TimonLive 4

Een update van Timon! Mijn Poolse vriend.

Eerst begreep ik er de ballen van: Mijn vriendin Hanty blijft maar enthousiast blaffen tegen een boom. Geen idee waarom, maar ik ben gewoon een trouwe vriend en ik blaf natuurlijk solidair mee. Kan mij het schelen dat er een eekhoorn in die boom zit: blaffen is gewoon leuk en ik voel me dan reuze stoer. Punt.

En ik volg mijn vriendin ook trouw als ze rare sprongen maakt door het gras en dan in één keer een muisje of molletje te pakken heeft. Daar heeft ze mijn interesse wel mee gewekt...Baasje wordt dan boos en vrouwtje gruwelt, maar die begrijpen niet wat een feestmaal dat is. Likkebaardend heb ik de tactiek van Hanty op de voet gevolgd. En als niemand op mij let dan oefen ik me gek: met mijn onhandige lichaam tracht ik dan elegante sprongen te maken of ik sta minuten lang met gespitste oren (wat helaas nét niet lukt) roerloos naar het struikgewas te staren. Het zag er wellicht wat komisch uit, maar geloof me: het was voor mij een bloedserieuze zaak. I am a dog on a mission. And my mission is a mouse. Eindelijk na maandenlange oefening, had ik mijn eerste muis te pakken. Een hele vette. De verhalen van Tom and Jerry verbleken hierbij. Baasje was echt verbijsterd. Je had zijn gezicht moeten zien. Ik was zelf ook wel wat verbaasd en ik stond wat onhandig met die muis in mijn bek. Loslaten geen optie, dus voorzichtig opgepeuzeld. (Gelukkig was het vrouwtje er niet bij.)

Ondanks mijn respectabele leeftijd, ontpop ik me alsnog tot ware jachthond en dan kun je ook best wel een paar uur verdwijnen in het bos, zonder te reageren, gewoon jagen, samen met mijn ongelooflijk stoute en eigenzinnige vriendin en thuiskomen als ik dorst heb. Baasje en vrouwtje zijn not amused over dit laatste dus daarom ben ik ze een beetje aan het versieren. Jarenlang mochten ze namelijk niet aan mijn buik komen maar sinds kort vind ik dat niet meer eng en nu krijg ik er maar geen genoeg van. Ik ga lekker breeduit op mijn rug liggen en deze troef kan ik nu mooi uitspelen. Ze eten eigenlijk uit mijn hand.

Mijn kleine Ninja-vriendin raakt nog steeds niet onder de indruk van al mijn mannelijke verworvenheden. Ze jaagt me nog steeds uit mijn mand als ik lig te slapen en ze vertelt me nog steeds dat zij het eerste te eten krijgt. In mijn muis heeft ze ook al geen interesse. Alleen als ik uren wegblijf, raakt ze wel wat onrustig. Dat zie ik dan maar als een goed teken en soms...heel soms...kruipt ze tegen me aan en dan zucht ik zooooo diep dat iedereen hier smelt.

High Five!

Eens in de zoveel maanden is er een update over mijn hondenvrienden: Ninja, Timon en Hanty. Timon is geadopteerd via de Stichting Vagabond Pets uit Polen en Hanty via My Martin uit Rusland. 

Lees hier TimonLive 1, TimonLive 2 en TimonLive 3.

AARDEN? Da's best aardig!

Gegrond zijn, geaard zijn, present zijn. Wat is dat eigenlijk?

Echt verbonden zijn met jezelf, met de omgeving, dat is nog best een kunst! Als je gegrond bent dan heb je automatisch ook beter contact met het leven om je heen. Dan kun je beter anticiperen op situaties die zich voordoen en ben je letterlijk en figuurlijk in evenwicht. Klinkt logisch en simpel. En toch verliezen we dat gegrond zijn makkelijk en verdwijnen we in de wereld van plannen, vooruitzichten, agenda's, afspraken etc. en missen we het moment, het nu.

De onafgebroken maalstroom van gedachten houdt ons aardig bezig. Maar is dat wel zo aardig?

Onlangs liep ik in het bos en ik zag een jonge vrouw achter een wandelwagen. Naast haar liep een hond, die met de riem zat vastgebonden aan de wagen. De jonge vrouw rookte een sigaret en met diezelfde hand hield ze haar telefoon vast. Af en toe stond ze een aantal minuten stil om op haar telefoon te kijken of een trekje te nemen terwijl hond en kind geduldig wachtten. Toen mijn honden de geur van haar hond oppikten, renden ze vrolijk op hem af en er volgde een luidruchtige 'honden'begroeting. De hond aan de riem had al eerder alarm geslagen, maar zijn vrouwtje merkte dat niet op. De hond kon geen kant op en gaf een ruk aan de kinderwagen. Moeders schrok zich een hoedje. Sigaret en telefoon vlogen door de lucht. Best komisch. Het mooie was, dat de peuter in de wagen onverstoord bleef; die had de honden al lang zien aankomen en keek hooguit verbaasd naar het ontstane tumult om zich heen en stak zijn handjes in de lucht. Foeterend herpakte de jonge vrouw zich en liep mokkend weg.

Dit tafereeltje - waarin we ons allemaal wel in meer of mindere mate herkennen - laat zien hoe we in ons dagelijks leven in de wereld van gedachten kunnen vertoeven, ons niet bewust zijn van alles om ons heen. En tevens laat de peuter en de hond zien hoe je in verbinding bent met zowel jezelf als je omgeving.

De peuter kijkt, observeert, voelt, ziet, proeft en het lichaam reageert daar vanzelf op.
Dat is presentie, dat is gegrond zijn, dat is geaard zijn.

en dat is best aardig.



Lees op www.silent-touch.nl meer over workshops aarden en gronden.