Antwoord

Peinzend kijk ik over het weiland. Mijn blik gaat van links naar rechts. Het oude plastic bankje, waar ik op zit, voelt kil aan en ik schuif wat onrustig heen en weer. Ik kom graag op dit plekje, precies aan de rand van een bos met oude bomen met dikke grote stammen.  Verscholen tussen hoge heggen en struiken ligt een klein kerkhofje. Het bos ademt rust en veiligheid uit. Een klein paradijsje, gewoon om de hoek en nu zit ik daar … peinzend over iets dat al een tijdje mijn aandacht opeist.
​
Ik  weet niet zo goed wat ik moet doen. Alles lijkt al gezegd, alles lijkt al gedaan en toch is de situatie onveranderd. Nogmaals glijdt mijn blik over het weiland, zoekend naar wijze raad. Ik tuur wat in de sloot, hopend op een ingeving. Uiteindelijk sluit ik mijn ogen en luister naar het bos. Naar een kikker die zich - net als ik - warmt in de onverwacht warme zonnestralen van het najaar. Ik hoor ritselende blaadjes, een kastanje die neerploft en een trein die in de verte voorbij gaat. Alles lijkt op elkaar

‘Wie weet wat wijsheid is?’, vraag ik in stilte.

Na een tijdje voel ik dat er naar me gekeken wordt en draai me langzaam opzij. Een paar ogen kijkt me indringend aan. Wijze ogen. Rustige ogen. Alziende ogen. Ik merk op dat deze ogen al heel wat voorbij hebben zien komen.  ‘Hoe lang sta je daar al?’, vraag ik. Er komt geen antwoord, maar het lijkt wel of de blik nog indringender wordt.  ‘Wat zie jij dan allemaal? Wat denk jij? Wat weet jij? Wat zou jij doen?’. Op al mijn vragen komt geen antwoord. Onbewogen word ik aangestaard. Een blik zonder oordeel, zonder woorden. 'Wat zie je allemaal door die ogen?', fluister ik nog een keer. De stilte duurt voort en voort.

Soms is 'ik weet het niet' het enige antwoord.

afgestemd. Wat is het toch dat ik er maar niet uitkom?

Mond houden

Kwart voor acht zat ik in de trein afgelopen zondag op weg naar een tweedaagse training in communicatie. De avond ervoor was het laat geworden en ik stapte doelgericht de stilte coupé in zodat ik nog even rustig kon wakker worden. Ik nam me voor een uurtje te mediteren. Gewiegd op de kadans van de rails, viel ik kennelijk toch langzaam in slaap, want ik schrok me wild doordat de stilte met een oorverdovend:  'SCHGRAPP' werd verbroken. Ik viel bijna uit de bank van schrik en begreep niet waar ik zo abrupt van wakker werd. Ik zag niets of niemand. 'SCHGRAPP', klonk het na een paar seconde nog een keer. Iemand at duidelijk een appel. 'SCHGRAPP, SCHGRAPP, SCHGRAPP', het tempo werd behoorlijk opgevoerd en het eindigde na een aantal minuten in een gesmak en geknaag van jewelste. Ik merkte dat er een lichte irritatie in mij ontstond  en kreeg na verloop tijd de neiging een mep uit te delen. Hoezo stilte coupé? Godzijdank mocht ik overstappen.

Met hernieuwde moed volgde ik opnieuw de bordjes naar een stilte coupé. Deze trein zat veel voller maar ik ontdekte toch nog een plekje. Ik herkende in de dame tegenover me een mede-cursiste. Breedlachend begroette ze me en voordat we het wisten, raakten we verstrikt in een geanimeerd gesprek over de communicatie training, waar ook een medereiziger zich spontaan bij aansloot.

Na een paar minuten werd ik van achteren behoorlijk stevig op mijn schouders getikt en een dame met een van irritatie appelrood aangelopen gezicht boog zich woedend over onze leuning heen en beet ons nijdig toe:

'Jullie kunnen dan wel leuk een communicatietraining volgen, maar in een stilte coupé moet je vooral ​JE MOND HOUDEN!!'

en toen werd het toch nog even stil..

Petje pitamientje..

Winkelen is niet mijn favoriete bezigheid, tot teleurstelling van vooral mijn jongste dochter. Zij kan eindeloos snuffelen tussen kledingrekken, uitverkoopjes en snuisterijen. We hebben sinds kort een modus gevonden zodat we allebei toch kunnen genieten van de noodzakelijk aankopen, zoals bijvoorbeeld schoenen. Zij gaat wekenlang op zoek naar de perfecte schoenen en dan kom ik in beeld.

'Mam, ik heb ze gevonden'. Blij staat ze voor me. Met een gevulde portemonnaie gaan we op stap. Dit keer troont ze me mee naar een winkel waar ik zelf nooit naar binnen zou gaan: Een Gothic winkel met veel zwart en duistere printjes. Het lijkt mij altijd een beetje somber en zwaar.

Laverend door een bomvolle zaak met jurken met ritsen, broeken met veters, shirts met doodskoppen, petten met spookafbeeldingen en gerafelde handschoenen, belanden we achterin een winkel waar een allervriendelijkste jongeman haar lachend groet. Blij trekt mijn dochter de uitverkoren schoenen aan: zwarte kistjes. Ze staan haar gewoon ontzettend leuk! Stoere, stevige schoenen.

De achterwand van dat hele kleine winkeltje staat vol met dit soort schoenen in werkelijk zó veel verschillende kleuren, maten en soorten dat het mij duizelt. De één is nog leuker dan de ander en ik word steeds enthousiaster. Verbaasd vraag ik me hardop af, als in een zelfreflectie, waarom niet iedereen deze schoenen leuk zou vinden. Op dat moment verschijnt vanuit een donker hoekje een Petje Pietamientje, die mij met zijn blauwe ogen ietwat verbaasd aankijkt en dan klinkt zijn heldere stemmetje: 'Omdat iedereen anders is natuurlijk!'.

We barsten in lachen uit. Die kan ik mooi in mijn zak steken. Wie zei ook alweer dat een Gothic winkel somber en zwaar was?

Het klopt!

​Het Hart klopt

Onafgebroken, geduldig, in vol vertrouwen

slaat Ze mij gade,

volgt mijn daden,

observeert mijn gedachten,

beziet mijn tekortkomingen, mijn boosheid en irritaties,

absorbeert mijn verdriet, mijn wanhoop, mijn pijn,

deelt mijn vreugde, mijn blijdschap en mijn liefde.

Het klopt in jou, in mij, in alles.

Hoe kan ik missen, wat zo nabij is?

Het Hart klopt

in mij

aan mij

voor mij

steeds dringender

aanwezig

en laat me ervaren,

dat ik leef.

Een uitnodiging in overgave.

Wachten

Heb je enig idee hoeveel tijd er voorbij gaat met wachten?

Er gaat behoorlijk wat tijd voorbij met het eenvoudige wachten voor een stoplicht, op de trein, de bus, de tram of een file, een foutparkeerder, wachten om doorverbonden te worden. Soms urenlang.

Dan heb je het Wachten Op Een Ander. Sta je op het punt weg te gaan, moet er weer eentje plassen. Wil je net aan de koffie beginnen, moet er eerst nog even worden gebeld. Maak je precies een start met het opruimen van het archief, word je collega net weggeroepen voor iets anders. Nog even een sigaretje, nog even deze éne bladzijde lezen, nog even mijn andere jas aan, nog even iets van beneden halen.

Dan is er nog het Wachten Op De Ware Liefde òf wel negen maanden lang blij wachten of dat wachten op De Uitslag..

Vervolgens is er nog een ander soort wachten. Het Wachten Tot De Dag Van Morgen, totdat het beter gaat, tot de omstandigheden beter zijn, totdat er meer tijd is, totdat er meer geld is, totdat we sterker zijn, ouder, mooier, dunner, dikker....vul maar in.

Zo stond ik laatst met mijn fiets tezamen met een rij mensen voor een stoplicht. Ik vind zelf 'wachtlicht' toepasselijker. Iedereen stond te wachten en keek gebiologeerd naar de lampjes die één voor één doofden .. tik .. tik .. tik .. tik.. net zoals de tijd voorbij glijdt .. tik .. tik .. tik .. tik .. en vlak voordat het op-één-na-laatste lampje uitdoofde, kwam iedereen als in één lichaam in beweging. Geprogrammeerd.

Missen we nu te luisteren naar de vogels? Horen we de wind nog ruizen? Zien we de opkomende zon en de vallende blaadjes nog wel? Vergeten we niet de herfstachtige geur op te snuiven en te genieten van juist dit moment? Wachtend op een volgend moment? Is dit moment niet goed genoeg? Hebben we nu werkelijk een groen licht nodig om te stoppen met wachten? 

Mediteren: Fasten your seat belts!

Mediteren. Het is IN. Het is HOT.

Een goed begin is te onderzoeken waarom je wil mediteren? Wat is jouw reden? Doe je het ter ontspanning? Om beter te slapen? Om meer innerlijke krachten te ontwikkelen? Of om invloed uit te oefenen? Gewoon omdat het hip is? Misschien omdat het schijnt te helpen bij een burnout? Allemaal zinvolle redenen. Het kan ook zijn dat er geen reden is, maar meer een diep verlangen. Een verlangen naar het contact maken met je hart, je ziel, met God, met het Al of welke naam je ook wil geven aan de Grote Bron van Leven?

Hoe kun je je bewust worden van je fysieke lichaam, je emotionele/astrale lichaam en je mentale lichaam?  Zodra je meer bewust wordt van deze 'werelden', kun je een verdieping ervaren en kan het Leven door je stromen. En blijft het daarbij of is dit pas een voorzichtig begin? Het onderzoek begint bij jou!

Ik heb gemerkt dat elke meditatietechniek een unieke (uit)werking heeft op elk van deze werelden. Je kunt je voorstellen dat je met een visualisatieoefening een ander lichaam activeert dan met een grondingsoefening; een mantra reciteren heeft een andere uitwerking dan een loopmeditatie.

Het is dan ook een hele kunst om te onderzoeken welke meditatietechniek (op dit moment) het beste bij jou past. De vijver van meditatie is diep; de keuze is reuze: scholen, technieken, bijeenkomsten, stromingen. The Art of Meditation begint hier. Fasten your seat belts!

En de grap van elke meditatietechniek - hoe mooi, ingewikkeld of simpel dan ook - is, dat de techniek op een bepaald moment wordt losgelaten. Dat kun je niet eens zelf doen, dat gebeurt.

Waar begint meditatie? Adem in en uit, hoor en luister, kijk en zie!

Je hoeft nergens heen...rust in jezelf.

Hipster, wannabe hipster of modieuze halve hipster??

Afgelopen zondag zaten onze dochters aan tafel, nog even een snelle gezonde hap naar binnen werkend om 'even een bodempje te leggen' voor een feestje waar 'echt iedereen' naar toe gaat.

Het aanschouwen van het voorbereidende werk door deze drie dames is natuurlijk het èchte feestje. De één met make-up, de ander zonder. De één een wat nonchalante look (waar overigens zeer goed over is nagedacht) en de ander strak in de lak (waar eveneens goed over is nagedacht).

Het lijkt wel een kippenhok en waar ze maar niet over uitgesproken raken zijn de zogenaamde duckfaces. 'Ja mam, dat zijn vrouwen, die doen alsof ze een mond hebben zoals Kylie Jenner.' (nóóit van gehoord). De meisjes doen voor hoe dat eruit ziet: ze tuiten hun lippen overdreven en kijken er een beetje oenig bij. Het hangt een beetje tussen Betty Boop en Kim Bassenger in. Gelukkig, dat herken ik direct...dat deden wij ook toen we op school zaten.

Halverwege de maaltijd begint het ons te duizelen bij de ins & outs over de verschillen tussen een hipster, een wannabe hipster of een modieuze halve hipster en welke look bij wie hoort. Wie plateauzolen draagt of juist Nike-achtige schoenen, ronde zonnebrillen, shirtjurken en opgerolde broekspijpen en on top of the list: wie een konijnendansjes doet.

'Konijnendansje?' (ik leef echt onder een steen, geloof ik soms). Als we wat wazig beginnen te kijken, staat de jongste dochter op en laat als een volleerde danseres het konijnendansje zien. En ja, het ziet eruit zoals een konijn zou dansen. OMG...we liggen ondertussen onder de tafel van het lachen.

Het blijft ons onduidelijk of je nu beter hipster kunt zijn of juist niet dus mijn altijd praktische man vraagt voor de zekerheid uiteindelijk: 'Als je naar een feestje gaat, hoe kun je er nu eigenlijk het beste uitzien?'

Terwijl ze achter elkaar de kamer uit huppelen, ons bedwelmend met hun parfum en achterlatend in hun opgewonden energie, klinkt als uit één mond het verbluffende antwoord: 'Als jezelf natuurlijk!

Stilte is meer dan een woord

 Heb je wel eens opgemerkt hoeveel betekenissen één woord kan hebben? Alleen al zo'n klein woordje als 'zo' is al een aardig voorbeeld.

'Ik kom er zó aan'. 'Zo' kan inhouden binnen een minuut, maar ook binnen een halve dag of in het uiterste geval helemaal niet. 'Best' is ook zo'n geestige: 'Ik doe mijn best'. Wat de één ervaart als zijn best doen, ervaart de ander als er met de pet naar gooien. 'De honden uitlaten' varieert bij ons thuis van de achterdeur openen naar ons postzegeltje tot een strandwandeling van anderhalf uur en alle varianten daartussen in. Iets serieuzer wordt het als we gaan praten over woorden als eerlijkheid, liefde, trouw. Best leuk om daar eens mee te spelen en je te realiseren dat een woord meer is dan een samenstelling van letters alleen. Dat alleen al schept begrip en duidelijkheid in communicatie.

Onlangs tijdens een meditatieavond werd er aan iedereen gevraagd wat het woordje 'stilte' betekende. Met enige verwondering hoorde ik van elk iets anders: 'Verbondenheid. Rust. Sensitiviteit. Rijkdom. Vervulling. Gewoon stilte. Dat iedereen zijn bek houdt. Niets hoeven. Niets moeten. Stilte in mijn hoofd.'

Het woord 'stilte' is duidelijk meer dan een woord alleen. Het gaat voorbij een gedachte of een idee; het is méér dan alleen maar de afwezigheid van woorden of geluid. Stilte is meer een kwaliteit, een ervaring, een opluchting, een verlangen, een ontspanning en zoveel meer of minder...

Volgens mij kan ik er maar beter het zwijgen toe doen...

Empty nest of vleugels om te vliegen?

Kinderen 'vliegen' uit. Soms uit zichzelf en soms hebben ze een klein maar beslist duwtje nodig. De één gaat studeren, de andere werken en de volgende samenwonen. Meestal leven beide partijen er langzaam maar zeker naar toe..een natuurlijk proces. Onlangs op een zondag moest ik toch wel even een traantje laten toen ik redelijk onverwacht de zolder betrad en de half ontruimde kamer van mijn jongste zoon zag.  Op de grond lag zijn knuffel van lang geleden. Ooit schreeuwde hij moord en brand als deze knuffel even uit beeld was en nu ligt hij in een vergeten hoekje. Mijn oog valt op een lieve foto waarop ik mijn zoon als peutertje lachend en trots in mijn armen houd en daarnaast de collage van toen hij 21 werd. Een prachtig mens.

Ik zie wat stofwolken, stapeltjes papieren,  muntjes op de grond, een deur die half in een scharnier hangt voor een half ontruimde kast. Een verlaten gevoel bekruipt me stilletjes.

'Hoi mam', klinkt het blij vanaf de trap. 'Spontane actie, hé? Er was in één keer een kamer vrij en toen kon ik een auto regelen en toen ben ik maar meteen verhuisd...Gaaf hè?'.  Breedlachend én verheugd kijkt hij me aan terwijl hij me passeert op de trap om de volgende lading te halen. En ja, natuurlijk ben ik blij! Na wat heen en weer lopen op de trappen, zie ik hem vanuit het zolderraam met de laatste doos sjouwen.

Joviaal zwaaiend roept hij 'Doei mam, tot snel!' Ik hang uit zijn raam en met zijn knuffel in mijn hand zwaai ik hem na in een mengeling van trots, verdriet, blijdschap, vertrouwen en liefde.

Hij slaat zijn vleugels uit.

AS A MATTER OF FACT

Betekenis van ‘Eigenlijk’: waar, echt, in feite, werkelijk, wat echt zo is.

Vertaling van 'Eigenlijk' (bijv.naamw.):

• really (bijv.naamw.) ; actually (bijv.naamw.) ; in fact (bijv.naamw.) ; it's true (bijv.naamw.) ;actual (bijv.naamw.) ; real (bijv.naamw.)
• true ; as a matter of fact ; exactly ; proper ; to tell the truth

Nee, ik ben niet een woordenboek begonnen, maar de afgelopen maanden heb ik opgemerkt dat ik regelmatig het woord ‘eigenlijk’ gebruik..of beter gezegd: misbruik. En nu ik dat in mijn eigen taalgebruik heb opgemerkt, valt het op dat ik niet de enige ben, maar dat het een veel en vaak gebezigd woord is. Te pas en te onpas gooien we het in de strijd. Als we even in het nauw zitten, of iets niet weten, de waarheid willen verbloemen of omdat we niet onbeleefd willen lijken, gebruiken we het. Eigenlijk best geestig.

‘Het eten is eigenlijk niet zo lekker’. ‘Eigenlijk zou ik liever een andere baan hebben'. ’Ik vind het eigenlijk niet zo aardig dat je mij niet meer belt’. ‘Je idee is eigenlijk wel leuk’. ‘Wat er met de vluchtelingen gebeurt, kan toch eigenlijk niet’. ... Om maar eens wat voorbeelden te noemen. Het woord eigenlijk wordt vaak gebruikt om iets te verzachten, om iets te omzeilen, om niet te direct te zijn; Ja zeggen en nee bedoelen.  Is dat eigenlijk wel zo geestig?

Het brengt vooral onduidelijkheid en laat iets onbesproken. Terwijl het leven er een stuk makkelijker op wordt als dat wat ‘onbesproken’ is, Eigenlijk wordt benoemd. Eigenlijk in de ware betekenis van het woord.

Is dat wat je zegt ook dat wat je bedoelt? Hoe Eigenlijk ben jij eigenlijk?

ROER-LOOS

Zijn, zoals de zee die het schip heen en weer beweegt

Zijn, zoals de wind die de zeilen doet bollen

Roer-loos

in overgave

in eenheid

in vertrouwen

in volledige samensmelting

met dat wat is.

De wasvrouw en het meisje

Er was eens een vrouw, die het wasgoed verzorgde voor een heleboel mensen.

Stapels wasgoed lachten de vrouw elke keer weer tegemoet. Onvermoeid sorteerde ze de bonte, de witte en de fijne was en vulde machine na machine. De natte was werd netjes aan de lijn gehangen en de droge was vormde keurige stapeltjes, die door iedereen weer werd opgehaald. De éne was was nog niet klaar of de volgende stapel vormde zich al. Geen begin en geen einde.

Op een goede dag liep de vrouw met de schone was richting de waslijn en op haar weg liep een klein meisje, dat eruit zag als een elfje. Het blonde meisje stapte vol aandacht en met een serieus gezichtje heel langzaam voetje voor voetje vooruit. Ze keek niet op of om.

De vrouw stond even stil en groette het meisje en vroeg haar: 'Waar ga je naar toe, kleine meid?'

Verbaasd, alsof die gekke wasvrouw nu echt niet wist waar ze naar toe ging, reageerde ze een tikje ongeduldig: 'Ik ben onderweg naar nergens!'

'Aha', zei de vrouw en viel even stil, 'Waar is dat? Nergens?'
'Nou gewoon....nergens!' en geconcentreerd liep het meisje verder.

De wasvrouw boog voor zoveel wijsheid: 'Ach ja natuurlijk! Een kind kan de was doen...'

Werken..

Werken in Hartje Haarlem is een feestje. Eerlijk gezegd, heb ik dat niet alle tijden zo gevoeld. Men zegt wel eens: 'Tijden veranderen', maar ik heb eigenlijk geen idee of tijden veranderen..tijd is ook best een ruim begrip, dus misschien veranderen tijden niet, maar hoe ik de tijd beleef, is in elk geval wèl veranderd.

Vanaf mijn werkplek kijk ik uit op een speelterrein. Zomer en winter druk bezocht door jong en oud. Jongelui trappen een balletje of basketballen. Op de bankjes landen verliefde paartjes, spijbelende kinderen, soms een zwerver en ook pubers weten de weg hiernaartoe te vinden voor het rollen van een sigaretje en wat ze al niet meer doen.

In de vakantieperiode zijn er vooral veel opa's en oma's met hun kleinkinderen. Even geen drukbezette, vooral bellende of appende ouders, maar genietende grootouders, die samen met de kinderen in de rekken klimmen of in de draaimolen zitten. Zij zijn zich van geen tijd bewust. Vandaag zaten er op de draaifiets twee peuters en twee opa's. Lol dat ze hadden. Wat kan ik daarvan genieten.

Tijdens de lunchpauze loop ik door de wijk. De buurtbewoners hebben een kruispunt omgetoverd tot een oase van bloemen, de winkeliers hebben van een straatje een droomlaantje gemaakt, mensen zitten buiten en er hangt een ontspannen sfeer. Een organist speelt alsof zijn leven ervan afhangt en de klanken van het kerkorgel stromen uit de wijd openstaande deuren naar buiten: een concert voor de hele omgeving.

Als een echte toerist laat ik me even zakken op de stoep van de kerk en luister naar het galmende orgel. Muziek waar ik echt niet van houd, klinkt in één keer wonderschoon.

De tijd glijdt voorbij, maar dit moment niet.

Bij, wat kom je doen?

WERKEN..

23/7/2015

0 REACTIES

..in Hartje Haarlem is een feestje. Eerlijk gezegd, heb ik dat niet alle tijden zo gevoeld. Men zegt wel eens: 'Tijden veranderen', maar ik heb eigenlijk geen idee of tijden veranderen..tijd is ook best een ruim begrip, dus misschien veranderen tijden niet, maar hoe ik de tijd beleef, is in elk geval wèl veranderd.


Vanaf mijn werkplek kijk ik uit op een speelterrein. Zomer en winter druk bezocht door jong en oud. Jongelui trappen een balletje of basketballen. Op de bankjes landen verliefde paartjes, spijbelende kinderen, soms een zwerver en ook pubers weten de weg hiernaartoe te vinden voor het rollen van een sigaretje en wat ze al niet meer doen.

In de vakantieperiode zijn er vooral veel opa's en oma's met hun kleinkinderen. Even geen drukbezette, vooral bellende of appende ouders, maar genietende grootouders, die samen met de kinderen in de rekken klimmen of in de draaimolen zitten. Zij zijn zich van geen tijd bewust. Vandaag zaten er op de draaifiets twee peuters en twee opa's. Lol dat ze hadden. Wat kan ik daarvan genieten.

Tijdens de lunchpauze loop ik door de wijk. De buurtbewoners hebben een kruispunt omgetoverd tot een oase van bloemen, de winkeliers hebben van een straatje een droomlaantje gemaakt, mensen zitten buiten en er hangt een ontspannen sfeer. Een organist speelt alsof zijn leven ervan afhangt en de klanken van het kerkorgel stromen uit de wijd openstaande deuren naar buiten: een concert voor de hele omgeving.

Als een echte toerist laat ik me even zakken op de stoep van de kerk en luister naar het galmende orgel. Muziek waar ik echt niet van houd, klinkt in één keer wonderschoon.

De tijd glijdt voorbij, maar dit moment niet.

---

0 Reacties

'BIJ, WAT KOM JE DOEN?'

5/7/2015

0 REACTIES

Met dat warme weer word je vanzelf stiller. Alles vertraagt. We lopen langzamer, we plannen minder en ik lig uitgestrekt op het kleine grasveldje in de tuin, in de schaduw van een boom. Mijn drie honden liggen roerloos naast me en alleen hun oren bewegen af en toe als de ven wat warme lucht hun richting op waait. Een moment van luxe om hier te liggen. Zorgeloos. Bijna gedachteloos.

Ik hoor een bij zoemen en volg het geluid. Al snel zie ik hem zitten en bestudeer hoe hij van bloem naar bloem gaat. ‘Wat kom je doen bij?’ fluister ik hem toe. ‘Niets’, is zijn antwoord, ‘Ik vlieg van bloem naar bloem omdat ik van honing houd.’  Deze kleine bij is zich er niet van bewust dat hij grootste dingen doet.

Een merel die in de heg een nestje heeft, landt in het vogelbadje even verderop. ‘Merel, wat kom je doen?’, vraag ik haar. ‘Niets', is haar antwoord: ‘Ik drink van dit water, omdat ik dorst heb en daarna vlieg ik weer weg, pik nog een klein wormpje uit je tuin en zorg voor mijn jong’.

Zowel de bij als de merel vliegen verder en ik merk op dat ze geen enkel spoor achterlaten, behalve dan wat stuifmeel en wat spetters water. Hoe zit dat met mij, vraag ik mij af. Overal waar ik kijk, laat ik sporen achter..slippers, een bord, een glas, een plastic tas, pakje keeltabletten. En dat is slechts op 1m2. Als ik verder kijk dan verbaas ik me erover wat ik toch allemaal denk nodig te hebben.

‘Gwendolin…en wat kom jíj hier eigenlijk doen? Wat komt de méns hier eigenlijk doen?'

Ik laat deze vragen op me inwerken terwijl ik  nog wat geniet van de zomerse hitte en ik begin te beseffen dat dit misschien wel de reden is waarom ik op deze aarde ben: om naar de bij en de merel te
kijken en gewoon te leren hoe ze leven,
zonder vragen,
zonder klagen,
zonder verlangen,
zonder plannen.
De stroom van het leven volgen.

Waar gaan we heen?

In een oneindige stoet gaan we voort.  Het lijkt wel of we ons verplaatsen. Van A naar B, van baan naar baan, van partner naar partner, van huis tot huis, van stad naar stad. Onafgebroken gaan we heen en weer, vitaal en sterk als we jong zijn en voorzichtig schuifelend als we oud zijn.

Heb je wel eens op een bankje gezeten en om je heen gekeken en iedereen voorbij zien komen? Lopend, fietsend, pratend, ruziënd, zoenend, schreeuwend, fluisterend. Met een hond of een kind, met juf of met opa. Waar gaan we allemaal heen? Wat zijn we allemaal aan het doen?

Papiermassa's op kantoren, electronische berichten in de ether, vliegtuigen in de lucht. Het heen en weer gaan van kennis, berichten, foto's, indrukken is eindeloos.

Wij mensen lijken over een onuitputtelijke bron van energie te beschikken van waaruit we onderzoeken, reizen, ontdekken.

En het lijkt écht of we ergens heen gaan; ieder op zijn eigen wijze en soms kruizen onze wegen zich. Maar waar gaan we heen, waar komen we vandaan? Wat zoeken we en wat willen we vinden?

Als ik goed kijk, gaan we helemaal nergens heen; zijn we allen dezelfde energievorm.
Er is geen komen en er is geen gaan. Het lijkt zo, maar is het zo?

Gezakt of geslaagd?

Het blijven spannende tijden voor de examenkandidaten en hun ouders. Of je kind er nu met de pet naar heeft gegooid of dat hij wekenlang heeft zitten zwoegen, het moment waarop die telefoon rinkelt met De Uitslag, wordt het even stil. En dan, binnen een seconde breekt er een lach door of een traan of er verschijnt een frons op het voorhoofd. Hetgeen zoveel betekent als: de vlag uit, de vlag niet uit of de vlag nóg niet uit...

Dit jaar was er bij ons een traan.

En deze traan werd gekoesterd door de hele familie, van opa's en oma's tot broers en zusters. De zon scheen op deze dag in haar volle glorie en nadat we het bericht even op ons hadden laten inwerken, zijn we met (een deel) van ons gezin naar het strand gegaan: voetjes in de zee, koppen in de wind en de traan van teleurstelling mengde zich met de zee en droogde vervolgens op. In ons samenzijn was er tijd voor verdriet en naarmate de middag vorderde, loste tenslotte de somberte op.

Met trots kijk ik naar mijn gezin en voel alleen maar liefde voor deze Geslaagde jongelui.

De hemel kleurde al donkerrood en uiteindelijk is de zon in de zee Gezakt om morgenochtend weer aan de horizon te verschijnen. Vol vertrouwen.

Elke dag een nieuwe dag...elk moment een nieuw moment.

Aan het eind van de avond reken ik af bij de strandtent en ja hoor, zelfs de betaling is 'geslaagd'

Nothing

Nothing I say is unheard

Nothing I do is unseen

Nothing I think is unknown

Everything is connected

I am

Responsible

STRESS

Picture this:

Hartje Haarlem, lekkere temperatuur, zonnetje, voorjaar.
Ideaal voorjaarsweer. Kantoorpauze.

Op mijn wandeling hoor ik een jonge vrouw ontzettend tekeer gaan tegen een chauffeur van een grote bestelwagen. Hoe hij het in zijn hoofd haalt om zijn auto uitgerekend dáár te zetten. Verhit wijst ze naar haar auto, die ze niet kan uit parkeren. De volumeknop gaat nog wat verder open, want HET DUURT NU AL TIEN MINUTEN. Stampvoetend loopt ze om de auto heen.

De chauffeur komt haastig aangelopen en probeert uit te leggen dat hij ook niet weet waar hij zijn bus moet zetten. Hij kan nergens heen. Om ons heen kijkend, heeft hij wel gelijk. Daarbij komt dat zijn cliënt de bon niet had uitgeprint. De jonge vrouw is echter niet voor rede vatbaar en bijt de chauffeur toe dat haar kinderen al tien minuten staan te wachten bij school en dat ze door hem veel te laat komt. Hierop kaatst de chauffeur droogjes terug, dat ze dan wel wat eerder had kunnen vertrekken vanuit huis.

Heb je wel eens een inwendige bom horen ontploffen?

Misschien tijd om de bestelbussen in de wereld een nieuwe look te geven?

Nieuwe blog

Wil je meer lezen? Kijk vanaf nu naar de blogpagina op de website van Silent Touch.
Klik hier.

in liefdevolle herinnering aan Saskia en haar moeder

En ik schrijf je naam in het zand....

Nieuwe website...nieuwe blog

Kijk eens op de website van Silent Touch. Hier kun je vanaf nu mijn blog vinden.
Laat je een berichtje achter wat je ervan vindt?

Oostindische Kers (door Sandra Rodenburg)

In een hoekje van jouw tuin
Kreeg ik een hoekje

En zaadjes zo groot als kersenpitten
Die ik plantte in een gaatje
Gemaakt met mijn kleine vinger
In de aarde

Mijn liefde voor de tuin
Ontkiemde dat voorjaar

Evenals de Oostindische Kers
Die ieder voorjaar terugkeert
Kon jij dat maar.......

Sandra

'Zoekt en Gij zult vinden', is dat waar?

Iedereen zal het erover eens zijn dat elk mens gewoon gelukkig wil zijn. We zijn dan ook en masse op zoek naar geluk met een hoofdletter. Wat is dat 'gelukkig zijn'?  Nu zal iedereen er wel een andere betekenis voor hebben en toch denk ik dat geluk voor iedereen ook vrijheid omvat. Vrij om te leven.

En voor iedereen komt er een moment dat je je dat realiseert en dan begint de tocht..We beginnen met minder stress in ons leven te zoeken, ander werk, meer vrije tijd. Rust en ontspanning. We zoeken het in meditatie, of muziek of sport. Soms verandert dit zelfs in een spirituele Zoektocht. Toch is het verbazingwekkend waarom we op Zoektocht zijn...en met zo velen. De zoektocht naar Geluk, of vrede of liefde. De een noemt het God, de ander de weg naar het Hart. Laatst verzuchtte een vriend van mij: ik wil gewoon helemaal 'niets'..ik ben op zoek naar 'niets'.  Dat 'niets' klinkt misschien wel wat ongedefinieerd, maar anderszijds omvat 'niets' ook alles en klinkt het immens en ruim, rustig en vrij. Grenzeloos.

Nu is het fenomeen 'zoeken' best interessant. Iedereen is wel bekend met het spelletje verstoppertje spelen. Welk kind kent dat niet?. Bij velen zelfs een favoriet spelletje. Het spannende van verstoppertje spelen, is vooral het niet gevonden worden. En de zoektocht is misschien nog wel het leukst. De spanning houdt ons alert en geeft ons een gevoel van verwachting.We zijn in de ban van het zoeken en niet vinden. Misschien zelfs een doel op zich? Als je de verstopte persoon vindt of als je gevonden wordt, is het spel over. Is het klaar. Dat is het gevoel van verwachting voorbij en daarmee de lol over. Dan willen we opnieuw zoeken en begint het spel van voren af aan. Zonder ooit bij buut te komen. Een vicieuze cirkel en als je erover nadenkt, is het een lachwekkend tijdverdrijf dat misschien wat ontspanning, maar zeker geen bevrediging geeft. Uiteindelijk raken we verveeld en vermoeid.

Dit zit zo diep in ons geheugen en in onze cellen opgeslagen dat zodra we iets gaan zóeken, we dit direct associëren met liever niet vinden. Zo werkt dit gewoon. Het is zo simpel. Dus die Zoektocht - spiritueel of niet - is een hele grote verleiding en afleiding.

Wat gebeurt er als we het Vindtocht noemen? En niet alleen nóemen, maar ons helemaal resetten en grijpen wat er direct voor onze neus is? En ook al gaat dat niet 1, 2, 3...we hoeven toch niet te wachten tot we bij 'tien' zijn en de waarschuwing krijgen 'wie niet weg is, is gezien'? Waarom niet direct doorgaan naar buutVrij en dan eens zonder je adem in te houden, maar ademloos het Leven inademen, het geluk ervaren en vrij zijn?

Van Zoektocht naar Vindtocht.

verdriet

verdriet

heeft ook zijn plek in mijn bestaan.

dan stromen er tranen

vloeiend en heet

over mijn wangen

een leeg gevoel dat zich verspreidt in mijn lichaam

een hart dat open ligt en bloedt

soms is er een aanleiding en soms ook niet

bij mij ben je welkom, klein of groot verdriet.

De molsHoop

Afgelopen week zat ik in een voorjaarszonnetje mijmerend op een enorme berg van houtsnippers. Ik kreeg in één keer het beeld voor me dat ik bovenop een molshoop zat en bedacht me dat het leven van de mens wel een beetje lijkt op het leven van een mol.

We weten blindelings de weg in ons eigen gegraven doolhof. We vinden het wel vertrouwd om in de bekende kringetjes te vertoeven. We wroeten als een mol in de aarde, onze bezittingen verzamelend en beschermend. We rennen van hot naar her totdat we er letterlijk bij neervallen, molsHopend op een sprankje geluk. En ook al raken we soms verstrikt in de wirwar van gangen, we lopen liever vast dan dat we toegeven dat we in rondjes lopen.

Net als een mol, schrikken we van het oogverblindende licht als we een uitweg vinden. Blind voor de mogelijkheden, kansen en schoonheid van het onbekende. Snel zetten we onze zonnebrillen op of duiken zo snel we kunnen weer in ons vertrouwde holletje, ons niet bewust dat we zelf onze eigen mollenklem zetten. Sidderend van angst dat er een kans bestaat dat ons wat overkomt als we onze kop boven het mollenveld uitsteken. In gedachten hangt de schep van de boer ons als het zwaard van Damocles al boven het hoofd. Net als de mol graven we liever nog een stukje verder of slikken een paracetaMolletje tegen de pijn.

Toch blijft die uitweg trekken.

En wát als we de beslissing nemen die uitweg te nemen? Weg uit ons doolhof, weg uit onze vertrouwde maar o zo beperkende omgeving? Wát als we onze oogkleppen afzetten en met open vizier de wijde wereld in blikken? Wat als we nu gewoon de weg naar het licht gaan? De modder en de aarde tegelijk met onze angst en gereserveerdheid afschudden?

Genietend zit ik daar bovenop mijn molshoop. Met een blij gevoel in mijn hart rust ik in het zonnetje: van molshoop naar molsvertrouwen.

Lucky strikes back :-)

Het is stil in het bos. Het schemert al. De zon is bijna onder en de lucht kleurt al donkerblauw.

Na mijn werk is het genieten tijdens een wandeling met mijn honden in het nabij gelegen bos. Mijn honden snuffelen wat rond. Blij dat ze lekker vrij kunnen ronddrentelen na hun middag in huis, wachtend op degene die met ze wil wandelen. Ik geniet en kijk wat om me heen. De vogels laten een lied horen…twee ganzen vliegen kakelend voorbij en stri(j)ken verderop neer in een boom. 'Wat doen ganzen eigenlijk in een boom?', vraag ik me af. Wat een feest om even te zitten op een bankje in het bos. I feel Lucky!

Dan valt mijn oog op het gras onder mijn voeten, bezaaid met peuken. Een stuk of twintig.. filtersigaretten…met en zonder lippenstift. Wel tien lucifers en verderop – net naast de prullenbak - een leeg pakje sigaretten Lucky Strike. Ik zag op dit romantische plekje laatst een jong en verliefd ogend stel zitten, rokend. Als ik zo rond kijk, hebben ze niet alleen hun liefde verspreid....

Verbeeld ik het me nu dat de vogels mij roepen en het gras tegen me fluistert:'ruim jij het alsjeblieft eventjes op'? En voordat ik het weet begin ik te rapen. Alle peuken verzamel ik keurig in het lege pakje, dat uiteindelijk vol raakt. Terwijl ik op mijn knieën onder de bank beland om de laatste peuk op te rapen, grijp ik midden in een briefje van twintig euro. Lucky strikes back!

Grinnikend raap ik het op. 'Dank jullie wel'. Twintig hele euro’s van mensen, die daar op een bankje zaten..te roken..te praten..te genieten van elkaar en de liefde of misschien ook wel helemaal niet.

Opgeruimd loop ik verder!

Eeuwig

Je bent alles en je bent niets
Je bent voor en je bent na
Je bent boven en je bent onder
Je bent binnen en je bent buiten

Je bent het zichtbare en het onzichtbare
Je bent het tastbare en het onaantastbare
Je bent het hoorbare en het onhoorbare

Je wordt nooit geboren en je gaat nooit dood
Je wordt altijd geboren en je gaat altijd dood
Je bent uniek in je mensheid
Je leeft eeuwig in elk levend wezen

Je bent dat wat ziet, dat wat hoort en dat wat voelt
Je bent dat wat gezien wordt, dat wat gehoord wordt en dat wat gevoeld wordt
Voortdurend in beweging
Bewegingsloos

Totdat er geen binnen en buiten meer is
Geen boven en geen onder
Geen voor en geen na
Geen alles of niets

Alleen BewustZijn