Liefde is…

Liefde is kijken naar de vogels in mijn tuin die elke dag om het voederhuisje heen fladderen en allemaal hun graantje meepikken.

Liefde is het voelen van de poot van mijn Poolse asielhond waarmee hij vraagt: "vrouwtje, aai je me alsjeblieft nog een keertje?"


Liefde is pijn in mijn buik krijgen van het lachen om een grappig filmpje van mijn oudste dochter die mij toezingt op haar Eigen Wijze.

Liefde is een berichtje ontvangen dat onze jongste zoon weliswaar in cultuurshock verkeert, maar desondanks samen met zijn vriendin als 'vlinders door Praag fladderen'.

Liefde is dat onze andere zoon denkt dat Praag 'toch in Denemarken ligt?' en als hij dit nakijkt op Google maps er een wereld voor hem open gaat.

Liefde is dat ik naar het gekeuvel van onze jongste dochter mag luisteren die samen met mijn man allerlei wereldse zaken doorspreekt.

Liefde is dat mijn schoondochter me succes wenst bij 'mijn' eerste optreden waar ik uiteindelijk helemaal niet ben geweest omdat de griep me heeft gevonden.

Liefde is te vernemen dat ik werd gemist.

Liefde is me bewust worden van mijn grieperige lichaam dat haar best doet beter te worden.

Liefde is het wonder van het leven te mogen zien.

Liefde is de gulle gave mogen zien en kunnen ontvangen die het leven me elke dag opnieuw aanbiedt.

Liefde is steeds dieper beseffen dat het Leven Liefde ís,

een wonder is...

een mysterie is,

een kostbaar geschenk is,

dat gekoesterd en gevierd mag worden.

Aanwezig, vibrerend, uitnodigend

Always Present...How can we not see it.....?

VeggieGwenLiveChallenge for my (Animal) Friends

Lieve dieren van de wereld,

Er was deze week weer een crisis uitgebroken. Het bericht van WakkerDier dat er 150.000 kippen en 31.000 ganzen werden ‘geruimd’ gaf me kippenvel en goose pimpels. Ik krijg het leed met moeite van mijn netvlies en in mijn hart knaagt de pijn. Ik ben er helemaal klaar mee…ook met mezelf.

Te vaak lees ik berichten dat jullie opgestapeld staan in megastallen, kippenfarms en kweekvisvijvers. Dat er ziektes uitbreken, dat wij jullie mishandelen, scheiden van jullie moeder, ondeugdelijk transporteren. Dat we jullie uitmelken, met of zonder geweld vol mesten. Dat we jullie inspuiten met antibioticum en andere narigheid. Dat we tonnen bijvangst ‘doordraaien’ en dat we onszelf dan helemaal niet doorgedraaid vinden. Dat we jullie slecht behandelen gedurende jullie  ‘leven’ en dat we jullie afslachten of jullie nu willen of niet? Gewoon omdat wij vinden dat we er recht op hebben? Jullie snappen er natuurlijk niets van en ik steeds minder. Het evenwicht en gezond verstand is doorgeslagen naar overconsumptie en harteloosheid. Mijn reactie bij het lezen van zo'n bericht is altijd hetzelfde:‘Het is zo makkelijk op te lossen als we vegetarisch worden’. 

Helpt het jullie als ik zeg dat ik al een tijdje flexitarër ben? Helpt het jullie als ik bij de scharrelslager vlees koop of vis met een keurmerk? Weten jullie niet wat een keurmerk is? Dat is een merk dat door mensen bedacht is en dat gaat over de kwaliteit van het product. Maar eigenlijk is het een etiket voor 'beleefd de andere kant op kijken', waardoor ik mezelf een ietsjepietsje minder schuldig kan voelen, maar het is ronduit hypocriet gedrag. En dit helpt jullie niet.

Een opmerking van een wijze heer G.B. Shaw (1856 – 1950) “Animals are my friends...and I don't eat my friends.” echoot steeds vaker door mijn hoofd en ik weet dat vegetarisch worden de enige manier is waarop we dit aanhoudende leed kunnen oplossen.

Na het laatste drama voor de kippen, de 400.000 eieren en miljoenen kuikentjes ben ik mijn eigen VeggieGwenLiveChallenge begonnen. Dat is het minste dat ik voor jullie kan doen. Voor mij geen vlees meer en ik nodig iedereen uit om mee te doen. Doe mee of help me met een lekker vegetarisch recept!

Als een vlinderslag uiteindelijk een orkaan kan veroorzaken aan de andere kant van de wereld, dan kan mijn challenge toch de wereld veranderen?

I see you, I feel you, I hear you and I love you

Vrij als een vogel of Vogelvrij?

Een paar keer per week rijd ik langs de vaart bij ons op het dorp. Toen ik vandaag bij het stoplicht moest wachten, zag ik twee oude bekende. Die twee zitten daar wel vaker. Soms zitten ze aan deze kant van de vaart en soms aan de andere kant. Ze wijken niet veel van elkaars zijde en ik zie ze regelmatig dicht tegen elkaar aan zitten. De één leunt dan lief tegen de ander aan met het kopje op de schouder van de ander gevleid. De aanblik ontroert mij elke keer weer opnieuw.

Ik kan mij zo voorstellen dat ze al jaren bij elkaar zijn deze twee. Ze staan erom bekend dat ze monogaam leven en die verknochtheid stralen ze dan ook duidelijk uit. Ze zijn zich er niet van bewust dat ik ze zo vaak bewonder. In hun innige omhelzing, in hun eenvoud, in hun toewijding naar elkaar, in het gezamenlijk zitten. Zonder meer. Ze houden zich niet bezig wie er naar ze kijkt. Of ze de goede kleuren dragen of het mooiste huisje hebben. Geen zorgen dat ze te laat komen of dat er een regenbui aankomt. Ze zijn gewoon zichzelf, meer niet. De fietsers, de automobilisten gaan onopgemerkt voorbij. De enige keer dat ze van elkaars zijde wijken, is als er zorg is voor de kleintjes of als ze links of rechts een graantje kunnen pikken.

De eenheid, de kracht, de toewijding en de liefde die als vanzelfsprekend van dit paar afdruipt, raakt me diep.

Als ik wat later op mijn werk aankom en de krant opensla, lees ik dat de ‘plezierjacht’ weer is geopend. Geopend op dit stel. Ze zijn letterlijk ‘vogelvrij’ verklaard.

Mensen kunnen blijven jagen voor het eigen plezier totdat wij (en zij) er bij neervallen, terwijl we juist niet liever willen dan zelf zo vrij zijn als een vogeltje. De duif staat symbool voor o.a. vrede, liefde en trouw. Dat we dat als mens met plezier najagen, begrijp ik goed; dat we daar kogels bij gebruiken, iets minder.

Overgave

Wanneer we zijn als de rivier

die niet terugkeert naar wat ze is gepasseerd

noch vooruit loopt op wat komen gaat.

Dan zijn we als het water.

Vrij, vol van beweging en kracht

Dan zijn we het leven zelf.

Ieder moment nieuw.

door Sandra Rodenburg (13 oktober 2014)

TimonLive 3

Het wordt weer eens tijd voor een update. Ik heb er een zusje bij. En niet zomaar een zusje… Een Russisch zusje! Ze heet Hanty. Hanty zat in een Russisch asiel, waar de omstandigheden niet zo best waren. Mijn baasje vond dat zo zielig voor Hanty dat hij haar moest adopteren. Hij was op slag verliefd geworden op deze mooie Russin. Een maand geleden is ze met het vliegtuig naar Nederland gekomen en hebben mijn baasjes haar opgehaald van Schiphol. Dat was me een verandering.

Flexibel als ik ben, heb ik me direct aan dit nieuwe vriendinnetje aangepast. Eigenlijk heb ik nu een harem om me heen. En dat bevalt me prima. Met Ninja was het wel anders. Ninja moest veel meer wennen aan de situatie: die heeft een paar dagen lopen grommen en brommen en ze was bij het wandelen niet vooruit te branden. Ze lag maar heel stil en verdrietig op haar mandje en hield van een afstandje alles scherp in de gaten. Je kan wel stellen dat ze er niets aan vond.

Hanty won al snel met haar mooie ogen de harten van alle gezinsleden. Ze is hartstikke mooi en ontzettend lief; ze is heel groot en heeft hele lange benen. Bij haar vergeleken ben ik maar een soort dikke worst. Maar het baasje zegt dat hij dol is op dikke worst.. Het leuke aan het nieuwe vriendinnetje is dat we allemaal weer nieuwe training krijgen. Dus de koekjes vliegen me om de oren en zo blijf je natuurlijk ook een dikke worst. Nu ben ik aan de lijn..

Gelukkig bleek Hanty ook heel erg lief voor Ninja en na anderhalve week begon Ninja een beetje te ontdooien. Inmiddels zijn we een paar weken verder en is alles koek en ei. We hebben allemaal ons eigen plekje gevonden en er is een mooie balans. En ik kan de nieuwe hond alles leren: niet alleen de goeie dingen maar ook de slechte dingen. Een van de leukste dingen hier is dat er één keer in de week een kaasboer aan de deur komt. En als we alle drie maar hard genoeg blaffen dan krijgen we alle drie een heel groot stuk kaas. Het liefst rijden we met deze meneer mee de hele wijk rond maar dat mag niet helaas. Eén van de slechte dingen is dat ik het leuk vind om te blaffen als er iemand binnenkomt. Hanty snapt dat gelukkig want die blaft nu vrolijk met me mee. Ook midden in de nacht als één van de kinderen thuiskomt. En dan doen we het gewoon nog een keertje over als de buurkinderen thuiskomen. En we doen het nog een keertje over als de postbode ‘s ochtends vroeg de krant komt brengen. Knap hè?! Het baasje denkt daar anders over en denkt nu dat hij de oplossing heeft gevonden door mij te beschieten met een waterpistool. Alsof dat mij bang maakt….
.
Het leven is heerlijk: ik ga elke dag wel drie keer wandelen; ik heb lekker eten en drinken en ik word heel veel geknuffeld door de baasjes. Het vrouwtje zegt altijd tegen me dat als ze mij knuffelt, dat ze dan alle eenzame dieren in de wereld knuffelt. Dan snap je wel hoe veel en vaak ik word geknuffeld!

Soms gaan we naar het strand en dan jaag ik achter alle vogels aan. Moe en voldaan kruip ik dan in mijn mandje dicht tegen mijn vriendinnetje Ninja aan en slaak een diepe zucht van blijdschap en ontspanning.

Lieve Stichting Vagabond-vriendjes, ik wens jullie allemaal gouden mandjes en voor alle vrijwilligers van de stichting: een woef woef woera!

Waarom lijk ik niet wat meer op mijn moeder?

Peinzend kijk ik in mijn keukenkastje. Ik dacht toch echt zeker te weten dat ik nog macaroni in huis had. Maar nee. Ik zie wel tien verschillende aangebroken zakken pasta, een paar blikjes tomatenstukjes, vijf soorten olijfolie, sesamolie, notenolie, drie soorten azijn, dure risotto, goedkope risotto, bouillonblokjes, drie verschillende potten mayonaise, een cakeblik, een staafmixer, twee soorten koffiefilters (terwijl ik al jaren zo’n espresso-apparaat heb), olijven in blik, zeezout, gewoon zout, tosti-ijzer, blikjes vis, zakken ongezouten noten. Kris kras door elkaar. Dat is slechts in één kastje van 55x55x55. Bijna knap.

Waarom lijk ik niet gewoon wat meer op mijn moeder? In mijn moeders keuken staat er niets meer dan strikt noodzakelijk. En van alles twee. Eén om te gebruiken en één op voorraad. Simpel. En het staat ook allemaal keurig in een rij achter elkaar. Twee pakken koffie, twee pakken thee, twee pakken spaghetti, twee flessen olijfolie. Een soort van Ark van Noach dus, maar dan zonder het 'vermenigvuldigt u', zoals in mijn kastjes kennelijk wel het geval is. Nee, in de keuken van mijn moeder is geen overdaad, geen zal-ik-dat-ook-eens-proberen-product. Ik bedoel zo’n product dat na verloop van tijd altijd achterin een kastje verdwijnt waar het wacht tot het over de datum is en wat dan vervolgens in de afvalbak verdwijnt.

In mijn eigen keuken staat alles door elkaar en ik ben vaak van alles kwijt, terwijl ik geblinddoekt nu nog steeds weet waar in mijn moeders keuken het uiteraard hergebruikte jampotje staat met de elastiekjes, waar het aardappelschilmesje ligt, waar het zout staat. Er staat niets te veel en niets te weinig. Haar gootsteenkastje met maar één fles afwas- en schoonmaakmiddel en de altijd aanwezige Biotex-blauw staat in schril contrast met de mijne.

In haar pannenlade staat elke pan op een keukenpapiertje, schoon, gereed voor gebruik: vier pannen, één koekenpan en één braadpan. Meer is niet nodig.

Zucht.

Gelaten kijk ik nogmaals in mijn keukenkast en besluit alle restanten van de pasta bij elkaar te knikkeren. Ziet mijn kastje er direct ook wat opgeruimder uit.

Hadden ze geen liedje kunnen maken: ‘Mama, ik lijk steeds meer op jou’??

Jaloezie

In één keer stond ze voor mij.
Onaangekondigd.
In vol haar glorie. In vuur en vlam.
Trillend, woest, heftig en verpletterend.
Niets ontziend.

Pijnlijk en precies stak haar dolk recht in mijn hart.
Brandend, razend.

Ik was haar bijna vergeten, maar de herinnering kwam direct tot leven.
Verlammend, onredelijk, aanwezig, vurig, verscheurend.

Even voelde ik de weerstand en de projectie komen vanuit het diepst van mijn structuur, dat het toch altijd door die ander komt. De waarheid fluisterde net op tijd in mijn verlangende hart:

Wat kan ik anders doen dan haar in mijn armen sluiten?
Haar verdriet te aanvaarden en te laten smelten in mijn hart?
Haar ongebreidelde woede uit te laten razen totdat er niets meer over blijft om uit te razen?
Haar verblindende vlammen te doven in de zee van mijn tranen?
Haar lust naar macht te ontvangen in mijn machteloosheid?
Haar te aanvaarden, zoals zij is, in mij.

En toen gezien was, wat gezien mocht worden - loste ze op.
Net zo onverwachts als ze kwam.
Voor nu.

Kalf of Koe?

http://www.dichtbij.nl/zuid-kennemerland/regio/artikel/3618089/kalf-of-pink3f.aspx

Koetjes en kalfjes

Hoeveel adem verspillen we door te praten over koetjes en kalfjes? En ik bedoel nu niet de echte koeien en de echte kalven, want daar zouden we juist meer over mogen praten. Over hoe de kalfjes één dag na hun geboorte bij hun moeder worden weggehaald om in kille stallen eenzaam te wachten op een smakelijke marinade. Of over de koeien die levenslang in megastallen staan, geen daglicht zien en/of beweging hebben om eveneens een vaak on’mens’elijke weg naar de supermarkten te ontvangen  met de twijfelachtige eer als aanbieding van de week te eindigen. 

Nee, dan kunnen we toch beter praten over ‘koetjes en kalfjes’. Over hoe het met ons gaat en dat we dan knikken dat het best goed gaat terwijl we eigenlijk in oorlog zijn…in oorlog met onszelf, met een ander, met de omgeving, met de wereld, zonder dat we het natuurlijk willen toegeven, of willen weten, laat staan hardop zeggen.

Ik heb mijn eigen makke steeds beter in de gaten: Ik kan best praten over over koetjes en kalfjes, maar zwijg niet over de èchte koeien en de èchte kalven en de wereld om mij heen waardeert dat niet. Punt.

Het leven is perfect

Het leven is als een zorgzame moeder,
die je omarmt en beschermt
die je voedt en koestert.
die naar je luistert en jou echt hoort.

Het leven is als een sterke vader,
die je steunt als je bang bent
die je uitdaagt als je draalt
die je een duwtje in de goede richting geeft.

Het leven is als een onschuldig kind
dat naar je lacht
met open hart
dat naar je kijkt
zonder verwachting, zonder oordeel, vol vertrouwen, met een open hart.

Het leven is het liefdevolle hart van ons bestaan.
Ze wijst je de weg.
Ze legt op het juiste moment obstakels voor je neer, zodat je ervan kunt leren.
Soms doet dat pijn, soms geeft het vreugde, soms geeft het inzichten,
Het laat je nooit in de steek.

Het leven is zo intelligent.
Daar hoef je niet aan te twijfelen.
Je hoeft niet te weifelen.
Je hoeft je alleen maar over te geven.
Over te geven aan Dat wat er op je weg komt, op je pad staat,
om ervan te proeven en  te leren, van te huiveren of te genieten, in te rusten, mee te zijn.
Het leert je, het wijst je en troost je, het warmt je, het omvat je.

Jij leeft niet het leven. Het leven leeft jou. Het is perfect.

Wakker worden

Ik hoop dat jij ooit zal ontwaken,

ontwaken uit jouw diepe, diepe slaap.

Wakker zal worden en zal zien,

zal zien en voelen.

Dat jouw licht van binnen nooit meer zal slapen.

Dat je zal zien en voelen,

wie ik was,

en wie ik ben,

en zal zien dat ik

en mijn licht

helemaal niet zo donker was

als jouw diepe, diepe slaap.

-- Lizeth van Son --

Ik wou dat ik kon varen..

Pling..mijn mobiel gaat af..heel vroeg in de ochtend..wie appt mij nu zo vroeg?
Slaperig grijp ik naar mijn bril en lees het berichtje van mijn dochter. Na de eerste regel zit ik al op het randje van mij bed...en ik mag dit zo maar delen:

Ik praat met je 

en alle woorden die ik jou vertel 

gaan de lucht in.

Ik zie ze dansen om jouw hoofd

om jouw gedachten.

Jouw gedachten die ergens anders heen varen.

Ik wou dat ik kon varen.

Dat mijn gedachten konden varen 

naar een plek waar die van jou niet zouden zijn.

-- Lizeth van Son --

De Familiecode in 120 woorden

Best een uitdaging om niet meer dan 120 woorden te gebruiken voor een blog.
Gelukt!

De familiecode

Klaarwakker

Wakker. Klaarwakker. Fluitend word ik wakker.

Ik luister naar de eerste vogel, die zich exact om 4:30 uur laat horen. Zonder gene, zonder terughouden, zonder zich te bekommeren hoe hij fluit of dat hij op tijd is. Hij fluit omdat het tijd is. Hij fluit uit volle borst. Hij fluit mij. Hij fluit mij wakker. Het leven borrelt in mij op en ik kan niet meer blijven liggen.

Binnen een paar seconden wordt deze vroege vogel bijgevallen en al snel is het een compleet orkest. Mijn achtertuin is omgetoverd tot concertgebouw en ik zit op de eerste rang. De vogels spelen een spel van vraag en antwoord, van aarzelend zacht naar aanzwellend overtuigend. Teder en hartstochtelijk tegelijk. Ieder zingt zijn eigen lied, langzaam versmeltend tot een vloeiend geheel.

Welke dirigent leidt dit lieflijk spektakel?
Hoe is dit gecomponeerd?
Uit welke bron barst dit geluk?

Het hele leven fluit en roept om wakker te worden en uit volle borst mee te fluiten, ieder op zijn eigen wijze, op zijn eigen toon. Elke noot als een Ode aan het Leven.

De stilte maakt dat ik haar hoor.

De stilte maakt dat ik het hoor. De strakblauwe hemel zet me alleen op het verkeerde been. De voorjaarszon verwarmt de aarde. Het kan niet regenen en toch hoor ik de druppels vallen. Een onafgebroken getik maakt dat ik onderzoekend omhoog kijk. In opperste verwondering steek ik mijn handen omhoog en hef mijn gezicht op om de druppels te ontvangen. Maar er komen geen druppels.

Ik luister dieper en zoek in de toppen van de bomen naar datgene dat ik hoor. Ik ken het geluid niet. Het is helemaal nieuw. Dan in één keer hoor ik het grote wonder. Ik hoor het openbarsten van de natuur. Het regent zaden. Mijn hart jubelt en gaat net zo open als de dennenappels hoog boven mijn hoofd.

Het voelt als een initiatie om getuige te zijn van dit wonder, dat er altijd al was en dat er altijd zal zijn: De rijpe zaden die barsten in de koestering van de warme zonnestralen.


Ik voel de zinderende kracht van Moeder Aarde. Haar veerkracht is ongekend. Zij is geduldig en tegelijkertijd een vloeiend ontwaken. De kracht uit haar schoot is dezelfde kracht die in ieder levend wezen is.

Behoedzaam loop ik op haar gras, haar aarde, haar bloemen en haar wortels. Ik zie hoe diep alles in haar geworteld is, zonder moeite, gewoon diepgeworteld.

Momenten verlies ik me in dit wonder en voel hoe wij in haar leven, bij haar gratie, door haar gaven.

De stilte maakt dat ik haar hoor.

Broedende meerkoet verovert de Quirinus

Twee jaar geleden zag ik met grote ontzetting hoe een medelid van de watersportvereniging, waar ik destijds lid van was, zonder blikken of blozen een meerkoetennest compleet met koet en eieren met een pikhaak van zijn achtersteven verwijderde. In het bijzijn van zijn kinderen gaf de man een dot gas om de laatste resten van het nest weg te spoelen, het gillende meerkoetenechtpaar (en mij) in volledige paniektoestand achterlatend.

Vandaag zag ik een kans om een soortgelijke situatie hopelijk tot een beter einde te brengen. Hopelijk is de eigenaar van deze sloep sportiever van aard! Lees hier het artikel op 'Dichtbij'.

Hosanna!

Uitgerekend op de eerste dag waarin de fysieke Zon helemaal losbarst en met haar stralen vele schaduwen laat verdwijnen, hebben wij andere plannen. Ik hoor de vogels hun vrolijkste lied zingen. Iedereen bereidt zich voor om naar buiten te gaan. Alle kinderen mogen vandaag ‘met-zonder-jas-aan’ naar buiten. De terrassen stromen vol met uitbundige mensen. Op deze zonnige dag staat bij ons een concert op het programma. En niet zomaar een concert. Het requiem van Mozart. De dodenmis. Een groter contrast is er bijna niet.

Terwijl het leven buiten ontwaakt, gaan wij naar binnen om ons met de klanken van de dodenmis te omhullen. We laten ons meevoeren door de zware klanken van het afscheid, de schrille noten van angst en verdriet, de ingetogen melodie van de vraag om vergeving van zonden en de harmonieuze trillingen van het verlangen naar het eeuwige licht.

Het dak van het Concertgebouw wordt verlicht door de warme lentezon en de deuren staan uitnodigend open. Ik val even stil bij het idee dat de gezondheid van Mozart tijdens het componeren van dit stuk snel achteruit ging en dat hij zelfs overlijdt voordat de compositie af is. Ik verbeeld me dat hij - terwijl hij de heilige woorden van het Kyrie Eleison componeerde (Heer ontferm u ), vergezeld werd naar de kleurrijke vormloosheid van de innerlijke werelden, waar het eeuwige licht op hem schijnt.

Uiteindelijk wordt in dat contrast, de harmonie zichtbaar.

Aansluitend zoeken we zeker een terrasje op, om het leven te vieren, ons te baden in het zonlicht en met een biertje te toasten op het leven. Hosanna!

1 + 1 = ik word oud

Enthousiast vertelt mijn jongste zoon – inmiddels ook alweer 21 jaar – dat hij morgen op zijn stage bij de sportschool een bootcamp heeft. ‘Wat is een bootcamp, schat?’

‘Mam, daarin ga je echt helemaal dood.’