Lichtpuntje (13)

Mijn zus en ik bellen elke dag met moeder. Zij in de avond en ik in de ochtend. De afgelopen weken klinkt de stem van moeder benepen en ze blijft haar boodschap herhalen:

'Ik heb er geen zin meer in. Van mij hoeft het niet meer. Ik heb er genoeg van. Ik heb een mooi leven gehad, maar het is nu welletjes.Geef mij maar een pil.' Het zou bijna zo'n foute smartlap van Hazes kunnen zijn. In een flits zie ik moeder en André samen in eenzaamheid hangen in een discotheek. Ondenkbaar, maar in mijn geest kan veel kennelijk.

Mijn moeder begrijpt maar niet dat ze nog steeds leeft. Van alle broers en zusters had zij de zwakste gezondheid en tot op de dag van vandaag blijft het haar verbazen dat ze de hongerwinter in 1944/45 heeft overleefd. En dat uitgerekend zíj nu maar niet dood gaat, dat vindt ze ronduit 'B E L A C H E L I J K'.

'Kind, ik heb alles gedaan! Wat moet ik hier nog? Ik heb niemand meer! Iedereen is dood!'

En dan gaan we zoeken naar de lichtpuntjes. 'Ho ho, wij zijn er nog toch? Straks komt er koffievisite en vanmiddag is er zingen in de zaal en morgen is er een uitje naar Urk.'

Een paar weken geleden konden deze lichtpuntjes haar nog wel opbeuren en nu ziet ze het als 'bezigheidstherapie' en afleiding van de naakte waarheid: Moeder ervaart een diepe eenzaamheid die met geen enkele bezigheidstherapie weg gaat.

Vaak vermande zij zichzelf weer en deed haar best om opgewekt en opgeruimd te klinken. Maar de laatste weken hangt er steeds vaker een sombere sluier over haar heen. Haar altijd rechte schouders beginnen te hangen, haar open blik verandert steeds vaker in een afwezig gestaar, haar frisse teint is vervangen voor een grauw masker en haar geest is regelmatig helemaal verward. Vasculaire dementie. Soms weet ik ook niet meer wat te doen of wat te zeggen, behalve te bevestigen dat ik haar hóór, dat ik haar begrijp en haar gevoelens respecteer.

'Mam ik hou van u'. 

Dan zakt de sluier en zegt ze: 'Dat is zo fijn te horen en ik hou natuurlijk ook van jou! Dank je wel voor je belletje. Daar knap ik zo van op! Dat is een klein lichtpuntje voor me.'

Dat een kort telefoontje toch een lichtpuntje mag zijn, maakt me elke dag dankbaar.
 

Meer weten over bewustwording: www.silent-touch.nl

Denk je aan gospel, dan denk je aan...?

Onze koordirigente brengt bij het opwarmen van onze stemmen vaak een eenvoudig liedje in. Dit keer het refrein van een gospelsong:
'It will get better, better
It will get better, better
It will get better
God is in control!'

Na de eerste inzingronde vraagt onze dirigente: 'Waar denk je aan bij gospel?'

Tja, denk ik aan gospel, dan denk ik aan God. Daar hoef ik niet over na te denken en dan ploeft het er ook uit:

'Aan God natuurlijk!'

De Naam hangt even stil in de ruimte en ik hoor hoe mijn spontane uitroep wat aarzelend eindigt in een sputterend vraagteken. Niet goed?? Misschien was Whitney Houston toch beter geweest?

De dirigente lost glimlachend het ongemak op met de bemoedigende woorden dat het natuurlijk prima is om aan God te denken maar omdat we in een koor zitten, we ook in 'zangtermen' kunnen denken. En ja, ze heeft gelijk! Het moment leent zich er natuurlijk helemaal niet voor om uit te zoeken wie, wát verstaat onder 'God' - als je dat al onder woorden zou kunnen brengen. 

Al snel klinken er andere opties, zoals zingen met vibratie (overigens een uitstekende andere naam voor God, denk ik in stilte) of rond en open. 

Zo gezegd zo gedaan en binnen de kortste keren zingen we uit volle borst, vol enthousiasme en ook nog driestemmig:

'BÈhehetter! BÈhehetter!

It will get bèhetter!'

Na drie knallende rondes merkt een medezanger droogjes op dat we ietwat klinken als een kudde mekkerende schapen. Terwijl ze het zegt, zie ik direct De Herder met zijn kudde schapen door de zaal lopen. Hoe ik ook mijn best doe, ik kan echt niet serieus blijven. Ik ben echt een verloren schaap.