Geheim

Mijn moeder zegt altijd: een geheim kun je alleen bewaren als je het niet deelt. Dat zij gelijk heeft, weet iedereen. Toch is het soms belangrijk om een geheim te delen, soms noodzakelijk, soms heb je zelfs geen keuze. Vandaag zag ik voor mijn eigen ogen, onder mijn eigen raam, een poging tot het BEST bewaarde geheim EVER.

Uit het niets dook hij op en omzichtig stapte hij onder mijn raam door. Met lichte tred stak hij de parkeerplaats over om vervolgens stil te houden bij een groenstrook in de hoek van het bewaakte terrein. Schichtig blikte hij om zich heen. Hij zag mij gelukkig niet hoe ik met ingehouden adem toekeek. Hij waande zich volkomen veilig toen hij voorover boog en zijn geheim verborg op een veilige plek. Alle sporen wiste hij uit en bedekte uiteindelijk de plek onder een dikke laag dorre bladeren.

Nu heb ik het niet over de miljoenennota of over de nieuwe locatie van project X, die nu uiteraard op een strikt geheime locatie zal plaatsvinden. Dit geheim gaat niet over serieus afgeschermde wachtwoorden of anonieme telefoonnummers, niet over ingewikkelde passwoorden of belangrijke beursverschuivingen of de borsten van Kate Middleton. Nee, dit is een geheim van levensbelang.

Hij keek nog eens goed om zich heen. Zag ik nu een ingenomen grijns over zijn getekende kop glijden? Je zag hem bijna denken: ‘laat iedereen zich maar druk maken, laat iedereen maar belangrijk doen, laat iedereen maar in de waan dat  ze veilig zijn, maar when the shit hits the fan, dan geef ik ze het nakijken. Ik ben voorbereid, ik ben mijn voorzorgsmaatregelen al aan het nemen, mij maken ze niet gek. De wereld draait door en ik doe gewoon mijn ding! Stelletje sukkels, die niet langer kijken dan hun neus lang is’.

Met recht een geheim om niet te delen, een geheim van levensbelang. Het best bewaarde geheim van een Vlaamse Gaai, die zijn eikel bij mij tussen de bosjes legt..een voorraadje voor deze winter.

Wat doe jij?

Met afschuw las mijn lieve man gisteren een stuk voor uit een nieuwsbron, Al Jazeera. Vertwijfeld vroeg hij zich af hoe we deze gewelddadige gekte kunnen stoppen? Hoe we de wereld kunnen helpen, beter maken, verlichten? Hoe we iedereen kunnen mobiliseren ‘NEE’ te zeggen tegen dit soort onmenselijke situaties? Te vaak lezen we berichten, die ons tegen de borst stuiten: geweld dat we niet voor mogelijk houden, verdriet dat onvoorstelbaar is, pijn die niet te vergelijken is, vernietiging, bedrog, verachtelijk handelen tegen mens, dier, natuur.

De wereld is op sommige plaatsen op zijn zachtst gezegd immens donker en verdrietig. Dit alles veroorzaakt door kleinere groeperingen, die we onze leiders noemen en die hun macht misbruiken voor hun eigen ‘welzijn’, waardoor zo vele mensen, hele volken, complete godsdiensten en ook de natuur immens lijden. We mogen onze ogen daar nooit voor sluiten. We staan schijnbaar machteloos tegenover deze negatieve energie die de wereld in een stevige greep lijkt te houden. Wat kunnen we doen? Soms zouden we het liefst met grof geweld de wereld ontdoen van deze onwaarschijnlijke door rijkdom en macht geobsedeerde leiders, voor wie genoeg nooit genoeg is. Maar geweld met geweld bestrijden heeft geen zin, kwaad met kwaad vergelden lost niets op, dan raak je verstrikt in dezelfde (macht)strijd. We weten allemaal heus wel hoe verbeten zo’n machtstrijd voelt en hoe vaak belanden we er ongemerkt niet toch in? Je staat erbij en je kijkt ernaar..dat hopeloze gevoel van onmacht bekruipt mij dan. Met enige vertwijfeling vraag ik me soms af wat we wèl kunnen doen?

En ja! Er is iets dat we zelf mogen doen. Natuurlijk helpt het om gewoon 'goed' te doen, tenslotte is elke goede daad er één. Elke keer als je wat voor een ander doet, is er één! Het doet geen zeer om voor een ander te zorgen, een lief woord te zeggen, een aai over een bol te geven, jezelf eens weg te cijferen, te wachten op een ander, te delen met een ander of iets te geven, zonder er iets voor terug te verwachten. Of gewoon de ander vangen als hij driegt te vallen in plaats van bescheiden een stapje opzij te zetten. Een klein gebaar kan voor een ander grote verlichting geven.
 
En toch kunnen we meer: We kunnen onszelf en een ander vergeven. Dit lijkt eenvoudig, maar als het lukt, is het als een zegen die door velen gevoeld zal worden. We kunnen onderzoeken wat onze eigen negatieve en zwartste gedachten, gevoelens of angsten zijn.  Als we Licht en Liefde schijnen op deze zwarte kant, verlichten we niet alleen ons eigen verdriet, onze eigen angsten en onze eigen ‘donkerste’ kanten, maar op een subtiele wijze en diepere laag heeft dit een direct effect op de wereld om ons heen. We kunnen onszelf accepteren in onze pure naakte waarheid en ons daardoor herkennen in ieder ander mens. Als een weerspiegeling in elkaars ogen.

Hoe meer stappen we zetten, als individu, maar juist ook samen, hoe beter de wereld zal worden. Hierdoor zal de collectieve pijn verlichten, ook op plekken, situaties, die nu ver weg zijn, die verduisterd zijn, die te lelijk zijn om het daglicht te aanschouwen. Hoe klein dan ook, elke stap is er één. Liefde en Licht in elke ademtocht. Wie ademt mee?

Ich bin wie Du

Zingen is voor iedereen weggelegd, maar mooi zingen is heel wat anders natuurlijk. De winnaars van de Soundmixshow tot en met die van de X Factor hebben we allemaal ademloos aangehoord en soms droomden we weg op het idee, gezegend te zijn met een prachtige zangstem. Nu we helaas niet allemaal zo’n stem kunnen hebben, troosten we ons met het bekijken, aanhoren, beoordelen en soms genadeloos veroordelen van de mensen, die dènken dat ze talent hebben. Best dapper. Ga er maar aan staan om auditie te doen, ten overstaan van het hele land. Dat is een prestatie op zich. Daar heb ik dan wel respect voor.

Nu zing ik graag uit volle borst mee op allerlei songs maar ik weet heus wel dat ik niet kan zingen. Dus ik zing in het bos, op de fiets of in de auto, maar vooral onder de douche waar alleen de buurman me misschien zou kunnen horen. Mijn man kan het wonderwel ook niet bekoren, zo blijkt aan de vingers die in de oren worden gestopt, zodra de nachtegaal in mij wakker wordt: ‘Hoeft niet hoor’, zegt hij dan! Dat kan mijn pret niet drukken en gelukkig heb ik een heel koor van niet-nachtegalen om mij heen vergaard, die allemaal onder de douche zingen en die ook een man hebben die gillend gek wordt van hun zangtalent: zo’n beetje al mijn collega’s.

Hoe heerlijk is het om af en toe even stoom af te blazen? We worden in één keer Michael Jackson, Billy Joel, Oleta Adams of Michael Bublé. Zelfs in kanon klinkt het nog best lekker! Maar top of the list, A Number One, is met stip: ‘Ich bin wie Du‘ van Marianne Rosenberg, met halverwege een eindeloze saxofoonsolo, waarop we HE-LE-MAAL los gaan.

Wij zouden hoog scoren in de kijkcijfers en vele vingers zouden nodig zijn om ons lied te dempen, maar wij zijn niet te temmen, niet te stoppen, niet te filmen: Wij zijn eigenlijk…tja…wie Du!

Ich bin wie du,
wir sind wie Sand und Meer
und darum brauch ich dich so sehr

 

Grade das, das macht unsere Liebe anders.
Das macht unsere Liebe so anders.
Und ich finde das gut

Die prins kijkt wel beter uit

Tussen alle berichten over de verkiezingen viel mijn blik vanochtend op een kort artikel in de krant over een levende kikker ter grootte van een handpalm, die gevonden was in een zak kant-en-klaarsalade. Ach ja..natuurlijk schrik je als er een kikker uit je sla springt. Dat verwacht je niet direct. Niet iedereen denkt natuurlijk – na de eerste spontane schreeuw - aan een vermomde prins. Dat doen alleen de romantici onder ons.

Die kikker zelf zal ook wel geschrokken zijn. Ik heb daar ook direct beeld bij: eerst zit hij nog nietsvermoedend tussen de sla lekker op zoek naar smakeijke insecten, daarna in de tractor, vervolgens in de was, in de centrifuge, in de was, in de centrifuge. Om tenslotte in plastic gevangen te worden. Niet bepaald volgens het normale dagpatroon. En het er dan nog levend vanaf brengen en een dame de stuipen op het lijf jagen: bijna een Olympische medaille waard.

Verder lees ik in het artikel dat de gedupeerde vrouw vervuld is van ’walging en afschuw’ over dit incident en excuses eist van de locale super. Dat kun je toch bijna niet serieus nemen? Alsof die super er wat aan kan doen en alsof die kikker het fijn vindt om in een zak sla te belanden? Die zit liever in een slootje of zo. Dan vind je jezelf wel weer erg belangrijk en gaat je ego ernstig met je aan de loop. En die prins zal zich dan sowieso niet vertonen…die kijkt wel beter uit.

Gemiste kans Prinsessenhof?

Woensdagavond 5 september jl. kwamen de bewoners van de Prinsessenhof en mevrouw Schennink namens Landschap Noord-Holland bij elkaar. De bedoeling van de bijeenkomst was om in een open gesprek met LNH de mogelijkheden te onderzoeken over het wel of niet plaatsen van een door LNH beheerd toegangshek, waar zich op dit moment een illegale entree heeft gevormd. Bij nader onderzoek blijkt er een heus pad te lopen van de parkeerplaats op de Prinsessenhof naar het achterliggende bos ‘Overplaats’. Of dat pad nu legaal of illegaal is, het is in ieder geval het levendige bewijs van een behoefte aan een entree naar het bos.

Deze officieuze ingang veroorzaakt een aantal problemen: de bosrand verrommelt, er wordt illegaal tuinafval gestort, het wordt gebruikt als hondenuitlaat en de omheining is in de afgelopen jaren zelfs negen (!) keer opengeknipt. Reden voor LNH om te zoeken naar een mooie oplossing in samenspraak met de bewoners van de Prinsessenhof.

Een aantal nieuwere bewoners van de wijk voelen wel voor een goed verzorgde entree, door LNH beheerd. Deze bewoners zien in zo’n verandering ook wel een verbetering. Tenslotte kan een mooie entree een verrijking betekenen van de wijk, verbetert het aangezicht van de thans onverzorgde groenstrook en er ontstaat meer veiligheid doordat er dan ‘legale’ loop is vanuit de wijk. Het feit dat er een pad is ontstaan, bewijst ook dat er wel degelijk mensen lopen, al dan niet vanuit de Prinsessenhof.

Hoe fijn zou het zijn voor iedereen om zo vanuit de wijk het bos in te lopen? Helaas kwamen deze inzichten tijdens de bijeenkomst niet goed tot hun recht en is er uiteindelijk besloten alles bij het oude te laten..liever wachten op een 10e keer dat het hek wordt opengeknipt?

Meer loop, meer sociale controle, geen rommelige aanblik meer, het zou zomaar een mooi idee kunnen zijn! Een positief initiatief van LNH en wellicht in de toekomst alsnog een kans voor de Prinsessenhof?