Vorige week was ik bij een benefiet concert voor de burgerslachtoffers van Israël & Gaza. In het Concertgebouw te Amsterdam, mijn geboortestad. Het blijft altijd een uitje om daar te zijn. Ik ervaar een soort gekke trots dat ik een echte Amsterdammer ben en het Concertgebouw voelt ook een beetje 'eigen'. Daardoor was de schrik nog groter dat bij binnenkomst alle handtassen van een iets groter formaat moesten worden achtergelaten bij de garderobe. Dit was voor onze eigen veiligheid, zo werd ons verteld, want tenslotte is een aanslag op zo'n avond als deze in deze vreemde tijden niet geheel ondenkbaar. Het onaangename gevoel dat mij al eerder die avond bekroop, vestigde zich nu behoorlijk in mijn maag. Onveilig. In het Concertgebouw van Amsterdam. Ondenkbaar maar waar.
Het benefietconcert was een gezamenlijke inspanning van een kleine groep musici, allen met een andere achtergrond, waaronder o.a. Moslim, Joods, Russisch, Nederlands, Iranees. Deze jonge mensen stelden zichzelf één voor één voor en deelden hun eigen persoonlijke reden, oprecht, kwetsbaar en soms geëmotioneerd, waarom ze daar stonden. De boodschap die uit elk hart kwam, was er een van vrede. Telkens rondden ze af met drie eenvoudige woorden:
'I am human'.
Drie.Indrukwekkende.Woorden.
Het werd een avond vol schitterende muziek, hartverwarmende liederen. Een lach, een traan. Adembenemend ontroerend en ook vol hoop. De muzikanten en zangers legden hun ziel en zaligheid in hun muziek en zang. Elke noot was als een liefdevolle uitroep voor vrede, voor compassie, voor saamhorigheid en 'humanity'. Met elke noot loste langzaam maar zeker de gevoelens van onveiligheid, wanhoop en angst op en maakte plaats voor hoop en een gevoel van samenZijn. Aan het eind van het concert waren er geen muzikanten en zangers meer aan de ene kant en geen publiek meer aan de andere kant. Muziek is tenslotte de universele taal, die geen vertaling behoeft. Er was een vredige presentie. Een eer om erbij te mogen zijn.
Wat een handjevol mensen met elkaar daar deelden, lijkt misschien een druppel op die hele grote en hele hete plaat, maar ik blijf mezelf herinneren dat alle druppels bij elkaar een hele grote oceaan vormen.
Ik denk nu aan een quote van Jalaluddin Rumi “You are not a drop in the ocean; you are the entire ocean in a drop.” en met een kleine knipoog, voeg ik eraan toe:
Be the drop you want to see in the ocean!
