En daar, daar wordt mijn blik gevangen. Een ogenblik. Door een paar gitzwarte ogen.
Die ogen en de mijne wenden zich ook weer af en ik loop door. Maar binnen een seconde wordt mijn blik weer gevangen. De ogen naderen en dan staat hij voor me. Onbekend, lang, jong, breed, aantrekkelijk. Breed glimlachend, naar mij.
'Ik moet gewoon even kennismaken' klinkt het donker en melodieus en hij steekt zijn hand uit. Een fractie van een seconde kijk ik hem verbluft aan en dan voel ik een lach in mijn buik en met de vraag 'hoezo?' in mijn hoofd, steekt mijn hand zich volautomatisch uit.
'Hi, ik ben Leroy'.
'Gwendolin' zeg ik keurig opgevoed als ik ben.
'Wow, wat een mooie naam! Wat een mooie vrouw. Verliefd? Verloofd? Getrouwd?', vraagt hij terwijl hij zijn Maclean-witte-tanden bloot lacht.
'All of the above', zeg ik blij en denk aan mijn mooie man en moet nu al lachen bij het idee van zijn gezicht als ik hem dit vertel en ik weet al precies wat hij gaat zeggen.
De lachbui kruipt omhoog. 'Wow', herhaalt Leroy, 'en jammer, want anders had ik het wel geweten'. De lach bereikt nu mijn gezicht en mijn buik begint te schudden. Ik zie mezelf daar staan met mijn voeten stevig in mijn warme winterlaarzen, een warme sjawl om mijn nek, mijn winterjas en mijn benen in een groene mallot, die er mallotig onder uit steken.
'Wat denkt die snuiter, mijn zoon kan hij zijn; ik ben minimaal 20 jaar ouder. Misschien moet hij mijn multifocale glazen even lenen?'. Kennelijk leest hij mijn gedachten. 'Geloof je mij niet? Je bent echt een prachtvrouw' en hij stapt nu echt in mijn ruimte.
Het moet echt niet gekker worden. Hij laat zich niet makkelijk afschepen en ik laat hem nu maar mijn ring zien. De gouden band heeft effect en terwijl hij zich omdraait en nog een keer diep zucht, verdiep ik me in de uien. Scherp zijn ze! Zelfs zonder ze open te snijden, biggelen de tranen over mijn wangen. Maandag in de bonus!
