me uitbrak, wat heb ik nu weer aan mijn gitaar hangen? 

'Schikt deze datum je?'
'Uhhh, ja ik kan!'
'Mooi, dan is dat geregeld!'.

En dat was het. 

Volledig overrompeld en met de telefoon nog in mijn hand, begint het me te dagen dat ik zondag 13 september a.s. om 16.00 uur in Scheveningen zal zingen voor een groep mensen. In mij begon het acuut te stormen: onzekerheid, angst, spanning, afschuw, ongeloof, blijdschap en nieuwsgierigheid wisselden elkaar in razendsnel tempo af. Jeetje, ik zing graag, maar toen ik deze dame mijn spontane aanbod deed, was ik ervan uitgegaan dat het voor haar alleen was. 

In de afgelopen week zag ik met enig leedvermaak in mezelf ontwijkende en/of ontkennende bewegingen, zoekend naar manieren om eronderuit te komen of om toch in elk geval een échte en vooral professionele gitarist mee te nemen. Ik heb het maar lekker laten razen; tenslotte heb ik deze 'battle' al eerder gevoerd en weet ik dat ook deze storm weer gaat liggen.

Dan overvalt het me dat die zoekende, zelf-ontkennende en ontkrachtende bewegingen, precies het enige is dat pas werkelijk amateuristisch is. Wat is er eigenlijk amateuristisch ofwel professioneel aan om gewoon in alle eenvoud, kwetsbaarheid en openheid mijn hart te delen via zang, gitaar? Ik blijf me verbazen over de stroperige, kleverige kracht van maya/illusie.

Eens te meer realiseer ik me dat het leven onze grootste guru is. Het leven biedt keer op keer gelegenheid om onze angsten, tekorten onder ogen te zien en deze te transformeren. Het leven wacht geduldig af en grijpt dan haar kans zodat we naar onze eigen demonen kunnen kijken en deze te zien voor wat ze werkelijk zijn. Meestal een hoop gebakken lucht!  

En zo is ook deze spontaan ontstane afspraak een meesterlijke kans! 'Take it or leave it!', lijkt het te vragen.

I take it & ik zing voor je, natuurlijk!

Muzikale groet,

Gwendolin

PS mocht je erbij willen zijn, geef me dan een berichtje!

Hoge Hakken, echte Helden

Mijn moeder hangt aan de telefoon. Ze is erg moe van het dagtochtje van gisteren. De trip ging vanuit Leiderdorp met een rondvaartboot naar Volendam en weer terug met de bus. Door de heftige storm had het Gemeentebestuur van Amsterdam last-minute besloten dat de bruggen niet open gingen, waardoor het reisgezelschap een kleine vier uur moest wachten, op zich al doodvermoeiend lijkt mij.

Uiteindelijk kwam er een bus en werd het gezelschap in de storm en regen in Volendam gedropt met de veelzeggende boodschap: 'Veel plezier!'.

Doortastend als mijn moeder is, nam zij haar reisgenoot, een oude vriend, bij de arm en nam hem mee 'de kroeg in'. Vanachter het raam van deze kroeg, volgde zij de activiteiten van een schipper die zijn boodschappen in etappes naar zijn schip bracht. Plotseling maakte de man een misstap en verdween uit het blikveld van moeder. Met dezelfde eerder genoemde doortastendheid, snelde moeder in keurige outfit en op haar hakjes de kroeg uit. Haar angst dat de man tussen wal en schip was gevallen, deed haar blikken in het water, maar geen enkel spoor van een drenkeling. Vervolgens keek ze over het hoge gangboord van het schip en zag tot haar consternatie de man liggen in een rap groter wordende plas bloed. Haar 'Help!! Help!! Er is hulp nodig!!', werd uiteindelijk gehoord en binnen mum van tijd was de kade gevuld met politie en ambulance.

'Jeetje mam, u heeft gewoon een leven gered!' zeg ik trots. 'Tja, dat zeiden de mensen daar ook, maar ik ben er vooral erg moe van'.

Ik denk terug aan een voorval toen ik een jaar of 13 was en dat mijn moeder een insluiper/junkie in ons huis bij de kraag vatten en hem een flinke duw de trap af gaf. Witheet was ze, dat iemand de brutaliteit had om in ons huis te komen. In haar verontwaardiging, achtervolgde ze hem naar beneden en joeg hem resoluut de tuin in en de schutting over. Uiteindelijk moesten we mijn moeder - gekleed in keurige rok en hoge hakken - van de schutting afplukken. 

Een heldin op hakken!  Tja, je hebt stijl of je hebt het niet! Daarover valt niet te twisten.