Onschuldige gympjes

Het is een tijd geleden dat we elkaar zagen. Een jeugdliefde. Via het web hadden we elkaar getraceerd en na wat over en weer gemail spraken we af. En daar stonden we dan: 30 jaar ouder, maar eigenlijk zijn we in essentie niet veel veranderd. We kletsen wat af. Mijmerend over vroeger. We rakelen verhalen op over vrienden en vriendinnen. Lachen over onze jeugdige onzekerheden en eindigen met over wat ons nu bezighoudt. Een bijzonder weerzien.

Bij het afscheid kijk ik enigszins verlegen naar zijn schoenen. Het zijn mooie exemplaren van zacht leer. De kwaliteit straalt ervan af. Een herinnering popt in een keer in mijn hoofd. Zou hij het zich ook herinneren? Die eerste keer dat hij mij voor een feestje kwam ophalen bij mijn ouders thuis? Schoenen verslijten maar de herinnering aan zijn oude gympjes van die ene keer niet. Zou hij nog weten dat hij van top tot teen werd gewogen door mijn vader? Wist hij nog dat mijn vader bijna onzichtbaar zijn hoofd heen en weer bewoog en tot slot zijn handen theatraal ten hemel hief en een luide zucht slaakte en tot mijn stijgende afgrijzen bulderde:

‘En jij denkt dat jij op díe schoenen 
míjn dochter mee uit kunt nemen?’

De woorden klonken als kanonschoten. Ik kan me de doodse stilte die toen viel nog goed herinneren. Hoe ik mijn adem inhield en we allemaal staarden naar die onschuldige gympjes van deze onschuldige jongen. Ik voel nu nog hoe het schaamrood op mijn wangen kroop en mijn hart dat woest tekeer ging.
'Ooooo, pappp’, was het enige geluid dat ik toen kon uitbrengen, terwijl ik in het gat wilde zakken dat zich maar niet onder mijn voeten wilde openen.

Nu - 30 jaar later - kijk ik naar zijn schoenen en werp een schuine blik omhoog. Ik zie dat hij mijn blik volgt. 'Ja, ja, het zijn echte Bommeltjes'. Breed lachend vertrouwt hij me toe dat hij de raad van mijn vader wel in zijn oren had geknoopt: ‘Je vader zou trots op me zijn geweest’.

Grumpy en de parel

Ochtendmens. Dat ben ik bepaald niet. Mijn dochter ook niet. En toch gaat vanochtend om half 6 de wekker en gaan we samen op pad. Niet het leukste uitje, maar als je kruisband is afgescheurd en je muniscus erbij bungelt dan is een operatie onafwendbaar. Een rol als dwerg Grumpy van Sneeuwwitje zou zeker voor ons beiden zijn weggelegd. Innerlijk toch ook glimlachend hierover, rijden we zwijgend richting Amstelveen. Ik realiseer me hoe goed we het hebben. Hoe pijnlijk een operatie ook is, we zijn nu onderweg op een veilige weg, in een veilige auto naar een veilig ziekenhuis met bekwame en vriendelijke artsen. Ik voel me dankbaar.

Terwijl mijn dochter zich hijst in haar little blue dress, installeer ik me in een hoek van de kamer. Dan wordt ze in het grote bed weggereden. We geven elkaar een dikke knuffel. Met haar twee lange blonde vlechten over de rand van het blauwe gewaad, ziet ze er kwetsbaar uit. Ze is dapper. Ik voel me dankbaar.

Ik haal een kopje koffie in de wachtruimte en dan hoor ik: 'Tante!!'. Verrast zie ik mijn grote neef en twee armen worden in een warm welkom om me heen geslagen. Hij vertelt over zijn knieblessures, maar al snel ontstaat er een uitwisseling over het leven, over wat ons echt bezighoudt en over hartepijn, vriendschap en liefde. De laatste restjes van de Goodmorning Grumpy verdwijnen als Sneeuwwitje voor de zon. Ik voel me dankbaar.

Het leven is als een continue ontmoeting, waarin een parel ligt besloten. Of het nu een moment is met mijn dochter of neef, een toevallige voorbijganger of de duifjes in mijn tuin, die parels zijn in elk moment in alles en iedereen. Het is een kunst om die parels te zien en ons daarmee te verbinden, in plaats van met de schaduwen die ons eigen ego overal op projecteert. Ook in de meest verdrietige en pijnlijke ervaring is een diepe schoonheid te vinden: overgave en liefde. Deze parelkunst begint wakker te worden. Ik voel me dankbaar.

Dat dagelijks rijgen, parel na parel, zonder voor- of afkeur is het grootste goed dat ons gegeven is. Het helemaal ontmoeten van wat er is, zoals het is. Soms moeten we daarvoor de donkerste diepte in en soms wordt het ons zomaar aangeboden in verbluffende schoonheid en eenvoud. Ik voel me dankbaar.

Ik mag weer naar mijn dochter toe en stilletjes knuffelen we elkaar. In ons zwijgen, wordt alles gezegd. Ik voel me dankbaar.

Meer weten over bewustwording? Kijk op Silent Touch voor inspiratie.