'Gwendolin, je verdient een lintje'

Mijn vader ontving ooit een lintje. Lang geleden. Elke dag droeg hij zijn onderscheiding met trots. Hij heeft het zelfs meegenomen op zijn laatste reis. Met een bijzondere en geheimzinnige glimlach lag hij in zijn kist. Alsof híj alleen een geheimpje wist en het ons 'lekker niet ging vertellen'. Hij zag er mooi uit, statig, strak in het pak, zoals altijd. En trots, vooral trots.

En nu kreeg ik te horen dat ik ook een lintje verdien. Ik kreeg deze woorden te horen van een graag geziene en vaste bezoeker van het advocatenkantoor waar ik werk. Met een zwaai zwiep ik de deur open en breng een rondje koffie zodat iedereen scherp van geest blijft tijdens de juridische vraagstukken, waarover ze zich met aanhoudend enthousiasme buigen. Hij is duidelijk blij met de koffie en zegt dan spontaan: 'Gwendolin, je verdient een lintje'. Terwijl deze woorden nog in de lucht hangen, zet ik ook wat glazen water op tafel, waarvan er ééntje door een ondoordachte beweging vol over de tafel en alle paperassen heen gaat. Geen houden aan. Een mini-tsunami. (Zul je net zien dat de tissues op zijn en er geen handdoek meer in het pand te vinden is omdat deze vanwege corona allemaal zijn vervangen door aan de muur hangende dispensers...in het souterrain, wel te verstaan en ik sta op twee hoog). Mijn werkgeefster voegt er in één adem grappend aan toe: 'Nou nu in elk geval niet meer!'.

Mijn Moments of Fame zijn werkelijk absoluut en ontegenzeglijk van zeer kortstondige aard. 

Gelukkig raak ik hier niet meer van van de kook. Dat was ooit wel anders, terwijl mijn gedachten tijdens het dweilen, afdwalen naar mijn eerste secretaressebaan bij RMO (Stork)Werkspoor Amsterdam.

Ik vergeet nooit meer hoe zenuwachtig ik de eerste keer was om de Belangrijke Mannen in Pak van koffie en thee te voorzien. De BMP'ers keken me fronsend en enigszins geïrriteerd aan. Met een door de zenuwen rinkelend blad liep ik rond de lange tafel, her en der spontaan een voetenbadje aanbiedend. Totdat ik bij de belangrijkste man van de bijeenkomst kwam, de Algemeen Directeur, tevens voorzitter Raad van Bestuur. 

Vanonder grijze wenkbrauwen blikten twee meest vriendelijke en heldere ogen mij tegemoet. Met een galant gebaar kwam hij overeind en nam het zware blad van me over en samen volbrachten we deze zenuwslopende taak. De Belangrijke Mannen in Pak vielen in één klap stil. Naderhand kwam hij nog naar me toe om me uit te leggen dat ook deze mannen net zo gewoon waren als ieder ander en ik moest ze gewoon zien in hun onderbroek (of woorden van gelijke strekking). Verbluft en met dankbaarheid keek ik hem aan. Wat een held.

Over een lintje verdienen gesproken....

www.silent-touch.nl

Workout van een 87-jarige

Zo vroeg mogelijk rij ik naar mijn moeder. De hittegolf is een feit. Activiteiten worden vooral in de ochtend en in de avond gepland. Mijn moeder is druk in de weer: de parasol moet uit, de stoelen moeten nog naar buiten getild en de vogels krijgen eten. '

Hè, hè zucht ze. Ik heb nog nooit last van de warmte gehad maar dit jaar voor het eerst wel!'. 

Ze ziet er mooi en vitaal uit, met haar spierwitte haren en tengere figuurtje. Bruine benen steken onder een witte bermuda uit. Een klein wit borduurseltje op haar bil, verbergt een klein slijtplekje. Huisvlijt! Het doet me aan vroeger denken. Op al mijn kleren zat wel een blommetje, een knoopje, een lintje of een stickertje, dat met zorg door mijn moeder erop was gezet.

'Zal ik even de planten water geven, dan hoeft u dat vandaag niet te doen?'.

Na enig aandringen - want tenslotte moet ze het elke dag zèlf doen met dit weer - vindt ze dat dan wel een goed plan. De 25 meter lange tuinslang rol ik met langzame halen helemaal uit. Het is echt een zware klus. Ik werp een schuine blik op de inmiddels kromme vingers aan de slanke handen en armen van mijn moeder en verwonder me over de kracht die in deze vrouw zit.

Mijn moeder kan het toch niet laten en sjouwt de slang over het gehele tuinpad. Terwijl ik de sproeier aan zet, geeft moeder met hulp van haar wijsvinger nauwkeurige instructies: 'hier wel, hier niet'. Tenslotte had ze gisteren al elke boom met de hand vijf emmers water gegeven. Dat zijn dus welgeteld 30 emmers voor 6 bomen en daarna had ze de hele tuin nog gesproeid. Ze blijft me verbazen. 'Hoeveel weegt zo'n emmer eigenlijk?, vraag ik me af terwijl ik aan mijn eigen workout in de sportschool denk.

Tijdens de koffie met slagroom en een piepklein puntje boterkoek vertelt ze tussen neus en lippen door dat ze gisteren de tuinslang door het hele huis had gesleept, door het raam van de keuken naar buiten had geleid om ook de planten aan de voorkant te kunnen sproeien. 'Ach, toen heb ik direct ook maar even de buitenboel gedaan.'  Ik mijn gedachten zie ik haar al apekooiend door het raam klimmen.

Dan zijn we samen stil en genieten van het samenzijn, de koffie, de vochtige tuin. Er ontsnapt een zucht aan haar lippen en laat zich nog eens ontvallen dat ze voor het eerst last heeft van het warme weer en best moe is. 'Ik snap er echt niets van!', sluit ze dan af voordat ze resoluut opstaat om het tweede kopje koffie voor ons te gaan halen.

Ik zeg niets.

#fitsterkgezond 

 www.silent-touch.nl 

Gayatri, heel besmettelijk!!

Jaren geleden ontving ik voor het eerst de woorden van Gayatri mantra. Met klem werd ons verteld dat dit zéker geen liedje was en dat deze mantra tot voor kort uitsluitend in het diepste geheim uitsluitend door geïnitieerde mannen werd gereciteerd. Gayatri zingen was als vloeken in de kerk.

We ontvingen nauwkeurige instructies over intonatie, toonhoogte, snelheid. Alles draaide om finetuning, intuning anders vond de transmissie niet plaats. Ik hoorde destijds dat Gayatri mantra uiteindelijk is vrijgegeven om in de wereld te komen en dat werd vergeleken met een soort ‘schieten met hagel..nooit geschoten altijd mis en op deze manier raakt Gayatri altijd wel iemand!'. Maar zingen … dat was werkelijk 'a bridge too far'

Bijzonder verrast was ik dan ook om overal 'gezongen’ versies van Gayatri mantra te horen, tot en met reggae-versies aan toe. Mijn ene wenkbrauw was nog niet omlaag of de volgende schoot omhoog. Toegewijd om alles te transformen, beukte Gayatri gezongen dan wel gereciteerd recht door mijn weerstand heen. Toch mag gezegd dat het voor mij persoonlijk helder is dat zingen of reciteren een compleet ander effect heeft.

Wereldwijd is Gayatri steeds meer gaan zoemen en via allerlei wegen breekt Gayatri door in het bewustzijn van de mensheid. Het is als een bijzonder gezond virus en we hoeven geen kostbaar vaccin te ontwikkelen. Langzaam maar zeker worden er steeds meer mensen besmet! Heel logisch; tenslotte is het misschien wel het oudste gebed dat wij mensen kennen. Het verwijst naar het universele licht. Het werkt als de stralen van de zon; voedend en leven gevend. 

Zelfs of juist mijn kinderen ontsnappen niet aan Gayatri. Mijn oudste dochter kwam tijdens haar verblijf in de middle of nowhere in Australie, terecht op een farm, waar de boerin een Garden of Eden had gecreëerd en de gehele dag Gayatri mantra zong en reciteerde. 'Mam, die mantra achtervolgt me gewoon hierheen', grapte ze. Tja er is geen ontkomen aan. Mijn jongste dochter viel gisteren even binnen en vertelde lachend dat ze tijdens een vijfdaagse kampeervakantie in Drenthe ook met haar neus in een Gayatri-bijeenkomst was gevallen. 'Mam, ik wist niet wat ik hoorde'.

Ik lach in mijn vuistje natuurlijk. Eens besmet, altijd besmet!

Blije groet,

Gwendolin

PS Er zijn schitterende mensen, bijeenkomsten, plekken waar je je kunt aansluiten voor Gayatri recitatie en chanten. Ik informeer je graag. www.silent-touch.nl