Gloria in excelsis Deo...Alzheimer heeft niet overal vat op!

Ik kijk hem aan, terwijl ik zijn huid van zijn kin span. Nooit gedacht dat ik ooit mijn vader zou scheren, maar daar sta ik dan in zijn kamer. Hij zit recht op in zijn rolstoel en uit zijn houding straalt nog steeds kracht en trots. Het is raar te zien dat hij bijna niets meer kan. Hij volgt mijn bewegingen nauwkeurig en mompelt steeds:

'Goh, het doet helemaal geen pijn!'. Nauwkeurig maak ik zijn wangen, zijn kin en nek stoppelvrij. 'Zo, nu ziet u er weer uit als mijn vader'.
Ik geef hem mijn kleine handspiegeltje, maar hij kan het niet zien. 'Goh, het doet helemaal geen pijn!', zegt hij weer verbaasd. Ik maak me zorgen...zou het dan normaal wèl pijn doen?

Samen luisteren we in zijn kamertje naar de Kroningsmis van Mozart. Tot vervelends toe moesten we dat vroeger aanhoren. Hij maande ons dan tot stilte en dan liepen we op kousenvoeten door het huis, terwijl mijn vader vanuit zijn stoel een orkest aan het dirigeren was. Hij keerde dan helemaal naar binnen en bewoog heftig met zijn armen in de lucht en zong uit volle borst mee. Superbelachelijk, vond ik dat.

Nu is het heerlijk om samen met hem te zitten, te luisteren naar 'zijn' muziek, zoals hij dat zelf zegt. Daar is niets superbelachelijks meer aan. Zodra hij de eerste tonen hoort van het 'Gloria' gaat er een huivering door hem heen. Hij richt zijn handen weer naar de hemel. Nu glimlach ik en ik begrijp hem. Je kunt je handen bij zoiets schitterends toch niet stilhouden? Hij smelt bij het Kyrie. En zijn ogen vullen zich met tranen bij het Credo.
'Zóóóó mooi', stamelt hij.

Ooit moest de muziek knalhard en nu maant hij me dat ik het volume moet temperen. Ooit kon hij een hele zondag vullen met deze muziek en nu kan hij hooguit 15 minuten luisteren. Het wordt hem te veel..'Moet ik niet al eten?', vraagt hij bezorgd.

Ik breng hem weer naar de gemeenschappelijk huiskamer, waar hij 'zijn' plekje inneemt. Het is etenstijd. Een medebewoonster vertelt hem een verhaal waar geen begin en eind aan zit.
'Excuseer mij, ik ben nu even de draad kwijt', zegt hij beleefd en de dame begint opnieuw. Beiden glimlachen. Ze lijken het wel goed te kunnen vinden.

Als ik wegga, geef ik hem een kus en groet de andere bewoners.
'Ho, ho, waarom groet jij iedereen? Ik ben toch je vader? Je hoeft alleen mij maar te groeten!'.
'Ja, maar pap, ik ben netjes opgevoed en ik groet dus iedereen, maar u krijgt dan mijn óppergroet'. 

'Dan is het goed!, zegt hij gerustgesteld: 'Gloria in excelsis Deo!' voegt hij er met kracht achteraan en ik zie her en der een knikkend hoofd van de andere bewoners omhoogschieten.

Alzheimer heeft niet overal vat op!

Luister hier naar een versie van
het 'Gloria in excelsis Deo!'.
 
 www.silent-touch.nl

En nu weg jij: dit is mijn vrouwtje, niet de jouwe

Ken je dat gevoel van dat je denkt alle tijd te hebben? Dat je rustig aan kunt doen? Dat je een mooie vrije dag hebt? En dat alles dan anders gaat?

Mijn Russische harige vierpotige vriendin (eigenlijk de vriendin van mijn man) loopt met enthousiast opgekrulde staart en parmantige pas hijgend de voordeur binnen. Ze stormt langs me en sloebert met veel geluid en gespetter de waterbak leeg. Ik loop alweer met een dweiltje achter haar aan. Omgekeerde wereld, denk ik nog steeds wat pissig.


FOEI, zeg ik. FOEI FOEI FOEI, en een inwendige aanroep van God moet daar dan kracht bij zetten.
Als antwoord legt ze haar oren in haar nek en gaat languit in haar mand liggen. Binnen een paar tellen slaapt ze, moe en voldaan.

Ja, zij wel: Zij nam bij de ochtendwandeling in het bos direct de benen.Spurtte het voor-honden-verboden-bos in. Wie bedenkt ook zoiets: een honden-los-loop-bos naast een verboden-voor-honden-bos en dan met uitsluitend een bordje en een open hek ertussen. Mijn hond plast er lustig tegenaan.

Weg is ze, tien minuten, 30 minuten. Ondanks herhaalde aansporingen te komen. Haar tracker toont dat ze op 274 meter afstand van mij is. Met twee andere honden - en het risico tot een boete - wurm ik mezelf door het hek. Met mijn uitmuntende vrouwelijke gevoel voor richting (not) vind ik haar pas een kwartier verder. Onverstoorbaar voor mijn stem, mijn geroep, de hondenkoekjes, mijn woede, mijn verleidingen, mijn hulpeloosheid scharrelt ze rustig verder op pak 'm beet 15 meter afstand. We worden gescheiden door een voor mij ondoordringbare haag. Ik word volkomen genegeerd. Kwaaier kun je mij niet krijgen. Er flits een advertentie op Marktplaats langs. Vastberaden niet meer te wachten, steven ik naar huis, stap in mijn auto want ik heb een lang-vooruit-geplande-afspraak-die-ik-niet-wil-missen in mijn agenda.

Op deze afspraak aangekomen, heeft mijn woede plaatsgemaakt voor irritatie. Op dat moment geeft de tracker van madame aan dat ze thuis is en belt de baas dat ik toch echt de hond niet buiten kan laten staan. Omgekeerde wereld, denk ik weer. Rechtsomkeer dan maar. Tegen de tijd dat ik thuis ben, zie ik op mijn tracker dat ze alweer de benen heeft genomen. Wie laat wie uit eigenlijk?

Mijn afspraak zegt heel lief en vergoeilijkend dat de hond mij gewoon een vrije dag gunt.
Ha! Alsof deze hond denkt..Alsof deze hond bezig is met de invulling van mijn dag.
Deze hond is helemaal niet bezig. Deze hond leeft gewoon en volgt haar instinct, heeft alle tijd, doet het rustig aan en heeft gewoon altijd het gevoel van een heerlijke vrije dag en als die anders loopt, loopt die gewoon anders.

Tja, het beste dat ik kan doen is om haar voorbeeld te volgen. Ik neem een paar slokken van mijn thee, smeer een plak ontbijtkoek en laat de dag maar gewoon lopen, zoals deze loopt.

Mijn deurbel gaat en een oude vriend staat op de stoep met een mooie bos bloemen, gewoon omdat hij dat wilde.
Ik wist niet of je thuis zou zijn...

Dank je wel voor de bloemen, stamel ik blij verrast, eigenlijk zou ik ook niet thuis zijn en werp een blik naast me.


De Russin wijkt niet van mijn zijde en dirigeert de vriend met ferme blaf de oprit af:

En nu weg jij, dit is mijn vrouwtje, niet de jouwe.

Ik dank je uit de grond van mijn voeten en mijn hart

Vandaag is ze jarig, 84 jaar. net een jaar jonger dan mijn moeder. Mijn moeder heeft echt één unieke vriendin. Ik ken niemand die zo overstroomt van blijdschap als zij. Er straalt een soort onbaatzuchtige, belangeloze liefde uit haar hele wezen. Dat overvalt me elke keer weer opnieuw en ze geeft me altijd een gevoel van geliefd te zijn. Overigens heeft ze op iedereen die ik ken zo'n effect. Dit zonnestraaltje woont aan de andere kant van de wereld, op een eiland waar de zon altijd schijnt. Dat verbaast me dan weer niets natuurlijk. Ik bel haar op, spontane actie.

'Goedemorgen?', klinkt haar stem vragend.
'Hey lieverd, met mij!'. We spreken elkaar echt bijna nooit en ze weet direct wie ik ben.
Een waterval van blijdschap stroomt over continenten en wereldzeeën heen zó mijn telefoon in.
'Ach kind, wat heerlijk dat jij mij belt. Mijn dag is nu helemaal geweldig.'

Ik glimlach om haar enthousiasme en ze vraagt me de oren van mijn hoofd hoe het gaat. Ze wil alles weten en is vol warme belangstelling. Ze vertelt dat ze op dit moment in een winkeltje staat van de hospice en dat ze dat twee keer in de week drie uur doet als vrijwilliger. (84 jaar, denk ik)
'De oudste vrijwilliger is 92, dus ik ben nog een jonkie', grinnikt ze.
Alles gaat goed met haar en haar man. Ze verhaalt over haar kinderen en haar recente intense familiebezoek in Nederland.

Door haar onverwachte bezoek in Nederland kon zij bij ons huwelijk zijn en als ik zeg dat het toch een geschenk van God was, dat zij erbij kon zijn, wordt het even heel stil.
'Lieve kind, elke dag is een geschenk van Onze Lieve Heer'.
Ik smelt van haar natuurlijke devotie en voel me nederig worden. Mijn God, wat kan ik nog veel van haar leren.
'Dan moet dit wel een bonus van Hem zijn geweest'. We lachen samen en ze verzekert mij dat het één van haar mooiste dagen in Nederland was.

'Ach, lieve kind, ik vind het heerlijk dat je belt, ik loop hier helemaal te huilen van geluk en ik word er bijna zenuwachtig van! Ik dank je uit de grond van mijn voeten en mijn hart!'.

Haar stem trilt nog na in mijn hart. Wie is nu wie dankbaar? Ik voel me blij en ja, gewoon ook in mijn voeten.

Ik bof.