Zorgvuldig bouwt het ego een identiteit op. Bijna onzichtbaar weeft het zijn patronen en gewoontes. En zodra er een indringer komt, trekt het alle draden strak om het web te sluiten. Want stel je voor… dat we zouden ontspannen in wie we werkelijk zijn? Stel je voor dat we gewoon accepteren dat we zijn zoals we zijn? Dat we ons realiseren dat we niemand anders kunnen zijn dan onszelf? En stel je voor dat we ontdekken dat we eigenlijk helemaal niet zo veel van elkaar verschillen – hooguit een beetje aan de buitenkant?
Alles, alles wordt op scherp gezet om het ego te laten zegevieren en elke indringer te vangen. Het doet me denken aan de spin in haar web.
Een ego op zich bestaat eigenlijk niet eens. De Boeddha zei het al: het ik dat we zo serieus nemen, blijkt bij nader onderzoek nergens te vinden. En toch hebben we er een heel circus omheen gebouwd, zodat we zijn gaan geloven dat het wél bestaat. Tolle noemt het een schaduw die alleen echt lijkt zolang we erin geloven (totdat we het doorzien).
En dan komt de grootste valstrik: dat we er vanaf zouden moeten! Dus gaan we naar retraites, workshops en therapieën om iets dat nooit werkelijk bestaan heeft mooier te maken, zachter te maken of – als ultieme oplossing – los te laten.
Vanuit het idee dat een ego wél zou bestaan, kun je er slim gebruik van maken of er juist niet aan hechten. Vanuit dat perspectief is het logisch dat we workshops volgen en op zoek gaan naar verdieping. Dat levert vaak interessante reizen op, maar soms is het vooral gewoon een goed verdienmodel. Echter, vanuit het inzicht dat een ego niet bestaat, hoef je niets na te jagen. Geen zoektocht, geen zelfverbetering, geen “verbinding” of “loslaten”.
“Je gaat wel wat kort door de bocht,” hoor ik je denken. En misschien klopt dat ook wel. Ik zeg niet dat je je gedrag niet zou kunnen onderzoeken of veranderen. Integendeel. Je kunt je woorden, daden en gedachten onder de loep nemen. Je kunt angsten in de ogen kijken, patronen doorbreken. Bijvoorbeeld door gewoon eens een maand lang een andere krant te lezen...of helemaal geen natuurlijk. Zeg eens spontaan JA zonder erover na te denken. Ga in gesprek met die ene collega die je niet zo ligt. Veeg de straat, ook die van je buren. Luister eens - zonder weerwoord - naar iemands verhaal. Schenk aandacht aan die enigszins vergeten buurvrouw, familielid, vriend of vriendin. Verwacht niets en je zult merken hoeveel er vanzelf naar je toe komt.
En ja, soms helpt het om even stil te zijn en jezelf te laten dragen – iets wat ik in mijn werk als masseuse vaak zie. Even helemaal niets hoeven, gewoon aanwezig zijn, ontvangen en ontspannen. Daarin zit al zoveel waarde.
Misschien is dat wel de grootste uitnodiging: niet meer najagen, niet meer sleutelen aan jezelf, maar simpelweg thuiskomen in wat er al is. In dat thuiskomen, ligt de ontdekking dat er nooit iets ontbrak.
Al heel. Niet alleen. Maar AL-één.
