De ontmoeting

Als jonge vrouw kwam ik wel eens bij een gezin thuis, waarvan de vader Alzheimer had. De familieleden om hem heen praatten vaak alsof hij er niet bij was. Ik voelde pijn. Ze spraken over ‘hem’ of ‘hij’ en knikten dan zijn kant uit alsof hij er niet was. Maar als ik in zijn ogen keek, wist ik dat ‘hij’ er gewoon wel was. Dat deze ‘hij’ invoelend, intelligent, sensitief aanwezig was. De term ‘bewustzijn’ kon ik er toen nog niet aan geven, maar nu krijgt dat wat meer betekenis.

De afgelopen maanden mag ik regelmatig een hoogbejaarde dame met Alzheimer een metamorfose massage geven. Voorover gebogen schuifelt zij aan de hand van haar liefdevolle dochter de massage ruimte in. Haar fysieke gestel neemt langzaam steeds meer af en haar woorden zijn vaak warrig, net zoals haar blik. Op de massagetafel ontspant ze al snel en na verloop van tijd ontstaat er een diepe rust in haar. De liefdevolle en aandachtige aanraking van een metamorfose massage heeft een heilzaam effect. In de stilte die zich aandient, verdwijnen de sluiers die voor het bewustzijn zijn geschoven en er ontvouwt zich een diep contact, waarin geen woorden zijn, geen gedachten, alleen maar zijn. Samen zijn in liefde.

Tegen de tijd dat de metamorfose massage wordt afgerond, slaat zij haar ogen op, die nu helder kijken. Ze zucht en haalt diep adem en zegt duidelijk en bijna verontschuldigend: ‘Ik kan de woorden de laatste tijd niet meer zo goed vinden maar wat was dit een mooie ontmoeting.’ De liefde straalt uit haar. Op haar gezicht glijdt een warme glimlach en ze knijpt stilletjes in mijn hand. Dankbaar kijk ik in haar ogen. Dankbaar voor haar vertrouwen en dankbaar dat zij mij laat ervaren waar en hoe we elkaar echt ontmoeten.

Het moment glijdt voorbij en hoewel we beiden ervaren hoe de sluiers zich langzaam vormen, verdiept zich de verbinding.

  29/11/15

Delen

Hoe belangrijk is het om het leven te delen? Vreugde en verdriet in alle volheid te voelen? Twijfels te onderzoeken? Dromen na te jagen? Hartstocht te uiten? Elke dag dankbaar te beginnen en te eindigen?

Afgelopen week hebben we afscheid genomen van drie lieve mensen om ons heen, drie lieve mensen die anderen om hun heen diepgaand hebben aangeraakt, die midden in het leven hebben gestaan. Mensen met emoties, verlangens, behoeftes, angsten, net zoals jij en ik. De afgelopen dagen werden een aaneengeregen strengel van liefde en wat steeds terugkwam waren diepe gevoelens, zo goed mogelijk in woorden gevat. Liefde voor hun partner, kinderen, familie en vrienden. Kracht om uit de diepste dalen te kruipen. Moed om de zwaarste beproevingen te doorstaan. Schoonheid, waarmee ze hun leven hebben gevuld. Warmte, die ze hebben uitgestraald op hun omgeving. Inspiratie, die ze voor velen zijn geweest…simpel door te zijn wie ze zijn.

Tranen van diep verdriet mengen zich met tranen van geluk. Woorden van onmacht wisselen af met woorden van dankbaarheid. Gevoelens van verlies worden verzacht door warme herinneringen, die blijvend in onze harten zijn opgeslagen…als kleine geschenken rusten ze daar, als een onuitputtelijke bron.

Met dikke ogen slaan we onze armen om elkaar heen, delen we het verlies, verwarmen ons aan elkaar en dragen we vanuit ons hart het diepste leed met elkaar, door elkaar, voor elkaar..in ongekende eenvoud en eenheid.

Het verlies maakt ons stil, stiller dan we ooit waren en vanuit die stilte klimmen we weer op, naar de volheid van het leven..elk moment dat we met elkaar hebben, is kostbaar, is uniek en het lijkt me alsof we steeds weer een kans krijgen. Hoe stiller het is des te meer wordt het zichtbaar, tastbaar, voelbaar..de tijd die we in dit leven met elkaar hebben, is ons gegeven..elk moment is als een persoonlijke uitnodiging dit kostbare leven met elkaar te delen in liefde en licht.

1/11/12